Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
Het contact met mijn kinderen is heel verschillend
Moeder van 2 kinderen: Danny en Elle. Twee kinderen die ik met evenveel liefde heb grootgebracht, maar die nu niet meer hetzelfde voelen. Elle is 34, ook moeder van 2 kinderen. Ze heeft een drukke baan, maar altijd tijd voor mij. Ze belt, ze appt, ze komt langs met de kleinkinderen. Danny, mijn oudste, is 36. En Danny? Die heb ik al in geen jaren meer gezien. Geen bericht, geen telefoontje. Niets. Mijn kind is er nog, maar eigenlijk is hij al verdwenen.
De laatste keer dat ik Danny zag
Het was 3 jaar geleden, op mijn verjaardag. Ik had geen groot feest gegeven, alleen een etentje bij ons thuis. Elle was er met haar gezin. Mijn man, natuurlijk. En Danny… die had beloofd te komen. Ik had zijn lievelingseten gemaakt. Stoofvlees, net zoals vroeger. De tafel was gedekt, kaarsjes aan. De kinderen van Elle zaten gezellig te kletsen. Maar Danny kwam niet. Eerst dacht ik dat hij te laat was. Hij had vaker moeite met op tijd komen. Maar de minuten tikten weg.
Ik belde hem
Geen antwoord. Appje gestuurd. Geen blauwe vinkjes. ‘Misschien is hij onderweg,’ zei mijn man. Maar ik wist het al. Hij kwam niet. We aten zonder hem. Ik probeerde te genieten, voor Elle en de kleintjes. Maar mijn hart was zwaar. Drie dagen later kreeg ik een appje. Een kort bericht: ‘Vergeten. Gefeliciteerd nog.’ Vergeten? Hoe vergeet je de verjaardag van je moeder?
Het deed pijn
Misschien meer dan ik wilde toegeven. Maar ik kon het nog afdoen als ‘drukte’. Dat was altijd zijn excuus geweest. Hij had het druk. Werk, gezin, sport, vrienden. Er was nooit ruimte voor een simpel bezoekje. En als ik dan vroeg of hij binnenkort langskwam, kreeg ik vage antwoorden: ‘Ja, mam, ik kijk even wanneer ik kan.’ Maar die ‘wanneer’ kwam nooit.
Een kerst die pijn deed
Het jaar erop. Kerst. Elle en haar gezin zouden komen, zoals altijd. Ze had een appje gestuurd: ‘Mam, ik haal een taart bij de bakker. Wat zullen we nog meer doen?’ Danny had niets laten weten. Ik wist niet eens of hij thuis was, of op vakantie, of gewoon… ergens anders. Ik besloot om hem te bellen. Voicemail. Ik probeerde het opnieuw. Niets.
Mijn man schudde zijn hoofd
‘Laat hem. Hij komt vanzelf wel weer.’ Maar dat deed hij niet. Kerstavond zat ik met een lach op mijn gezicht, terwijl vanbinnen alles pijn deed. Mijn zoon had me weer genegeerd. Alsof ik er niet was. Alsof ik nooit voor hem had gezorgd, hem had opgevoed, hem had liefgehad. Die avond, toen iedereen naar huis was en mijn man in bed lag, bleef ik op de bank zitten. Ik scrolde door oude foto’s. Danny als kind, met een brede lach. Danny die me knuffelde. Waar was dat jongetje gebleven? En waarom voelde ik me nu alsof ik niet meer bestond in zijn leven?
De dag dat ik besefte dat hij me vergeten was
Een paar maanden geleden hoorde ik via via dat Danny een groot feest had gegeven voor zijn verjaardag. Een dure locatie, veel vrienden, zelfs verre familieleden waren uitgenodigd. Maar ik wist van niets. Geen uitnodiging, geen berichtje, helemaal niets. Mijn hart brak. Dit was geen drukte meer. Dit was een bewuste keuze. Ik hoorde er niet meer bij.
Ik wilde boos worden
Maar boos zijn op je eigen kind… het voelt onnatuurlijk. In plaats daarvan voelde ik een soort leegte. Een besef dat hij me al uit zijn leven had gewist.
