Ik heb altijd gedacht dat een zwangerschap bij mij niet vanzelfsprekend zou zijn. En in welke vorm dat zou zijn geen idee. Na onze miskraam in november ’21, wilden we meteen door. Februari ’22 bleek ik alweer zwanger te zijn. Ik was zo blij, maar ook zo gespannen tegelijkertijd. Elk wc-bezoekje was spannend, is er bloed? Ja of nee.
“Ga maar meteen liggen, dan gaan we direct kijken”
De 1e echo hadden we al met 6 weken om te kijken of het hartje klopt, om 16:30 konden we terecht bij de verloskundige. Je kunt je voorstellen dat wij die 2 uur daarvoor geen woord meer gezegd hebben tegen elkaar van de zenuwen, het was doodstil in huis en je voelde de spanning. De verloskundige riep ons en was heel lief en behulpzaam. Ze zei: “Ga maar meteen liggen, dan gaan we direct kijken. Kletsen doen we daarna wel.” Yessss een kloppend hartje, we zuchtten het uit van opluchting, maar ik durfde me nog niet open te stellen voor alle gevoelens want een kloppend hartje wil nog niet altijd iets zeggen.
Het bloeden stopte, maar begon 2 weken later toch weer
De week erna begon weer het gevreesde bloedverlies. Ik schoot weer meteen in de stress natuurlijk want mijn miskraam begon ook zo. Weer een echo ingepland, ze konden niks vinden en alles zag er goed uit. Goed gegroeid ten opzichte van de 1e echo en een goed kloppend hartje. Het bloeden stopte na 4 dagen. Er ging weer een week zonder bloedverlies voorbij en week 9 van de zwangerschap begon het bloeden weer, ik probeerde rustig te blijven, de echo’s waren goed.
Ik had er een slecht gevoel over, iets klopte niet
Maar op die zondag trok ik het echt niet meer. In paniek belde ik de verloskundige en we konden binnen 1 uur naar de praktijk toe. Weer een goed beeld en kloppend hartje. Ik had er een slecht gevoel over, iets klopte er niet. Mijn onderbuikgevoel was constant aanwezig.
Er was niks om ons zorgen over te maken, toch?
Met de 10 weken echo zagen ze wat meer vocht in het nekje, maar voor dit termijn was dat wel normaal en de echoscopiste zei dat ze verwachtte dat dit wel weg zou trekken, Ook de gynaecoloog gaf aan zich geen zorgen te maken. Er knabbelde iets aan me, het klopte niet? Maar wat? Want elke echo was goed. De baby groeide goed en er was niks om ons zorgen over te maken toch? Ik keek ontzettend uit naar de 12 weken echo, want ik had mijzelf wijsgemaakt dat als die goed was, ik echt kon gaan genieten van de zwangerschap en niks meer fout kon gaan. Want wat kon er na die 12 weken nog gebeuren?
Ik had een bizarre droom, dat deze zwangerschap in een miskraam zou eindigen
Er gingen weer 2 weken voorbij, de nacht voor de echo had ik een bizarre droom. Ik had gedroomd dat ook deze zwangerschap in een miskraam zou eindigen, dat het een meisje zou zijn en dat we haar Guusje zouden noemen. Ik vertelde dit aan mijn collega ze kreeg helemaal kippenvel maar zei ook gelijk “doe niet zo akelig, het komt allemaal goed, alle echo’s zijn goed geweest tot nu toe.”
Mijn gevoel werd hier bevestigd, mijn gevoel wat ik al vanaf dag 1 had
We waren eindelijk in het ziekenhuis en mochten naar de echo. Ze keek alles na en zei dat het vocht toch meer was geworden, verder liet ze er weinig over los en zei ze aan het einde van de echo: “De gynaecoloog gaat zo met jullie alles bespreken.” Mijn gevoel werd hier bevestigd, mijn gevoel wat ik al vanaf dag 1 had en niet kon plaatsen werd hier bevestigd. Er is iets niet goed met onze baby.
Ik had nooit op Google moeten kijken
We nemen weer plaats in de wachtkamer waar we moeten wachten op onze afspraak met de gynaecoloog. Tijdens het wachten ging ik op Google zoeken naar een verdikte nekplooi, iets wat je eigenlijk niet moet doen. Hier las ik alleen maar heftige verhalen over ouders waarbij kindjes een verdikte nekplooi hadden en ze uiteindelijk het kindje is overleden in de buik of de zwangerschap is afgebroken.
