Ik schuif mijn zonnebril omhoog en staar naar het bonnetje op tafel. Twee wijntjes en een gedeelde borrelplank met alles wat er maar aan borrelhapjes op de menukaart stond. Zeventien euro vijftig. Niet eens een gek bedrag voor een middag op het terras met vriendinnen, toch? Even een paar uurtjes zonder het eeuwige ‘mamaaaa’ en de eindeloze stroom van snotneuzen, duplo-blokken en boterhammen met korsten die er niet af mogen, maar eigenlijk toch wel. Ik zucht en reken af, al weet ik diep van binnen dat dit bedrag straks, binnen een uur, ter sprake gaat komen.
“Ik snap dat je dat gezellig vindt, maar is dat nou nodig?”
En ja hoor. Nog voordat ik mijn jas heb opgehangen en de jongens om hun nek vlieg, komt het. Jurgen staat in de deuropening, telefoon in zijn hand, zijn blik strak op het scherm. “Paulien? Heb jij net €17,50 uitgegeven op het terras?” Ik rol met mijn ogen. “Ja. Twee drankjes en een borrelplank. Met de meiden.” Zijn mond vertrekt even. “Hm. Ik snap dat je dat gezellig vindt, maar eh… is dat nou nodig?”
De man van de financiële controle
Nodig. Dat woord. Ik haat het. Was die dure koffiezetapparaat van hem nodig? Was zijn sportschoolabonnement, waar hij al drie maanden niet is geweest, nodig? Maar ik zeg niks. Want zo gaat het altijd. Jurgen is degene met het overzicht. De man van de financiële controle. De man die onze gezamenlijke rekening dagelijks scant alsof hij een detective is op een zaak. En ik? Ik ben degene die zich schuldig moet voelen omdat ik mezelf trakteer op een drankje met vriendinnen.
Jurgen bepaalt wat verantwoord is en wat niet
“We moeten gewoon een beetje op de centen letten, Paulien,” zegt hij terwijl hij zijn telefoon in zijn broekzak stopt. “Het zijn de kleine dingen die optellen.” Ja, dat weet ik. Maar ik weet ook dat hij vanmorgen nog een nieuwe gadget voor zijn fiets heeft besteld, en dat ik daar vast pas achter kom als het pakketje op de mat valt. Want dat is hoe het werkt bij ons: Jurgen bepaalt wat verantwoord is en wat niet. En hij vindt het nodig om mij daar continu op te wijzen.
“Waarom geef je meer uit als het niet hoeft?”
Zoals vorige week, toen ik Koen een nieuw setje kleding had gekocht omdat hij overal vlekken in had. “Je weet dat Leon’s oude kleren hem ook prima passen, toch?” vroeg Jurgen, terwijl hij met een kritische blik de bonnetjes op tafel bekeek. Of die keer dat ik een spontane stop maakte bij de bakker en een vers brood meenam, in plaats van de supermarktvariant van een euro minder. “Waarom geef je meer uit als het niet hoeft?” was toen zijn reactie.
“Denk je niet dat we dit beter in de gaten moeten houden?”
En het allerergste? Zelfs als ik iets koop wat voor ons allemaal is, een extra pak wasmiddel of een gezinsabonnement op de dierentuin, dan komt er alsnog een opgetrokken wenkbrauw en een vraag over de noodzaak. “Denk je niet dat we dit beter in de gaten moeten houden?” Het is verstikkend.
Dit gaat niet meer over budgetteren, dit gaat over controle
Ik weet heus wel dat ik geen held ben in financiële planning. Ik heb nooit geleerd om alles strak bij te houden, en eerlijk gezegd vond ik het ook altijd wel prima dat Jurgen dat deed. Maar dit? Dit gaat niet meer over budgetteren. Dit gaat over controle. Over grip. Over het feit dat ik me telkens moet verantwoorden voor elke euro die ik uitgeef, terwijl ik ook gewoon werk en geld verdien. Waarom voelt het dan alsof ik een kind ben dat zakgeld krijgt en bij elke uitgave een rapport moet schrijven?
Ik wil gewoon een kop koffie kunnen drinken zonder dat er een discussie ontstaat
Ik wil niet meer. Ik wil weer een eigen rekening. Niet om geld te verkwisten, maar gewoon zodat ik een kop koffie kan drinken zonder dat er een discussie ontstaat. Ik wil de vrijheid om een cadeautje voor een vriendin te kopen zonder dat ik een ondervraging krijg. Ik wil zelf kunnen bepalen waar mijn geld naartoe gaat, zonder dat ik het gevoel heb dat ik een financiële zonde bega.
Hoe zorg ik ervoor dat hij begrijpt dat dit niet alleen over geld gaat?
Maar hoe zeg ik dat tegen Jurgen zonder dat hij een hele Excel-sheet erbij trekt om te bewijzen dat een gezamenlijke rekening efficiënter is? Hoe zorg ik ervoor dat hij begrijpt dat dit niet alleen over geld gaat, maar over ademruimte? Want ik ben er klaar mee. Meer dan klaar.
PAULIEN
Ik had ook.zon leven en zo’n man. ik ben er godzijdank vanaf.
Geloof mij, dit gaat nooit veranderen en je word stapelgek en ongelukkig.
Zeg een wat tegen hem over zijn uitgaven!!
Hopelijk gaat hij het beseffen … misschien ook niet.
Laat niet alles slikken, dan ontplof je 🤯
Je moet echt voor jezelf gaan opkomen, dan zie je wel waar de weg naartoe leidt.
Leuk of niet maakt niet uit je hebt nu al niet leuk.
Kies ook eens voor jezelf!
Buiten het feit dat zo’n reactie van iemand waar je mee getrouwd bent niet normaal is, heb je toch neem ik aan gewoon beide ook een eigen rekening en dan daarnáást nog een gezamenlijke rekening?
hij hoeft helemaal niks te begrijpen. en hij moet jou helemaal niet gaan uitleggen dat 1 rekening efficiënter is. jij werkt, jouw geld. delen wat ih gezin aangepast moet en kan worden en gewoon allebei een bedrag afspreken wat beiden per maand uit mogen geven voor zichzelf. en waarom zou je niet zijn sportschoolabonnement en de rest erbij halen? hij tikt jou toch ook op de vingers? je mag best laten weten wat dit met jou doet. bang om ruzie te krijgen? nou ruzie klaart de lucht hoor. en klaart t de lucht niet, dan zou ik mn bedenkingen hebben over hoe verder te gaan.
Tem. Jouw reactie verdiend geen aandacht.
Paulien, er moet iets veranderen in jullie relatie. Een aparte bankrekening is niet genoeg. Dit is narcistisch gedrag.
wat een vreemde en onaardige reactie. nou, ik begrijp het heel goed! Met zo’n man zou ik niet kunnen leven. Hier moet iets veranderen, want dit hou je niet vol. Veel succes!
het onderdanige vrouwtje spelen, en dan lopen klagen.
ik begrijp daar niks van.