Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Als ouders van twee dochters van 9 en 10 jaar oud zouden we ons leven vol vreugde en trots moeten ervaren. Ze zijn slim, nieuwsgierig en hebben al op jonge leeftijd een indrukwekkend ontwikkelingsniveau bereikt. Maar helaas – en ik zeg helaas – zijn beide meisjes begaafder dan de meeste kinderen in hun leeftijdsgroep. Je zou kunnen zeggen dat ze hoogbegaafd zijn, maar dat label voelt als een hokje dat niet echt recht doet aan wie ze zijn. Daarbij is onze jongste dochter, de 9-jarige, ook nog eens hoogsensitief.
Het brengt enorme uitdagingen met zich mee
Wat voor sommige klinkt als een zegen, brengt in de praktijk veel uitdagingen met zich mee. Je zou denken dat kinderen die goed kunnen leren, zich moeiteloos ontwikkelen in een schoolsysteem dat geroemd wordt om zijn onderwijskwaliteit. Maar voor onze dochters is school vaak een martelgang: een voortdurende strijd tegen overprikkeling, misverstanden en een schrijnend gebrek aan kennis en begeleiding vanuit de school.
Wij kozen voor onderwijs op reis
Tijdens onze zeven maanden durende reis hebben we gekozen voor busonderwijs. Geen traditioneel thuisonderwijs, maar een flexibele benadering waarbij de kinderen via online programma’s en leren in een dynamische omgeving hun eigen onderwijspad konden volgen. Onze bus, een mobiel klaslokaal, werd het kloppend hart van hun onderwijs.
Deze manier van leren leek beter aan te sluiten
Deze aanpak bood ons de vrijheid om hun leerstof te koppelen aan de omgevingen die we onderweg ontdekten. Het leren werd relevanter, uitdagender en interessanter. Er was ruimte voor hun nieuwsgierigheid, intellectuele ontwikkeling en gevoeligheden. In plaats van vast te zitten in een schoolsysteem dat hun unieke behoeften niet begreep, kregen ze een leeromgeving waarin ze werkelijk konden groeien.
Het bracht veel moois met zich mee
Tijdens de reis merkten we dat ze zich beter konden concentreren en veel meer betrokken waren bij hun leerstof. Ze leerden niet alleen academische vaardigheden, maar ook praktische levensvaardigheden. We stopten op bijzondere plekken, maakten kennis met verschillende culturen en leerden door te ervaren. Voor hen was dit niet alleen leerzaam, maar ook motiverend en bevredigend.
Onze oudste dochter zit één dag per week in een andere groep
Onze oudste dochter zit momenteel in groep 8, maar volgt één dag per week lessen in groep 9 op het Stedelijk Gymnasium. Deze speciale klas, ‘Groep 9’, is bedoeld voor hoogbegaafde leerlingen die hun basisschoolstof grotendeels beheersen, maar nog niet klaar zijn voor het voortgezet onderwijs.
Eindelijk geeft het een gevoel van een passende plek
Ze kijkt enorm uit naar deze lessen. Daar voelt ze zich uitgedaagd en gestimuleerd, wat haar motivatie en enthousiasme vergroot. Hier kan ze haar intellectuele nieuwsgierigheid de vrije loop laten en zich academisch verder ontwikkelen. Dit helpt haar niet alleen bij de voorbereiding op de middelbare school, maar geeft haar eindelijk het gevoel dat ze op haar plek zit.
Voor onze jongste dochter kwam er een onverwachte wending…
Deze week hadden we een gesprek op school dat we absoluut niet zagen aankomen. Onze jongste dochter, die altijd haar best doet en zich zo goed mogelijk heeft aangepast, kreeg te horen dat ze ‘onder lichte dwang’ op zoek moest naar een andere school – een zogenaamde hoogbegaafde school. Simpelweg: ze is niet meer welkom. En ja, je leest het goed. Ze moet een andere plek zoeken om te leren.