“Het is niet goed, het is echt niet goed”
We hebben 45 helse minuten moeten wachten in de wachtkamer. Eindelijk riep de gynaecoloog ons. Na de standaardvragen over hoe het met mij ging, viel ze met de deur in huis. “Het is niet goed, het is echt niet goed”. Ze vertelde van alles en in medische termen (hydrops foetalis viel meerdere keren). Ik snapte niet wat ze vertelde en eigenlijk kwam er ook niet echt iets binnen. De woorden het is niet goed, bleven galmen in mijn hoofd.
Daar zat ik dan met al mijn vragen en emoties
We werden met spoed doorgestuurd naar het ziekenhuis Maastricht voor verdere onderzoeken. Eenmaal in de auto terug naar huis daalde het een beetje in en kwamen mijn emoties en daarbij ook heel veel vragen. Wat waren die medische termen eigenlijk allemaal? Waarom heb ik niet gevraagd of ze het in Jip en Janneke taal voor me wilde uitleggen? Ik kon mijzelf wel voor m’n kop slaan. Angst, woede, verdriet.. alle emoties kwamen omhoog. Ik heb nog teruggebeld naar het ziekenhuis, maar de afdeling was al gesloten. Daar zat ik dan met al mijn vragen en emoties.
Iedereen bleef maar zeggen, ‘het komt wel goed’
Ik kreeg een email vanuit Maastricht, bij spoed denk je al gauw binnen 1 dag. Maar omdat het paasweekend ertussen zat, moesten wij 5 dagen wachten voor we terecht konden in Maastricht. Mijn vriend Giel (inmiddels man) was op paasmaandag jarig en hebben toen zijn verjaardag klein gevierd voor eigen familie. Het is even ter sprake gekomen, iedereen bleef maar zeggen ‘het komt wel goed’, terwijl mijn gevoel echt heel anders was. Mijn gevoel was dat het niet goed zou komen. Hoe kon iedereen dit blijven zeggen, ik kreeg het gevoel dat mijn gevoelens en gedachtes er niet mochten zijn. Dus besloot ik daar verder ook niet op in te gaan.
De baby werd van top tot teen nagekeken
Dinsdag mochten we dan eindelijk naar Maastricht toe, het was een doodstille autorit. We kregen vandaag een GUO2, (hiervoor kom je in aanmerking als er tijdens een gewone echo, een (verdenking op een) afwijking wordt gevonden.). De baby werd van top tot teen nagekeken en wat werden we hierin fijn meegenomen, de echoscopiste vertelde wat ze deed en zag. Alleen dat was al zo fijn! Ook de afwijkingen die ze zag besprak ze al meteen, wat was dit fijn zeg.
‘Het is jullie kindje en jullie beslissen wat er gaat gebeuren’
Na bijna 2 uur daar gelegen te hebben kwam de gynaecoloog om te bespreken wat we aan verdere onderzoeken konden doen. Een vlokkentest of een vruchtwaterpunctie of helemaal niks. Hij benadrukt duidelijk dat het ons kindje is en dat wij beslissen wat er gaat gebeuren. Wij besluiten om een vruchtwaterpunctie te laten doen, dit kan wel pas vanaf 15 weken zwangerschap. We hebben deze dag ook bloedonderzoeken laten doen om te checken of ons DNA een match zou zijn.
Ik stortte emotioneel in
Dat weekend ga ik een weekendje weg met vrienden. Even wat anders aan mijn hoofd, maar ook hier kreeg ik constant te horen, ‘het komt echt wel goed.’ Ik denk dat als je nooit in zo’n rollercoaster aan onderzoeken en emoties hebt gezeten je ook niet weet hoe dat is. Wat ontzettend lastig was dit. Op zondag stortte ik dan ook emotioneel in en ben ik op tijd naar huis gereden.
Ik was al bezig met de uitvaart
Op de terugweg kwam er een liedje op de radio van George Ezra – hold my girl, deze kwam wel even binnen en besloot al meteen dat ik dit wilde draaien op de uitvaart. Ik wist dat het niet goed was, mijn gevoel was dan ook dat we afscheid zouden moeten nemen van dit kindje. Ik was al bezig met de uitvaart, muziek uitzoeken, gedichtjes, etc. Giel verklaarde mij voor gek. Ook hij dacht dat het nog wel goed zou komen, als vrouw zijnde had ik een heel sterk gevoel dat het heel fout zat een gevoel dat ik aan niemand kon uitleggen en alleen zelf voelde. Zelfs mijn eigen vriend kon dit niet begrijpen hoe dit voor mij voelde.
Wordt vervolgd..
GEMMY
@gemmy.vankemenade
