Ik plofte op de bank, mijn telefoon in mijn hand. Sam lag eindelijk op bed en Dex zat voor de tv. Even ademhalen. Mijn hoofd bonkte na een dag vol rennen en vliegen, het eindeloze geschreeuw en het gevoel dat ik alles tegelijk moest doen. Ik scrolde gedachteloos door TikTok, op zoek naar een paar minuten ontspanning.
Ik voelde direct herkenning, zou dit het zijn?
En toen kwam die video voorbij. Een vrouw van mijn leeftijd, warrig haar, een vermoeide blik, begon te praten: “Heb je altijd het gevoel dat je anders denkt dan anderen? Dat je hoofd nooit stil is? Dat je gesprekken vergeet, chaos voelt, maar tegelijkertijd de kleinste details onthoudt?” Ik voelde direct herkenning. Dit ging over mij.
Dit heb ik, dat kan niet anders
Ze vertelde verder. Over hoe ze nooit haar huis opgeruimd kreeg omdat haar hoofd al bij driehonderd andere dingen was. Hoe ze altijd een tikkeltje te laat kwam, zelfs als ze echt haar best deed. Hoe ze zichzelf dom voelde omdat ze soms midden in een zin vergat wat ze wilde zeggen. Mijn hart bonsde in mijn borst. Dit heb ik!
Eindelijk snap ik mezelf
Mijn duim bleef hangen boven het scherm. Ik zocht de reacties door. Overal zag ik vrouwen die hetzelfde zeiden: “Dit ben ik!”, “Eindelijk snap ik mezelf”, “Ik dacht dat ik gewoon lui was.” Mijn hoofd tolde. Had ik mijn hele leven gedacht dat ik gewoon… anders was, terwijl er misschien iets meer aan de hand was?
Wat als dit het antwoord was? Ik zocht direct contact met de huisarts
Die nacht sliep ik amper. Mijn brein stond, zoals altijd, aan. Gedachten schoten alle kanten op. Wat als dit het antwoord was? Wat als ik niet gewoon ‘chaotisch’ was, maar mijn hersenen simpelweg anders werkten? De volgende ochtend, na een hectische strijd om Dex op tijd naar school te krijgen en Sam zijn ontbijtpap niet op de muur te laten smeren, belde ik de huisarts. “Ik denk dat ik misschien ADD heb,” hoorde ik mezelf zeggen. Mijn stem trilde een beetje. De assistente klonk zakelijk. “Ik plan een afspraak in. Over twee weken kunt u op dinsdagmiddag 14:00 langskomen.” Twee weken voelde als een eeuwigheid, maar ik had gewacht op antwoorden sinds ik kind was. Wat waren veertien dagen meer?
“Ik maak lijstjes om mijn lijstjes niet kwijt te raken”
De huisarts luisterde, knikte en verwees me door naar een specialist. Er volgden vragenlijsten, gesprekken, testen. Ze vroegen me naar mijn jeugd, mijn schooltijd, mijn werk. Ik hoorde mezelf vertellen hoe ik altijd dromerig was geweest, hoe leraren zeiden dat ik slim was maar ‘meer moest opletten’. Hoe ik in gesprekken vaak leek af te dwalen, zelfs als ik echt mijn best deed. “Had je moeite met plannen en organiseren?” vroeg de psycholoog. Ik lachte schamper. “Ik vergeet afspraken, deadlines, mijn sleutels, waar ik mijn telefoon heb gelaten… Ik maak lijstjes om mijn lijstjes niet kwijt te raken.”
Ik was niet dom of lui, mijn hersenen werken gewoon net even anders
Ze noteerde iets. “En concentreren?” Mijn schouders zakten. “Soms lukt het me urenlang op iets te focussen, maar meestal voelt het alsof mijn hoofd een browser met veertig open tabbladen is.” Ze glimlachte begripvol. “We wachten nog op de definitieve diagnose, maar veel dingen vallen op hun plek.” Ik liep naar buiten en voelde tranen prikken. Dit was het dus. Het lag niet aan mij. Ik was niet dom, lui of ongemotiveerd. Mijn hersenen werkten gewoon net even anders.
Het voelde alsof ik mezelf voor het eerst echt begreep
Even later zat ik weer in de behandelkamer bij de huisarts. “De testen bevestigen het: je hebt ADD.” Mijn hart maakte een sprongetje. Opluchting. Verwarring. Emotie. Het voelde alsof ik mezelf voor het eerst echt begreep. Alsof ik eindelijk wist wie ik was. “We kunnen therapie en medicatie proberen, als je dat wilt. Ik knikte. “Ik wil alles proberen.”
