Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Ik heb drie prachtige kinderen: Michael, Johanna en Isabel
Drie totaal verschillende karakters, drie totaal verschillende levenspaden. Ontzettend leuk. Michael, de oudste, 32 jaar en vader van mijn enige kleinkind, Dionne. Johanna, 28 jaar, een creatieve designer die zich uitleefde in een kledingwinkel waar ze de poppen aankleedde en hele stellages bouwde. En dan Isabel, de jongste, 24 jaar en nog volop in haar studie geneeskunde.
Ik was trots op ze
Op hoe ze hun eigen weg gingen. Maar die trots werd de laatste tijd overschaduwd door iets anders. Ruzie. Jaloezie. Gedoe waar ik nooit rekening mee had gehouden. En het begon allemaal met een paar honderd euro.
Een klein gebaar met grote gevolgen
Michael en en zijn vrouw Kyra hadden het niet breed. Ze werkten allebei hard, maar met een peuter van twee jaar en alle kosten die daarbij kwamen, was er weinig ruimte voor extra’s. Ik zag het aan hen, aan hoe ze telkens de goedkoopste opties kozen, hoe ze uitstapjes afzegden omdat het ‘even niet uitkwam’.
Toen Kyra me vertelde dat ze zo graag een paar dagen weg wilden, maar dat het financieel niet ging lukken, twijfelde ik geen moment
Ik had wat spaargeld en kon het makkelijk missen. Dus ik maakte een paar honderd euro over voor de zo gewilde zomervakantie. ‘Geniet er lekker van,’ had ik gezegd. ‘Maak herinneringen.’ Kyra had tranen in haar ogen gehad. Michael had me stevig omhelsd. ‘Dank je, mam. Echt.’ Ik dacht er geen seconde over na. Totdat Johanna en Isabel erachter kwamen.
Boze gezichten aan de eettafel
‘Dus je betaalt hun vakantie?’ Johanna’s toon was scherp. Ze zat tegenover me in de woonkamer, armen over elkaar geslagen. Isabel stond ernaast, haar gezicht een mengeling van boos en teleurgesteld. ‘Ik heb gewoon een beetje geholpen,’ zei ik rustig. ‘Ze hebben het niet breed en ik kan het missen.’ ‘En wij dan?’ zei Isabel. ‘Krijgen wij dan ook een paar honderd euro? Of moeten we eerst een kind krijgen voordat je ons iets toestopt?’
Ik keek haar verbaasd aan
‘Jullie komen toch niks tekort? Jij zit nog op school, Isa. Je hoeft niet eens hypotheek te betalen.’ ‘Daar gaat het niet om,’ zei Johanna fel. ‘Het gaat erom dat je Michael voortrekt.’ Ik zuchtte. ‘Ik trek niemand voor. Maar hij heeft een gezin. Dat is anders. Jullie krijgen ook iets als jullie zover zijn.’
Johanna was woest
‘Misschien wil ik wel helemaal geen gezin, mam. Ben ik dan minder belangrijk?’ Die opmerking raakte me. ‘Lieverd, zo bedoel ik het niet…’ ‘Dat is wel hoe het voelt,’ beet ze me toe. ‘Jij hebt altijd al een zwak gehad voor Michael. En nu heeft hij een kind en wordt hij nog meer voorgetrokken.’ ‘Dat is niet waar!’ zei ik. ‘Jullie hebben áltijd alles gehad wat jullie wilden. Jullie hebben gestudeerd zonder zorgen. Jullie hebben nooit iets hoeven missen. Dit was gewoon een klein beetje hulp.’ ‘Nou, het voelt als veel meer dan dat,’ mompelde Isabel. Ze keek naar Johanna en ik zag dat ze elkaar stilzwijgend begrepen.
Een ongemakkelijke stilte
Ik wist even niet wat ik moest zeggen. Het leek alsof hoe ik het ook uitlegde, ze het niet wilden horen. Natuurlijk gunde ik Michael en Kyra die vakantie. Maar dat betekende niet dat ik van Johanna en Isabel minder hield. Hoe konden ze dat niet begrijpen? ‘Jullie zullen ook iets krijgen als jullie het nodig hebben,’ probeerde ik opnieuw. ‘Als jij, Johanna, ooit een huis koopt en een zetje nodig hebt, dan help ik je. En Isa, als jij straks afgestudeerd bent en op je benen moet staan, sta ik ook voor jou klaar.’
Johanna schudde haar hoofd
‘Het gaat niet om het geld, mam. Het gaat om het principe.’ Ik voelde de irritatie in me opborrelen. ‘Maar welk principe dan? Dat je moeder iets kleins doet voor haar zoon die het wat lastiger heeft? Moet ik alles dan maar verdelen alsof ik een boekhouder ben?’ ‘Misschien wel, ja,’ kaatste Johanna terug. ‘Dan voelt het tenminste eerlijk.’ Isabel zuchtte en stond op. ‘Laat maar, Joh. Mam snapt het toch niet.’
Ik keek hoe mijn dochters de keuken uitliepen, gefrustreerd en boos
Ik bleef achter met een bittere smaak in mijn mond. Had ik echt iets verkeerd gedaan? Of zagen zij het gewoon verkeerd?