Het voelde alsof de school suggereerde dat zij het probleem was
Alsof haar behoefte aan passend onderwijs, haar gevoeligheden, haar manier van leren, een obstakel was voor het systeem. Hoe durven ze? Dit klonk als een excuus om van haar af te komen, zonder enige poging om haar écht te begrijpen of te ondersteunen. Dit was niet een kwestie van “onze dochter kan niet leren” – absoluut niet! Nee, het is het systeem dat haar niet begrijpt en niet bereid is haar te ondersteunen.
Empathie lijkt volledig afwezig
Wat ons het meest pijn doet, is de totale afwezigheid van empathie. De manier waarop de school haar afschreef, in plaats van samen met ons naar een oplossing te zoeken, heeft ons diep geraakt. We voelden ons lamgeslagen, uitgeput en gefrustreerd door de onwil van de school om buiten de gebaande paden te denken. Is dit hoe we omgaan met kinderen die anders zijn? Moeten ze koste wat het kost in hetzelfde keurslijf passen?
En hier begint mijn woede
Hoe durft ons onderwijssysteem kinderen als onze dochter simpelweg af te wijzen? We leven in een tijd waarin we constant praten over inclusie, acceptatie en de schoonheid van diversiteit. Maar de realiteit is dat kinderen die anders zijn – die een unieke manier van denken, voelen en leren hebben – nog steeds worden uitgesloten.
Wat doen we met kinderen die buiten de norm vallen?
Hoe kunnen we spreken van gelijke kansen als kinderen die niet in het systeem passen, simpelweg ‘teruggestuurd’ worden? Waarom is het makkelijker om haar naar een speciale school te sturen dan om te kijken hoe het bestaande systeem verbeterd kan worden? Wat zegt dit over hoe we omgaan met kinderen die niet binnen de norm vallen?
Thuis zien we veel verdriet, angst en frustratie
En dan hebben we het nog niet eens gehad over de dagelijkse tranen die we thuis moeten opvangen. De frustratie, de angst, de eenzaamheid. “Weer gepest, weer niet begrepen, weer niet gehoord.”Dat is wat we elke middag horen. En de leraren? Die lijken er vaak eerder geërgerd dan betrokken bij te zijn. “Daar heb je ze weer,” is het gevoel dat we krijgen. In plaats van te luisteren naar wat onze kinderen nodig hebben, voelen we een afwachtende houding. Alsof ze het probleem liever laten verdwijnen dan dat ze het aanpakken.
Misschien wil school graag van ons af
Misschien is het inderdaad maar beter dat we naar een andere school moeten. Misschien voelt de school zelf ook opluchting als we vertrekken. Misschien vinden ze het prettig om van die ‘lastige’ ouders en hun ‘moeilijke’ kinderen af te zijn. Maar eerlijk? Misschien is dat ook beter zo. Voor hen, en vooral voor ons.
Mijn strijd gaat door
Dit verhaal stopt hier niet. Dit is geen afsluiting, maar een pauze. Een moment om adem te halen. De strijd voor passend onderwijs gaat door. Maar vandaag even niet. Vandaag lachen we, want soms is humor het enige wat je hebt om het systeem te overleven.
MAGRIET
zoek en goede andere school en dien gelijk een klacht in tegen de oude school , dan kun je iig later laten zien dat je er alles aan gedaan hebt.
Wij hebben een openbare school bij de landelijke klachtencommissie aangeklaagd en 2 van onze 3 klachten zijn gegrond verklaard, de 3e was intussen verjaard, wat heb je dan gewonnen? dat jij niet degene was die gek is.
succes! en zet de woede om in daden.
zoek en goede andere school en dien gelijk een klacht in tegen de oude school dan kun je iig later katen zien dat je er alles aan gedaan hebt.
wij hebben een openbare school bij de landelijke klachtencommissie aangeklaagd en 2 van onze 3 klachten zijn gegrond verklaard, de 3e was intussen verjaard wat heb je dan gewonnen? dat jij nuet degene was die gek us
succes! en zet de woede om in daden.