Ik wist niet dat een brein zo hoorde te werken
De eerste dagen met medicatie voelde ik me… anders. Alsof het lawaai in mijn hoofd ineens was gedempt. Alsof ik voor het eerst echt kon luisteren zonder afgeleid te raken. Ik kon een taak afmaken zonder halverwege op te springen omdat ik opeens bedacht dat ik de was nog moest doen. “Ik wist niet dat een brein zo hoorde te werken,” fluisterde ik die avond tegen mijn man. Hij keek me verbaasd aan. “Hoe bedoel je?” Ik haalde mijn schouders op. “Mijn hoofd stond altijd aan. Alsof er duizend stemmen door elkaar praten. Nu is het… stil. Op een goede manier.” Tranen sprongen in mijn ogen. “Ik dacht altijd dat dit gewoon was wie ik was. Dat iedereen dit had. Maar dat is dus niet zo.” Die nacht sliep ik voor het eerst in jaren diep en vast.
Ik leerde dat ik niet ‘slecht’ was in dingen, maar dat ik op een andere manier moest werken
Ik begon therapie. Ik leerde hoe ik mijn tijd beter kon indelen, hoe ik mezelf niet hoefde te veroordelen als mijn hoofd af en toe toch afdwaalde. Ik leerde dat mijn brein snel was, creatief, vol ideeën. Dat ik niet ‘slecht’ was in dingen, maar dat ik gewoon op een andere manier moest werken.
Ik kan eindelijk gewoon luisteren, zonder afgeleid te zijn
Dex en Sam merkten het ook. “Mama, je luistert echt naar me,” zei Dex op een dag. Mijn hart brak en maakte tegelijk een sprongetje. “Ja schat, mama luistert echt.” Nu, maanden later, ben ik nog steeds Sophie. Maar een versie van mezelf die zichzelf begrijpt. Ik ben niet opeens super gestructureerd, ik verlies soms nog steeds mijn sleutels, en mijn gedachten vliegen nog wel eens alle kanten op. Maar het verschil is: ik weet waarom. En ik weet wat ik eraan kan doen. Voor het eerst in mijn leven voel ik me niet meer ‘anders’. Ik voel me mezelf.
SOPHIE
Zo herkenbaar! Sinds kort weet ik dat ik ADHD heb. 12 jaar geleden werd ik verkeerd gediagnosticeerd, waardoor de problemen zich opstapelen. Helemaal na het krijgen van 2 kinderen en een life changing event als emigreren. Ik sta nog aan het begin van deze ontdekking, maar kijk ernaar uit om mezelf beter te leren kennen en de vruchten ervan te kunnen plukken. Dus dank je wel voor het delen van je verhaal!
Lieve mensen, we zijn allemaal anders en verwerken info anders…Als we nu eens gewoon een ieder accepteren hoe hij of zij is..Met zijn of haar eigenaardigheden…Dan stoppen we met mensen in hokjes te plaatsen..Luister gewoon goed naar elkaar en wees empathisch…
Zit je op medicatie? want daar heb je het niet over. Er zit nl ook een keerzijde aan op lange termijn.
Ik gebruikte bupropion en opeens half jaar nergens meer beschikbaar. Nu gebruik ik een supplement Sam-E en dat lijkt het redelijk te vervangen.
Bupropion sliep ik slecht door oa.
ze gebruikt wel medicatie maar ze geeft niet aan welke
nog even een aanvulling: het schijnt dat bij vrouwen een dergelijke diagnose later wordt ontdekt vaak, dan bij mannen.
En verder…nee..ik houdt ook niet van stempels plakken maar ben dolblij dat ik nu weet waarom efr zoveel mis ging op sociaal, emotioneel en relationeel vlak, en waarom het moeilijk was na opleiding een baan te vinden, ben dankbaar te weten waaróm
hallo, ik herken me in reactie ML, jantje lacht jantje huilt, manisch depressief weet ik nu, vroeger toen ik tiener was was himmelhoch jauchzend zum Tode betrubt, waar men t over had, prima als je tiener bent, maar als je 40 bent en nog steeds dit gedrag vertoont dan is dat op zijn minst vreemd…uiteindelijk ben ik getest en bleek ASS te hebben, zelf ben ik tot de conclusye gekkmen daarnaast manisch depressief te zijn, combinatie van wellbutrin, 1 in de ochtend, en quatiapine 4, 25mg, verspreid over de dag helpen mij geweldig goed, sterkte en succes allemaal!groetjes, Esther
ik ben heel blij om je verhaal te lezen.J
jaren voel ik me ook zo zoals je het heb beschreven .Bedankt!!!