Onterven: een gedachte die blijft hangen
Ik dacht altijd dat je nooit afstand kon nemen van je eigen kind. Maar hoe vaak moet een moeder genegeerd worden voordat ze mag zeggen: nu is het genoeg? Ik heb lang getwijfeld, maar ik weet het nu zeker: ik wil Danny onterven. Hij heeft me allang uit zijn leven gewist. Waarom zou hij dan recht hebben op wat ik achterlaat?
Mijn man wil er niets van horen
‘Het blijft je zoon, Belia.’ Ja, dat weet ik. Maar ben ik nog wel zijn moeder? Als hij nooit meer belt, nooit meer langskomt, als ik niets meer van hem weet… ben ik dan nog zijn moeder, of ben ik alleen een naam op zijn geboortebewijs?
Elle weet van niets
Elle weet hier niets van. Ze zou zich kapot schrikken als ze wist dat ik deze beslissing had genomen. Ze houdt van haar broer, ondanks dat hij haar ook vaak links laat liggen. Ze zou hem willen verdedigen, zeggen dat het niet expres is. Maar ik weet beter. Ik zal het haar ooit moeten vertellen. Maar niet nu. Nu houd ik dit nog even bij mezelf.
De momenten die ik mis
Wat het moeilijkste is? De gewone momenten. Niet de grote gebeurtenissen, maar de kleine. Een kop koffie drinken met mijn zoon. Samen even de stad in. Hem zien lachen om iets doms op tv. Zijn stem horen, zonder dat er een scherm tussen ons zit.
Ik zie Elle met haar kinderen en ik ben blij dat ze me betrekt in hun leven
Maar ik mis Danny. Niet de man die hij nu is, maar de jongen die hij was. De jongen die me ’s nachts wakker maakte omdat hij een nachtmerrie had. Die met glinsterende ogen cadeautjes uitpakte op Sinterklaasavond. Die als puber nog even snel mijn hand pakte als we overstaken, gewoon uit gewoonte. Waar is die jongen gebleven? En waarom heeft hij me achtergelaten?
Het onvermijdelijke gesprek
Op een dag zal ik met Elle moeten praten. Moet ik haar vertellen wat ik besloten heb. Ze zal geschrokken reageren, misschien boos. Misschien zal ze proberen om contact met Danny te zoeken. Maar ik weet diep vanbinnen dat het niets uitmaakt. Soms moet je een grens trekken. Zelfs als het pijn doet. Zelfs als het je eigen kind is.
Ik heb een afspraak gemaakt bij de notaris
Zijn naam wordt uit mijn testament geschrapt. En daarmee sluit ik een hoofdstuk dat hij zelf allang niet meer leest.
BELIA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
Een moeilijke situatie, die ik wel gedeeltelijk herken. We zijn ouders van 3 kinderen, inmiddels volwassenen met eigen kinderen.
De jongste, onze zoon, kwam 5 jaar geleden geestelijk in de knel te zitten. Verliet vriendin en twee kleine kindjes, en wilde geen contact meer met zijn twee zussen en ons, zijn ouders. Gisteren was ik jarig, met feestdagen, toen zijn vader ernstig ziek was…geen Rob. Hij leeft nog, maar is verder van de aardbodem verdwenen. Wij missen onze zoon, onze dochters hun broer. Ooit hoop ik dat hij weer voor de deur staat, maar ik heb bange vrees dat dat nooit meer zal gebeuren. Er is nooit ruzie of onenigheid geweest, we zullen hem dus ook echt niet onterfen, hij blijft onze zoon. De deur blijft altijd open staan voor hem, wij leven ons leven, maar het gemis blijft, steeds weer…😔
Nooit uit de erfenis schrappen ben je helemaal…dat werkt generaties door bij de kleinkinderen.
Dit is alleen vanwege je eigen pijn als een soort wraak.
En begrijp me goed ik ken het gevoel, maar mijn kind weet dat ze nooit onterft wordt ondanks dat het allemaal erg pffffffff en moeizaam gaat en verdrietig.
Dus hou het gewoon bij verdrietig zijn en laat het contact verder gaan. Het is wat het is. Of confronteer hem met je pijn en dat was het dan ook.
En wie weet komt hij ooit nog op bezoek.
Dat deze moeder pijn en verdriet voelt, dat geloof ik meteen. En ik heb het idee dat ze niet weet waar ze er mee heen moet, met al die gevoelens. Het enige wat in haar controle is: De erfenis.
