Ik plofte op de bank neer en trok mijn benen onder me op
Het was een lange dag geweest. De was lag nog in de machine, de afwas stond op het aanrecht en ergens boven hoorde ik Mike rommelen in zijn kamer. Typisch. Hij was 14 en al behoorlijk op zichzelf. Ik had al maanden het gevoel dat er iets in zijn leven speelde. Iets waar ik niets van wist. Ik kon mijn vinger er niet op leggen. Ik vroeg aan mijn man of hij het ook zag. Maar hij zei dat ik spoken zag. “Het is gewoon een puber”, zei hij. Ik gaf toe en liet het daarbij.
Terwijl ik een slok van mijn lauwe thee nam, viel mijn oog op een klein zwart boekje op de hoek van de salontafel
Een notitieboekje? Nee… het leek een dagboek. Ik had het nog nooit eerder gezien. Dit was niet zomaar een kladblok waar Mike zijn huiswerk in krabbelde. Dit was iets persoonlijks, iets intiems. Ik wist meteen dat het van Mike moest zijn. Van wie anders. Mijn man schreef nooit iets op. Hij las ook geen boeken. Hij bleef ver uit de buurt van papier. Hij was meer van het digitale. En praktisch was hij ook.
Mijn vingers gleden over de kaft
Het voelde een beetje versleten, alsof het al maanden of misschien zelfs jaren werd gebruikt. Met elke vezel in mijn lijf wilde ik gaan lezen. Ineens sloeg de twijfel toe. Het was niet mijn bedoeling om te spioneren. Echt niet. Het was eigenlijk privegebied. Maar een klein stemmetje in mijn hoofd fluisterde: ‘Lees het. Misschien kom je iets te weten wat je anders nooit zou horen. Iets belangrijks.’ Ik twijfelde zo erg. Moest ik lezen? De televisie stond zachtjes aan op een achtergrondprogramma waar ik niet eens naar keek. Ik nam een besluit: ik wilde meer van de wereld van Mike weten. Ja, ik zou het dus gaan lezen. Mijn moedergevoel sprak. Ik moest meer weten over Mike. En nu was daar de kans voor…
Ik opende het boek
‘Vandaag weer zo’n rotdag gehad op school. Ik snap echt niet waarom ze zo gemeen kunnen zijn. Alsof ik niet al genoeg gedoe heb. Mam denkt dat alles goed gaat, maar ze weet niks.’ OMG. Waar had hij het over? Gedoe? En wie was ‘ze’? Ik sloeg snel een paar pagina’s om en las verder. ‘Ik haat het daar. Echt, ik zweer het. Soms denk ik dat het beter zou zijn als ik er gewoon niet was. Dan hoef ik tenminste niet meer te dealen met alles.’ Ik stopte even en hoorde of Mike nog boven was.
De woorden prikten in mijn hart
Hoe kon ik dit gemist hebben? Mijn zoon, mijn Mike, die altijd zo vrolijk leek, schreef zulke duistere gedachten op. Ik wilde roepen, naar boven stormen en hem in mijn armen nemen. Maar ik wist dat dat niet de juiste aanpak was. Mike had dit nooit opgeschreven als hij wilde dat ik het wist. Hij zou zich verraden voelen, boos worden. Maar ik kon dit aan de andere kant ook niet zomaar laten gaan. What to do?
Ik sloeg het dagboek dicht en legde het terug waar ik het gevonden had, alsof ik het nooit had aangeraakt
Hoe moest ik hiermee omgaan? Moest ik erover praten? Het negeren? De rest van de avond was ik met het dagboek van Mike bezig. In mijn hoofd. Ik zette een bord eten voor Mike neer, keek naar hem terwijl hij at. Hij lachte op de juiste momenten, maakte een opmerking over zijn favoriete game. Alsof er niets aan de hand was. Maar ik wist beter. Achter die glimlach zat een jongen die worstelde. En ik had geen idee hoe ik hem moest helpen.
