Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
Het begon allemaal nog rustig
Scarlett en ik liepen hand in hand over de stoep, ik had haar favoriete knuffelkonijn in mijn tas gestoken voor het geval dat, en de zon scheen heerlijk op onze gezichten. Het leek een perfecte ochtend. Maar dat duurde precies twee straten lang.
Toen zagen we een hond aan de overkant van de straat
Een grote, harige lobbes die kwispelend aan de riem trok. “HOND!” gilde Scarlett, haar kleine handje rukte zich los uit de mijne. Voor ik kon reageren, zette ze het op een rennen. Mijn hart sloeg over. “SCARLETT! STOP!” Maar nee hoor. Ze ging. Vol gas, haar kleine beentjes rennend, rechtstreeks de straat op. Ik schrok me wild en ik sprintte achter haar aan. Gelukkig – echt gelukkig – was het een rustige ochtend en kwam er geen auto aan. Ik pakte haar bij haar bovenarm en trok haar terug naar de stoep. “Jij BLIJFT BIJ MIJ!”
Ik voelde de adrenaline door mijn lijf gieren
“Je mag NOOIT zomaar de straat op rennen!” Scarlett keek me met grote ogen aan en begon keihard te krijsen. Niet een beetje, maar een volle, woedende peuterwoedeaanval. Mensen op straat keken al op. Een oudere vrouw schudde haar hoofd en liep door. Een jongen op een fiets lachte. Ik probeerde diep adem te halen.
En toen gebeurde het
Een vrouw, strak in pak, krullen van de kapper, kwam langs. Ze keek even van Scarlett naar mij en trok een wenkbrauw op. “Jouw dochter is echt slecht opgevoed.” Ik bevroor. Keek haar aan. Even wist ik niet eens wat ik moest zeggen. Mijn mond viel open. “Wat zei je?” Ze haalde haar schouders op. “Ik zie het zo vaak. Kinderen die totaal geen grenzen kennen. Die moeders kunnen niks meer.” Ze snoof. “Bij ons thuis zou dit niet gebeuren.”
Mijn hele lijf begon te trillen
Boosheid, schaamte, onmacht – alles door elkaar. Scarlett, nog steeds krijsend op de stoep, schopte inmiddels met haar voetjes tegen mijn benen. Ze lag op de grond. Ik kneep mijn kaken op elkaar. “Oh ja? Bij jullie thuis? Hoe oud zijn uw kinderen?” De vrouw trok haar wenkbrauw nog hoger op. “Mijn kinderen hebben nooit zo gedaan. Discipline, duidelijke grenzen, daar gaat het om. Maar goed, sommige ouders willen tegenwoordig vrienden zijn met hun kinderen.”
Ik voelde hoe mijn vingers tintelden van ingehouden woede
“Ze is twee. Twee jaar oud. Jij hebt kinderen? Dan weet je toch hoe dit werkt?” “Ik weet dat ik dit nooit heb toegestaan. Hysterisch schreeuwen midden op straat? Dat is een keuze, hoor.” Ze keek even minachtend naar Scarlett, die nog steeds snikkend op de grond lag. “Je moet haar gewoon een keer goed aanpakken.”
Mijn bloed kookte
“Goed aanpakken? Hoe dan? Moet ik haar slaan? Haar vastbinden? Haar opsluiten? Wat stelt je voor?”. De vrouw draaide met haar ogen, als een diva. “Ach, je bent precies het type dat zich liever laat commanderen door haar kind dan dat ze het opvoedt. Geen wonder dat ze zo doet.”
Ik kon dit niet meer aan
Waar bemoeide deze vrouw zich mee? De brutaliteit. Ze was een volkomen vreemde. “Weet je, het lijkt me geweldig als jij nu gewoon verder loopt en zich met je eigen zaken bemoeit.” Ze mompelde iets over “totaal geen respect meer bij jonge moeders” terwijl ze haar hakken over de stoep liet tikken en verdween.
Ik keek haar na, voelde de woede branden in mijn lijf
Scarlett lag nog steeds op de stoep, haar adem schokkerig. Ik knielde neer en streelde haar rug. “Kom, liefje, we gaan naar huis, iets lekkers eten.” Scarlett werd rustig. “Met hagelslag?” Ik knikte. “Ja, met hagelslag.” Terwijl we verder liepen, keek ik nog één keer om. De vrouw was allang verdwenen. Maar haar woorden brandden nog steeds in mijn hoofd.
Thuis zette ik Scarlett in haar kinderstoel en smeerde de boterham
Ze zat met een rood gezicht, haar oogjes nog een beetje vochtig, maar ze begon zichzelf weer te worden. “Mama?”
“Ja, liefje?”
“Die mevrouw was boos.”
Ik zuchtte en knikte. “Ja, dat was ze.”
“Waarom?”
“Sommige mensen vinden dat kindjes altijd rustig moeten zijn. Dat ze nooit boos of verdrietig mogen zijn. Maar dat is niet hoe het werkt.”
Scarlett haalde haar schouders op en smeerde met haar kleine handjes de hagelslag uit over haar boterham
“Ik was boos.”
“Dat weet ik.” Ik gaf haar een kus op haar haren. “En dat mag ook.”
In ieder geval wel van mij…
ROOS
Mijn moeder zij als ik boos werd wie niet boos kan worden kan ook niet weet goed worden. Maar kan me niet herinneren dat ik een boterham met hagelslag kreeg.
Toen ik thuis woonde en klein was in de jaren 60, hing er een bordje op: kinderen mag je wel zien maar niet horen. was ik aan het babbelen dan moest ik rustig zijn en wees mijn moeder mij op dat bordje. Ik werd rustig, deelde niks, ging mijn eigen gang later en had nooit het gevoel van een familieband. Lang leve de stricte opvoeding!
Ons gezin is heel anders opgevoed. Mijn motto: is het anders als vroeger, dan is het beter
ik vond het een raare reactie van die mvr omdat te zeggen dat jouw dochter geen opvoeding heeft gekregen terwijl zei pas 2 jaar oud is
Je grootste fout was om überhaupt te reageren op die arrogantie en te praten, terwijl je je kind in het gareel aan het houden bent. Je had het meteen keihard dicht moeten slaan. In zo’n geval is “houd je bek” gewoon toegestaan hoor.
en dat is dus precies wat je niet aan je kind wilt mee geven, dan zet ze kracht bij mevrouw haar woorden. Want ‘emoties’ in in het gareel houden met geweld is dan de boodschap. zo’n kindje kopieert dat. Het aanspreken van iemand en aangeven dat het niet hun plek is om daar over te oordelen is een goede keuze geweest. Emoties mag je uiten, maar geweld is nooit de eerste optie. had die vrouw een vinger uitgestoken naar het kind, dan had ik je groot gelijk gegeven.