Wellicht is dat haar manier van het afsluiten. In de hoop daarna verder te kunnen. Officieel zelf dat boek dus te sluiten omdat ze maar blijft herlezen, herlezen, herlezen. Ik denk niet dat het het gewenste effect zal hebben.
laat het los, mijn dochter komt ook niet meer, schoonfamilie is beter, ooit komt ze tot besef dat dat niet zo is. ik heb het geaccepteerd en los gelaten, doet pijn maar het is goed zo. onterven? dat heeft geen zijn hij krijgt toch gewoon de helft van. het erfdeel, straks komt hij wel weer en dan weer opnieuw testament veranderen wat veel geld kost?
Ik heb 10 jaar lang gewacht! mijn zoon kwam ook niet. Beantwoorden mijn berichten niet. Ik heb alles uit de kast gehaald om te weten te komen wat de reden is zodat ik er iets mee kon doen. Ik heb ook tegen hem gezegd dat ik hem niks kwalijk neem en als hij zich op een bepaalde manier voelde dat ik nooit zijn gevoel zou weg wuiven zo voelde hij zich nou eenmaal. Het duurde lang voordat het eruit kwam. (10jaar) Hij zei mama ik zou je nooit verlaten je bent de allerbeste moeder die ik mij maar had kunnen wensen. ( Zijn vader en ik zijn uit elkaar) ik had tijd voor mezelf nodig om met de situatie om te gaan.
Er waren omstandigheden waarom dingen liepen zoals ze liepen. Zei mijn zoon daar kon je niets aan doen.
ik zal je ook nooit niks verwijten.
Ik ben zelfs in therapie geweest voor een jaar! Zei mijn zoon. Langzaam komt het contact weer terug.
Ik vind dat de moeder lang verhaal kort te maken niet onvoorwaardelijk van haar zoon houd! Anders had ze hem wel de tijd gegeven. En als zoonlief echt onredelijk is! Dan heeft hij een harde les te verduren als zijn moeder komt te overlijden. Hoe goed of slecht ze was. ze blijft zijn moeder. Nou voelt hij het niet. Maar geloof me dan wel. Het blijft een bloedband.
Liefs Sabine
De ultieme wraak, onterven.
Laat het los. Een kind is nooit je bezit en ken je dat gezegde dat als je knijpt dat je het dood kunt maken?
Er is zoveel moois in je leven, dus stop met appen en smeken en leef.
Typisch weer een man om te ghosten en niet te communiceren. Schaam je.
wat een kortzichtige reactie, bij u zit schijnbaar ook nog ergens oud zeer?
Een kind dat geboren wordt, bij een moeder (en vader) opgroeit, komt hier op aarde om uiteindelijk zijn of haar eigen leven te leiden. En niet om zijn ouders te plezieren.
Hij heeft duidelijk afstand genomen, maar u seet niet waarom. Misschien is er iets gebeurd waar u geen weet van heeft.
Is een goed gesprek niet mogelijk als u hem eerst bezoekt?
Ik weet niet of het voldoening geeft om je zoon of dochter te onterven. Wat de reden ook is om die stap te nemen, probeer die stap niet te nemen.
Het klopt, dat je zoals de wet nu is, recht hebt op je kindsdeel, maar als je door omstandigheden (b.v. onbetrouwbare executeur) je kindsdeel niet krijgt uitbetaald (je hebt alleen recht op geld, niet op goederen) dat je ten allen tijde erfbelasting verplicht bent te betalen.
Dus pas op, ik was ook een onterfde, ging op voor mijn legitieme portie, wat mij werd toegewezen na 6 jaar procederen (civiel).
Executeur beweerde geen geld te hebben en kon mij niet uitbetalen, maar de Belastingdienst heeft mij hardnekkig gevolgd, tot ik geheel murw ruim vijfduizend euro heb moeten betalen.
groot gelijk er komt een grens. bij mij ook heb drie kinderenmijn eerste dochtertje is overleden als ze vijf en half was. toen had ik al een tweede dochtertje en een zoontje. tijdens de rouwperiode zijn mijn man en ik uitelkaar gegaan. heb mijzelf steeds weg gecijferd voor de kinderen. deden alles samen. later als ze groot waren de dochter had een vriend. lui geen adres geen papieren alles heb ik inorde gemaakt. ze is zwanger ik word oma. ze komen thuis van de kraamzorg. zetten de baby in de maxi cosi op tafel. zijn even weg komen laat in de avond terug . dan zijn ze drie maal tegen gehouden door de politie met drugs onder de pamper van mijn kleindochter. kindje wordt aan mij toegewezen. volgens moeder is het mijn schuld. nu jaren later kleindochter is bijna zestien. nooit moeite gedaan om haar te zien. blijven ze zeggen dat het mijn schuld is dat ze de klein niet hebben groot brengen. en voor mij is ook de maat vol. ik wil ze niet meer zien. en van mij gaat ze ook niets krijgen.