In 2035 moet elk kind naar dezelfde basisschool. Als moeder van 2 kinderen die naar speciaal onderwijs gingen, hou ik mijn hart vast. Zowel hoogbegaafden als kinderen met leerproblemen in 1 klas. En dan met te weinig onderwijskrachten, die het nu al niet aankunnen om elk kind op de juiste manier te begeleiden. Wens elke moeder en kind succes om van achool een feestje te maken.
Hoezo in 2035?
Jaren geleden is het speciaal onderwijs al fors ingekrompen, alles en iedereen bij elkaar in één klas, van zwakbegaafd tot hoogbegaafd en alles er tussenin. Het motto was toen “Weer samen naar school”.
Er is nog wel speciaal onderwijs, maar veel minder dan daarvoor.
Het onderwijs systeem werkt volgens mij sowieso niet, omdat er geen groepen met 25-30 kinderen bestaan die allemaal tegelijkertijd bij alle vakken op hetzelfde punt zitten. En als ze dan een extra sausje mee hebt vanuit je genen wordt het al snel nog ingewikkelder.
Het doet me pijn om te lezen dat jullie ne afvragen of ze niet genoeg aangepast is. Daar schuurt het zo. Leer je op school het leven leren kennen en daar grip op krijgen en vaardigheden of moet je leren je als een robotje te scharen naar een bedachte gemiddelde.
Het kan gelukkig anders, er zijn (ook binnen reguliere scholen) plekken waar er veel meer aandacht voor individuele leerlijnen en waarbij vanaf de meet af aan meegekeken en gedacht wordt wat het kind nodig heeft. Mijn zoon van 5 heeft alle kenmerken van adhd en wordt gezien door school. Ze zien door alle uitdaging heen wel dat hij cognitief en sociaal emotioneel naar groep 3 kan, maar dat andere vaardigheden echt nog niet voldoende ontwikkeld zijn. Daarom werken ze daar met hem aan. Hoe makkelijk was het geweest om te zeggen, ach hij is zo onrustig laat maar een jaar extra kleuteren. We hebben allemaal nog geen idee naar hoe het nieuwe schooljaar eruit gaat zien. Maar hij wordt gezien, op zijn kracht en uitdaging en met elkaar proberen hem te ondersteunen.
Wij zitten op een montessori school waar sowieso gekeken wordt naar het individu en er zijn meer alternatieve stromingen die misschien beter passen. En zelf ik geen moeite om een label te hebben en als mijn zoon waarschijnlijk straks ook. Het helpt mij richting geven in de uitdagingen kleiner te maken en de kwaliteiten die erbij horen te gebruiken en vergroten. Eindelijk snap ik mezelf (late diagnose gehad helaas) en kon ik stoppen met aanpassen en mezelf herontdekken. Er was niets mis met mij, ik was nooit gezien voor wie ik was.
Voor jullie is het nu wat laat en zo pijnlijk dat het uit het niets komt dat je dochter weg moet, maar ik zou tegen alle ouders willen zeggen: verdiep je in scholen en onderwijs voor ze naar school gaan. Ga meerdere rondleidingen doen en als je voelt dat het wringt ga in gesprek met school. En school is niet meteen slecht, maar kan gewoon niet passen. Zoek samen naar een passender school. En als het niet samen kan, dan zelf. Neem de regie voor je kind, daar hebben ze de rest van hun leven wat aan.
Het onderwijssysteem is ingericht op de gemiddelde leerling omdat daar gewoon de meeste kinderen van zijn. Er zijn echter ook veel kinderen die dus niet gemiddeld zijn. Zij hebben ADD, ADHD, Autisme, PSS, PDnos hoogbegaafdheid, hoogsensitief etc etc. en ik heb ook een kind in deze groep. Bij onze school werd er wel soort van meegedacht maar uiteindelijk ben je er als ouder continu mee bezig om iedereen achter zn vodden aan te zitten. Iedereen vindt zijn kind het belangrijkst maar ik snap ook dat een gewone school niet aan de behoefte van ieder kind kan voldoen. Daar is gewoon te weinig personeel en kennis voor. Ik begrijp je ik heb me er toen ook enorm druk om gemaakt maar ik kan, achteraf, ook begrijpen dat ze je vriendelijk verzoeken om je heen te kijken naar een school die wel die kennis, tijd en personeel heeft. Zij willen ook het beste voor jouw kind net als jij en als dat ergens anders wel te vinden is so be it. Ik zou daar mn energie in steken. Succes.
