Ik sta in de rij bij de kassa van de supermarkt en scan gehaast mijn boodschappen. Mijn werkdag zit erop, en zoals zo vaak besluit ik om nog even snel wat mee te nemen voor het avondeten. Het is zo praktisch: mijn kantoor zit naast de supermarkt, dus ik hoef er niet extra voor om te rijden. Terwijl ik een pak melk over de scanner haal, trilt mijn telefoon in mijn zak. Ik werp snel een blik op het scherm.
“Shit, ik ben haar vergeten”
Kinderopvang. Ineens denk ik: was het niet mijn beurt? Shit! Ik neem snel op. “Met Hannah?” “Hoi Hannah, met Kim van de opvang. Ik wilde even checken of je Liva nog kwam ophalen, we gaan zo sluiten.” Dit meen je niet.. Mijn blik schiet naar de klok boven de kassa. 18:17. “Oh mijn god,” mompel ik. “Ik ben haar vergeten!”
Een nieuw niveau van moederfalen
Mijn stem trilt. Hoe kán dit? Dit is toch iets wat alleen compleet overwerkte, chaotische moeders overkomt? Ik ben toch best georganiseerd? Oké, ik vergeet weleens iets, maar dit? Dit is een heel nieuw niveau van moederfalen. Kim lacht gelukkig vriendelijk door de telefoon. “Het gebeurt wel vaker dat ouders hun kind tegen sluitingstijd ophalen hoor, maar jullie zijn er altijd rond 17:00, dus ik vermoedde al dat er iets niet helemaal goed ging.”
Rennen en vliegen naar de opvang
Ik voel mijn wangen gloeien. “Ik kom er NU aan! Echt sorry!” Ik gooi mijn telefoon in mijn tas, scan in recordtempo de laatste producten en gooi ze in mijn tas. Mensen kijken me verbaasd aan, maar het kan me niks schelen. Ik moet rennen.
Dit slaat alles, mijn eigen kind vergeten
Sinds ik moeder ben, vergeet ik vaker dingen. Mijn sleutels, bijvoorbeeld. Ik heb een keer twintig minuten voor een dichte voordeur gestaan omdat ik dacht dat ik ze binnen had laten liggen, om er vervolgens achter te komen dat ze gewoon in mijn jaszak zaten. Of dat moment dat ik een Zoom-meeting had en me pas ná het gesprek realiseerde dat ik nog steeds mijn pyjamabroek aanhad. En die keer dat ik mijn koffie in de magnetron zette om op te warmen en hem pas de volgende dag weer vond. Maar dit? Dit slaat alles. Mijn eigen kind vergeten.
De race tegen de klok
Ik sprint naar mijn auto, start de motor en rijd zo snel als verantwoord kan richting de opvang. Mijn hart bonkt in mijn keel. In mijn hoofd probeer ik scenario’s te bedenken waarin ik hier niet als de meest waardeloze moeder ooit uitkom. Zodra ik de parkeerplaats opdraai, zie ik dat de lichten binnen nog aan zijn. Ik ren naar de deur, die Kim al openhoudt. “Daar ben je!” Ze glimlacht begripvol.
“Sorry lieverd! Mama zal dit nooit meer laten gebeuren”
Achter haar, midden in het speelhoekje, zit Liva. Ze is in haar eigen wereld, druk bezig met een toren van blokken. Ze kijkt op als ze me ziet en grijnst breeduit. “Mama!” Mijn hart smelt en breekt tegelijk. “Sorry lieverd! Mama zal dit nooit meer laten gebeuren!” Ik til haar op en druk haar stevig tegen me aan. Kim lacht. “Geen zorgen, ze had het niet eens door. Ze heeft de hele tijd heerlijk gespeeld.”
