Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Hoe zeg ik het tegen mijn dochter?
Ik zit uitgeput op de bank, een kop thee in mijn handen, terwijl mijn man me vragend aankijkt. “Je moet echt op je strepen gaan staan,” zegt hij. “Het is gewoon te veel voor je.” Ik knik, want ik weet dat hij gelijk heeft. Maar het voelt zo ingewikkeld. Hoe zeg ik tegen mijn dochter dat ik niet meer op Bowe wil passen? Dat ik alleen nog zijn oudere zus kan opvangen?
Oppassen op Bowe brengt een extra uitdaging met zich mee
Ik hou van mijn kleinkinderen, allebei. Maar oppassen op Bowe is iets anders dan een middagje met zijn zus doorbrengen. Waar zij zich rustig kan vermaken met haar knutselspullen, een puzzel of een tekenfilm, is Bowe een wervelwind van energie en onvoorspelbaarheid. Hij heeft autisme, en dat brengt een heleboel uitdagingen met zich mee. Ik weet dat hij daar niets aan kan doen, maar eerlijk is eerlijk: het vreet energie. Véél energie.
Vandaag was weer zo’n dag
Vanaf het moment dat mijn dochter hem bracht, voelde ik al dat het een moeilijke middag zou worden. Bowe kwam binnen en begon meteen aan mijn gordijnen te trekken. Ik vroeg hem ermee op te houden, maar het leek niet eens tot hem door te dringen. Zijn zintuigen staan altijd op scherp, en alles in mijn huis lijkt hem te prikkelen. De klok die tikt, de geur van mijn koffie, het patroon op het tapijt – alles leidt hem af, alles móét hij aanraken, onderzoeken of er iets mee doen.
Hij gaat als een wervelwind door mijn huis
Ik probeerde hem op de bank te krijgen met een boekje, maar hij schoot alweer weg voordat ik kon gaan zitten. Rennen door de kamer, tegen de kast bonken, op de vensterbank klimmen. Ondertussen probeerde ik zijn zus aandacht te geven, die rustig haar kleurpotloden had gepakt. Maar elke keer werd ze gestoord door haar broertje, die krijsend door de kamer rende omdat zijn sokken ineens ‘verkeerd’ zaten.
Hij is heel moeilijk aan te sturen
De grootste uitdaging is dat hij nauwelijks te sturen is. Zijn emoties schieten alle kanten op, en als iets hem niet bevalt, kan hij volledig uit zijn doen raken. Vandaag wilde hij bijvoorbeeld per se dat ik hem een boterham met chocopasta gaf, maar toen ik hem die gaf, begon hij te gillen dat het de verkeerde kant op gesmeerd was. Ik probeerde rustig te blijven, stelde voor om een nieuwe te maken, maar tegen die tijd had hij de boterham al van tafel geveegd en lag hij schreeuwend op de grond. Zijn zus keek ongemakkelijk toe, gewend aan zijn buien, maar ik voelde de uitputting alweer in mijn lichaam trekken.
Ook buiten ging het mis
Later probeerde ik hem naar buiten te krijgen, even frisse lucht, even een andere omgeving. Maar ook daar was het moeilijk. Hij wilde niet lopen, maar als ik hem optilde, wurmde hij zich los. Op het speelplein rende hij op andere kinderen af, pakte hun speelgoed zonder te vragen, en toen een jongetje daar iets van zei, gooide Bowe boos zijn schoenen uit en sloeg met zijn handen op zijn eigen hoofd. Ik wist niet hoe snel ik hem moest weghalen.
Ik durf niet te zeggen dat ik dit niet meer trek
Tegen de tijd dat mijn dochter hem kwam halen, was ik leeg. Mijn hoofd bonsde, mijn rug deed pijn, en ik voelde me schuldig dat ik zó verlangde naar rust. Ze zag het aan me en zei: “Drukke dag gehad, mam?” Ik knikte, maar ik kon natuurlijk niet zeggen wat ik dacht. Dat ik dit eigenlijk niet meer trek. Dat ik doodmoe ben na een middag met Bowe. Dat ik haar moet vertellen dat ik misschien alleen nog op zijn zusje wil passen…
Het is een lastig dilemma
Mijn man zegt dat ik duidelijk moet zijn. “Je bent geen dertig meer,” zegt hij. “Je hoeft dit niet te doen als het te zwaar is.” Maar het voelt zo slecht. Mijn dochter rekent op me, en Bowe kan er niks aan doen dat hij zo is. Toch voel ik het steeds duidelijker: dit houd ik niet vol. “Mam, als er iets is moet je het zeggen he!” Ze zag het dus aan mij… wat moest ik nou? Het zeggen of niet?
Lees HIER verder.
INEKE
u dochter moet haar zoon laten beoordelen door professionals, zij krijgt dan een indicatie en kan dan proffesionele hulp inschakelen. als u dit verder blijft doen gaat het fout en krijgt u een hekel aan u kleinzoon en dat is niet nodig . succes
Is het mogelijk dat uw man een belangrijke plek inneemt in het aanzwengelen van dit moeilijke onderwerp? Hij kan aangeven wat hij ziet na een oppasdag, dat hij zich zorgen maakt over uw gezondheid en dat jullie met z’n allen op zoek kunnen gaan naar een passende oplossing. Ik denk dat het belangrijk is dat u dit samen met uw man bij uw dochter èn haar man aangeeft. Op die manier dragen 4 volwassenen de verantwoordelijkheid om een passende oplossing te vinden. Zo ontstaan er wellicht meer ideeën over hoe dit op te lossen en wordt het een probleem door meerderen gedragen. Ik denk dat het dan ook minder snel tot een confrontatie tussen alleen moeder en dochter hoeft te leiden.
als moeder van een zoon met ass vind ik dit moeilijk te lezen. je kan als oma/opa niet zeggen:” die ene vind ik oké maar die ander niet”…. aan de andere kant is het niet oké dat er verwacht word dat oma dat wel ff doet. moeilijk inderdaad maar als de jongeman zoooo intensief is lijkt het mij beter om hem naar een meer passende oppas te geven. oma doet d’r best maar soms is het gewoon te zwaar. lastig…
ik lees hier een reactie tussen die ik wel erg kort door de bocht vind. Dat je opa en oma niet moet vragen als oppas maar je kind naar de crèche moet brengen want dat had zij ook zo gedaan vroeger. Naast dat we in een heel andere tijd leven waarin opvang krijgen en kunnen betalen niet meer zo vanzelfsprekend is, is het ook juist heel belangrijk dat kinderen opgroeien met een opa en oma. it takes a Village to raise a child. kinderen kunnen zo veel leren van opa en oma en het levert beide ook heel veel op. deze mama kan dit ook niet alleen.
echter is dit ook te veel gevraagd voor deze oma. ik kan me er alles bij voorstellen dat je uitgeput bent. dit kindje heeft speciale opvang nodig zodat hij ook de handvaten krijgt die hij nodig heeft en zijn zusje niet ondergesneeuwd worst.
vind ik ook dat mannetje heb begeleiding nodig ,dit is veel te zwaar voor oma en opa .ik ken het helemaal als ik een keer zeg dat ik niet kan op passen krijg ik scheve gezichten
je hebt gelijk Kim denk dat dit jongetje een vorm van autisme heeft en adhd en die combinatie is voor vaak onhoudbaar zeker als oma wil je alles voor je kleinkind doen ik ben 44 en al oma van 2 kleindochters 4 en 7 maand maar ik zou het gewoon tegen me dochter zeggen dat ik ergens mee zit en dat we voor het probleem samen een goede oplossing moeten zoeken en ook uitleggen aan haar het hoe en waarom moet eerlijk zeggen dat ik dezd dicussie met me moeder ook heb gehad met me eigen zoon hij was hoog inteligent en had ook meer uitdaging nodig en heb ik hem op paardrijden gezet ging toen een stuk beter denk dat jer voor Bowe ook zoiets gezocht moet worden
nee kim opa’s en oma’s moeten helemaal niks
als ze dat niet willen of kunnen. Dan maar geen of 1 kind nemen als je er niet voor kunt zorgen of als je de kosten niet kunt dragen.
Ik werd onlangs voor de eerste keer oma en mijn dochter wist vooraf al dat ze niet moest rekenen op mij als oppas. Ik heb mijn kinderen opgevoed en naar chrèches gedaan. Ik heb dat destijds bewust niet aan mijn ouders gevraagd, zodat zij konden genieten van hun pensioen. Zij kiezen nu zelf voor kinderen, dus moeten ze zelf instaan voor hun opvoeding. Crèches zijn er genoeg waar ze met andere kindjes kunnen spelen. Je moet als oma aan jezelf denken als het te zwaar is voor je. Je leeft ook maar 1 keer. Durf te praten met je dochter.
Dat slaan op zijn hoofd, de driftbuien. Dit jongetje heeft professionele begeleiding nodig. zeg eerlijk tegen uw dochter dat u het oppassen op Bowe niet meer trekt. Bedenk met uw dochter een alternatief en biedt evt aan dat u haar financieel hierbij ook bij wil helpen. Misschien is uw kleinzoon wel beter op zijn plek op een zorgboerderij als zijn ouders moeten werken overdag. Daar krijgt hij de structuur, weinig prikkels en mogelijk leert hij daar ook zijn gedrag te reguleren. En uw kleindochter krijgt de ongedeelde aandacht van haar grootmoeder. Dat is ook belangrijk
Uit alle reacties komt naar voren: bespreek het met uw dochter. Hoe gaat zij thuis om met haar zoon? En met haar dochter.
Doe dit want anders krijgt u misschien een hekel aan uw kleinzoon en dan is het te laat.
Zonder het vervolg te hebben gelezen (link doet het niet bij mij), is het antwoord ja. Pas dan kan je dochter hulp vragen bij de jeugdwet. Die is daarvoor. Een aanvraag voor individuele begeleiding. Oppassen doe je op de oudste, de jongste heeft meer nodig, vandaar de begeleiding. Een aanvraag gaat direct via jeugdwet, wijkteam of cjg. Er gaat veel tijd overheen. Maar je dochter kan aangeven dat ze de voorliggende dingen al,geprobeerd heeft, namelijk familie en vrienden. En dat de zorg te groot is voor alleen oppas. Ik hoop dat je dit durft aan te geven en iedereen krijgt wat ze nodig hebben. Jij wat meer rust, je dochter een goede begeleider voor jongste, de oudste een fijne tijd bij opa en oma. Een brus heeft het namelijk ook zwaar, zoals je zelf al merkt. En juist even de opa en oma alleen voor zichzelf is echt heel fijn. Succes!
Een heel vervelende situatie, maar dit moet je bespreken met je dochter. Is er al eens gekeken of er plaats is op een Medisch Kinderdagverblijf. Mijn zoon is daar ook geplaatst geweest en dat heeft heel veel geholpen. Er wordt daar gewerkt met structuur en meerdere leidsters op een kleine groep.
Ik denk dat het ook goed zou zijn voor je kleindochter, alle aandacht gaat nu naar uw kleinzoon.
sterkte!
Eigenlijk moet je het gewoon kunnen zeggen, maar kan me voorstellen dat dit best moeilijk is, vooral, omdat Bowe er niets aan kan doen.
Toch zou ik wel eerlijk zijn, maar als mogelijkheid kijken of je bij je dochter thuis kunt oppassen, dit is Bowe zijn eigen omgeving en voor hem meer mogelijkheden dan bij u thuis om wel tot rust te komen. Is dit niet de oplossing heb je alles geprobeerd en is het wellicht ook makkelijker om ermee te stoppen en dit voor je dochter ook makkelijker te aanvaarden. De optie voor noodgevallen kun je dan natuurlijk wel als optie blijven behouden.
Onthoudt dat je dochter ook al deze dagelijkse uitdagingen kent, je gaat dus niet iets heel nieuws vertellen.
veel succes.
Gewoon eerlijk zijn je heb zelf ook maar 1 leven. Ik ben zelf 57 naar dat zou ik niet trekken dat gaat op ten duur niet meer. Ik ben fit maar maar dat zou te veel zijn. Wees eerlijk tegen u dochter want u gaat hier een keer aan onderdoor. Ik wens u veel wijsheid toe
Ik merk dat mijn moeder, als ze zowel mijn oudste dochter als mijn kleinzoon tegelijk moet verzorgen, soms niet zo vriendelijk is tegen mijn dochter. Dit lijkt haar te veel te worden, waardoor ze vaak afreageert op mijn oudste. Daarom heb ik laatst besloten om ze niet meer tegelijk naar haar toe te sturen. Als mijn moeder ook aangeeft waarom dit lastig is, zou ik haar willen zeggen: ‘Dit vind ik te druk voor jou.’ Ik had liever gehad dat zij gewoon eerlijk was over wat haar dwarszit. Het lijkt wel alsof ze zich ervoor schaamt, maar dat hoeft helemaal niet.
Ik denk dat je dochter het ook liever zou hebben als je gewoon eerlijk bent over wat je voelt en wat je nodig hebt. Misschien vul jij in hoe zij zich voelt, maar zij denkt er misschien heel anders over. Eerlijk communiceren is heel belangrijk en helpt om elkaar beter te begrijpen. Het is niet zo dat je een van de kinderen liever hebt, maar soms vraagt de situatie met je kleinzoon meer energie. Ik denk dat je dochter dat zou begrijpen als je het op een rustige, eerlijke manier uitlegt.
.
Top gezegd!
allereerst super lief dat je op je kleinkinderen wil passen.
zoals zo vele oma,s ,echter is het echt niet vanzelfsprekend.
tuurlijk is het te veel.
het lijkt vaak vergeten te worden, maar als oma zit je niet meer in die leeftijdsfase om de zorg van jonge kinderen op je te nemen.
(zeker voor een kind met een exstra zorgvraag)
dat is mijn inziens heel onnatuurlijk.
je dochter begrijpt het vast of zoudat moeten begrijpen.
zelf ben ik en oma (,50 jaar) en moeder van een zoon van 10 jaar.
ik pas af en toe op mijn kleindochter. maar geef het zeker aan als het te veel is.
mijn moeder heb ik nooit gevraagd op te passen.
ik ben er erg van dat oma,s oma mogen zijn.
succes met vertellen en zorg goed voor jezelf.
liefs linda
Ik heb begrip voor de situatie… Ik zou dit spreken met je dochter
Want dit jongetje moet door professionele hulp worden geholpen.
Ik hoop dat dit jongetje al professionele hulp hebt..
Ieder ja tegen uw dochter is een meestegen uzelf
ik zou het zeggen tegen je dochter
zij weet als geen ander hoe de energie van haar zoon is
er zijn waarschijnlijk veel dingen die ze thuis doet of laat om hem te kalmeren
misschien dat eens uitwisselen
oppassen in zijn vertrouwde omgeving kan helpen
schommelen oid kan helpen om rustig te worden en prikkels te verwerken
er zijn ook andere hulpmiddelen voor kinderen die onrust ervaren door bijv autisme
bespreekbaar maken dat het te zwaar voor je begint te worden en dan samen zoeken naar een oplossing. inderdaad kan oppassen in zijn eigen vertrouwde omgeving misschien helpen.
misschien kan je man of iemand anders ook nog af en toe jullie kleinzoon meenemen om uit te razen in de tuin, het park of het bos.
vraag ook eens in overleg met je dochter hoe je kleinkinderen het zelf vinden bij jou. misschien hebben ze zelf nog goede ideeën
ik heb vooral medelijden met het zusje
ik ook…dat meisje heeft te weinig aandacht,vraag mij ook af wat opa doet,
Ik vind het vooral heel egoistisch van de dochter dat ze een autistisch kind zomaar bij haar ouders dropt. Ze weet zelf hoe zwaar het is en zal een professional moeten zoeken die het kind kan bieden wat het nodig heeft. Ook voor het auristische kind is het een slechte situatie waarin hij zich niet op zijn gemak voelt. Voel je vooral niet bezwaard om aan te geven dat jij niet in zijn behoeftes kunt voorzien en ze een PGB moet aanvragen voor professionele oppas. Kan oma de dochter wat extra liefde en aandacht geven die zij nodig heeft.
Misschien weet je niet hoeveel gradaties autisme bevat, maar het kan ook een hele licht zijn en dan is het helemaal niet erg om op te passen. Dus hoezo egoïstisch van de moeder. En ze vraagt nu netjes of er iets is. Dus het juiste moment voor de moeder om iets te zeggen nu het toch gevraagd wordt
je kan misschien niet elke keer met kleinzoon erbij opassen of in zijn eigen omgeving proberen. onze kinderen waren ook niet altijd gelijk bij opa en oma. en ik en mijn zusje en broertje ook niet dat hoeft geen probleem te zijn ligt eraan hoe je t uitlegt. en als je op visite bent kun je ook aandacht geven aan kleinzoon
ik lees niet veel over de rol van opa. waarom gaat hij het gesprek niet aan met zijn dochter.
Wat zou het fijn zijn voor de kleindochter als zij eens alleen bij oma de aandacht krijgt.
Haar broer kan er niks aan doen. Maar voor deze jongen zou een professionele opvang beter zijn.
Dat zullen zijn ouders ook wel weten.
EENS! Dit is te zwaar en ik weet waar ik over praat. Het manneke verdient professionele opvang en hulp en het zusje rustig bij oma..
Ga samen met je man met je dochter in gesprek. Dat is helpend voor jullie en het gezin. Respect dat je dit zo lang heb gedaan.
En weet dit heeft niets te maken met minder houden van.
Autisme in deze mate is een verhaal apart. Het vraagt een specialistische aanpak en dat kan oma niet geven..Het manneke zou er erg mee geholpen zijn, net als mijn zus. Dat is win-win voor iedereen.
Succes!
goed advies. Alleen, die man ziet wat er gebeurt. zit erbij en kijkt ernaar en laat het aan z’n vrouw over. Wees een kerel en neem je vrouw in bescherming, neem die jongen ook een paar uurtjes onder je hoede zodat zij even op adem kan komen en aandacht aan het meisje kan geven En ga samen het gesprek aan met dochterlief, en schoonzoon niet te vergeten.
ik heb geen reacties gelezen. maar ik lees een klein beetje onze situatie. heb 3 kinderen waarvan de jongste zeer ernstig gehandicapt is. wij hebben geen oppas nodig maar onze oudste twee nemen we af en toe apart naar opa en oma of opa komt speciaal voor de oudste 2.
ik weet niet of hij al hulp krijgt. misschien een idee aan jeugdwet vragen voor opvang voor hem en misschien ook wel zaterdagopvang. zodat moeders en vaders even alleen met dochter zijn.
en voor anderen deze situatie is voor iedereen zwaar. deze vrouw maakt zich zorgen over oppas maar ook meer zorgen…
Zou het gesprek aangaan met uw dochter.
Beter nu zodat er naar oplossingen gekeken kan worden. Als u te lang wacht en oververmoeid raakt lukt het ook niet meer om op uw kleindochter te passen en/of andere dingen te doen.
Het omgaan met een kind met autisme kan heel intensief zijn, vergt speciale kennis en communicatie. Weet niet hoe het gaat als uw kleinzoon thuis is en hoe uw dochter zaken aanpakt. Misschien is een speciale setting buitenschoolse opvang mogelijk of oppas via PGB.
En die zus???!! Die is blijkbaar heel lief en rustig, wat een hel moet het voor haar thuis zijn. En daar gebeurt niks mee? Dat is gewoon kindermishandeling. Altijd maar die mensen die iets hebben in bescherming nemen en zeggen hoe ‘speciaal’ ze zijn terwijl ze juist vaak een verschrikkelijke last zijn voor anderen. Ze ontwikkelen ook niet he, er is geen groei, geen zelfinzicht, niks. Wanneer krijgen deze mensen professionele hulp? Vooral voor de dochter.
wat een ongenuanceerde reactie. U weet niet hoe het bij hun thuis gaat, hoe de ontwikkeling van deze jongen is. Ik vind het erg hard en weinig respectvol om te zeggen dat er sprake is van kindermishandeling, een hele voor deze zus en dat deze jongen een verschrikkelijke last is voor zijn omgeving. ik zal niet ontkennen dat het niet zwaar is voor voor zijn familie en waarschijnlijk hemzelf. ik kan me ook goed voorstellen dat proffesionele naschoolse opvang of begeleiding van een ambulante begeleider fijn zou zijn. maar deze plekken zijn schaars met lange wachttijden. En helaas krijg je daar niet altijd een akkoord voor van zorgverzekeraar. Ik denk dat de zaak een stuk gecompliceerder is dan u denkt en met uw ongenuanceerde reactie helpt u niemand.