Dit is dus zo’n verhaal waar mijn nekharen van overeind gaan staan. Waarom willen mensen niet gewoon accepteren dat ze anders zijn en daarom bijv. een andere vorm van onderwijs nodig hebben?? wat is daar mis mee? je kunt wel proberen iedereen in het zelfde school systeem te proppen maar dat gaat niet werken!!
Ik had gewild vroeger dat toen ik op school zat dat men had opgemerkt dat ik ‘anders’ was en beter naar een speciale school had gekund. Dat had mij toen en in mijn latere leven veel problemen kunnen schelen.
Ik vind het echt schandalig dat de overheid speciale scholen uiteindelijk allemaal weg wilt hebben. Je kunt wel keihard gaan proberen om iedereen mee te krijgen in hetzelfde schoolsysteem maar het gaat je niet lukken!!!! Waarom accepteren mensen dat niet gewoon? kijk, er zijn inderdaad redelijk wat kinderen die wél mee kunnen komen over het algemeen maar dat wil niet zeggen dat iedereen dat kan. Dus mevrouw uit het verhaal: natuurlijk is het niet leuk als uw dochter blijkbaat niet goed (genoeg) past op deze school, maar accepteer het en zoek naar een andere oplossing. Het leven is nou eenmaal niet altijd leuk, maar het ligt er ook aan hoe je er mee omgaat. In het verhaal krijg ik bij wat ik lees ook een beetje het gevoel dat u uw eigen pijn van het niet mee kunnen komen van uw dochter op haar projecteert. En het hiermee dus eigenlijk erger maakt dan het is. Je kunt nu boos gaan worden op school maar het is verspilde energie en tijd.
o wat een herkenning. of mijn dochter hoogbegaafd is, kunnen we door schooltrauma niet laten bekijken. Ze is wel hoogsensitief, beelddenkend en vermoedelijk dyslectisch. Dat laatste kunnen we om dezelfde reden niet na laten kijken. Maar het valt op.
Elk geval kwam de groep 4 juf de door zichzelf gemaakte, simpele afspraken niet na. (zette ook een kind met tinnitus achter in de klas. Om later te zeggen dat’ieniet mee kon en naar speciaal onderwijs moest) Volgens haar kon mijn dochter niets, terwijl alleen taal en rekenen lastig was en ze daar een arrangement konden aanvragen. maar ja, met diagnose kregen ze meer geld dan zonder. Omdat ze vanuit gr3 precies wisten wat ze moesten doen, alsook door hoe mn dochter er door die juf inmiddels aan toe was, weigerde ik onderzoek. Het mag simpelweg niet op zo’n moment. Met de smoes dat zij handelingsverlegen waren en hun zin wilden hebben dat mn kind naar speciaal onderwijs ging, hebben ze er middels leugens richting collega-scholen voor gezorgd dat s.o. de enige optie nog was. Ikheb keihard gevochten datze er niet terecht kwam. Hetfeit dat het voor vader door zijn karakter niet mogelijk was achter mijte staan, profiteerden ze van. Eenmaal op s.o. werd het 1000x erger. Alles waar ik in mn gevecht voor had gewaarschuwd, gebeurde… en nog 1000x erger. Ipv haar te plaatsen zoals ik had aangegeven wat de bedoeling was, alles behalve taal en rekenen normaal niveau en snelheid (va gr4) en taal en rekenen individueel zodat ze na 2 jaar terug naar regulier kon, werd ze geplaatst tussen verstandelijkbeperkte kids die op alles ver achter haar liepen. Misschien alleen niet taal en rekenen. Weer een gevecht wat 2 jaar duurde. De school wilde me uiteindelijk veilig thuis melding aan mn broek hangen met alsdoel me mn kind afnemen. De werkelijke reden was frustratie dat ik voor mn kind op kwam. Omdat ze daarmee uitgelachen worden door veilig thuis, beschuldigden ze me van psychische mishandeling van mn dochter. Toen washet lang leve Corona en heeft ze er geen stap meer binnengezet… omdat onze lpa wist dat ik dan zwaar onterecht mn kind kwijt zou zijn. We zijn nu 5 jaar verder en mn dochter is nu 15 met niveau eind basisschool door trauma en cq door bewuste acties van gr4 juf, diens meerderen en vooral dezen en genwn op s.o., en schooltrauma daardoor uit zich nu volle bak. Ook bij mij. Vreselijk!!