ik had als vader mijn zoon ter verantwoording geroepen en een gesprek aangegaan. Het gedrag van de vader duidt op een uitdaging tussen in ieder geval moeder en zoon. Onterven geeft in de toekomst problemen tussen zus en broer, dat wil je als ouders ook niet. Lijkt mij tijd voor familie diner…
als die niet komt als ze leeft hoef die ook niet te komen als ze dood is !
ik vind dit een moeilijke maar wel goede keus!
ik zou ook een brief schrijven voor als ik overleden was met de redenen en tekst met uitleg
misschien is die brief schrijven zinvoller als ze nog in leven is…
wat is iedereen geldbewust? alsof ze door onterven minder van haar zoon houd? dat hele erven gedoe je hoort als kind gewoon tegen je ouders te zeggen pap en mam maak je geld lekker op. Al die mensen die hier roepen dat ze niet onvoorwaardelijk van haar kind houd. dus als ouders geen geld hebben en er valt niets te erven zijn ouders dan ook geen goede ouders? kom op waar hebben we het over.
Opvallend veel reacties van waar is de andere kant van het verhaal?! Zo zie je maar weer hoe belangrijk communicatie is. Heel herkenbaar, ook de reactie van de vader. Respecteren van elkaar is de eerste stap naar vrede. Onze wereldleiders zijn er op het ogenblik druk mee. Er valt nog veel te leren op dit gebied.
Lang gedacht of ik zou reageren. Een kind verbreekt meestal niet zomaar het contact met een ouder want hoi erg de ruzie ook was, de meeste dingen kunnen vergeven worden.
Dit verhaal zou zo door mijn moeder geschreven kunnen zijn. Ik heb het contact ook drie jaar geleden verbroken na een ruzie en de zoveelste maal dat ik als slechte zoon werd afgeschilderd. Had altijd alles volgens mijn moeder maar vergeet dat ze geen gelegenheid voorbij liet gaan om te vermelden dat als ze eerder geweten had dat ze zwanger was, ze een abortus had laten doen. Eertse keer dat ze me dat vertelde was ik 6 jaar oud.
Ik heb tot mijn 47ste contact gehouden en geprobeerd en toen was voor mij de maat vol. Ik gaf haar haar zin, een abortus 47 jaar na bevalling
Ik kan me voorstellen dat het moeder verdriet doet. Wat ik mis: hij heeft blijkbaar een gezin maar is zij daar ooit geweest? Is moeder naar haar zoon toe gegaan om met hem te praten? Heeft zij wel aan zijn verjaardag gedacht? Misschien wel hoor maar het klinkt niet zo gezien ze daar niet over praat. Hoezo heeft vader er geen probleem mee? Zoveel vragen.
Zoals wel vaker hier is dit ook een verhaal dat vragen oproept. Worden de verjaardagen van vader en zus ook vergeten? De reactie van zus op het negeren van uitnodigingen voor verjaardag moeder en kerst worden niet genoemd. Zus is toch niet blind? Is zij wel op dat grote feest geweest? Zij zal dan toch zeker wel weten wat hier aan de hand is? Heeft ze het daar nooit over met haar ouders? Zoon heeft blijkbaar een gezin, waar in dit verhaal is de schoondochter? Stellen zijn ouders nooit voor eens bij hem langs te willen komen? Uiteraard speelt er iets bij deze zoon waar hij niet overheen kan stappen. Lijkt me onmogelijk dat moeder daar geen idee van heeft. Maar…buiten al deze vragen die dit verhaal oproept kan ik me voorstellen dat , als een kind verder geestelijk gezond is maar de ouder(s) willens en wetens volkomen negeert onterft wordt. Hij gedraagt zich als een vreemde en erfenissen gaan doorgaans niet naar vreemden. Maar de grote vraag blijft waarom deze zoon zo duidelijk afstand neemt. Graag iets meer onderbouwde verhalen …..