De volgende ochtend besloot ik om subtiel te zijn
Ik maakte een uitgebreid ontbijt, zette tosti’s op tafel. Mike kwam de keuken in, pakte een glas melk en ging zitten. ‘Hoe is het op school?’ vroeg ik zo nonchalant mogelijk. ‘Gaat wel,’ mompelde hij, terwijl hij zijn tosti doormidden sneed. Hij dipte het in de ketchup. Ik zocht naar woorden, naar een manier om het gesprek te openen zonder hem af te schrikken. ‘Weet je, als er ooit iets is waar je over wil praten… wat dan ook… ik ben er altijd, hè?’ Hij keek even op en trok een wenkbrauw op. ‘Uh, oké?’ Hij vond het een verdacht gesprek. Dat zag ik. Shit. Dit was niet hoe ik het wilde brengen. Het klonk veel te geforceerd. Ik probeerde het opnieuw. ‘Je weet dat je me altijd alles kan vertellen, toch? Echt alles.’ Hij rolde met zijn ogen. ‘Ja, mam. Ik weet het.’
Ik zag dat hij niet wilde praten
Ik wist dat ik hem niet moest pushen. Maar hoe kon ik hem laten weten dat ik er echt voor hem was zonder zijn vertrouwen te breken? De dag verstreek. Ik voelde me niet lekker. Ik zat met alles in mijn maag. Ik kon toch niet blijven afwachten?! Misschien was het tijd om wat hulp te zoeken. Niet direct een psycholoog – daar zou hij sowieso niks van willen weten – maar misschien kon ik met iemand praten die hier ervaring mee had. Een mentor op school? Een vertrouwenspersoon? Mijn gedachten gingen alle kanten op. Ik had het nog niet eens aan mijn man verteld.
Die avond, terwijl Mike boven op zijn kamer zat en ik op de bank zat te scrollen op mijn telefoon, kreeg ik een idee
Wat als ik iets met hem ging doen? Niet een geforceerd gesprek, maar iets waar hij van hield. Samen gamen, een film kijken, iets waardoor hij zich veilig voelde.
‘Mike?’ riep ik naar boven.
‘Wat?’
‘Heb je zin om samen een film te kijken? Jij mag kiezen.’
Even bleef het stil, en toen hoorde ik zijn kamerdeur opengaan. ‘Echt? Wat voor film?’
‘Jij kiest. Wat jij wil.’
Hij kwam de trap af. Yes! ‘Ook als het iets is wat jij niet leuk vindt?’
Ik knikte. ‘Ook dan.’
En zo zaten we een half uur later samen op de bank, met zak chips tussen ons in, Star Wars op het scherm
Hij lachte een paar keer. Dit was een begin. Geen oplossing, maar een begin. Ik wist dat ik voorzichtig moest zijn, maar ik had één missie: mijn zoon laten zien dat hij nooit, nooit alleen hoefde te zijn. Het was zo fijn om samen iets te doen. Zo zou ik eigenlijk zeggen dat er niets aan de hand was. Mike leek een normaal kind. Hij leek nergens last van te hebben. Maar ik wist beter. Hij voelde zich blijkbaar regelmatig klote. Vanavond zou alles aan mijn man vertellen. En dan zouden we samen een plan maken. We kwamen er wel uit…
WORDT VERVOLGD…
CONNIE
connie wat goed dat je toch dat dagboek gelezen hebt want soms laten kinderen zich niet echt “zien” en dan is het vaak te laat voordat we kunnen ingrijpen.
tegenwoordig praten we te weinig met onze kinderen, doen te weinig samen wat ze leuk vinden om echt tot contact te komen en dat heb jij nu wel gedaan!
het begin is er maar ga ook met iemand praten die jou als mama kan begeleiden hierin. zo weet je hoe je hiermee het beste kan omgaan want geloof me, dat is echt lastig bij pubers, zeker als ze gesloten zijn.
het is al een heel goed begin dat hij weet dat je er voor hem bent maar hij heeft echt meer nodig, zeker als hij met suïcidale gedachtes speelt.
je hebt ook kindertherapeuten, geen psychologen, die kunnen ook heel goed met Kids omgaan. het gaat er vooral om dat hij een klik heeft met iemand en misschien praat hij makkelijker met een vreemde dan met jou omdat je juist te dichtbij staat.
wens je enorm veel sterkte toe lieve mama ❤️