Een gesprek met Michael
Later die avond belde Michael. ‘Mam, ik hoorde van Kyra dat Joh en Isa boos zijn.’ Ik zuchtte intens. ‘Ja. Ze vinden dat ik jou voortrek.’ ‘Dat is onzin,’ zei hij meteen. ‘Jij hebt ons allemaal altijd evenveel gegeven.’ ‘Dat probeer ik ze ook uit te leggen, maar ze willen het niet horen.’ ‘Laat ze maar even,’ zei Michael. ‘Ze begrijpen het misschien pas als ze zelf kinderen hebben.’ Ik hoopte dat hij gelijk had. Maar ergens, diep vanbinnen, deed het pijn. Want ik had nooit gewild dat geld tussen ons in zou komen te staan. En ineens ging ik twijfelen of het wel kon wat ik had gedaan…
ASTRID
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Mijn zusjes en ik gunnen het elkaar. Als de een het (even) minder heeft, dan steunen we elkaar. Niks jaloezie.
jeetje wat erg zulke meiden die hun broer niks gunnen!
het gaat hun helemaal niks aan hoe jij je geld uitgeeft en aan wie! je bent nu eenmaal baas over je eigen geld en zoals je hun uitlegde dat als hun later een zetje nodig hebben ze ook uets kunnen krijgen.
prima toch? allemaal netjes verdeeld.
maar nee, verwend kindjes mieten meteen wat hebben als hun broer wat krijgt, nou niet dus, wacht maar op je beurt en wees blij als je überhaupt iets krijgt!
ik had ze helemaal niet eens laten weten dat je je zoon wat geld had gegeven dat voorkomt dit soort gedrag.
nou mama, je hebt goed gesproken hoor, laat die meiden lekker in hun eigen sop gaar koken en beseffen hoe goed ze het hebben met een mama die hun ook wat toe stopt als ze het nodig hebben!
dikke knuffel voor jou hoor❤️
komt vast niet uit het niets. dit gaat echt niet alleen om een paar honderd euro. voortrekken gebeurt vaak ongemerkt.
Het klinkt alsof er meer achter zit waardoor je dochters zo reageren. Misschien hebben ze echt vaker het gevoel gehad dat je zoon (wellicht onbewust) voorgetrokken werd, dan is hun reactie wel begrijpelijker. Ze reageren niet voor niks zo dus ik zou ze er wel in proberen te horen, ook al voelt het voor jou onterecht. Ga het gesprek aan want het is zonde als dit tussen jullie (en tussen je kinderen) in komt te staan.
Je dochters hebben een duidelijk punt. Je zoon heeft een partner en een kind. Twee inkomens. Heeft al bewust een keuze gemaakt. Daar horen dus ook financiele keuzes bij. Laat hem en zijn partner zelf zorgen, voor wat ze nodig hebben.
Als je toch wil geven, geef dan al je kinderen op hetzelfde moment evenveel.
Zo voorkom je echt gedoe.
Veel wijsheid gewenst.
Nou, ik vind het heel vervelend voor deze mevrouw. Er zijn kinderen die alles zelf moeten betalen en deze meiden mogen al in hun handjes klappen dat studie e.d. betaald worden. Zij krijgen op hun beurt vast en zeker ook wat terug en dan zal de zoon dat op dat moment ook niet hebben.
Dankbaarheid voor de moeder mag er ook zijn. Ik heb ook een broer en zus en ik zie mijn moeder ook struggelen met dit probleem. Wat echter voor mij geen probleem is, want wij krijgen allemaal wat, alleen niet op hetzelfde moment en misschien niet helemaal het precieze bedrag. Bij deze: bedankt mam en voor deze mevrouw: u kunt het toch nooit helemaal goed doen voor iedereen. Veel sterkte en liefs.
Een vakantie is niet urgent. En als het dat is: verdienen je dochters dan geen vakantie? Het klinkt niet alsof zij veel hebben (een arme student in ieder geval niet). Het komt erop neer dat je je zoon dit gunt omdát het met zijn gezin is. En daar hebben je dochters dus een punt: als hij alleenstaand was geweest, of geen kind had gehad, had je hem dan ook geld gegeven voor een vakantie? Waarschijnlijk niet. Bij geld altijd alle kinderen hetzelfde geven. Want als het aan jou is om op gevoel te bepalen wanneer je financiële hulp nodig is, zal het altijd voelen als willekeur en voortrekken (‘ik krijg alleen geld als ik een huis ga kopen wat ik misschien wel nooit ga doen, mijn broer krijgt zelfs zijn vakanties betaald’).
Als mijn zusje geld nodig heeft dan krijgt ze dat. Als ik het nodig heb krijg ik het.
Mijn ouders hebben ons nooit hetzelfde behandeld. Ja school, rijbewijs, sport maar verder was het wat je nodig had.
Mijn zusje wilde graag kleedgeld ik vond dat overbodig. Als ik een fiets nodig had kreeg ik een fiets mijn zusje kreeg die als zij een fiets nodig had.