Mijn vader zei gister nog, “kinderen zijn leuk als ze niks doen, niet schreeuwen en krijsen en zin door drammen”. ik zei direct “zo werkt dat niet, kinderen doen dat nu eenmaal”
waar op de reactie kwam “mijn kinderen deden dat nooit”
mijn vader was een man van de vlakke hand en kwetsende woorden…een reden waarom ik hem niet alleen laat met mijn kindje straks. Die vrouw in dit verhaal, verbaast mij niets als ze een zelfde insteek heeft.
Als ik iets heb geleerd in mijn leven is me nooit maar ook nooit te bemoeien met krijsende kinderen . Een ouder is dan tot diep op de ziel getrapt. Heb wel eens in gegrepen toen een vader vreselijk liep te schelden op zijn nog erg jong zoontje daar wordt ik pissig van. Heb geen kinderen maar een 14 jaar jonger broertje….
ik geef mensen graag het geen terug wat ze mij brengen.
in dit geval zou ik gezegd hebben, heb jij van je moeder nooit geleerd dat als je niks goeds te zeggen hebt, je beter je mond kunt houden.
werkt altijd. het is niet vriendelijk, maar je grens is dan wel duidelijk aangegeven. en voor haar hoef je de vrede niet te bewaren, want ze was al op oorlog uit voor ze haar mond open trok.
Sorry dat ik het zeg maar dat mens had gewoon haar bek moeten houden!
Helaas een bekend verhaal dit, en zo vervelend he!
Het gebeurde mij 2 maanden terug in de supermarkt met m’n zoontje van toen nog geen twee, tranen gillen het hele rattenplan.
Komt er ineens een vrouw van zo’n 60 jaar ouder naar me toe dat mijn zoon een tik verdiende.
Ik had haar graag een rotopmerking willen geven, iets van; maar mijn kind praat over 20 jaar tenminste nog met me, waar zijn die van jou?
Maar helaas ben ik niet zo dapper dus heb ik de dame genegeerd en me lekker op m’n zoon geconcentreerd. Ik wou dat ik zo dapper was als jij bent!
Imiddels 20 jaar geleden, maar het lijkt als de dag van gisteren omdat het een emotionele impact op me heeft gemaakt, werd ik aangesproken in de supermarkt.
Mijn zoon, toen een jaar of 7, krijste ‘dank je wel’ naar de mevrouw achter de vleeswaren toen hij een plakje worst kreeg. Een verstandelijk gehandicapte, autistisch jongen die dit aan het leren was, die het heel spannend vond, maar het toch voor elkaar kreeg om ‘dank je wel’ te ‘zeggen’. Wat was ik trots!
Maar toen kwam die man….een oudere man die mij aansprak: ‘als het mijn kind was, zou ik hem een pakslaag hebben gegeven’.
Ik was beduusd, overrompeld en klapte dicht van emoties. Met tranen in m’n ogen en trillend kon ik nog uitbrengen: ik weet niet of u het weet, maar mijn zoon is autistisch en verstandelijk gehandicapt’. Ik liep door…inwendig en bijna uitwendig huilend…en deed mijn boodschappen. Even later werd ik op mijn schouders getikt. Een jongere man zei: ‘ ik wil mijn excuses aanbieden voor mijn vader’. De oudere man was daar dus met zijn zoon en de zoon kwam zich bij mij verontschuldigen. Ik weet niet eens meer wat ik zei….niet veel in ieder geval en liep verder.
Deze gebeurtenis is mij altijd bijgebleven en de gepaard gaande emoties zijn nog bijna even sterk aanwezig. We zijn nu 20 jaar verder en ik ben nog even trots op mijn zoon!
Die oudere man had zijn excuses moeten aanbieden eigenlijk, maar toch netjes dat de zoon het wel deed. Dan had ik toch wel wat terug gezegd, die zoon is niet verantwoordelijk voor het gedrag van zijn vader.
Er is inderdaad iemand niet goed opgevoed… namelijk de “dame” die zo nodig ongevraagd commentaar moet leveren.
Zij is degene die respectloos en (ver)oordelend handelt en daarbij voorbij gaat aan de (non)verbale grenzen van anderen. Die vrouw schaadt meer mensen dan de peuter met een driftbuitje of haar liefhebbende moeder.
Precies!!! 👍
Ik heb drie meiden,
waarvan alle drie ook wel eens zo reageerden. Het gaat allemaal al vlug in zo’n situatie! Je hebt het duidelijk aangegeven, maar op dat moment was ze al aan het rennen. Meisje is vol van de hond, wilt naar het beestje toe en terwijl ze hard daarheen rent hoort ze de moeder roepen niet doen.. wat ze miss niet direct begrijpt. En als ze al had willen stoppen ergens moet ze dat vaartje nog minderen terwijl ze wellicht al zowat op de straat was. Het kindje is uiteindelijk tegengehouden en weer bij moeders, maar uit ook de plotselinge gehandelde situatie is het kindje wat geschrokken en begrijpt er daardoor even niets van. Dat geeft zo’n reactie bij een kindje! kinderen worden in de opvoeding heel vaak plotseling afgeremd, zeker voor het gevoel van n kindje die nieuwsgierig is naar alles. in deze situatie met t oog op mogelijk gevaar, is dit “Heeeeeeeeeeel normaal” ! Er was niets verkeerd gegaan in de opvoeding. Dit is een situatie waarin dingen ineens gebeuren. Die Dame met haar feedback was 1: misplaats en 2: waar haalt ze het lef vandaan zich ermee te bemoeien en op “die” onbeschofte denigrerende toon! Zo ga je niet om met onbekenden. Als je er al iets anders van vind zeg je het respectvol (niet alsof ze een lerares is zegmaar, maar met een toereikende arm en dr mening vriendelijk ofzo) of je loopt gewoon weg, die Dame had in principe niets met de situatie te maken!
Ennn “chappoo” moeder, voor nog inhouden van je emoties naar die vrouw, zo’n kalme heldere reactie, tekent ook uw professionele houding in de moederschap!
Vooropgesteld, een ander moet zich niet bemoeien met de opvoeding. Iedereen mag altijd van alles denken, maar je mag dat best voor je houden. Kijk, als je met je kind ergens heen gaat op visite, je kind is vervelend, zit overal aan, etc. Als jij niet ingrijpt, dan mag degene bij wie je op visite bent er best wat van zeggen. Je bent ergens anders en daar gelden andere regels. Ik heb vroeger vaak genoeg andermans kind gecorrigeerd als die bijvoorbeeld over de bank ging lopen. Gewoon een simpele “Hier lopen we niet over de bank heen.” Klaar. Maar in het openbaar doe je dat niet. Behoudens natuurlijk als iemand zijn of haar kind slaat of iets dergelijks.