Oh, precies mijn gedachten hierbij.
er valt niks te onderbouwen als je als moeder 2 kinderen hebt opgevoed,waarvan er 1 zonder geldige reden 180 graden naar rechts keert tegen jouw.
natuurlijk doet het pijn en jaren lang dat doet heel wat met jouw hart en hersenen.
in Nederlandse gezinnen kom je dit heel veel tegen ,niet verkeerd bedoeld.
kijk bij de buitenlandse mensen is het zelfs zo als de ouders oud worden dat de rollen dan omgedraaid worden .
de kids zorgen voor de ouders een eenheid zeg maar.
maar ik vind zowiezo als Danny zo zijn moeder behandeld heeft ook dus terecht onterfd word,dit is geen een richtings verkeer
hoe weet jij dat hij zonder geldige reden niet meer komt? waar lees je dat? of ken je hem en heb je hem gesproken?
ik lees in het verhaal dat de moeder de reden niet kent. dat is wat anders als dat er geen reden is.
moeders wil hem nog steeds zien als klein jongetje! Ze weet niet waarom hij niet meer komt, maar zus heeft blijkbaar wel contact. Als je hem nu onterft dan weet hij genoeg en heeft hij blijkbaar de juiste keuze gemaakt
Wat een mensen om dee moeder zo de les te lezen. Ze heeft diverse keren geprobeerd om contact met hem te krijgen en hij die het af met een berichtje. Wat voor zoon ben je dan, druk druk is geen excuus. Ook zijn familie niet uitnodigen voor een feest voor zijn verjaardag om welke reden dan ook. Ik ben een kind wat geen contact meer wilde maar ik had het lef om te zeggen waarom Dat moet hij ook doen als het een echte vent is. Mijn ouders zijn overleden en ik wilde niets van de erfenis hebben. Niet bij leven dan ook niet na de dood. Een eenzijdig verhaal ja dat klopt omdat in dit verhaal de zoon het contact afhoudt.
precies
Ik wil je 1 ding zeggen je bent een dochter van iemand een vrouw van iemand en moeder van Danny en Elle en nu oma van je kleinkinderen. Je bent een sterke vrouw en je hebt het goed gedaan!!! jij hebt hem op aarde gebracht! respect en liefde moet je niet afdwingen het moet vanzelf komen. Als je het niet krijgt moet je op een nette manier zo een hoofdstuk afsluiten. Mijn tante had zelfs haar zoon niet gewild op haar crematie. als je levende mens niet waardeert wat zou je bij haar kist komen zeuren! blijf lekker weg kom ook niet wanneer ze er niet meer bestaat. wat ook kan zijn dat hij de rok thuis aan heeft. zijn vrouw is misschien dominerend.
Als moeder beslis jij voor je kinderen dat ze bestaan. De kinderen hebben daar geen keuze in.
Daarom hou ik onvoorwaardelijk van mijn kinderen, en met onvoorwaardelijk bedoel ik dat ook letterlijk. Daarom zou ik nooit mijn kinderen onterven, tenzij ik heel veel schulden zou hebben.
Ik wil graag dat mijn kinderen gelukkig zijn. Het liefst met mij in hun leven, maar als ze gelukkiger zijn zonder mij accepteer ik dat. Het zou me wel pijn doen, maar ik zou ze nooit proberen te straffen door onterven of iets dergelijks.
Ik denk ook dat ik zelf niet gelukkiger zou worden als ik dat wel zou doen. Het kost veel minder energie om liefde te voelen dan haat of verbittering.
Ik wil Belia veel sterkte toewensen, en ik hoop, voor haar en haar echtgenoot, dat ze dat onterven vergeet. Dat is pure rancune, de hoop dat hij zich schuldig voelt als je dood bent.
Bedenk goed wat je daar aan hebt, helemaal niets.
Cammy, jouw reactie vind ik de beste reactie.
…..zelfs kan niemand in de toekomst kijken en wie weet wat er nog kán gebeuren…
Ik zit ook in eenzelfde situatie, pijn doet het zeker, maar zou nooit eentje onterven om die reden.
