Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Lees eerst deel 1: Liesbeth: “‘Alles gaat goed mam’, zei mijn dochter, maar ik zag de paniek in haar ogen als haar vriend haar weer belde, hij had haar volledig in zijn greep”
Het moederschap bracht veel uitdagingen met zich mee
Toen Yara werd geboren, was mijn dochter zó verliefd op haar. Ze wilde het goed doen, had zich ingelezen over opvoeding, maakte schema’s en planningen. Maar een baby laat zich niet in een strak schema duwen. Yara huilde soms zonder reden, sliep slecht, spuugde net als ze de deur uit wilden. Mijn dochter raakte steeds vaker in paniek.
Puzzelstukjes vielen op hun plek
Toen ze op consult kwam bij een psycholoog, werd er na een aantal sessies een nieuwe diagnose gesteld: autisme. Ineens vielen veel puzzelstukjes op hun plek. Haar drang naar controle, de moeite met veranderingen, het feit dat onverwachte situaties haar volledig konden ontregelen. En wat is er nu onvoorspelbaarder dan een baby? Ze leerde hoe ze beter met Yara’s behoeften kon omgaan. Maar het bleef moeilijk. En hoe meer stress ze ervoer, hoe sterker haar eetstoornis weer de kop opstak. Ze at minder, trok zich terug. De balans die we dachten gevonden te hebben, verdween opnieuw. Volledig.
We zagen onze dochter en kleindochter afglijden
Op een dag zat ik met mijn man aan de keukentafel. “Dit gaat zo niet langer,” zei hij. We zagen onze dochter afglijden en we zagen Yara, een vrolijk maar gevoelig meisje, die meegezogen werd in de chaos. We moesten een beslissing nemen. In het belang van zowel onze dochter als onze kleindochter. Mijn dochter hield zielsveel van Yara, maar ze kon de constante zorg niet aan. Samen met de hulpverlening besloten we dat Yara bij ons zou wonen. Mijn dochter vond het enerzijds verschrikkelijk, voelde zich als moeder volledig tekortschieten. Maar tegelijkertijd was er ook opluchting. De druk was van haar schouders. Ze kon werken aan zichzelf, zonder het gevoel te hebben dat ze Yara tekortdeed.
We merkten al snel vooruitgang bij onze dochter
Toen we eenmaal de beslissing hadden genomen dat Yara bij ons zou gaan wonen, merkten we al snel dat het beter ging met onze dochter. Mijn dochter hoefde niet langer te worstelen met een rol die haar te veel werd, en Yara kreeg de stabiliteit die ze nodig had. Maar natuurlijk was dit geen oplossing zonder problemen. Mijn dochter voelde zich verscheurd. Ze hield zielsveel van haar dochter, maar tegelijkertijd voelde ze zich mislukt. Ze zag andere moeders die, ondanks de uitdagingen, toch fulltime voor hun kind zorgden. Waarom lukte het haar dan niet? Dat schuldgevoel vrat aan haar, en ik zag hoe dat haar opnieuw richting destructief gedrag dreef. De eetstoornis lag altijd op de loer, klaar om toe te slaan zodra ze zich te machteloos voelde.
Samen met de hulpverlening stonden alle neuzen dezelfde kant op
We hielden nauw contact met de hulpverleningd. Er waren therapeuten, gezinscoaches en begeleiders betrokken. We wilden allemaal hetzelfde: mijn dochter helpen om zo goed mogelijk een moeder voor Yara te kunnen zijn. Maar dat bleek ingewikkeld. De realiteit was dat mijn dochter, ondanks haar liefde voor Yara, moeite had met de dagelijkse verantwoordelijkheden van het moederschap. Onverwachte situaties – zoals een ziek kind, een dag met weinig slaap of een planning die in de war werd gegooid – waren voor haar ondraaglijk. Ze raakte dan volledig in paniek, wat ervoor zorgde dat ze zich meer en meer terugtrok. De begeleiding hielp haar met schema’s, strategieën om om te gaan met veranderingen, maar er was iets wat ze niet konden wegnemen: het onvoorspelbare van het ouderschap.
Toen we eindelijk dachten dat alles op de rit was, kwam er een ondenkbaar voorstel.
Lees HIER verder.
LIESBETH
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
