Liesbeth: “De gedragswetenschapper nam het woord: ‘We willen jullie een voorstel doen…’, ik voelde mijn ogen prikken, dit ging absoluut niet gebeuren met onze dochter en kleindochter”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

Lees eerst deel 1: Liesbeth: “‘Alles gaat goed mam’, zei mijn dochter, maar ik zag de paniek in haar ogen als haar vriend haar weer belde, hij had haar volledig in zijn greep”

En deel 2: Liesbeth: “‘Ik zat met mijn man aan de keukentafel: ‘Dit kan zo niet langer’, we zagen onze dochter én kleindochter afglijden, we moesten ingrijpen”

De hulpverlening deed een ondenkbaar voorstel

Op een dag zaten we met de hulpverlening om tafel. Ze hadden het gedrag van mijn dochter goed in de gaten gehouden en kwamen met een voorstel dat me totaal overrompelde. “Hebben jullie weleens nagedacht over een pleeggezin voor Yara?” Mijn hart stond stil. Ik keek naar mijn dochter, die wit wegtrok en haar handen om haar bovenarmen sloot, een gewoonte die ze had als ze zich bedreigd voelde.

Wilden ze mijn kleindochter gaan afpakken?

“Een pleeggezin?” herhaalde ik ongelovig. “Ja,” knikte de begeleider. “We zien dat Yara hier goed wordt opgevangen, maar op lange termijn… is dit haalbaar? U bent haar oma, niet haar moeder. Het is voor iedereen een enorme belasting. Misschien zou een neutraal gezin beter zijn voor haar stabiliteit.” Ik voelde de woede in me opkomen. “Dus omdat mijn dochter worstelt, moeten we Yara ook nog afpakken? Ze heeft het hier goed! Ze is gelukkig!” Mijn dochter keek me met grote, angstige ogen aan. Haar ademhaling was snel en oppervlakkig. Ik zag paniek op haar gezicht, alsof ze elk moment kon wegrennen.

Mijn dochter bartstte in snikken uit

“Het is geen kwestie van afpakken,” probeerde de hulpverlener uit te leggen. “We zien hoe hard jullie werken, maar we moeten ook kijken naar wat op de lange termijn het beste is voor Yara. Misschien kan ze ergens wonen waar de last niet zo zwaar op familieleden ligt.” Mijn dochter begon te huilen. Niet zachtjes, maar met diepe, snijdende uithalen. “Jullie willen mijn dochter van me afnemen!” snikte ze. “Ik weet dat ik niet perfect ben, maar ik hou van haar! Ik doe mijn best! En mijn ouders ook.” Ik voelde mijn eigen ogen prikken van de tranen. Dit was het laatste wat ik wilde. Mijn dochter was misschien niet in staat om fulltime voor Yara te zorgen, maar ze hield van haar met heel haar hart. En Yara? Yara hield van haar moeder. Wat zou het met haar doen als ze uit haar vertrouwde omgeving werd gehaald?

Ik besloot heel vastberaden te antwoorden

“Er is geen enkele reden om Yara hier weg te halen,” zei ik vastberaden. “Wij kunnen voor haar zorgen. Ze heeft hier een thuis, een veilige plek. En haar moeder is in haar leven, ook al is het anders dan normaal.” De hulpverleners keken elkaar even aan. “We begrijpen dat dit moeilijk is,” zei een van hen. “We willen alleen het gesprek openen. Misschien zijn er andere vormen van ondersteuning die we kunnen inzetten. Het belangrijkste is dat Yara stabiel blijft en dat jullie als gezin niet overbelast raken.”

Voor mij stond het besluit al vast

Die avond lag ik wakker, piekerend over het gesprek. Ik wist dat de hulpverlening geen kwade bedoelingen had. Ze keken naar de situatie met een professionele blik, vanuit het belang van Yara. Maar wat ze niet zagen – of misschien niet wilden zien – was dat liefde en veiligheid niet alleen zitten in een “ideale” gezinssituatie. Yara was misschien niet opgegroeid in een standaard gezin met een vader en moeder die haar samen opvoedden, maar ze wás geliefd, ze wás veilig.

“We laten haar niet gaan”, zei ik tegen mijn dochter

De volgende dag praatte ik met mijn dochter. Ze was nog steeds overstuur, bang dat we haar dochter echt kwijt zouden raken. Ik probeerde haar gerust te stellen. “Yara blijft hier,” zei ik. “We laten haar niet gaan. Jij bent haar moeder, en wij zijn haar familie. We vinden samen een manier.” Het gaf haar wat rust, maar de angst was niet meteen weg. Ze was bang dat ze als moeder nooit goed genoeg zou zijn. Bang dat anderen altijd zouden twijfelen aan haar capaciteiten. Maar ik herinnerde haar eraan dat ze, ondanks alles, nog steeds een rol speelde in Yara’s leven. Ze hield van haar, en dat was wat echt telde.

Wat zou de hulpverlening van ons voorstel zeggen?

We spraken opnieuw met de hulpverlening en maakten het duidelijk: Yara blijft bij ons. Gelukkig werd ermee ingestemd, mits ze zouden blijven meekijken. Ook bespraken we extra ondersteuning. Mijn dochter kreeg een intensievere vorm van begeleiding, zodat ze beter kon omgaan met de prikkels en stress van het ouderschap. We keken naar manieren waarop ze zich zelfverzekerder kon voelen in haar rol als moeder. Ook werd er voor Yara individueel speltherapie ingezet.

Hoe het nu gaat

De situatie is niet altijd makkelijk, maar we hebben ons evenwicht gevonden. Yara groeit op in een huis vol liefde. Mijn dochter blijft betrokken, ze ziet haar dochter wekelijks en probeert haar moederrol zo goed mogelijk te vervullen. Sommige dagen gaat dat beter dan andere. Soms is ze vrolijk, geduldig en speelt ze met Yara alsof er niets aan de hand is. Maar er zijn ook dagen dat ze overprikkeld raakt en alles haar te veel wordt. Dan trek ik Yara even naar me toe en geef mijn dochter de ruimte die ze nodig heeft.

Yara heeft een geliefd thuis en dat is het belangrijkste

En dat is hoe we het doen. Niet perfect, niet zoals een “normaal” gezin, maar op onze manier. Ik weet niet wat de toekomst brengt. Misschien zal mijn dochter ooit in staat zijn om volledig voor Yara te zorgen. Misschien ook niet. Maar wat ik wél weet, is dat Yara een thuis heeft. Dat ze geliefd is. En dat ik, zolang ik leef, voor haar zal zorgen. Want dat is wat moeders doen. En grootmoeders ook.

LIESBETH

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen