Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Ik ben Babs
Moeder van 2 kinderen: Nino van 17 en Daniek van 14 . Getrouwd met Figo, een hardwerkende man die zijn best doet om het gezin draaiende te houden. Ik werk parttime in een bakkerij, terwijl Figo fulltime in de bouw werkt. Toch komen we elke maand net tekort. Niet omdat we gekke dingen doen, maar omdat het leven simpelweg duur is geworden.
Vroeger redden we het prima
We hadden geen luxe, maar we kwamen uit. Tot de prijzen van alles omhoogschoten. Eerst de boodschappen, toen de energierekening. Onze huur steeg, de verzekeringen werden duurder. En toen kwam het moment dat we schulden begonnen op te bouwen. Geen gigantische bedragen, maar genoeg om elke maand met klamme handen onze bankrekening te checken.
De kinderen merkten het
Nino kreeg minder zakgeld. Daniek wilde op hockey, maar dat zat er gewoon niet in. We hebben altijd eerlijk tegen hen gezegd: ‘Het is even krapper nu.’ Maar hoe langer het duurde, hoe moeilijker het werd om positief te blijven.
De kleine dingen die we opgeven
Vroeger kon ik zonder na te denken een paar broodjes extra meenemen uit de bakkerij, een nieuwe trui voor Daniek kopen of Nino een twintigje geven om met vrienden naar de bioscoop te gaan. Nu moest alles berekend worden. Zelfs een pak koekjes in de supermarkt voelde als een luxe.
Eén keer per week aten we iets ‘speciaals’, een diepvriespizza of frietjes uit de oven
Uit eten? Dat deden we al jaren niet meer. Een vakantie zat er al helemaal niet in. Zelfs een dagje pretpark was onbetaalbaar. We deden ons best om de kinderen toch leuke dingen te laten doen, maar het werd steeds moeilijker om dat voor elkaar te krijgen.
Nino als redder in nood
Nino is een slimme jongen. Hij vond al snel door dat we het zwaar hadden. Op een dag kwam hij thuis met een grote glimlach en gooide een briefje van vijftig euro op tafel. ‘Voor de boodschappen, mam,’ zei hij. Ik schrok. ‘Waar heb je dat vandaan?’. ‘Ik heb een baantje in de supermarkt,’ zei hij nonchalant. Ik wist niet eens dat hij had gesolliciteerd. Hij had zelf gezien hoe wij zaten te puzzelen met de rekeningen en wilde iets bijdragen. Het brak mijn moederhart en maakte me trots tegelijk.
Sindsdien werkt Nino elke week
Niet voor ons – dat wil ik niet – maar voor zichzelf. Hij koopt zijn eigen kleding, spaart voor een scooter en af en toe… trakteert hij ons op iets bijzonders.
Een paar maanden geleden kwam hij thuis met een verrassing
‘We gaan uit eten,’ zei hij opgewekt. ‘Ik betaal.’ Ik lachte. ‘Nino, dat hoeft echt niet.’ Maar hij stond erop. Hij had gereserveerd bij een pizzeria in de stad. Een simpel restaurant, maar voor ons voelde het als een luxe diner. Figo en ik keken elkaar aan terwijl we daar zaten. We hadden in tijden niet zo ontspannen gegeten. Even geen stress over geld, even alleen maar genieten van elkaar. En het mooiste? Daniek keek naar haar grote broer met pure bewondering in haar ogen. ‘Jij bent echt de beste broer ooit,’ fluisterde ze.
We hebben nooit grote fouten gemaakt met geld
Geen gigantische leningen, geen gekke uitgaven. Maar het leven heeft ons ingehaald. Figo’s werkgever ging failliet een paar jaar geleden en hij zat maanden zonder werk. We moesten ons spaargeld aanspreken om de huur te betalen. Toen hij eindelijk een nieuwe baan vond, was het salaris lager dan eerst. Ik probeerde meer uren te werken, maar mijn gezondheid liet dat niet toe.
En toen kwam de inflatie
De prijzen van alles stegen sneller dan wij konden bijbenen. We probeerden te besparen waar het kon. Goedkopere boodschappen, minder auto rijden, geen nieuwe kleding als het niet echt nodig was. Maar sommige kosten kun je niet vermijden. De energierekening bleef hoog. Daniek had een bril nodig. Nino moest schoolgeld betalen. Elke maand moesten we keuzes maken: welke rekening betalen we deze keer niet?
Daniek begon te klagen dat ze nooit meer leuke dingen deed
‘Iedereen in mijn klas gaat op vakantie,’ mopperde ze. ‘Wij nooit.’ En ze had gelijk. We hadden haar nog nooit een echte vakantie kunnen geven. Zelfs logeerpartijtjes bij vriendinnen waren lastig, want een cadeautje voor een verjaardag of een nieuwe pyjama voor een slaapfeestje was al te veel gevraagd. Ik probeerde altijd creatief te zijn, tweedehands spullen te kopen en met kleine budgetten iets leuks te maken, maar het deed pijn om haar teleurgesteld te zien.
Nino daarentegen werd steeds zelfstandiger
Hij nam niet alleen verantwoordelijkheid voor zijn eigen geld, maar probeerde ook Daniek blij te maken. Eén keer verraste hij haar met een bon voor een beautydagje thuis. Hij had maskertjes en nagellak gekocht en een spa-avond georganiseerd. ‘Als we niet op vakantie kunnen, dan doen we het maar zo,’ lachte hij.
Toch houden we ons staande
Door slim te zijn. Door elkaar te steunen. En door een zoon van 17 die al meer verantwoordelijkheid neemt dan sommige volwassenen. Ik wou dat ik hem dat kon besparen, maar tegelijkertijd ben ik trots op hoe hij ermee omgaat. Ik vertrouw erop dat er betere tijden komen.
BABS
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Je moet je doodschamen, krijgt 1000,- euro per maand kindgebondenbudget en kinderbijslag. Eenmaal 18 dan valt er veel weg en snap ik je verhaal en bijdrage!
Je mag trots zijn op je zoon!! maar ik hoop wel voor jullie dat er gauw betere tijden komen wat betreft je financïele situatie.
Poeh, dat is een stressvolle situatie en wat heb je een mooie zoon. Het leven kan inderdaad zomaar veranderen. Ik hoop dat je man gauw beter gewaardeerd wordt door zijn nieuwe werkgever of dat hij iets vindt dat jullie meer lucht geeft. Succes. Je zoon heeft het in iedergeval door en die komt er wel en jullie ook.