Lees HIER het eerste deel van dit verhaal.
Ik wist dat ik een keuze moest maken
Dit kon niet blijven zoals het was. Dat heen en weer flirten, met de beste vriend van mijn eigen zoon. Maar hoe maakte je een einde aan iets wat eigenlijk nooit echt begonnen was? Iets wat niet uitgesproken werd, maar wel in de lucht hing? Ik probeerde afstand te nemen. Echt. Ik vermeed oogcontact als Logan langskwam, ik zorgde ervoor dat ik altijd iets te doen had als hij en Sam beneden zaten. Maar het was alsof hij het voelde. Alsof hij het juist opzocht. Kleine opmerkingen, vluchtige blikken, een tikje te lang in de keuken blijven hangen als hij iets te drinken pakte.
Sam hield alles in de gaten
Hij zei niets, maar ik voelde het aan hem. Zijn kortafheid, de manier waarop hij me nauwelijks nog aankeek als Logan in de buurt was. Hij wist dat er iets was. Op een avond, toen Sam boven was en Logan in de deuropening van de keuken stond, wist ik dat ik moest praten. Dit kon niet langer doorgaan. Ik draaide me naar hem om en wilde iets zeggen, maar hij was me voor.
‘Ik weet dat dit niet kan,’ zei hij zacht
Jezus. ‘Maar je voelt het ook, toch?’ Ik voelde een schok en tinteling door me heen gaan. Wat nu? Dit was het moment om te zeggen dat hij zich vergiste, dat het allemaal niets betekende. Maar dat zou een leugen zijn. ‘Dat maakt niet uit,’ antwoordde ik uiteindelijk. ‘Het mag gewoon niet.’ Hij knikte langzaam, alsof hij het wist maar toch gehoopt had op een ander antwoord. Toen zette hij een stap achteruit en glimlachte flauw. ‘Ik zal afstand houden.’ Opgelost. ‘Dat is beter’, zei ik.
Hij draaide zich om en verdween de gang in, en ik voelde iets in me knappen
Het was de juiste beslissing. Maar waarom voelde het dan als een verlies? De dagen daarna was Logan veel minder vaak bij ons thuis. Sam leek te ontspannen. Alsof hij eindelijk weer normaal kon ademhalen. Maar er was iets veranderd. Tussen mij en Sam. Tussen mij en Logan. Ik wist dat dit nooit meer hetzelfde zou zijn. En misschien was dat maar goed ook. Soms moeten dingen niet gezegd worden om toch alles te betekenen. Logan hield zich aan zijn woord.
En toch bleef ik alert
Sam leek zijn oude zelf weer een beetje terug te vinden. Hij begon weer langer met me te praten aan tafel, maakte af en toe een grap, stelde me zelfs een vraag over werk. Maar de muur tussen ons was niet helemaal verdwenen. Hij was er nog, dunner misschien, maar nog steeds aanwezig. Ik kon alleen maar hopen dat de tijd zou helpen.
De dagen erna voelde het huis vreemd leeg
Niet fysiek – Sam was er nog, zijn energie, zijn bewegingen. Maar er was een stilte, een afwezigheid die ik niet kon benoemen. Misschien alleen ik die het voelde. Misschien alleen ik die het miste. En ineens viel het kwartje. Had ik nou Sams beste vriend afgepakt? Had hij zijn beste vriend verloren door mij?
Op een zaterdagochtend zat Sam in de woonkamer
Ik keek naar hem, probeerde een manier te vinden om het gesprek te openen zonder dat hij zich zou afsluiten. ‘Ik zag Logan al een tijdje niet meer,’ zei ik luchtig. Sam keek niet op van zijn telefoon. ‘Nee, klopt.’ Ik wilde weten of Sam hem nog wel zag. Ik hoopte dat zo. ‘Hebben jullie ruzie gehad?’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Niet echt.’ Ik wachtte, maar hij zei niets meer. Geen verdere uitleg.
Ik vroeg me af of hij wist waarom Logan niet meer langskwam
Of hij écht wist wat er was gebeurd. En als hij het wist, of hij me ooit zou vergeven. Het antwoord kwam niet. Het leven ging door, zoals het altijd doet. Sam werd drukker met zijn eigen dingen, werkte meer, was vaker weg. Misschien ook naar Logan? Ik probeerde mezelf af te leiden met werk, vrienden, boeken. Soms moet je kiezen voor wat juist is. Maar dat betekent niet dat het gemakkelijk is.
JASMINE
Het lijkt erop dat je het juiste hebt gedaan. Knap ook dat je je niet door je gevoelens en behoeften hebt laten leiden! Het is alleen erg jammer dat het de relatie tussen jou en je zoon zo heeft beïnvloed, en waarschijnlijk ook de relatie tussen hem en zijn beste vriend. Het lijkt erop dat ie het niet begrijpt en teleurgesteld is in z’n moeder. Terwijl dit een erg begrijpelijke situatie is, helemaal als je weet wat erachter zit. Waarom praat je er niet met hem over? Daar is hij daar oud genoeg voor. Als je het lastig vind om het bespreekbaar te maken of je kwetsbaar op te stellen, zou je hem de links van deze artikelen kunnen sturen, onder het mom van ik vind het lastig om erover te beginnen, maar ik voel dat het tussen ons in staat en dat doet me pijn. Trouwens, waarom ga je niet daten?
ik vind dat Yasmine goed heeft gehandeld. maar…ik kan me heel goed voorstellen dat het moeilijk is weerstand te bieden aan “een mooie jongen”. ze heeft toch ook gevoelens, en dat heeft niets te maken met leeftijd. Echter, stel dat er wat was gebeurd, dan zou dat waarschijnlijk 1x zijn en niet meer. Kijk, het loopt niet altijd zoals bij Emanuel en Brigitte Macron…
Ben ik nou gek of heb ik niet hetzelfde zitten lezen? De schrijfster heeft niets gedaan en toen de vriend van haar zoon haar polsde of zij ook gevoelens had voor hem, heeft ze dat meteen de kop ingedrukt. Ze wordt hier veroordeeld door sommige dames alsof ze een relatie met hem had. Dat had ze dus NIET en is er ook nooit geweest. Ik denk dat er maar weinig mensen zijn die, getrouwd of in een relatie, nooit eens (stiekem) gevoelens hebben gehad voor iemand buiten hun relatie. Als je daar niets mee doet is dat verder prima.