Vergeet niet dat broers en zussen soms een groot offer leveren. En aandacht voor een broer of zus met een beperking. Een moeilijke beperking
het doet mij pijn dat je zegt dat dit kindermishandeling is.
En u denkt dat zulke kort door de bocht opmerkingen helpen. Eerst eens een tijdje in deze mensen hun schoenen lopen en dan oordelen.
uit je reactie zie ik dat je werkelijk geen idee hebt waar je het over hebt. helemaal niet erg maar hou dan gewoon wel even je ongefundeerde mening voor je. zo kwetsend voor de betrokkenen die zich gegarandeerd keihard inzetten voor hun kinderen.
Nou nou wat veroordeling. Kindermishandeling, dat zeg je niet zo maar hoor. Dat richt schade aan een situatie waar je te weinig van weet. Ik wens moeder en familie veel sterkte en wijsheid toe. Een professionele hulp in een 1 op 1 situatie zou best verlichting kunnen geven aan iedereen.
Moed houden en wat goed dat u uw dochter al zo lang heeft gesteund.
het woord kindermishandeling is hier toch niet op zijn plaats.
Het is een nare situatie, er moet professionele hulp komen voor het hele gezin.
Het is moeilijk dat snap ik maar dit is net wat je man zegt je bent geen 20 of 30 meer. en ik vindt ook dat jou dochter dit moet begrijpen dus even een goed maar liefdevol gesprek aan gaan met je dochter en zeggen dat het je te zwaar wordt dat je het herl jammer vindt maar dat het gewoon niet anders is.
Absoluut aangeven!
Ik besef me zelf terdege dat het oppassen op kleinkinderen veel energie vraagt van oma en opa.
En dan al helemaal als het een kindje met autisme betreft!
Het moet leuk blijven voor alle partijen. Niemand is erbij gebaat als oma straks uitgeblust is.
Zelf ook moeder van 2 meiden. De jongste is met 16 maanden best groot en sterk en heel beweeglijk, en om die rede zal ik haar niet hele dagen bij oma onder brengen. Puur omdat ze het qua fysieke kracht al wint van oma.
Mijn moeder zal ook nooit toegeven dat het haar te zwaar is. En dat baard mij zorgen.
Een kind van 16 maanden dat het qua fysieke kracht al wint van oma????
Om te beginnen, geef je dochter een compliment. Wat knap dat ze deze zware taak 24/7 (inclusief een baan) nog volhoud. Het is voor alle betrokkenen mantelzorg. niet alleen maar (groot) ouderschap. Het is intensief en vraagt ontzettend veel.
Ik weet uit ervaring dat speciale opvang voor deze bijzondere kinderen niet voor het oprapen ligt. Door je dochter te complimenteren geef je haar ook ruimte oom te zeggen dat het ook voor haar zwaar is. Geef aan dat je haar wilt helpen, maar dat oppassen te veel voor je wordt. Informeer bij opvang, school of gemeente hoe ondersteuning verkregen kan worden voor dit speciale kind, maar ook voor zusje en ouders. Dat is nodig.
Daarna ter overbrugging, laat hem in zijn vertrouwde omgeving met zijn eigen spulletjes en routines. Dat is van wezenlijk belang. Routine, voorspelbaarheid (maak het ook inzichtelijk met pictogrammen evt. wat er allemaal gaat gebeuren die dag en in welke volgorde) Kondig aan dat er een schakelmoment aankomt over vijf minuten. vraag je dochter waar haar kind thuis rust in vind. Misschien op zijn eigen kamertje met een muziekje of een specifiek filmpje of boekje. Maak duidelijk afspraken met het kind en ben consequent. Duidelijkheid en voorspelbaarheid doet wonderen.. En zorg voor een prikkelarme omgeving
Plan prikkelarme momenten in na een drukke activiteit. Laat het ook niet te lang duren.
Er valt veel te winnen met zo’n gecreëerde omgeving. Maar er moet sowieso hulp komen. Voor iedereen.
En als laatste mag je ook van je man een beetje meer steun vragen en verwachten. Het geeft geen pas dat hij alleen maar zegt dat je het maar moet aangeven. Hij kan ook bijspringen en helpen of je bijstaan in je gesprek met jullie dochter, maar alleen aan de zijkant gaan staan en commentaar leveren is niet oké.
oh, en ajb niet zeggen dat je wel op je kleindochter wil passen naar niet op je kleinzoon. ondanks zijn beperking zijn er ook goed en leuke dingen aan hem. de kunst is ze te ontdekken en er goed mee om te gaan. maar verschil maken is pijnlijk en oneerlijk. Het enige verschil zou de frequentie, duur of manier moeten zijn. Niet alles of niks.
Heel veel sterkte. zorg goed voor jezelf en voor elkaar
wat een mooie reactie!