Wel denk ik dat regels en grenzen belangrijk zijn. In het echte leven heb je ook te maken met (normatieve) grenzen en (wettelijke en ongeschreven) regels. Simpele beleefdheidsregels (kijk mensen aan als je tegen ze praat, met twee woorden spreken, etc.) tot sociale grenzen. Dat weet je kind niet automatisch, maar krijgen ze alleen mee als je het ze leert. En natuurlijk gaan ze in de fout. Ze zullen ook een keer door rood gaan of te hard rijden. Of stiekem een handjevol schepsnoep pakken in de snoepwinkel. Het is aan jou als ouder de taak om bij te brengen dat dit niet kan/mag. Dat is een stukje opvoeding. En dat is wat je als ouder moet doen.
Een simpele driftbui, tja, dat gebeurt soms. Over praten, aangeven dat dit niet de manier is, etc. Maar als buitenstaander hou je je er buiten.
oh jij geeft dus deze moeder ook instructies hoe zij haar kind moet opvoeden, terwijl je haar niet kent.
het gaat hier over een kindje dat xich losrukt van mama en de straat op rent.
Al die andere dingen die jij opnoemt, komen helemaal niet tersprake. dus wat wil je nou precies zeggen???
boos, verdrietig, huilen ok. maar krijsen en schoppen? elk kind is anders idd, dit is ook geen kritiek op welke moeder/kind dan ook. Maar ergens las ik autistisch … overal is tegenwoordig een label voor. Mijn kind is ook autistisch, maar hij kreeg een strenge opvoeding omdat ik er alleen voor stond. Nu jaren later heb ik er een naar gevoel bij, had ik meer rekening moeten houden, had ik ….. maar hij is er juist dankbaar voor. Is social werker geworden, werkt met autistische kinderen, maar zegt vaker ouders mogen best wat meer regels stellen. Ik kan het niet beoordelen alleen mijn versie aangeven.
Ik heb het verhaal een paar keer gelezen en kom tot de conclusie,dat u uw 2 jarige dochter prima opvoedt.
Ik ben zeer verbaasd over de reactie van deze mevrouw die zich er mee bemoeit. En dan ook nog zeggen dat u uw kind beter moet opvoeden. In wat voor samenleving leven wij.
Tot slot, het is uw kind,dus uw opvoeding.
Niks mis mee,ga zo door. Succes.
de ene 2-jarige is de andere ook niet. zelf heb ik 4 kinderen met 4 verschillende persoonlijkheden. en ook de peuterfase gingen ze allemaal verschillend door. maar waar wij vroeger achter gelaten werden of onder de koude douche gezet werden pakken we dit tegenwoordig anders aan. ik dus ook. en dit recht hebben we. net zoals onze kinderen later het weer anders gaan doen en wij ons daar niet mee gaan bemoeien.
Als ik het verhaal goed lees werden er twee grenzen gesteld, “jij blijft bij mij” en “je mag niet zomaar de straat oplopen “, heel duidelijk en dat de kleine er niet mee eens was dat was te begrijpen maar niet onoverkomelijk.
Mijn schoonzus ging een keer met de kleine naar de bank en volgens haar dochter ging het waarschijnlijk niet snel genoeg want op een gegeven moment gaat haar dochtertje naar een plek een eindje van de rij vandaan en begint kei hard te krijsen en te rollen op de vloer.
Mijn schoonzus wil er net naar toe lopen omdat ze zich hierdoor zo opgelaten voelde als er een oudere dame naar haar toe loopt en zegt “en zo proberen ze aandacht te trekken ” en ze bleef met mijn schoonzus praten tot het gekrijs was overgegaan in wat gesnik.
Het bovenstaande is ondertussen al meer dan 25 jaar geleden maar ik ben dit verhaal nooit vergeten het gaat erom welke keuze wil je maken.
ik zeg niet dat de reactie normaal is van de dame. ieder kind kan een woede aanval krijgen. MAAR ik ben wel van mening dat menig ouder te soft en te meegaand is met het kind tegenwoordig. ja ik praat ook een overleg maar wel binnen de perken. soms is luisteren gewoon heel normaal en bepaal ik.
mijn mening is dat dat tegenwoordig te weinig gebeurd. zie het ook binnen mijn werk. komen steeds meer kansparels van een jaar of 13 binnen voor een overval of doodsteken van een vriendje….
heeft wat mij betreft echt met opvoeden of het gebrek daaraan te maken
Heeft niet met te soft of meegaand te maken. Maar met afwezig en niet betrokken zijn. Zolang je in verbinding blijft ben je erbij.
Jij hebt je dochter heel duidelijk gemaakt wat jouw grenzen zijn. Dit resulteerde in een driftbui. Ze mag het er niet mee eens zijn; dat hoort erbij. Het belangrijkste is dat je haar niet alsnog haar zin geeft. In dit geval is dat zomaar oversteken.
Die boterham met hagelslag heeft helemaal niks met voorgaande situatie te maken.
Jij geeft je grenzen aan, zij reageert daarop. Klaar! Wat ik vroeger deed was met mijn dochter over het voorval praten (ze kon al vroeg goed praten, dus dan kun je goed een gesprek voeren). Dit gesprek vond achteraf, wanneer ze weer helemaal zichzelf was, plaats. Zonder verwijten. Het doel daarvan was dat zij begreep waarom ik iets niet wilde.
De vrouw was misschien bot maar heeft wel gelijk. En inderdaad iedereen heeft dit wel eens meegemaakt. ik was vroeger als kind ook zo’n schreeuwlelijk. Mijn moeder liet me gewoon staan en liep gewoon door. Dat hoefde ze geen 3 keer te doen. je moet inderdaad duidelijk zijn naar je kind en (wat) strenger.
mee eens Diama
natuurlijk, je laat je kind gewoon doodrijden, want je loopt door waar ze kan oversteken.
mensen moeten gewoon hun mond houden en zich niet met jou of je kind bemoeien.
Zucht, ik dacht ook, kan men niet lezen?
wel apart, het gaat hier om een peuter van 2, die laat je niet alleen aan de kant van de weg staan of liggen. Levensgevaarlijk en onverantwoordelijk. Iemand die verwacht dat een peuter van 2 alles al snapt en geen driftbuien meer krijgt, spoort niet. Dit heeft totaal niets met een slechte opvoeding te maken.
Vind het een beetje overdreven om iemand echt aan te spreken erop maar misschien had die vrouw wel een punt. Ik heb zelf een tijdje in een ijssalon gewerkt en zag zo vaak kinderen waarvan ik dacht: “dat had ik niet hoeven doen bij m’n ouders”. Tuurlijk hoef je je kind niet verrot te slaan maar überhaupt alleen al zeggen dat dat niet mag is al belangrijk. Zij mogen hun grenzen aangeven maar jij mag dat net zo goed! Een kind dat zijn / haar ouders trapt of slaat vind ik echt not done. En haar dan vervolgens nog belonen ook met iets lekkers, een boterham met hagelslag.. Man man man wat moet er terecht komen van de volgende generatie?
Dreumesen met woedebuien kunnen om zich heen meppen. Ze hebben een kinderleven lang om hun emoties te leren beheersen, en daar heb je als opvoeder een taak in. Uitleggen en in verbinding blijven. Tijdens een woedebui iets proberen heeft geen zin. Bij volwassen heeft het ook geen zin iets uit te willen leggen als ze boos zijn.
De beste stuurlui staan aan wal, zullen we maar zeggen. Haar kinderen zijn dus afgeranseld of zo?
Als je tijd hebt om anderen op straat aan te spreken,is het wellicht tijd voor wat nuttigere besteding van je activiteiten.
Pfff fie vrouw zeht tocj helemaal niet dat xe haar kimd moet slaan. Aanpakken betekent ook dat je comsequent moet zijn.
Wasrom vertoont zon kind dit gedrag?
In de meeste gevallen omdat het beloond wordt.
Gisteren stond ik bij de kassa ook mer een krijsend en schreeuwend kind achter me.
De moeder schaamde zich en nam het kind uit de rij en ging leule tekenplaatjes verder op in de winkel bekijken. Het gedrag werd dus beloond.
Bij ons vroeger was nee ook nee. En als jr bleef zeiren werd je thuis naar je kamer gestuurd en kwam je er de hele middag.niet meer uit
Tegenwoordig is nee vaak misschien en als her kind dpor blijft drammen wordt het vanzelf wel een ja.
Ik cind het goed dat die dame die.moeder heeft aangesproken. Die moeder wordt in ieder geval geprikkeld om erover na te denken.
Krijsende en dreinende kinderen is een bron van ergernis voor iedereen er omheen. Of er nou wel of niet iets van wordt gexehd.
als we kinderen misschien niet volstoppen met allerlei gesuikerde producten, dan zouden er misschien veel minder tantrums zijn.
als.een kind valt en het zet een keel op, is het een logische reactie, maar dit is zwaar overtrokken. ik zie dit ook dagelijks op mijn werk in de speelgoedwinkel.
ouders die dan weg willen gaan met het kind en dan begint het kind nog harder te gillen en uiteindelijk blijven ze en kopen ze ook nog eens iets.
goed voor m’n omzet, niet goed voor de opvoeding.
slecht gedrag, maakt niet uit hoe jong het kind is, hoort niet beloond te worden
Zou helemaal gek worden van al dat gekrijs.
Was er laatst ook één in de supermarkt, vanaf dat ze binnen was gekrijs, omdat de moeder het kinderkarretje terug had gezet, omdat ze niet luisterde. Dat heeft dus zolang geduurt tot ze naar buiten gingen. Verbieden die karretjes.
Volgende keer neem ik een A4 mee, met de tekst
Verboden voor huilende kinderen, en ga bij de ingang kijken wat de reacties zijn.
dus deze vrouw grijpt in en dan is het nog niet goed?(zucht)
Dreumesen met woedebuien kunnen om zich heen meppen. Ze hebben een kinderleven lang om hun emoties te leren beheersen, en daar heb je als opvoeder een taak in. Uitleggen etc. Tijdens een woedebui iets proberen uit te leggen heeft geen zin. Bij volwassen heeft het ook geen zin iets uit te willen leggen als ze boos zijn.
Verzuurd
Dus de supermarkt is van jou ?
je besluit maar even het beleid te bepalen.
Als je niet tegen kinderen in supermarkten kan dan bestel je toch gewoon je boodschappen
Hoeveel van dat huilend volk, heb je per dag in je winkel?
Dreumesen met woedebuien kunnen om zich heen meppen. Ze hebben een kinderleven lang om hun emoties te leren beheersen, en daar heb je als opvoeder een taak in. Uitleggen etc. Tijdens een woedebui iets proberen uit te leggen heeft geen zin. Bij volwassen heeft het ook geen zin iets uit te willen leggen als ze boos zijn.
mensen willen wel over meer situaties
zich ongevraagd ergens mee bemoeien..
dat soort mensen denken alles beter te weten.. alleen je weet het zelf wel
en handeld zo je zelf denkt wat de beste
aanpak is.
jij kent jou kind.. en een ander gaat het
geen bliksem aan..en ja een boterham
met hagelslag of wat anders voor troost
dat mag best…trek stompzinnige reakties
je niet aan die kunnen zich in kinderen
niet verplaatsen.
gesuikerde producten én speelgoedwinkels zouden verboden moeten worden. Wat een baggermeuk. Met die troep hebbedingen bij de kassa.
Beste Marijke Geeft u nu een lesje opvoedkunde???
Wat me opvalt is dat u aardig aan het generaliseren bent. Ouders van tegenwoordig doen het niet goed????
Gelukkig ziet menigeen dat anders.
Waaronder mijzelf.v
Vervelend wanneer een wildvreemde zch zo bemoeit. Maar ze heeft wel een punt dat je grenzen moet stellen. Ook bij die 2-jarjgen of beter gezegd juist bij hen. En ja heb er zelf eentje (net 3 geworden). Hoe meer grenzen, des te beter voor hen. Ik zou die boterham bv niet heb gegeven met hagelslag. Je zal alleen met boter eten. Zo leren ze dat er consequenties zijn aan bepaald gedrag. Jij accepteert dit niet! Van ‘nee, je krijgt niet wat je wil’ worden ze alleen maar beter. Want de taak van de ouders is klaar maken voor het leven. En die van 2 weten al heel goed wat ze doen ;l en door je dochter haar lievelingsboterham te geven na onacceptabel gedrag geef je haar te kennen dat mag rennen op straat, krijsen, mama schoppen! En dan nog beloond worden!
Het boek Opvoeden is geen kunst, heeft mij heel erg geholpen. Niet te lang en moeilijk, heel concreet. Over grenzen stellen, nee zeggen en waarom dit zo belangrijk is. Kindjes hebben dat nodig, maar het is niet de leuke weg voor de ouder. Maar dat hoeft ook niet toch 🙂 niet alles moet leuk zijn in het leven en net dat moeten kinderen leren. Succes moeder
ik denk dat NEE bij een peuter van 2 nog niet echt werkt.
Nee is een woord net als Ja. Als je het goed wilt doen ben je ouder uit je hart en niet uit een boek, app of ander social media.
ik ben nog nooit een Perfecte ouder tegen gekomen dat zal denk ik nu ook niet gebeuren.
Grenzen moet je aangeven ook bij een peuter van 2 maar Ja en Nee is niet voldoende. De denkwijze is heel anders bij een peuter van 2.
Het kind is 2 jaar hoor .
Sorry maar ik moest zo lachen om dit verhaal. Want gelijk popte het gevleugelde gezegde van mij en mijn vriendin omhoog:” kinderen zetten je altijd voor gek en altijd op de foute momenten”.
Benader het vooral met humor.