We zijn allebei anders hebben andere behoeften zowel sociaal, als met geld dus dat maakt dat we allebei anders behandeld werden en worden.
vind dit wel zo’n onzin.
prima dat je je zoon helpt op moment dat hij het nodig heeft.
mijn schoonouders zijn ook zo als je dochters, als mijn zwager iets gehad heeft dan krijgt mijn man al snel erna of een geld bedrag wat gelijk is aan wat zwager heeft gehad of iets aan spullen dat zelfde waarde heeft. of nu eigenlijk dubbele waarde want ze zien mij ook als dochter en ik krijg dan ook datzelfde bedrag als zwager. slaat helemaal nergens op en is juist raar want wij krijgen nu dubbelop en mijn zwager gaat nooit een vrouw krijgen dus die gaat nooit het dubbele krijgen. ( hij heeft hersenbeschadiging en zal nooit 100% zelfstandig worden)
Je hoort als ouder ieder kind evenveel te geven. Zeker wat geld aangaat! Dus maak er niet zo’n punt van en geef je dochters ook het geldbedrag wat hun broer ook gekregen heeft van je.
Eigenlijk een verdrietig verhaal voor alle partijen. Als moeder gun jij je zoon en schoondochter een vakantie op bij te komen. Heel mooi gebaar, absoluut. Echter valt het voor je dochters niet als ‘urgente hulp’ die jij ze moet bieden. Zij voelen zich daardoor mogelijk gepasseerd. Wat zij aangeven is dat er blijkbaar voor hun gevoel al eerder voortrek gedrag is geweest. Hun boosheid, teleurstelling komt dus ergens vandaan. Het bespreken en hun erkennen in hun gevoel is daarom de eerst stap en heel belangrijk. Verplaats je in elkaars gevoelens en standpunten en heb respect en begrip hiervoor. Vanuit daar naar de oplossing zoeken voor nu en hoe dit in de toekomst te doen. Ik hoop dat het hen niet perse om het geld gaat maar om wat het gebaar los maakt in de verhoudingen. Er zijn pijnpunten die naar boven lijken te komen en verschillende verwachtingen en visies over de situatie. Als moeder moet je dit uitzoeken en hier begrip voor tonen en afspraken over maken. Leer van deze situatie en wat je er daarna mee wilt doen is aan jou….veel sterkte en succes!
Ik vind het vooral jammer dat je dochters zo egoïstisch reageren. Je kan je broer toch ook wat gunnen .
Als ze later wel een probleem hebben dan mag je ze wel helpen wrsch .
Je dochter heeft helemaal gelijk. ik snap je goede bedoelingen. maar bij ons geld; krijgt de 1 dan krijgen de andere 3 ook. en anders is het een renteloze lening, maar moet er wel terugbetaald worden. ik haatte het ook verschrikkelijkndat mijn ouders ons niet gelijk behandelden.
Dit is een moeilijke situatie.
Ik sta volledig achter jou, jouw zoon heeft op dit moment meer hulp nodig en je andere kinderen kunnen ook op jou rekenen wanneer jouw hulp daar nodig is.
Het geven van iets extra s hoeft niet in een spreadsheet te worden bijgehouden.
Dat het onenigheid geeft dat heb ik helaas ook meegemaakt.
Mijn tweede echtgenoot heeft twee kinderen uit een vorig huwelijk. Ik heb een dochter uit mijn vorige huwelijk.
Ik ondersteun mijn dochter tijdens haar studie en daar gaat inderdaad flink wat van mijn salaris naar toe.
Zijn kinderen hadden geen interesse in studeren en zijn gaan werken.
Dat respecteer ik. Dat is hun keuze.
Ik ben echter door mijn echtgenoot op aangevallen dat ik meer geld aan mijn dochter geef dan aan zijn kinderen die door ons huwelijk mijn stiefkinderen zijn. Ik zou, volgens hem, elke euro die ik aan mijn dochter geef, ook aan hen moeten geven als ik hen eerlijk wil behandelen.
Daar heb ik een totaal ander idee over!
Dus ik vind dat jij het volste recht hebt zelf te bepalen welk kind meer hulp nodig heeft op dit moment.
Kinderachtig zeg, hopelijk trekken ze weer bij. Hier zijn de kids nog kleiner maar als er iemand ook maar wat meer aandacht krijgt dan de ander is het al heibel. We benadrukken steeds dat we alles proberen goed te doen maar dat de een af en toe meer nodig heeft dan de ander en dat die ander het heus ook wel zal krijgen als die het nodig hebt. Precies zoals jij aangeeft.
Met kinderen is het ” gelijke monniken, gelijke kappen”. De dochters hebben gelijk. Voortrekken kan nooit.
Geef je de één wat, dan de ander ook. Dit gaat tussen de kinderen staan. Dat wil je al helemaal niet als ” nalatenschap”. Deze kortzichtigheid van jou naar je dochters toe, heeft verstrekkende gevolgen tussen de broer/zussenband. Het gaat om als gelijk gezien te worden in het gezin.
Dus aftikken en vervolgens alles eerlijk verdelen.