Mooi gezegd
Waarom niet onterven? Krijgt het kind nog steeds de helft van zijn legitieme portie. Hij moet daar dan zelf om vragen de verplichting van de zus om hem op de hoogte te brengen vervalt. Ook kan hij geen aanspraak maken op persoonlijke bezittingen denk aan sieraden. Zelf wel kinderen onterft hoeven ook niet op m’n begrafenis te komen geen tijd nu ik nog leef dan a.u.b. ook niet als ik dood ben. Ik heb m’n dochter van 26 begraven en veel mensen die geen tijd voor haar hadden waren boos dat ze niet welkom waren op haar begrafenis Alles door haar geregeld omdat ik volgens haar een zacht gekookt ei ben. Laat deze moeder doen wat ze goed acht Ik denk niet dat ze weten hoe het voelt een stuk van je hart te missen. Ik wens deze moeder veel wijsheid en sterkte.
Als mijn moeder mij zou onterven, zou mij dat bevestigen dat ze inderdaad nooit van mij als persoon gehouden had. Dat ze alleen zichzelf graag zag. Dat ze geen enkele erkenning nam voor dat waarvoor ik haar meerdere keren heb gewaarschuwd, namelijk dat ze keer op keer over mijn grenzen van fatsoen heen ging. Het zou me tegelijk bevestigen dat ik het juiste had gedaan door het contact met haar te verbreken. En dat er sindsdien rust in mijn leven is gekomen in plaats van een continue door haar veroorzaakte stress. Het enige verschil is dat ik haar wel heb verteld dat dit het einde was toen ze de laatste keer ver over mijn grenzen was gegaan. En dat ik steeds netjes maar heel zakelijk bedankt heb met een kaartje voor de hoewel ongewenst toch ontvangen uitnodigingen voor haar verjaardag.
De ontstane situatie blijft, zolang er geen mondeling contact is geweest. Vraag desnoods een ander familielid met hem te gaan praten omdat je wel moet weten WAAROM. Zolang je als ouderpaar daar nooit een poging toegedaan hebt, heb je voor mijn gevoel één stapje te weinig gedaan. Als je dan toch kiest voor onterven, weet je zeker dat je niet onbewust leed aan leed toevoegd.
Eerlijk gezegd vind ik het een eenzijdig verhaal. De moeder die het zo goed doet en heeft gedaan voor haar beide kinderen. Elle die zo lief en meegaand is. En Danny??? Wat in Danny omgaat lijkt totaal irrelevant te zijn. Waarom is Danny aan het vermijden? Is weleens gevraagd zonder verwijt “Joh Danny, hoe komt dat zo dat je me vergeet? Speelt er wat? Ik ben je moeder en ik ben er om je te helpen”.
Onterven…Dat gaat em helaas niet worden. Hij blijft recht houden op zijn legitieme portie. Ik zou alleen denk ik als ik op die manier onterfd word ook geen trek meer hebben in die legitieme portie.
Mijn reactie is misschien wat hard, maar ik ben ervan overtuigd dat Danny pijn voelt.
Als Danny pijn voelt, had hij wel verteld waarom hij het contact verbroken heeft. Hij is gewoon stillertjes verdwenen, maar ondertussen wel verre familie uitnodigen. Als moeder het zo voelt dat ze hem moet onterven, dan moet ze vooral haar hart volgen. Dat is haar goed recht. Zou toch belachelijk zijn dat hij haar al die jaren genegeerd heeft, en dan toch nog recht zou hebben op iets anders dan zijn kindsdeel.
Er zal vast wel een andere kant van het verhaal zijn. Echter als ie je verjaardag vergeet en niet komt op een afgesproken dag, zou ik als moeder zijnde verhaal gaan halen. Wees eerlijk en zeg wat dit met je doet. Communiceer met elkaar. Dan kan je het ook beter afsluiten, ook voor jezelf. Toen ik twee dochters kreeg zeiden mensen tegen me, meiden blijven, jongens gaan weg. Misschien zit daar toch enige waarheid in.
Misschien soms. Maar mijn man en mijn broer komen beide regelmatig bij hun moeder, dus dat is niet overal zo. Ik denk dat moeder Misschien een blinde vlek heeft betreft waarom hij geen behoefte meer heeft aan contact. Misschien heeft ze hem gekwetst met acties of opmerkingen en heeft ze geen flauw benul van haar eigen aandeel hierin? Ik zou op z’n minst een keer het gesprek aangaan om te kijken of je als moeder iets hebt gedaan wat hem heeft gekwetst om te kijken of de band nog te herstellen is. Want dat is onvoorwaardelijke liefde. En natuurlijk mag je als moeder grenzen hebben en wie weet is die zoon wel een egoïstisch persoon. Maar met ontwerpen breng je je dochter ook nog in een lastige situatie, want als jullie er niet meer zijn krijgt zij straks strijd of scheve ogen van haar broer, wil je je dochter dat aandoen?