Jaren geleden op de camping liep oma met haar krijsende peuter klein kind. Ze was een française en met belangstelling volgde ik het. Ze verontschuldigde zich bij mij en ik vertaalde het gezegde voor haar met daarbij duimpje omhoog, niets aan de hand u doet het gewoon heel goed.
Ze lachte en gebruikte het Engelse woord “melt down ” voor het gedrag van haar kleinkind. Na die uitwisseling liep ze lachend met haar “melt down” op de armen weg. Tja wat moet je ermee..Dat zijn de momenten dat het gewoon stopt en mensen die dit niet begrijpen snappen niets van 2 – 4 jarige peuters / kleuters (ben ook pedagoge). Soms gaat het gewoon mis.
Beste Marijke, hoe lang geleden ben je afgestudeerd? Het klinkt alsof het zo uit het boek is overgenomen. Je denigrerende stukje. Het zou me ook niet verbazen als je zelf nog geen kinderen hebt.
En aan de moeder, ik ben geen maatschappelijk werkster zoals alwetende Marijke, ik ben ‘slechts’ pedagogisch medewerker. En ik vind dat je het geweldig hebt aangepakt. Kinderen mogen inderdaad ook wel eens boos of verdrietig zijn. En we mogen dankbaar zijn als het alleen maar kinderverdriet is zoals geen snoepjes na het tanden poetsen of niet de weg op mogen rennen om een hondje te aaien. Je doet het prima!
waar hebben we het toch allemaal over, een kind van twee!
als ik zo’n situatie tegenkom; krijsend kind, wanhopige ouders, glimlach ik en vraag:” Twee zeker?” als er geknikt wordt: “gaat vanzelf weer over hoor!”
Deze moeder heeft haar kind echt wel terecht gewezen zonder te schreeuwen of enorm boos te worden en dan zijn hier reacties van mensen die het hebben over ” goed aanpakken ”
Had deze moeder haar kind een arm uit de kom moeten trekken ? en ipv een boterham haar kind thuis nog even in de kast moeten opsluiten ? wat bedoelen jullie nou met aanpakken van een kind van 2 jaar ??!! Ik was zelf altijd een hele geduldige moeder , ik sloeg nooit ik schreeuwde nooit , zwaar straffen heb ik nooit gedaan !!
Ze zijn nu volwassen en ik heb 2 heerlijke sociale kinderen die zelden hun stem verheffen , nooit geweld hebben gebruikt , ze hoefde niet te liegen uit angst dat ik heel boos zou worden , ze zijn oprecht en dragen mij op handen omdat ik hun , niet eens bewust dat voorbeeld heb gegeven. Diegene met de meeste kritiek en oordeel hier , zijn zelf vaak moeders die niet weten hoe ze van hun kinderen een fijn mens kunnen maken.
Ik denk dat jij het heel goed doet moeder die dat stukje heeft geschreven !!
Dit. Zo doe ik het ook. Voorleven. Goed gedaan moeders!
Wat een walgelijke reacties.
Alsof een kind een ingestelde robot is.
Sommige kinderen zijn nou eenmaal feller dan de ander. Plus daarbij is 2 een hele pittige leeftijd met hun eigen grenzen ontdekken, t hoort erbij.
Lekker van je af laten glijden, iedere gek z’n gebrek. Laten we vooral wat liever zijn voor elkaar.
Heel vervelend dit en dit moet je van je af laten glijden, hoe lastig het ook is. Of straal negeren of haar eens flink de mond snoeren. Anders loop je de hele tijd met een rotgevoel rond, terwijl dat niet nodig is.
Heb het ook wel eens meegemaakt. Kind was nog klein; 4 jaar.Het was rotweer, erg druk in de winkel en kind was erg vervelend. Ik was er druk mee in de weer tot een oudere vrouw zei:” Of je houdt je kind onder controle, of deze krijgt een klap met met de paraplu”. Ik was zo boos en zei: ” Of u houdt nu u mond dicht en een verkeerde beweging met die paraplu en u krijgt van mij een klap..” Ze schrok zichtbaar en liep mopperend weg. Ik had dat nooit mogen zeggen natuurlijk, maar ze had ook niet het recht om dat te zeggen. Wie aan mijn kind komt…
Ik ben met kind en al zo de winkel uitgelopen; we moesten allebei even tot rust komen
Waarom mag je dat niet zeggen? Het is een eerlijk antwoord o een uitdaging en het duidelijk aangeven van je grenzen. Ten tweede waar bemoeit mevrouw zich mee?
waarom had je dat niet mogen zeggen .
dat deze vrouw dreigt je kind te slaan zou ik ook echt niet accepteren.
Vind het vooral adrem .
Zie zowieso veel reacties over tik etc verkopen terwijl dit toch sinds 2007 als strafbaar feit wordt gezien ..
Ook bedreiging van minderjarigen is strafbaar .
Beetje jammer voor jou dat je mijn moeder tegen het lijf liep, niks van aantrekken, kinderen mogen ook boos zijn zo nu en dan…. Daar leren ze hun emoties door kennen, later leren ze het doseren….
Die vrouw moet zich lekker vergezellen met haar bezem en haar eigen stoepje eerst schoonvegen….
Maar voor de volgende keer, je zegt alleen maar “Heeft u een rotdag of bent u altijd zo?….”. Klaar is het!
Dit antwoord ga ik onthouden! geniaal!
Ik snap die vrouw wel.
Het is super irritant dat je je kind zo laat krijsen.
er zit een verschil tussen bios zijn en een volledige woedeaanval waarbij de kleine tiran kostte wat kosten moet ongegeneerd haar gang kan gaan.
Mijn kinderen hebben het één keer geprobeerd, daarna nooit meer.
dat bedoel ik maar
wat heb je gedaan ;Ze in elkaar geslagen ?
Met je : Ze hebben het maar 1 keer gedaan pfff !
Wat super dat jouw opvoedmethode zo goed is gelukt bij jouw kinderen. Helaas komen niet alle kinderen uit dezelfde mal. En soms heeft een kind een beperking of autisme, waardoor het sneller overprikkeld is en een meltdown krijgt. De ouders doen hun best met hun ‘special needs’ kind. 3x iets zeggen…. en dan doen ze het nóóit meer. Forget it. Niet gelijk oordelen dus.
Iedere moeder doet datgene wat voor haar én haar kind het beste werkt. We zijn tenslotte allemaal verschillende individuen en er is geen standaard handleiding.
Het is verdrietig dat moeders elkaar zo veroordelen.
Iedere moeder kent haar kind het beste en bepaalt zelf wat goed is in de opvoeding. Als een kind een driftbui heeft en de moeder kiest voor een zachte aanpak, is dat haar keuze. Buitenstaanders hoeven zich daar niet mee te bemoeien.
ik zat in de trein met mijn 2 jarige zoon. Omdat het steeds drukker werd moest hij bij mij op schoot ipv een eigen plekje op de bank zoals hij altijd gewend was. Daar was zoonlief het niet mee eens en in een bomvolle trein zette hij het op krijsen. Het zweet brak me uit en ik deed alles om hem tot bedaren te brengen; zijn knuffeltje aanbieden, ” neeeeeee” , een pakje drinken ,” neeeeeee”, een snoepje, een liedje, een boekje. Het was nee nee en nog eens nee. Heel luid en heel duidelijk
Ik voelde me zo ongemakkelijk en schuldig naar alle medepassagiers.
Vooral de vrouw tegenover me zat me zo oordelend en afkeurend aan te kijken en toen ze uitstapte snibte ze me venijnig toe ; ” nou mevrouw uw zoontje weet wel wat hij wil” en ze schudde afkeurend met haar hoofd.
ik wilde het liefst door de grond zakken , met kind en al.
Mijn zoontje wist inderdaad wat hij wilde. Naast me zitten, op de bank, inde trein naar oma. z Zoals gewoonlijk. Zoals altijd.
Jaren later is mijn zoon, inmiddels volwassen, met autisme gediagnosticeerd.
Ik ben het voorval nooit vergeten en heb een conclusie getrokken; De beste stuurlui staan aan wal!”
Mensen (ver)oordelen op wat ze zien en horen. Als we met elkaar eens proberen ons oordeel eerst uit te stellen, zou dat de wereld al een stuk mooier maken. Zoals u ook aangeeft heeft uw zoon autisme. Daar heb ik zelf ook ervaring mee. En ook met de vooroordelen die mijn hele leven al bepaalde gevolgen hebben. Nu weet ik het, kan daardoor er mee dealen en herken ik mijn tekortkomingen. Maar een kind kan dat absoluut nog niet. En dat is logisch. En zo heeft iedereen wel een tekortkoming. Hopelijk gaan “we” als samenleving meer ons openstellen voor elkaar en onze oordelen uitstellen. Dan leren we van elkaar en wordt de wereld een stukje mooier, ben ik van overtuigd.
Wat super dat jouw opvoedmethode zo goed is gelukt bij jouw kinderen. Helaas komen niet alle kinderen uit dezelfde mal. En soms heeft een kind een beperking of autisme, waardoor het sneller overprikkeld is en een meltdown krijgt. De ouders doen hun best met hun ‘special needs’ kind. 3x iets zeggen…. en dan doen ze het nóóit meer. Forget it. Niet gelijk oordelen dus.
ik snap dat ze boos is maar en beetje harder aanpakken niet staan of zo kan ge8en kwaad vroeg met beginnen nu al zo’n driftkop 2 jaar later is ze grooter en dan?
Begrijpelijk dat het lastig kan zijn om met een driftbui om te gaan, maar een peuter ‘harder aanpakken’ werkt vaak averechts. Op deze leeftijd kunnen kinderen hun emoties nog niet goed reguleren. Duidelijke grenzen stellen en rustig blijven helpt veel meer dan streng corrigeren. Het draait om leren omgaan met emoties, niet om ze onderdrukken. Als ze zich begrepen voelt, leert ze uiteindelijk beter met frustratie omgaan
mijn kinderen hadden gelukkig geen driftbuien,maar als ik zo’n klein kind zie die dat wel heeft denk ik hoe zal die zijn als die groter is.
Driftbuien zijn heel normaal op deze leeftijd, zegt dus niets over hoe kind later is .
Kind van 2 te jong om op andere manier emoties te reguleren.
ik schrik echt wat die reacties hier. ik zou hetzelfde gedaan hebben als deze moeder. sterker nog. ik heb dit meegemaakt maar dan zonder de hond. mijn dochter was net 3 en ging opeens zonder mij oversteken. na het voorval en de eerste schrik hebben we thuis nà de driftbui nog nabesproken
ze heeft het daarna nooit meer gedaan. ze was zelf ook enorm geschrokken en dat was al ‘straf’ genoeg
juist dit is de aanpak …. maar ieder kind en idere situatie staat op zichzelf daarom is emotie regulatie vanuit de moeder de eerste stap en daar kunnen de Kids zich aan spiegelen.
Je kan ook de gevoelens van je kind valideren zonder toe te geven aan haar, hoor. Op het moment dat ze zich op de grond werpte had je haar beter direct weer op haar benen kunnen zetten, door de knieën gaan zodat je op dezelfde hoogte bent als zij, en op een duidelijke maar kalme manier verteld. “Luister Scarlett, je mag best boos en teleurgesteld zijn, en het is helemaal niet erg om te huilen maar het is absoluut onacceptabel om zomaar de weg op te rennen en om je op de stoep neer te gooien en te schreeuwen, slaan en schoppen. Dat is gevaarlijk gedrag en bovendien heeft iedereen hier er last van. Dat wil ik niet meer van je zien, oké? We gaan nu direct naar huis en later vandaag zal ik nog een keer de regels uitleggen voor als we buiten zijn.”
Ze zal zich dit soort dingen natuurlijk niet in één keer herinneren, maar het belangrijkste is dat je dit blijft herhalen. Iedere keer. Laat haar haar emoties voelen maar leer haar ze ook te reguleren. Daar heeft ze echt haar hele leven profijt van.
deze aanpak zou mij mijn dochter niet werken. in het moment zelf moet ze gewoon even haar spanning kwijt en daarna kan ik weer redelijk praten
Een kind van 2 kan nog helemaal niet haar emoties reguleren! Daar hebben ze nog heel veel hulp bij nodig en dat begint een beetje vorm te krijgen rond 4e jaar.
Deze moeder had niet veel anders kunnen doen. Driftbuien komen veel voor en ook die kun je niet voorkomen. Een peuter staat helemaal niet open voor een mooi gesprekje door de knietjes als t helemaal overstuur is. Dat is daarna pas.
na de eerste 4 woorden van dat hele lange “gesprek” is dat kind al de weg kwijt. het is boos en onthoudt echt niet wat je allemaal zegt.
In eerste instantie moet je er voor zorgen, dat je met je kind van de weg afgaat. Daarna haar kort en bondig zeggen dat dat niet mag. acceptabel is een woord wat een kind van 2 nog niet in haar woordenboek heeft staan.
De verleden tijd van werpen, mag jij dan weer leren. Werpte is een incorrecte vervoeging.
“Luister Scarlett, je mag best boos en teleurgesteld zijn, en het is helemaal niet erg om te huilen maar ….”
Ik zou als ouder stoppen met luisteren naar jouw advies bij het woord “maar”. Alles wat erna komt, zegt dat alles wat ervoor gezegd werd, niet van waarde is. Dan luister ik dus alleen naar wat je voor “maar” zegt en zijn wij het helemaal met elkaar eens.
Die vrouw had gelijk. als een kind van 2 zo schreeuwt op straat is het oppakken en denkbeeldig in de hoek zetten (bijv bij een boom) tot je dochter is gekalmeerd en sorry mama heeft gezegd. Doet ze dat niet: wachten en negeren en zeggen: staan blijven en je mag niet weg tot je sorry zegt. Na excusses knuffel geven en naar huis. Het is niet het gillen maar de manier waarop ouders ermee omgaan. Je had moeten laten zien dat je dit gedrag niet tolereert. Maar wat doet deze moeder: haar dochter nog belonen met aandacht en eten thuis. Nee, deze moeder kan zeker niet opvoeden.
“het oppakken en denkbeeldig in de hoek zetten (bijv bij een boom) ”
Meent u dit echt, of maakt u een kwinkslag? “Chayenne, ga bij de boom staan!”
wat ontzettend knap zeg dat jij na een paar regels al weet dat deze moeder niet kan opvoeden !! Hoeveel prijzen heb je hier mee gewonnen ?
of ben je misschien jaloers omdat deze moeder het juist zo goed doet ?
Sterkte met alles Hinde
Het kind is 2 jaar !
nog nooit te maken gehad met 2 jarige ?
voor alle vrouwen die hier blijkbaar een mening over hebben dat ze het niet goed doet.
Doe eens lief. iedere ouder doet zijn best. geen enkele ouder heeft iedere dag een top dag of staat 24 uur aan. we hoeven geen perfecte mensen te zijn. heb begrip voor elkaar of help elkaar als je ziet als het even niet goed gaat
top reactie. fijn dat er nog mensen zijn met gevoel op de juiste plaats.
tja, dat klopt, je doet je best. eigenlijk best gek dat je overal een opleiding voor hebt/moet hebben om iets uit te voeren…behalve kinderen krijgen en opvoeden.
Niet 24u aanstaan? nou eh…nee, als ouder ben je wel 24/7 verantwoordelijk voor je kind.
er zit ook wel verschil tussen afstraffen en alles maar tolereren. Soms mogen grenzen wel eens duidelijker gesteld worden van ouders aan kinderen. Dat wil niet zeggen dat je ze afranseld oid, maar wel duidelijk zeggen wat niet kan of mag ivm gevaar.
ouders willen soms doe confrontatie niet aan…dat is te lastig, niet leuk gevonden worden…
Het voorbeeld van ‘kom we gaan naar huis wat lekkers eten’ vind ik niet echt een goed voorbeeld. Belonen terwijl dat nu net niet de bedoeling is de volgende keer in het verkeer…
Mijn kinderen luisteren matig, maar buiten op straat luisteren ze altijd. Ze stoppen voor de weg, ze stoppen als ze een auto zien. Als ze toch een keer per ongeluk de weg op lopen, ben ik streng en confronteer ik ze met wat ze doen.
Losrukken – driftbui – belonen klinkt niet constructief.
Die vrouw mag natuurlijk nooit zo oordelen op basis van één situatie. Maar met name het belonen is niet handig in deze situatie.
Als maatschappelijk werker moet ik helaas zeggen dat ik de huidige trend waarbij ouders geen grenzen stellen en geen nee zeggen geen goede vind. Ik zie een hoop ouders die personeel van hun kind zijn en ruimte geven voor emoties verwarren met geen grenzen stellen en niet consequent zijn. Dit zorg juist voor een onveilige omgeving voor een kind waardoor kinderen chronisch overvraagd zijn. Voor de ouders wordt het leven daardoor ook niet makkelijker en ook zij zijn overvraagt. Als je je kinderen van begin of aan grenzen geeft en goed deze grenzen consequent bewaakt maak je het jezelf in toekomstige situaties een stuk makkelijker omdat je kinderen bepaald gedrag minder zullen vertonen. Ook je kinderen leren hoe ze zichzelf kunnen troosten en hoe ze op een acceptabele manier emoties kunnen uiten is heel erg belangrijk. Ik zie tegenwoordig een hoop kinderen met aangeleerde hulpeloosheid die later vastlopen omdat ze eigenlijk gelijktijdig teveel vrijheid kregen op te jonge leeftijd en op andere vlakken juist betutteld werden. Het is belangrijk dat kinderen binnen een veilige en begrensde omgeving kunnen leren, zelf fouten maken en succes ervaringen hebben. Dit vergroot uiteindelijk het zelfstandig vermogen en geef zelfvertrouwen. Een hoop ouders van tegenwoordig geven geen sturing meer en ontnemen hun kind daarmee gezonde psychische groei. Gevolg een hoop kinderen met een onterechte ADHD diagnose die simpelweg nooit impuls controle hebben geleerd en overprikkeld zijn door beeldscherm en suiker wat gelijke symptomen kan geven als ADHD. Onoplettendheid, niet stil kunnen zitten, continu willen wat het wil omdat het nooit geleerd heeft dat dat niet altijd kan, emotie regulatie problemen. Het wrange aan dit alles is dat ouders juist hun kinderen de ruimte voor emoties willen geven maar vervolgen ze niet leren hoe ze ermee om moeten gaan. Maar kennelijk horen ouders tegenwoordig liever dat het kind iets mankeert dan dat het aan de opvoeding zou liggen, zorgelijke trend…
mooi gezegd!
helemaal waar.
Precies dat Marijke!
En echt een heel jammerlijke ontwikkeling. Het vervelende is wel dat de rest van de maatschappij er dagelijks, regelmatig ook op een vervelende manier, mee geconfronteerd wordt. Én er ook nog eens verwacht wordt dat je er alle begrip voor hebt en er niets over zegt. Dat zie je ook hier weer aan veel reacties.
Als ouders hun eigen kroost idd meer emotieregulatie bij zou brengen, zou dat veel schelen. Daarnaast ook vaker een gewoon ‘nee’ geven en niet altijd. de kinderen als prinsjes en prinsesjes behandelen. Als je het mij vraagt hebben veel ouders van nu helaas zelf ook al de een of andere vorm van een emotieregulatie probleem…
wat mij opvalt is dat u veel oordelen geeft over zaken waar u als maatschappelijk werkster helemaal niet voor geschoold ben .
Inderdaad, een krijsend kind die op de grond gaat liggen, en dan ook nog belonen???. Belachelijk, mijn kinderen hebben zoiets nog nooit gedaan.
Jij had haar beter onder controle moeten houden. En jij bent de baas en niet zij. Ze palmt je op deze manier makkelijk in. Hoe erg ook.
Ik denk dat voordat je met je kindje naar buiten gaat, goede afspraken moet maken, zodat ze veilig is buiten. Zelfs een botsing met een fiets kan al heel gevaarlijk zijn met een peuter. Natuurlijk, ze is twee, dus die afspraken blijven niet altijd hangen.. en moeten dus vaak herhaald worden, steeds voordat je naar buiten gaat. En als ze dan iets ziet wat ze leuk vindt aan de overkant van de straat, dan kun je ook met haar afspreken om er samen heen te gaan.