Heel vervelend en frustrerend. Ik weet hoe het werkt, ik heb ook met dit bijltje gehakt.
Om een arrangement aan te kunnen vragen moet er verplicht de juiste diagnose zijn. Anders mag de school geen arrangement aanbieden. Ik ben hier ook tegenaan gelopen met mijn dochter. De regels zijn daarin heel bijzonder, want als het net niet de juiste diagnose is, heb je ook een uitdaging. Mijn dochter had precies dezelfde begeleiding nodig als kinderen met dyslexie, maar kreeg dit niet omdat zij geen dyslexie had, maar een andere leerstoornis. Zij kreeg in afwachting van het onderzoek de begeleiding al en had er heel veel baat bij, maar werd per direct uit het arrangement gezet doordat ze een diagnose kreeg die niet binnen de regels viel. Ik ben bakken geld kwijt geweest aan een remedial teacher voor de begeleiding. Het kostte 300 euro per maand en dat een jaar lang. Daarna had ik geleerd zelf de begeleiding te doen en heb ik haar nog 4 jaar begeleid.
Moet je verplicht je kind hiervoor laten onderzoeken door school? Dat willen scholen wel dat je dat denkt, maar dat is niet zo.
Je kunt ook het onderzoek laten lopen via een verwijzing van de schoolarts of huisarts. Dan gaat het richting de gemeente en kun je zelf de zorgaanbieder kiezen als deze een contract heeft lopen bij de gemeente. Je houdt dan de onderzoeken in eigen beheer. Dat kost je niks. Zo heb ik het gegaan met mijn dochter, waardoor zij nu gelukkig op de juiste plaats zit.
Maar je hebt gelijk, het is een heel frustrerend en ziek systeem.
Scholen willen niet dat je dat denkt. Scholen worden aan procedures gehouden en de meesten willen het beste voor alle kinderen. Je kunt inderdaad ook via huisarts dingen in gang zetten. daar sta je vrij in. Maar hou wel de school op de hoogte. zij willen meestal graag weten hoe ze jouw kind kunnen helpen. op onze school zijn we blij met ouders die snappen dat hun kind meer of andere dingen nodig heeft dan de school kan bieden. Vaak staan ouders in ontkenning en zetten hun hakken in het zand. Bang voor een stempel. Scholen hebben hier hun handen vol aan.
Passend Onderwijs past niet. Dat wisten veel leerkrachten al voordat het er toch(ondanks flinke protesten) doorgedrukt werd. De vraag is nu, wanneer worden ze wakker?
wat vinden jullie van thuisonderwijs…
als onze dochters nu nog de basisschoolleeftijd hadden hadden we daar voor gekozen, vooral de oudste paste totaal niet in haar klas en hoorde er niet bij…
pas op het VWO vond ze gelijkgestemden, dat klinkt raar alsof vriendschappen te maken hebben met niveauverschil…dát is natuurlijk onzin…er was herkenning…
dát maakte dat zij op haar plek was gekomen eindelijk. De jongste had veel vriendinnen…dachten we..