Ze heeft geprobeerd om contact met hem te zoeken, dat staat er toch? Hij negeert haar
heeft je man nog contact met jullie zoon of is het enkel naar jou gericht?
indien het gericht is naar beide.
dan denk ik dat hij ergens serieus mee worstelt,
hoogstwaarschijnlijk zelfs niet door jullie opvoeding, acties.
ik ken jullie situatie niet maar ik weet wel wat trauma is. waardoor uit persoonlijke ervaring dit durf uitspreken.
het kan heel goed zijn dat hij iets heeft meegemaakt in zijn leven waardoor je niet meer rationeel denkt en handelt.
de kans dat hij zich schaamt om iets kan een reden zijn dat hij mensen wegduwt die hij eigenlijk heel graag ziet. spreek uit eigen gedrag.
de enige tip die ik jou kan geven, is bij verjaardag van hem, kerst, nieuwjaar en eventueel andere belangrijke data voor hem. zo weet hij dat jullie aan hem denken en jullie hem niet verlaten en vergeten. verwacht geen reactie terug. geef hem de tijd en ruimte om een weg daarin te zoeken en dan zal hij hoogstwaarschijnlijk terug komen naar jullie.
weet dat als je hem uit je testament schrijft en hij komt dit te weten voor je sterft, hij jou dat nooit zal vergeven. niet om het eventuele geld maar omdat je hem op die manier zegt, jij bent mijn zoon niet meer. terug gesproken vanuit persoonlijke ervaringen.
dat vind ik dus het storende aan dit verhaal…
alles gaat over ik heb pijn, hij is mij vergeten…
is de man niet de biologische vader?
als dat wel t geval is dan doet ze haar man flink te kort… en kan ik me voorstellen dat danny er n beetje genoeg van heeft dat alles om moeder en haar gevoel draait…
Kom op zeg. Het is toch ook haar verhaal en hoe zij het voelt. Ik proef uit het verhaal dat vader ook geen contact meer heeft, maar hier veel laconieker (uiterlijk) in staat. En als Danny daar genoeg van heeft, kan hij het fatsoen hebben dit te communiceren naar zijn ouders. Iedereen roept maar dat ze met hem moet praten of verhaal moet gaan halen, maar hoe moet moeder dat doen als hij nergens op reageert?
misschien eens een brief schrijven met daarin hoe zij zich voelt, met een uitnodiging voor een goed gesprek.
beste Bella. ik weet.hoe je je voelt. ik heb 6 kinderen en heb contact met 2 van hen. zij hadden de durf om mijn kant van het verhaal te horen. en de rest… ach ik heb kinderen maar ik heb ze ook niet. ik ben trots op alle 6. Maar dat ik de bijbehorende kleinkinderen ook niet zie dat knaagt wel. Maar ik moet mijzelf focussen op mijn leven en ik heb een leuk leven doe wat ik leuk vind.. ik heb nu deze instelling. Komen ze is het goed en komen ze niet ook goed. ik heb het een plek gegeven. moeilijk maar toch.
ik heb geen contact mder sinds 1998. ik schrijf het van mij af. Dat heeft geholpen.
ik wens je veel sterkte
Onterven kan, maar een kind blijft recht houden op de zogenoemde legitieme portie (gelijk aan de helft van het normale erfdeel). Dus 100% niks krijgen, is niet aan de orde.
Voor de rest ben ik benieuwd naar de andere kant van het verhaal (ik zelf zijnde de andere kant van het verhaal), dus van de zoon.
Als onterven in het hoofd van de ouder opkomt alleen op basis van een kind dat betreffende ouder niet meer wil zien (dus zonder dat er sprake is van een onoverkomelijk incident) en dus puur een gevalletje “jij wilt mij niet meer, dan krijg jij mijn geld niet”, dan gaat er bij mij sowieso een wenkbrauw omhoog.