Marjolina, wat beschrijf je dit goed en liefdevol. Precies ook mijn gevoel hierbij. Ik voel ook met de dochter mee, wat zal zij het thuis ook zwaar hebben. Logisch dat oma ook met de handen in het haar zit. Maar praat met elkaar, luister oprecht en bedenk samen een oplossing. Dat is ook zorgen voor je dochter en haar gezin!
wat een wijs advies.♥️ Ga eens wat vaker naar Ballorig. Zelf had ik veel steun aan de super Nanny. (boze trap. daarna hem laten benoemen waarom hij op de boze trap zit knuffel en door.. Vast ritme: 10 uurtje met fruit, lunch drie uurtjes. enz. voldoende laten drinken op die vaste momenten. reinheid rust regelmaat en begrenzen.
+1 voor Marjolina haar reactie. Sta ik zelf 100% achter
Er moet duidelijk gepraat worden. Misschien dat er opties mogelijk zouden zijn. Uiteindelijk is het niet de taak van de grootouders om verplicht op te passen. Ik vind alleen wel dat je niet kan zeggen dat je alleen de dochter wil. De kleine man kan er ook niks aan doen dat hij autistisch is en wat ga je dan tegen hem zeggen? Dat is voor zijn zelfvertrouwen funest. Dus dan zou ik of op beide kinderen niet meer oppassen zodat ze gelijk behandeld worden of om en om op 1 kind passen zodat het rustiger is voor jou en voor hem en je je ook alleen op hem kunt focussen. Evt ook hulp vragen bij een deskundige over hoe met hem om te gaan. Maar hem afwijzen vind ik echt sneu want je zegt daarmee letterlijk: ik wil jou niet en je zus wel. Ik zou daar als moeder ook niet in mee gaan.
Bowie heeft proffessionele aandacht nodig. Oma is er niet op gebouwd dit vol te houden. Dat is geen kwestie van loyaliteit maar heeft eerder met veerkracht en pedagogiek te maken. Daarbij is Bowie niet rationeel. ik denk dat t voor de kleindochter fijn is als ze wekelijks 1 op 1 contact heeft met oma om even eruit te zijn, weg van bowie.
bowie heeft hulp van wmo nodig.
Zoals andere lezers al zeiden krijg ik door uw omschrijving van uw dochter, ook het gevoel dat u dit met haar kan bespreken. Ik zou me als dochter ontzettend schuldig en me daarmee een slechte dochter voelen, als later blijkt dat u er zo’n last van heeft gehad terwijl ik een andere oplossing had kunnen zoeken. Zo te lezen heeft u een goede band met uw dochter. Zonder twijfel zou mijn moeder zich in zo’n situatie net zoals u voelen en dat zou ik niet willen. Als u zich uitspreekt heeft uw dochter even een probleem maar daar komt ze vast uit. U lijkt me een hele leuke oma en ik hoop van harte dat het u lukt om dit bij uw dochter aan te geven. Sterkte. Wil ik er nog wel bij zeggen dat uw man ook het gesprek aan kan gaan. Want als uw man vindt dat u op uw strepen moet gaan staan, kan hij dat zelf ook.
Misschien is oppassen op één kleinkind tegelijk wel beter te doen. Of oppassen bij je dochter thuis is wellicht het proberen waard. Een bekende omgeving kan helpend zijn (ik spreek uit mijn eigen ervaring) omdat het minder nieuwe prikkels geeft en hij dan al z’n bekende spullen om zich heen heeft. Dat kan ook rust geven. Bij oma thuis betekent een ander persoon dan normaal en allemaal andere omgevingsprikkels. Vasthouden aan de routine die hij normaal thuis heeft als hij vrij is van school/ kinderdagverblijf (ik zie niet staan hoe oud hij is en waar hij op andere dagen is) mits hij een vaste structuur heeft natuurlijk, kan ook helpen. En ik lees meermaals dat je dochter wel open staat voor gesprek en dat ze zelf ook wel ziet dat het veel is. Ik zou open en eerlijk zijn, daar heeft iedereen het meeste aan.
wat erg dat je moet liegen en iets moet verzinnen…Ga er hard aan werken om nooit in zo een situatie terecht te gaan komen…Kan me het best voorstellen als je kind niet de makkelijkste is en je bang bent voor je eigen kind.Maar dit gaat ten koste van jezelf.De waarheid moet je kunnen zeggen.Ik vind het wel een les ,van te voren alles op papier zetten als je vaste oppas dag hebt.Want bij sommige kinderen is het eind zoek kennelijk
als je het moeilijk vindt om het rechtstreeks tegen haar te zeggen kan je man (opa?) toch voor je opkomen en zeggen: “ik zie dat het teveel is voor je moeder. Ze is ook de jongste niet meer en ik wil haar graag nog een aantal jaren gezond bij me houden.” enz enz
Het zou misschien voor de kleindochter ook een goeie kunnen zijn als haar broertje iets minder vaak meekomt. Als zus van een autistische broer kan ik beamen dat dat ook echt een hoop verschil kan maken in de gezamelijke band later. Maar ook voor haar rust nu, ze zit thuis ook al continue in de drukte. En er is waarschijnlijk nauwelijks tijd of aandacht voor haar.
ik denk dat je kleinzoon gestructureerde opvang nodig heeft op een medisch dagverblijf,
zo zielig voor je kleindochter, alle aandacht is voor haar broertje.
waarom zou je als ouders niet duidelijk zijn. Ga gewoon het gesprek aan.Zeg haar dat je snapt dat het voor haar een probleem wordt maar dat het oppassen van je kleinzoontje echt te zwaar wordt, dus dat er een andere oplossing gevonden moet worden.