Ik heb zelf 3, nu volwassen kinderen en 2 kleinkinderen. Daarnaast ben ik meer dan 30 jaar gastouder geweest. Ik weet als geen ander dat een tweejarige niet altijd luistert, dat ze overal nee op zeggen en alles zelluf willen doen. En als dat niet mag of kan dat ze dan een woede-aanval.krijgen. Echt, die van mij hadden dat ook. en dat mag zeker. Maar buiten op straat is het gevaarlijk en daar moeten afspraken over gemaakt worden.. of je meisje echt goed in de gaten houden dat dit niet kan gebeuren. Je moet er toch niet aan denken dat ze zou worden aangereden..
verder heeft niemand zich te bemoeien met jouw opvoeding. Iedereen mag zijn kinderen opvoeden zoals hij wil.
dus dat !!!!
dat niemand zich ermee mag bemoeien ligt echt wel aan hoeveel last iemand anders van jouw kind heeft. Moet niet gekker worden zeg!!
Sommige mensen hebben altijd overal last van maar deze mensen ontbeert het vaak aan enige vorm van zelfkritiek.
ik vind bemoeizuchtige mensen en bovenstaande mensen erg lastig.
Dan denk ik wat dacht je van een hutje op de hei .
Scheelt andere weer een hoop overlast
Die vrouw had helemaal gelijk. Al dat ge pamper van die kinderen van tegenwoordig, slappe was krijg je ervan zonder ruggengraat en ze willen alles meteen hebben hebben hebben zoniet volgt er een tantrum. ze worden opgevoed als prinsjes en prinsesjes en als ze er later achterkomen dat het hele universum totaal niet om hen draait dan storten ze in. En natuurlijk ga er ook nog maar belonen met een boterham met hagelslag nadat het prinsesje op straat heeft liggen blèren omdat ze boos is! Vooral blijven doen zou ik zeggen daar krijg je later spijt van als ze niets presteren en overal zooooo moe van worden.
waar haalt die vrouw het lef vandaan? twee jaar, dan ruk je je inderdaad gemakkelijk los en weet je van geen gevaar. met zo’n klein kinderlijfje laat je volwassenen op korte afstand achter je. inderdaad natuurlijk peutergedrag. dat die vrouw dat nooit heeft gehad bij haar kinderen zegt waarschijnlijk meer over haar dan over jou. jij was juist druk bezig met opvoeden door je dochter duidelijk te zeggen dat ze bij jou moet blijven. jij bent je wild geschrokken en dan heeft zij het gore lef om jou nog even de les te lezen? ik snap heel goed dat je dat niet pikt. gelukkig is alles goed gegaan en ben jij heel lief als mama, jouw dochter bedenkt zich nu wel twee keer voor ze weg loopt. en daar had je verder niemand voor nodig. ik denk dat jij het heel goed hebt gedaan! misschien een volgende keer als iemand weer wat te melden heeft: proberen te negeren, ze zijn het niet waard. makkelijk gezegd, ik weet, maar zo veel woorden vuil maken aan zo iemand is zonde van de energie. ze luisteren toch niet namelijk. en nu gauw weer naar buiten, volgend avontuur!
Dit is nou echt een onzinverhaal.
Een kind van twee die zich van mama losrukt en er vandoor gaat.
Ten eerste heb jij haar goed vast neem ik aan en ten tweede kan zo’n kind niet harder lopen dan jij kunt.
En die vrouw heeft gelijk mocht het verhaal waar wezen.
Want een goed opvoeding is echt iets anders dan je kind belonen voor slecht gedrag.
Ze krijgt iets lekkers omdat ze op de grond gast liggen krijsen.
Geweldige opvoeding is dat hoor.
Het is ontzettend gezond peutergedrag dat jouw dochter vertoonde! Kinderen die altijd maar gehoorzamen dat klopt niet, die zijn onveilig gehecht. Gebeurde vroeger vaak door de overtuigingen die ze over kinderen en opvoeden hadden. Zo’n mental breakdown is niet makkelijk, maar het hoort erbij en het geeft alleen maar aan dat ze zich veilig genoeg bij je voelt om zich zo te uiten. Jammer dat sommige mensen dat niet snappen en zo snel oordelen.
Vroeger was het vast niet beter maar de zogenaamde opvoeding van tegenwoordig laat veel te wensen over.
Niet voor niets steken kinderen elkaar neer of steken huizen in de fik.
En dat komt niet omdat ze zo’n geweldige opvoeding hebben gehad.
Tegenwoordig moet alles maar mogen en kunnen maar structuur krijgen ze niet meer.
Ouders willen graag kinderen maar opvoeden doet een ander maar.
Ik ben het hier niet mee eens. Ik ben pedagoog in opleiding en de kennis over opvoeding en de ontwikkeling van kinderen is absoluut aan het verbeteren. Kinderen worden tegenwoordig serieuzer genomen, er wordt meer met ze gepraat en er worden natuurlijke consequenties gegeven aan gedrag. Dit werkt absoluut bevorderend. Van het (fysiek) straffen van vroeger, wat enkel angst voor de opvoeder veroorzaakt, krijg je geen gezonde, goed functionerende volwassenen. En rotte appels zullen er helaas altijd tussen zitten, dat was vroeger niet beter dan nu.
De kennis is aan het verbeteren? Dan zie jij meer dan ik. Ik zie erg veel dat beide ouders fulltime werken, hun huishouden doen etc. Hoeveel tijd is er om op te voeden? Dan komt het zogenaamde “gentle parenting” ook nog om de hoek kijken. Nee, ik zir geen verbetering, ik zie alleen maar zeer onaangename kinderen, die niet met NEE kunnen omgaan en absoluut geen grenzen hebben aangeleerd.
Precies!
Heeft dit niet te maken met hoge kosten en inflatie.
Het is tegenwoordig als alleen verdienden niet mogelijk om gezien te kunnen onderhouden.
Dit zegt dus niets over de ouders
daarin speelt ook mee dat veel ouders beide fulltime werken en geen tijd meer hebben voor hun kind.
What the f…. Ging dit hele artikel niet over “waar bemoei je je mee en waarom zou je in hemelsnaam een oordeel vellen -waar kindlief bij is midden op straat- over een andere moeder?” Nee als ouderlijk gezag ondermijnd wordt door anderen gaat t kindje vast meer respect krijgen ….. En wat gebeurd er in de comments? De moeder wordt (veilig achteraf digitaal anoniem) nog verder de grond in gestampt.
schaam je!!!
Precies, dit is heel normaal.aal peutergedrag. En geen normaal gedrag van de zure mevrouw in het artikel en de zure reacties eronder. Lekker laten kletsen allemaal!
wild vreemde denken dat ze zich altijd overal mee mogen bemoeien en dat een ander het, het beste weet hoe ze een kind moeten opvoeden. verschrikkelijk. nee maar die mensen hebben dan ook de perfecte kinderen.