Zoals het nu uitziet zal ik het moeten doen met een legitieme portie, want ik heb zo’n ouder. En daarbij was er zeker sprake van een onoverkomelijk incident. Maar er is sprake van een ouder met wat ik noem Calimero-gedrag, waarbij inzicht in het eigen handelen volkomen ontbreekt. Dus onterven zal zeker aan de orde zijn.
Prima die legitieme portie. Lijkt me (als er überhaupt nog iets over is) een mooie schadevergoeding.
Maar nogmaals; ben benieuwd naar de kant van de zoon.
Ik heb 10 jaar lang gewacht! mijn zoon kwam ook niet. Beantwoorden mijn berichten niet. Ik heb alles uit de kast gehaald om te weten te komen wat de reden is zodat ik er iets mee kon doen. Ik heb ook tegen hem gezegd dat ik hem niks kwalijk neem en als hij zich op een bepaalde manier voelde dat ik nooit zijn gevoel zou weg wuiven zo voelde hij zich nou eenmaal. Het duurde lang voordat het eruit kwam. (10jaar) Hij zei mama ik zou je nooit verlaten je bent de allerbeste moeder die ik mij maar had kunnen wensen. ( Zijn vader en ik zijn uit elkaar) ik had tijd voor mezelf nodig om met de situatie om te gaan.
Er waren omstandigheden waarom dingen liepen zoals ze liepen. Zei mijn zoon daar kon je niets aan doen.
ik zal je ook nooit niks verwijten.
Ik ben zelfs in therapie geweest voor een jaar! Zei mijn zoon. Langzaam komt het contact weer terug.
Ik vind dat de moeder lang verhaal kort te maken niet onvoorwaardelijk van haar zoon houd! Anders had ze hem wel de tijd gegeven. En als zoonlief echt onredelijk is! Dan heeft hij een harde les te verduren als zijn moeder komt te overlijden. Hoe goed of slecht ze was. ze blijft zijn moeder. Nou voelt hij het niet. Maar geloof me dan wel. Het blijft een bloedband.
Liefs Sabine
Ik ben heel benieuwd naar de andere kant van het verhaal ..
ben zelf moeder van 4. de jongste, een echt moederskind, altijd lief en meelevend, vriendelijk, gemakkelijk., heb ik nu 8 jaar niet meer gehoord of gezien. ook mijn kleinkinderen kennen me niet, weten niet dat ik besta. ook ik wil hem onterven. nooit gedacht dat je zo je eigen kind zou behandelen. dus onvoorwaardelijke liefde toch niet waar.
Dat hij zou komen en je zit te wachten met eten. Niks laten weten. Dat is heel erg. Hij heeft geen behoefte aan contact. Het doet je verdriet..Maar gelukkig heb je nog een leuke lieve dochter. Focus je daar op. En hoe hard ook, laat je zoon inderdaad maar los. Mensen die je verdriet doen, zijn je niet waard.
hij had een goeie kindertijd en jeugd.
ik begrijp de pijn van de moeder maar ik weet uit ervaring dat er iets kan gebeurd zijn voor hij het contact verbrak. iets dat helemaal niets met zijn moeder te maken heeft.
weet dat trauma erg is, gepaard met ontkenning, schaamte, kwaadheid en nog emoties waar je in zo’n situatie niet meer weet wat je moet doen. je denkt niet rationeel en helaas zijn de mensen die hij het meeste vertrouwt en van houdt vaak het slachtoffer. want door die onvoorwaardelijke liefde die hij heeft gekregen uit hij zijn verwarrende emoties en gedragingen naar de personen waarvan hij weet dat die hem niet laten vallen. kwaad zijn op iemand kan enkel als je die persoon belangrijk vindt. en waar je je veilig genoeg bij voelt.
ik ken de situatie niet maar uit was ze vertelt denk ik dit.
niet elk kind die contact mijdt met zijn ouders doet dit uit slechte intenties.
dit denk ik omwille van mijn eigen verhaal. ik was de zoon
Er zal vast een reden zijn dat het contact verbroken is. Die reden is ons niet bekend en helaas misschien zelfs bij de moeder niet.
vind onterven ook zo drastisch en geen teken van houden van in goede en in slechte tijden.
De moeder gooit nu de deur dicht, dat zal in de toekomst voor de zoon een extra bevestiging geven dat hij nu de juiste keuze gemaakt heeft.
Is dat wat de moeder wil?