Lees eerst de vorige delen
Deel 1: Jannienke: “Ik zag mijn bloeduitslagen en wist direct: ik heb kanker”
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Het was 14.00u, over een kwartier was het moment daar, we moesten het slechte nieuws vertellen… De jongens kwamen thuis en we vroegen of ze bij ons wilden komen zitten. Ik vertelde ze dat de uitslagen niet goed waren en dat dit betekende dat ik kanker heb. Ik moest ook eerlijk vertellen dat we nog niet wisten hoe erg het was en dat er een dag later verdere uitslagen zouden volgen.
Mijn zoontje wilde even alleen zijn, hij had tijd nodig om het te verwerken
Mijn zoontje begon direct te huilen en kroop tegen me aan. Hij wist precies wat kanker inhield want hij was er al een aantal mensen door verloren. Ik vertelde hem dat ik er alles aan zou doen om beter te worden. Bij mijn bonuszoon kwam het pas wat later binnen. Hij praat wat moeilijker over zijn gevoelens. Ondanks onze hele sterke band is het voor hem toch anders, heel begrijpelijk. Maar het maakt de situatie voor hem natuurlijk niet minder verdrietig. Na het slechte nieuws wilde mijn zoontje even alleen zijn. Hij had tijd nodig om het te verwerken.
Hij haalde alles uit de kast om weer een glimlach op mijn gezicht te krijgen
Hij kwam later die dag met tekeningen naar mij toe en positieve maar ook grappige teksten. Hij is een jongen die je op wil vrolijken en alles uit de kast haalt om weer een glimlach op je gezicht te toveren. Wij zijn ontzettend close en hebben aan één blik genoeg. Als ik bepaalde dingen zeg, weet hij precies wat ik bedoel.
Ik heb nog zoveel wensen en dingen die ik mee wil maken
De plannen die we hadden konden de prullenbak in. Ondanks dat we niet precies wisten hoe we ervoor stonden wist ik dat het loodzware tijden zouden worden. Ons leven kwam in het teken te staan van onderzoeken en behandelingen. Wat betekende dat ik waarschijnlijk ziek zou worden van de chemo en een operatie moest ondergaan. Ik wilde altijd op jonge leeftijd mama worden, zodat ik nog hip mee kon doen als mijn kind wat ouder was. Ik had natuurlijk ook de wens om op een dag oma te worden. Ik wilde nog mooie reizen maken met de kinderen en later ook alleen met mijn man. Ik wilde weten hoe mijn zoon eruit zou zien als hij volwassen zou zijn. Wat voor werk zou hij gaan doen? Hoe zou zijn huis eruitzien? Ik wilde hem zien trouwen.
Een andere vrouw die mijn plek inneemt, ik werd misselijk van de gedachte
In mijn gedachten zag ik mijn man al met zijn nieuwe vriendin. Iets wat ik hem natuurlijk gun als ik kom te overlijden. Maar ik werd misselijk van de gedachte. Een andere vrouw die straks een plek inneemt in het leven waar ik zo hard voor heb gevochten. Want mijn levenspad is absoluut niet zonder slag of stoot verlopen. Ik heb vaak moeten knokken en veel verdriet gekend. Altijd zoekende naar de rust die er eindelijk in ons leven was gekomen. Rust waar mijn man en ik zo erg naar verlangden, maar die er voorlopig zeker niet ging komen.
Ik was bang dat de dood heel snel een einde zou maken aan mijn bestaan
En dan nog de pijn. Pijn waardoor ik al maanden niet de mama kon zijn die ik wilde zijn. Als ik thuiskwam van mijn werk moest ik bijkomen. Ik had nauwelijks nog energie om het huishouden te runnen. Ik lag op de bank en dat was het zo’n beetje. Ik heb die dag heel veel gehuild. Bang dat de dood heel snel een einde zou maken aan mijn bestaan. Bang mijn mannen achter te moeten laten.
Ik had er geen behoefte aan om anderen in te lichten, ik moest eerst mijzelf bij elkaar rapen
Buiten ons gezin moesten natuurlijk ook onze familie en andere mensen die dicht bij ons stonden op de hoogte worden gebracht van dit verschrikkelijke nieuws. Mijn man nam dat deel voor zijn rekening. Zwaar om te doen, maar voor hem voelde het prettig om er ook met anderen over te praten. Ik had daar geen behoefte aan op dat moment. Ik moest eerst mijzelf bij elkaar rapen en de antwoorden hebben op de vele vragen die ik had.
De onzekerheid brak ons op, we hadden nog geen idee wat de ernst zou zijn van de situatie
In bed kroop ik tegen mijn man aan, de tranen bleven stromen. Het was ook een groot deel de onzekerheid omdat we nog geen idee hadden van de ernst van de situatie. Was de kanker nog te genezen of was ik te laat en werd het direct een palliatief traject. Uiteindelijk vielen we in slaap, totaal uitgeteld door deze heftige emoties.
Vorige week was ik nog mee op schoolreisje en nu heb ik kanker
De volgende ochtend gingen de kids gewoon naar school. We hadden school op de hoogte gesteld van de situatie en ook zij schrokken enorm. Want de week voordat deze ellende zich openbaarde, was ik nog mee geweest met een uitje van school. Dat verliep overigens al niet vlot want ik had veel pijn en moest blijven zitten. Ik was chef bloeddruk meten en haren onderzoeken. Als er een uitje was en ik hoefde niet te werken, dan was ik van de partij. School was altijd al nauw betrokken bij mijn zoontje dus hij was daar in goede handen. En wij moesten met lood in onze schoenen naar het ziekenhuis…
Wordt vervolgd..
JANNIENKE
@kanker_in_zwart_wit
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