“Je zou schrikken van hoeveel ouders dit overkomt”
Ik knik dankbaar en probeer de brok in mijn keel weg te slikken. “Ik voel me echt de slechtste moeder ooit.” Kim schudt haar hoofd. “Echt niet. Je zou schrikken van hoeveel ouders dit overkomt. En weet je? Liva is gewoon veilig en blij, dat is het enige wat telt.” Dat stelt me een beetje gerust. Een beetje.
‘Je bent een geweldige moeder, dit soort dingen gebeuren’
Als ik Liva in haar autostoel zet en we naar huis rijden, voel ik nog steeds de adrenaline door mijn lijf razen. Thijs. Dit was zijn week. We hadden gewisseld, maar mijn moederbrein had dat dus totaal niet opgeslagen. Shit. Ik stuur hem snel een bericht: Ik ben Liva helemaal vergeten op te halen. Kim belde me op het nippertje. Dit was jouw week, dacht ik.. We hadden gewisseld, maar ik was het compleet vergeten. Binnen tien seconden krijg ik een reactie terug: Shit, Hannah! Ik had het ook niet op mijn radar! Sorry! Maar hey, je hebt het nog net gered. Liva is oké, toch? Ik zucht. “Ja, Liva is oké. Ik voel me alleen zo’n loedermoeder.” Binnen twee seconden weer een reactie: Je bent een geweldige moeder. Dit soort dingen gebeuren. We bestellen pizza vanavond, oké? Pizza. Ja. Dat is precies wat ik nu nodig heb. Pizza en een glas wijn.
‘Mama vergeten Liva’
Als we thuiskomen, kleedt Liva zich om in haar pyjama en begint ze enthousiast over haar dag te vertellen. Alsof er helemaal niks aan de hand was. “Mama vergeten Liva!” roept ze vrolijk tussen haar slokjes melk door. Ik sla mijn handen voor mijn gezicht. “Liefje, kunnen we dit alsjeblieft niet tegen andere mensen zeggen?” Ze giechelt en neemt nog een slok. Thijs komt binnen met twee dozen pizza en een grijns. “Op moeders die soms een steekje laten vallen, maar alsnog alles fixen.” We proosten met onze colaglaasjes, terwijl Liva vrolijk haar pizzapunt in stukjes scheurt. Ik weet één ding zeker: deze blunder vergeet ik nooit meer. En hopelijk vergeet Liva hem wél.
HANNAH
Ik heb zelf een aantal jaar gewerkt in een kinderdagverblijf. ik ben dit ook al een paar keer tegengekomen. geen zorgen, je bent geen slechte moeder. ik ben zeker moest je thuisgekomen zijn, je je wel zou herinneren dat je gewisseld had met je man.
je dochter was aan het spelen en was blij om je te zien, dus geen paniek.
wij bellen ook wanneer ouders veel later komen dan normaal en het sluitingstijd wordt.
niet omdat we geen minuut langer willen blijven maar omdat we oprecht ongerust zijn dat er iets zou gebeurd zijn met 1 van de ouders.
jammer genoeg heb je ouders die hun kind al bij ons hadden voor openingduur om ze dan direct te kunnen droppen en moesten we flexibele sluitingsuren hebben, die ouders hun kids later en later zouden komen ophalen.
ik heb ook een kindje gehad waar de ouders wel altijd wat aan de late kant waren omwille van hun werk maar mij opbelden om te vragen wat ze moesten doen. vader was ziek en moeder stond door een ongeval in een file waar ze niet uitraakte. dat kind heb ik bij mij gehouden tot de mama er was.
wij komen veel tegen, en zoiets daar lachen we eens mee. je bent echt niet de eerste en enige ouder die dit tegenkomt. en aan de reactie van je man ben ik ervan overtuigd dat je echt een goeie moeder bent en niet iemand die haar dochtertje vergeet.
probeer ermee te lachen. er zullen nog veel situaties komen waar je je een slechte mama zult vinden maar hé, niemand is perfect en een kind voelt wel aan dat wat er misloopt je er zal zijn.
wees maar mild voor jezelf