helaas…het bleken geen vriendinnen te zijn…maar onze dochter moest voldoen aan allerlei eisen die zij stelden, zij werd een pleaser en pastte zich overal aan…om maar aardig gevonden te worden, dit gaat alleen nog maar om het sociaal/emotioneel vlak, het onderwijs zelf hangt van projecten aan elkaar, er is soms geen ruimte meer om goed te leren lezen, schrijven en rekenen …nu is er niks mis met topondernemers…wél als dat er voor zorgt dat basis vaardigheden niet voldoende geleerd worden, en ik ben het helemaal eens dat kinderen veel meer leren van ervaringen opdoen, zelf ontdekken en onderzoeken, naast thuisonderwijs kun je zorgen dat er groepsaktiviteiten zijn waar je kinderen aan mee kunnen doen
Ja een school heeft zorgplicht, maar kan niet alles bieden. Als leerkracht heb ik ook verschillende hoogbegaafde kinderen gezien. Sommigen paste bij ons op school, maar sommigen zijn ook gewoon beter af op een school die volledig is afgestemd op hoogbegaafde kinderen. Ze zijn daar met gelijk gelijkgestemden, krijgen de uitdaging die ze nodig hebben op een voor hen op maat gemaakt programma! Misschien is ook jouw kind daar gelukkiger dan op haar huidige school! Inclusief onderwijs gaat niet voor alle kinderen, wat mensen ook willen geloven. Het huidige onderwijs stelsel is er niet op berekend!! Ga eens op zo’n hoogbegaafdenschool kijken en waarschijnlijk kom je erachter dat het misschien voor jouw dochter fijn kan zijn! Sta ervoor open! Succes!
De school heeft een wettelijke zorgplicht. Kortom, meldt dit bij de onderwijsinspectie. School heeft ook verantwoordelijkheid voor de veiligheid van kinderen. Als kinderen niet veilig zijn: doe aangifte tegen de directe van de school. Hard inderdaad maar helaas in teveel gevallen noodzakelijk.
Denk je serieus dat dit het kind gaat helpen? Daar gaat het uiteindelijk om. Aan dit soort acties heeft je kind echt niets.
Ik vind het een nogal eenzijdig verhaal. U mist empathie van school. Ik mis context bij u.
Ik kan me niet voorstellen dat dit niet eerder is besproken. School kan iets niet bieden en geeft een suggestie voor een andere plek. Hoe gingen de gesprekken in het verleden? I andere dochter zit in een plusklas dus we os wel degelijk iets gedaan.
Ik mis uw aandeel in het verhaal.
Ik vind het een nogal eenzijdig verhaal. U mist empathie van school. Ik mis context bij u.
Ik kan me niet voorstellen dat dit niet eerder is besproken. School kan iets niet bieden en geeft een suggestie voor een andere plek. Hoe gingen de gesprekken in het verleden? Uw andere dochter zit in een plusklas dus er is wel degelijk iets gedaan.
Ik mis uw aandeel in het verhaal. Alles wat school doet is fout maar i wilt er wel blijven?
Een school heeft weldegelijk zorgplicht.
dank u leerkracht, voor dit antwoord. een school kan u zomaar niet weg sturen.
wellicht toch op zoek naar een andere school, er zijn ook plaatsen waar je dochter(s) wel passen, al is er voor hoogbegaafden weinig aanbod. maar ze zijn er wel, het zijn scholen die wèl de juiste expertise in huis hebben. wij hebben ook lang getwijfeld, speciaal onderwijs was toch de oplossing. de kinderen worden er in elk geval begrepen en vinden gelijkgestemden in hun klas. het was een lang en ingewikkeld traject om er te komen maar het was mij de moeite meer dan waard. ik hoop dat u ergens een oplossing vindt en dat uw docters, waar dan ook, een fijne schooltijd hebben, het zij ze zo gegund.
Hoe herkenbaar! Onze dochters werden ook als lastig gezien, beiden hoogsensitief, de een hoogbegaafd en de ander ‘net niet’ hoogbegaafd (kwam een punt tekort goor ectra uitdaging…
Zij hebben beiden drie scholen bezocht, maar slechts op 1 school was er enig begrip ook al paste het systeem niet bij wat ze nodig hadden.
Wij hebben gestreden voor hun welzijn en steeds weer ons gevoel gevolgd, ook als dat op school niet begrepen werd of men vond dat het anders moest.
Laat je niet gekmaken en volg je kinderen en je eigen onderbuikgevoel 😉