Lees HIER deel 1 en HIER deel 2, voordat dit slotdeel leest.
De regeling was getroffen en getekend
Alles stond vast. Op papier was alles eerlijk verdeeld, geregeld tot in de puntjes. Hoe hij het wilde, maar ook hoe ik het wilde. Snel daarna trouwden we. Het voelde anders. Kwam het door het contract dat we hadden getekend? Ik wist het niet. Omdat je blij hoorde te zijn, deed ik dat maar. Het voelde echter als een film, niet meer als mijn sprookjeshuwelijk.
De maanden gingen voorbij
Ik kwam tot de conclusie dat onze relatie kapot was. Door het contract. De onenigheid. De relatie was niet meer te redden. Ik schaamde me dood. Gingen we serieus scheiden na maanden getrouwd te zijn? Ik wilde er in het begin niet over nadenken. Volhouden, het werd vast beter.
Maar alles was anders
Camiel en ik waren niet meer hetzelfde. Het vertrouwen, de vanzelfsprekendheid waarmee we ooit samen waren geweest, was weg. Wat ooit een liefdevol partnerschap was, voelde nu als een zakelijke overeenkomst. We leefden langs elkaar heen, probeerden de schade te beperken voor onze dochter, maar de breuk was onomkeerbaar.
We deden ons best, echt
Maandenlang probeerden we het te lijmen. Eten aan dezelfde tafel, gesprekken die niet verder kwamen dan de logistiek van ons gezin. Wie haalt haar op? Wie brengt haar naar dansen? Wie doet de boodschappen? Maar alles voelde geforceerd. De kleine aanrakingen, de blikken die we vroeger zonder woorden begrepen, waren er niet meer. Ik zag hem anders. Hij zag mij anders.
De sfeer thuis was verstikkend
Elk gesprek voelde als een toneelstuk, een poging om de illusie van normaliteit in stand te houden. Maar het was er niet meer. De spanning kroop in de kleinste dingen: een afwas die bleef staan, een vergeten boodschap, een verkeerd opgevouwen handdoek. Alles leek een reden voor ergernis. Niet omdat die dingen echt belangrijk waren, maar omdat we beiden voelden dat we niets meer voor elkaar over hadden.
Soms dacht ik terug aan hoe het vroeger was
De kleine momenten waarin we zomaar elkaars hand pakten, het lachen om inside jokes die niemand anders begreep. Prachtig. Wat hadden we het goed gehad! De vakanties waar we urenlang door onbekende steden dwaalden, simpelweg gelukkig in elkaars gezelschap. Maar die mensen waren we niet meer. We hadden te veel gezegd, te veel gedacht, en vooral: te veel níét gezegd.
De afstand tussen ons werd met de dag groter
Zelfs de stilte voelde anders, harder, pijnlijker. Waar we vroeger samen konden zwijgen en ons toch verbonden voelden, was het nu een muur die tussen ons in stond. Ik probeerde de dingen te benoemen, voorzichtig, zonder verwijten. Maar Camiel leek moe van alles. Moe van het praten, moe van de eerdere rekensommen over wat eerlijk was en wat niet. Soms vroeg ik me af of hij zich al had neergelegd bij het onvermijdelijke terwijl ik nog worstelde met de beslissing.
Op een avond zat ik op de bank
Camiel zat tegenover me, verdiept in zijn laptop, zoals zo vaak. Het was een routine geworden—hij werkte, ik zweeg. En toen besefte ik het: dit was geen huwelijk meer. Dit was een kwestie van tijd. We hoefden alleen nog maar fysiek uit elkaar te gaan. De papieren waren er al. Het enige wat restte, was het daadwerkelijk doen.
Die gedachte sneed door me heen
Ik had nooit gewild dat het zo zou eindigen. We waren ooit zo gelukkig, zo zeker van elkaar. En nu? Nu was er niets meer over. Geen ruzies, geen geschreeuw. Alleen stilte. En die stilte zei meer dan woorden ooit konden.
De volgende ochtend, toen we samen aan tafel zaten en onze dochter vrolijk haar broodje at, keek hij me aan
Voor het eerst in lange tijd echt. En ik zag dat hij het ook wist. Dit was het einde. We waren uit elkaar gegroeid, vastgelopen in iets wat ooit liefde was. En nu restte ons nog maar één keuze: afscheid nemen.
Toch stelden we het nog even uit
Misschien uit gemak, misschien uit angst voor wat er na de scheiding zou komen. We praatten over de verdeling van spullen, over wie waar zou gaan wonen, over de beste manier om onze dochter zo min mogelijk schade toe te brengen. Maar de realiteit bleef hetzelfde: we waren al geen stel meer. We sliepen in hetzelfde huis, maar niet meer in hetzelfde bed. We deelden een leven, maar niet meer een toekomst.
De dagen voelden slepend aan
Ik voelde mezelf veranderen. Van een vrouw die ooit alles opgaf voor haar gezin naar iemand die nu moest vechten voor haar eigen bestaan. Ik had zoveel energie gestoken in deze relatie, in het beschermen van de eenheid die we ooit hadden. Maar ik kon het niet langer. Er viel niets meer te beschermen. Het was voorbij.
De dag dat hij zijn koffers pakte, voelde surrealistisch
Alsof ik naar een scène uit iemand anders’ leven keek. Hij ging niet met woede, niet met verwijten. Gewoon met een berustende blik en een moeizame glimlach. “We hebben het geprobeerd,” mompelde hij. Ik knikte, zonder echt woorden te vinden. Onze dochter speelde in de woonkamer, zich nog niet bewust van hoe anders alles zou worden.
Toen hij de deur achter zich sloot, bleef ik zitten
De stilte was oorverdovend. Dit was het dan. Het hoofdstuk was afgesloten. Ik had gedacht dat ik me opgelucht zou voelen, maar alles wat ik voelde was leegte.
De dagen erna voelde het huis vreemd aan
Alsof de muren nog een echo droegen van zijn aanwezigheid. Zijn stoel bleef leeg, zijn kleren verdwenen langzaam uit de kast. Maar de leegte bleef hangen, niet alleen in huis, maar ook in mij. De avonden waren het ergst. Ik at aan tafel met onze dochter, probeerde de routine in stand te houden. Maar ik voelde het elke keer opnieuw: ik was alleen.
ROELIE
