Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Onze droom was een ruim huis in een rustigere omgeving
Een jaar geleden waren we nog stadse ouders met twee kinderen (van net 5 en ruim 6) in een klein appartement, omringd door het constante geluid van verkeer, trams en de buren die boven ons woonden. We droomden van een ruimer huis, een tuin, en een veilige omgeving voor de kinderen waar ze lekker buiten kunnen spelen. Maar de huizenmarkt was, zoals iedereen inmiddels wel weet, een nachtmerrie: elk huis dat we leuk vonden, werd in no time verkocht en vaak ver boven de vraagprijs. Toch gaven we niet op.
Deze woning voelde als een voorteken
Toen ik op een dag een woning in mijn geboortedorp op Funda zag, voelde het als een teken. Een fijn huis, niet te ver van mijn ouders, in een buurt die ik kende. Mijn man twijfelde even, vooral vanwege zijn werk – hij zou langer moeten reizen. Maar ik zag het helemaal zitten. Meer ruimte, een tuin voor de kinderen, familie dichtbij en lagere maandlasten. Dit was de kans!
Het huis was voor ons!
De zoektocht duurde al langer dan verwacht, en de concurrentie was moordend. De huizenprijzen waren ook hier enorm gestegen, maar na een forse overbieding kregen we het huis. Een paar maanden later was het zover: de verhuizing. In het begin leek alles te kloppen. De kinderen gingen naar hun nieuwe school en maakten voorzichtig nieuwe vriendjes. Mijn man vond het reizen naar zijn werk ‘te doen’. Mijn ouders waren blij dat we dichterbij woonden en hielpen geregeld met de kinderen. Alles leek precies zo uit te pakken als ik had gehoopt, behalve mijn gevoel…
Ik merkte al snel dat mijn gevoel niet goed zat
Al snel merkte ik dat ík niet kon aarden. Waar mijn man ’s ochtends in de auto stapte en de stad opzocht, bleef ik achter in een dorp met veel herinneringen. De stilte die ik vroeger miste in de stad, voelde nu verstikkend. De mensen die ik tegenkwam in de supermarkt waren geen onbekenden, maar oude bekenden uit mijn jeugd. En dat was geen goed nieuws.
Mijn jeugd had ook mindere tijden gekend
Ik was naast mooie herinneringen een soort van vergeten – of had weggestopt – hoe mijn jeugd hier ook was geweest. Hoe ik gepest werd op de basisschool, hoe ik me twee jaar een buitenstaander had gevoeld. En hoe die ene jongen uit de klas me jarenlang treiterde, zonder dat iemand ingreep. Nu, als volwassen vrouw en moeder, dacht ik dat die tijd achter me lag. Maar zodra ik bepaalde gezichten weer zag, kwamen de herinneringen keihard terug. Dezelfde types leken hier nog altijd rond te lopen, in een volwassen versie, maar met dezelfde blikken en onderlinge kliekjes. Het voelde alsof ik opnieuw dat onzekere meisje was.
Ik kreeg nachtmerries en herbelevingen
’s Nachts begon ik er zelfs over te dromen. Niet zomaar dromen, maar nachtmerries. Herbelevingen. De pijn, de eenzaamheid, het gevoel van nergens bij te horen – het kwam allemaal terug. Ik werd misselijk als ik door het dorp fietste en bekende gezichten tegenkwam. Ik wilde het liefst wegrennen als iemand vroeg: “Goh, jij bent toch Else? Jij woonde hier vroeger toch?” Ik had zes maanden geprobeerd het te negeren, mezelf voorgehouden dat het tijd nodig had. Maar het werd alleen maar erger…
Mijn man snapte er niets van
Toen ik het eindelijk aan mijn man vertelde, keek hij me aan alsof ik gek was. “Wil je me serieus vertellen dat we na alles wat we hebben gedaan – de overbieding, de verhuizing, de nieuwe school van de kinderen – dat we nu weer weg moeten?” Ik begreep hem. Ik snapte zijn frustratie. Het was míjn idee geweest om hierheen te verhuizen. Hij had zijn twijfels gehad, en ik had hem overtuigd. De kinderen van hun veilige school aftrekken was al een ding en nu vonden ze eindelijk hun weg, langzaam maar zeker. En ik? Ik stond op het punt om alles weer om te gooien.
Ik weet niet meer wat ik moet doen nu
Maar hoe kan ik blijven op een plek waar ik me zo slecht voelde? Ik wilde een fijnere toekomst voor mijn gezin, maar hoe kan ik dat waarmaken als ik zelf kapot ga van binnen? Ik weet nu niet wat de oplossing is. Maar ik weet wel dat ik niet ongelukkig wil zijn. Dit dorp is misschien een thuis voor velen, maar niet voor mij. En misschien is dat iets wat ik onder ogen moet zien, voordat het te laat is.
ELSE
Nee dat kun je je kinderen niet aandoen vind ik na een switch van school eindelijk weer vriendjes. Ik weet ook niet wat dan wel de oplossing is, maar misschien is het niet voor niks? Je moet er misschien even doorheen? Met weer verhuizen zou ik ook z’n minst wachten tot je kinderen naar de middelbare school gaan, dan moeten ze toch al naar een andere school. En in de tussentijd kun je misschien juist wel herstel en overwinning vinden, juist in dat dorp. dat is iets dat je in de stad niet kunt doen waarschijnlijk.
Zou een gesprek met een van die pestkoppen helend kunnen zijn? Als die persoon nu volwassen is, misschien het niet zo beleeft heeft, of juist aangeeft dat het uit eigen onzekerheid was. Misschien dat iemand z’n excuus wel aanbiedt of zegt zich te schamen. Het verleden kun je niet veranderen, maar ik denk dat je echt wel stappen kunt maken naar minder heftige emoties erover, zodat je je wat gelukkiger voelt ongeacht de omgeving waar je woont.