Als je zo doorgaat hebben jullie allerbei een probleem, je dochter misschien verdrietig en teleurgesteld dat je niet eerlijk tegen haar bent en jij omdat je maat vol is en niets durft te zeggen. Liefde voor je kinderen betekent duidellheid voor beide kanten.
Natuurlijk moet je het tegen je dochter zeggen. Zelfs als ze er niet zo expliciet naar zou vragen. Dit is voor niemand leuk; voor het jong zelf niet, voor jou als oma niet en voor z’n zus ook niet.
Overigens is de link naar het vervolg kapot @redactie…
In hun eigen huis oppassen, is dat geen optie? Daar is het veilig voor je kleinzoon, zonder weer nieuwe prikkels op een dag Het proberen waard zou ik zeggen.
Je dochter geeft aan als er iets is zeg het mam. Dus dat zou ik dan ook doen. Zij voelt nu dat er iets is en dat is ook niet fijn voor haar. Plus een alternatief vinden zal voor haar ook ding worden om te regelen, tijd kosten, dus ik denk hoe eerder je open bent hoe beter in alle opzichten.
Helemaal mee eens. Als u niet met uw dochter hierover praat wordt het alleen maar moeilijker, voor u maar ook voor uw dochter. Wat steun van uw man zou fijn zijn. Steun in die zin van: om de tafel met u, uw man, dochter en schoonzoon. Eerlijk zijn.
Een oplossing vinden voor uw kleinzoon via de huisarts en andere instanties.
Ik wens u veel sterkte en wijsheid.
Staat je kleinzoontje al ingeschreven voor een medisch kinderdagverblijf? Daar werken deskundige mensen die ervoor door geleerd hebben om met Autisme om te gaan. Hele dagen bij oma is voor niemand goed, niet voor de ontwikkeling van je kleinzoon, niet voor je kleindochter die zich teveel aanpast, en ook niet voor oma die er bijna aan onderdoor gaat
Je bent oma en moeder over jouw kind.Zij wou zelf moeder worden en zal dus zelf voor haar kinderen moeten zorgen.Ze mag blij zijn met ondersteuning en wanneer haar kind autistisch is zal ze zelf ook wel door moeten hebben hoeveel energie dat kan vreten.Inderdaad zou ik oppassen bij jaar thuis en de frequentie lager zetten. Je wilt toch ook oma blijven en genieten can de tijd met je man.Eerlijkheid duurt het langst en daarbij jij hebt niet gevraagd om kleinkinderen die zijn je gegeven en er bestaat ook een kinderdagverblijf ook speciaal voor kinderen met autisme. Misschien een idee om juist de andere oma zeggen juist wel te laten komen en hem naar een gestructureerd kinderdagverblijf te doen,zo krijg zij ook eens de aandacht en rust die zij verdiend en draait het niet altijd om hem zoals ook thuis dat al doet.Il de k win win.voor hem speciale hulp die voor h rust kunnen inbouwen en uitdaging en voor haar persoonlijke aandacht.Misschien juist goed dat je dochter deze kant gaat bekijken,das ook zorgdragen als moeder maar dan voor beide kinderen.
Joe sorry hoor maar de meeste oma’s hadden vroeger ook gewoon hulp van hun familie. een stuk meer dan de moeders van tegenwoordig ook trouwens. Mijn moeder had tantes, peettantes en opa’s en oma’s die maar al te graag op wilden passen vroeger.
Dus de mentaliteit dat iemand het allemaal maar even alleen op moet lossen is echt achterlijk.
“It takes a village” is een heel oud gezegde precies om deze redenen. Ouderschap is nooit bedoeld geweest als een solo uitvoering.
nou, nou, wat een antwoord! Daar heeft niemand iets aan. Het heden kan je niet met vroeger vergelijken.
Vroeger waren inderdaad de meeste dames thuis…
Tegenwoordig moeten we allemaal werken totdat we pensioengerechtigd zijn om rond te kunnen komen. Triest zat hoor!
Want ik zou maar wat graag zien dat er inderdaad weer die hele families zijn die voor alle kinderen kunnen zorgen. Zo ben ik ook groot geworden.
Maar helaas zo werkt het niet meer. Zelfde met zorg voor de oudere generatie. De kinderen zijn zelf nog aan het werk dus kunnen niet fulltime mantelzorg bieden.
Aangezien je dochter laat merken dat ze merkt dat je moe bent, lijkt ze me geen onredelijk persoon? Ga het gesprek aan, succes
probeer anders eens bij haar in huis op te passen dan is je kleinzoon in zijn eigen omgeving mischien help dat
Ik had dit probleem ook. Had…. Ik had geen man, die het ook eens voor me op kon nemen..