ik maak gelijk een afspraak bij mij huisarts!
ik ben 55 en weet al sinds mijn jeugd dat ik add heb maar de laatste tijd lees ik er veel meer over en ben daar best blij mee want ook mijn dochter heeft adhd en laat haar deze dingen lezen en die zegt ook ja mama dat zijn wij
Nou ik weet wat je doorgemaakt hebt! Ik ben een paar jaar erachter dat ik ADHD heb! Dus herken mezelf heel goed in jouw verhaal. Ik neem geen medicijnen meer, maar ga er toch weer aan beginnen want ik heb als bijwerking depressies! Jantje huilt jantje lacht! En met medicijnen heb ik dat niet.
ik weet sinds eind 2024 pas dat ik adhd heb ( en add ) eerste 40 jaar aan verkeerde diagnoses en daar de vele schade van. ik heb veel last van kop er bij houden waar ik geen interesse in heb zoals leren theorie auto . ( terwijl mijn rijlessen mijn hyperfocus op heb ) vind het heerlijk om te rijden. en moeite mijn huishouding op orde te hebben. ben ik allemaal aan het leren terwijl ik 42 plus ben. en een kleintje heb .
ik begon je verhaal te lezen en dacht dat ik m’n eigen verhaal aan het lezen was. ik ben er ook pas achter gekomen toen ik mn tweede kind had en ik het niet meer georganiseerd kreeg en alleen maar gefrustreerd en chaotisch alles probeerde te doen wat van me verwacht werd. ik ben wel benieuwd welke medicijnen je slikt en hoeveel. ik slik langwerkende 54 mg en 20 mg kort werkend methylfenidaat. maar zou graag andere ervaringen willen horen. dankjewel voor je openheid
Wat fijn.
ik weet het inmiddels ook een tijdje alleen werkte de medicijnen als een soort drug. ik ben daar mee gestopt.
Ik let vooral op wat ik doe en probeer mijn dagen te ordenen.
Soms wordt ik vooral moe van de buitenwereld omdat deze mensen alleen maar oordelen zonder ook maar iets van je te weten.
Al die stigmata! Ik kreeg vroeger ook altijd te horen dat ik “anders” was, de chaos in mijn hoofd was vreselijk, want ik wist niet hoe ik met “normale” mensen moest omgaan.
Rond mijn 45e kreeg ik door dat ik gewoon een mens ben en dat ik mij problemen liet aanpraten. Niks ADD of ADHD e.d., ik voel me sindsdien een stuk beter!
het is geen stigma. de eeuwige behoefte naar prikkels en afwisseling. niet 1 baan van 32 of 40 uur. Nee die samen 40 vormen. Na 6 maanden alweer rusteloos en op zoek naar een nieuwe baan. Niet aan werkroosters houden. altijd te laat komen of een half uur te vroeg. verveling slaat snel toe. duizend hobbies beginnen maar nooit lang ergens mee bezig zijn. Het huishouden kunnen doen als je alleen 5 klussen tegelijk doet. Hyperfocussen op een product dat je moet hebben maar niet nodig hebt. Geld uitgeven ofhet water is. Maar ja, het heeft wél met hoog histsmine te maken daarom zijn de allergien nooit ver weg.
wel fijn als je de schrijfster erkent met wat ze heeft en hoe veel beter haar leven is en dat je het zelf anders hebt gedaan.
Wat heb je dit duidelijk opgeschreven. Bij mij opperde een psychiater dat hij aan deze diagnose dacht toen ik begin 20 was. Heel fijn om eindelijk te weten waarom dingen zo moeizaam gaan.
Wauw, alsof ik m’n eigen verhaal lees!! ik ben inmiddels 41( en een half🤭) en weet sinds 3 maanden dat ik adhd gecombineerde type heb(dus eigenlijk add én adhd). Wat is het fijn om te weten dat dit gewoon bij mij hoort!! en dus ook bij jou!! Dat van de kinderen vond ik ook zo heftig, ik heb nu(door de diagnose te weten en medicijnen) ook een veel leukere band met mijn kinderen. ook doordat ik meer ‘aanwezig’ ben ipv in mn hoofd leef! Ik geniet zoveel meer van allez!! Je mag er zijn, in je eigen vorm❤️
Ik ben blij voor je dat je erachter bent gekomen wat er met je is en dat je hebt geleerd er mee om te gaan!
Ik weet waar je het over hebt want ik ben zelf ook gediasnosticeerd met ADD en ook met ASS.