Ondanks dat iedereen aangeeft traumatherapie helpt enz. Ja dat kan inderdaad helpen maar dat is denk ik ook per persoon verschillend.
Zelf snap ik heel goed waar ze doorheen gaat. Ik zelf ben ook opgegroeid in een dorpje met kliekjes en pestkoppen en wilde er zo snel mogelijk weg. Mijn ouders wonen daar nog steeds maar het is een vreemd gevoel. Doordat je ouders/familie er wonen voelt het als thuiskomen maar het voelt met de mensen die er nog in zijn blijven hangen heel dubbel.
Wens je in ieder geval sterkte met de keuze en het verwerken van je pest verleden. Ik weet helaas hoe hard dit je kan achtervolgen in het heden.
Liefs!
ik denk echt dat jij hulp moet zoeken.
niet meer blijven vluchten. dit kan je echt je gezin niet aandoen.
Mee eens. Wat je beschrijft is herbeleven van je jeugdtrauma. Je schiet in dezelfde overlevingsstrategie als toen. Leer mbv een fijne trauma coach om je “oude” negatieve gedachten en daaraan gekoppeld je gedrag om te buigen. Je zult dit moeten verwerken want anders blijf jij je slecht voelen.
Geloof in jezelf; je hebt meer veerkracht dan je denkt. Sterkte
Uit eigen ervaring: nu de muur die je voor je herinneringen gezet had weg is maakt het niet meer uit waar je heen gaat, je neemt alles met je mee. Je kunt twee dingen doen: blijven vluchten en daarbij steeds in iedere stad en iedere vreemde je pestkoppen herkennen en nachtmerries houden, of je kunt de strijd aangaan, je herinneringen onder ogen zien en ze een plek geven. De tweede optie is eerlijk gezegd de moeilijkste maar ook de beste. Praat met je huisarts over mogelijkheden, en ga het aan. Ik kan je beloven dat je aan het einde van het moeilijke pad veel sterker in je schoenen staat en je pestkoppen aankijkt en je afvraagt waarom ze ooit zoveel macht over je hadden. Succes!
ik denk eerder dat EMDR therapie goed zou helpen. Het buitengesloten voelen nu je er weer woont zegt echt iets over jou zelf en niet over vroeger. Je wordt geconfronteerd met het gekwetste kind en het is tijd dat dit geheeld gaat worden. Het dorp is groter dan die pestkoppen. zoek een hobby en ga de confrontatie aan. Laat ze zien wat er van je geworden is. Je bent prachtig en hebt een fijne man, baan en mooie kinderen.
Helemaal mee eens. Heb zelf ervaring met EMDR. Niet meer ervoor weglopen maar hulp vragen. Laat die oude pestkoppen links liggen en ga voor jezelf.
Het help enorm om onverwerkte trauma’s te laten behandelen, dit gevoel komt niet uit de lucht vallen.
Vergeet ook niet dat de kinderen van vroeger nu volwassen zijn, en al lang niet meer die pestkoppen toen. Vaak weten ze niet eens wat er speelde en wat de impact was. Maak het niet te groot allemaal, als je echt zo’n hekel had aan iedereen was je daar nooit naar terug gegaan. Er zijn dus waarschijnlijk nog steeds heel veel leuke kanten aan je nieuwe woonplaats. En geloof me, er is overal wel wat.
Je kunt in de tussentijd je boodschappen misschien in een ander winkelcentrum halen. (maar dan vermijdt je het probleem tijdelijk wat)
Je kunt dit inderdaad je gezin niet aandoen, nog los van de enorme financiële schade.
Trauma therapie. Die nostalgische gevoelens heb je altijd als je weg bent van je jeugd woonplek en er EVEN weer terug bent .heb ik ook , en daarna realiseer ik me ..”Oh ja ik was hier ook enorm eenzaam.
Je hersenen onthouden alleen de fijne kant en inderdaad de nare verdrietige dingen druk je weg. Je was waarschijnlijk meer bewust teruggegaan als jeugdtrauma verwerking al onderdeel was van je leven. EMDR en brainspottting, zet al die ervaringen op een rijtje en verwerk het. als je daarna nog diep ongelukkig voelt ..dan weet je tenminste dat je alles eraan hebt gedaan wat je kon.
Ik zou je de tip willen geven om hypnotherapie te gaan doen. Dat helpt echt om trauma’s een plekje te geven weet ik uit eigen ervaring. Baat het niet dan schaadt het niet en mocht het helpen heb je een win win situatie. Jij van je vroegere trauma’s af en je gezin en ouders ook gelukkig. Ik ben bang dat als je wel weggaat daar dat het je je huwelijk kan kosten, of niet natuurlijk.
En een dorpse tip van mij, ga boven al die mensen staan waar je sinds je jeugd geen fijn gevoel bij hebt. Misschien zijn er andere moeders in het dorp die als import in jullie dorp zijn komen wonen waar je een leuke band mee op kan bouwen. Leef je eigen leven, hoe moeilijk het ook is.
Misschien moet je in therapie gaan om je verleden te verwerken want dat heb je blijkbaar (nog) niet (voldoende) gedaan. Je hebt nu niet alleen rekening te houden met jezelf maar ook met je gezin. Misschien als je je trauma’s onder ogen kan komen en kan verwerken, dingen een plek geven, dat het dan misschien uiteindelijk toch weer een goed gevoel geeft om daar te wonen.
Sterkte en succes!
Ik ben het hier mee eens, groeien en sterker worden in plaats van vluchten.
Je kan het! Succes en sterkte!