Mijn 2 kleinkinderen zijn beide gewoon heel druk en maken continu ruzie met elkaar. Ik was aan het eind van zo n oppasdag helemaal kapot. Ik wilde ook wel eens iets leuks doen met vriendinnen of zo. Of lekker een avondje alleen film kijken met een zak chips… Maar 3 dagen per week oppassen met school er tussen door en in het weekend soms elke avond logeren en de halve dag, als mijn dochter ‘brak’ was van het avondje ervoor, nam echt mijn hele leven in beslag. Als ik dan al ‘vrij’ had, moest ik bijkomen van alle drukte. Op een gegeven moment had ik er zooo genoeg van. Ik kreeg een tip van een vriendin.. Ik veinsde een burn out. Ja, heel erg, ik weet het, maar mijn dochter is niet iemand waar je mee kunt praten zonder dat het op ruzie en boosheid uitloopt..
Ik ging een weekend logeren bij een vriendin (de tipper) buiten de stad. Dat ging al met ergenis dat ik dat weekend niet op kon passen..
De vriendin belde mijn dochter op zaterdag op om te zeggen dat ik was ‘ingestort’. Dat zij de dokter erbij had gehaald en dat die had geconstateerd dat het waarschijnlijk een burnout had. Dat ik het een poosje heel rustig aan moest doen. En dat hij vond dat ik een erg hoge bloeddruk had en dat ik mij eens goed moest laten onderzoeken. En dat ik dus nog wat langer bij haar (die vriendin dus) zou kunnen blijven logeren en dat zij wel voor me zou zorgen. En dat ik nu sliep…. 2 weken heb ik bij haar gelogeerd. 2x heeft mijn dochter me gebeld en gevraagd of ik nog niet opgeknapt was. Ik hield me nog wat zwakjes. Daarna had ze natuurlijk al andere oppas moeten regelen. Omdat ik dit natuurlijk niet zo lang kon volhouden sprak ik met haar af dat ik nog maar 1 dag in de week zou oppassen en in het weekend 1 avond, waarbij zijnde kinderen dan uiterlijk 11 uur zou ophalen, brak of niet!
En dat doen we nu nog steeds! Soms moet je slechte gewoonten gewoon doorbreken.
Dit klinkt toch net wat anders. Jouw dochter lijkt jou een makkelijke oppas te vinden voor wanneer ze behoefte heeft aan me-time. Dit verhaal gaat over iemand die graag wil oppassen maar waarbij de zorg voor haar beperkte kleinzoon te zwaar is voor haar. Haar dochter geeft ruimte om het gesprek aan te gaan.
Wanneer er ruimte is voor een gesprek, zal dat altijd de voorkeur hebben boven liegen of ziekte veinzen, lijkt mij…
wat erg dat je moet liegen en iets moet verzinnen…Ga er hard aan werken om nooit in zo een situatie terecht te gaan komen…Kan me het best voorstellen als je kind niet de makkelijkste is en je bang bent voor je eigen kind.Maar dit gaat ten koste van jezelf.De waarheid moet je kunnen zeggen.Ik vind het wel een les ,van te voren alles op papier zetten als je vaste oppas dag hebt.Want bij sommige kinderen is het eind zoek kennelijk
Hebben jullie er al over nagedacht om bij je dochter thuis op te passen. Is waarschijnlijk prettiger voor je kleinzoon. Bespreek het met je dochter. Voor haar is het waarschijnlijk ook lastig. Ben open en eerlijk. Hoe pijnlijk dit misschien ook is.
Zeggen. Dit dan ook de relatie tussen jou en je kleinzoon verpesten. Het is moeilijk positief te blijven over iemand die zo jou uitput. Als je wel wil blijven oppassen is mijn advies om zoveel mogelijk het bos in te gaan. Gewoon op de grond zitten met een kleed en hem laten rond dollen. Ik heb zelf ook autisme en dat werkte voor mij het best. Al moet ik wel zeggen dat ieder autisme anders is. Veel succes
Het kind vraagt om brood met chocolade pasta en u gaat dat geven op de manier dat hij dat wil.
daar ligt de eerste grote fout al. Hij leert te gaan huilen als hij dat niet krijgt op zijn manier.
Ten eerste worden kinderen druk van suiker. dus iets gezond zonder suiker zoals een boterham met komkommer en kaas.
Ten tweede bepaald u hoe dat broodje gemaakt wordt en hoe de kaasplakjes er op liggen en niet het kind.
Want anders leert het om aandacht te vragen en alles voor elkaar te krijgen. Autisme of niet.
Maar dat staat los van het probleem. om deze jongen te helpen moet u ook professionele begeleiding ontvangen. Dat krijgt u dochter maar u niet. dus u kan ook niet dagelijks of wekelijks oppassen. Eventueel bij een uitzondering samen met uw man. Maar niet elke week. Daar zijn genoeg andere specialisten voor in Nederland die er voor gestudeerd hebben.
Nou, ik zou het toch maar aangeven aan je dochter. Straks komt het nog zover dat je er inderdaad echt aan onder door gaat. Dat lijkt me helemaal niet de bedoeling!
O wat erg zeg ik zou het bespreken jou dochter en zeggen dat het jou niet meer lukt ,zei zal het ook wel snappen dat haar zoontje zo druk is .