Ik stond die middag nog vrolijk een bruiloft van mijn collega te fotograferen, niets aan de hand. Drie uur later lag ik met ondraaglijke buikpijn in het ziekenhuis zonder dat iemand mij kon vertellen wat er aan de hand was. Daar lag ik dan – als normaal gesproken een gezonde 33-jarige vrouw – tussen de 80-plussers op de afdeling, want ik werd op de ouderen afdeling gelegd wegens gebrek aan ruimte. Maar hoe kwam ik hier terecht?
Het begon met een paar vage pijntjes
Achteraf gezien had ik de vage klachten misschien serieuzer moeten nemen, maar op dat moment vond ik het niet verontrustend. Tot die ene avond. Tijdens het avondeten kreeg ik ineens buikpijn. Omdat mijn vriend die avond moest werken, zei ik: “Ik ga nog even op bed liggen totdat je weggaat.” Hopend dat de pijn zou wegtrekken, zodat ik me kon klaarmaken om mijn drie kinderen naar bed te brengen. Maar de pijn werd allesbehalve minder.
Onder lichte dwang heb ik toch maar de spoedpost gebeld
Ik ben niet iemand die snel naar de dokter gaat. Eerder moest iemand me er half-dood heen slepen. Dus ik bleef in bed liggen, kermend en kreunend, zonder ook maar iemand om hulp te vragen. Mijn vriend vertrouwde het niet en belde – zonder dat ik het wist – mijn moeder op. Ze sprong direct in de auto en kwam naar ons huis. Aan haar blik kon ik al zien dat ik het niet kon afdoen met een simpel “Het gaat wel.” Want dat ging het duidelijk niet. Onder lichte dwang toch maar de spoedpost gebeld – want ja, natuurlijk gebeurde dit ná vijf uur. Ik mocht langskomen en werd meteen onderzocht op een blaasontsteking en andere veelvoorkomende kwaaltjes.
Alsof duizend naalden zich door mijn armen boorden en mijn aderen in brand stonden
Ik kreeg een infuus vanwege de pijn, maar bleek overgevoelig voor de morfine die ik kreeg. Alsof duizend naalden zich door mijn armen boorden en mijn aderen in brand stonden. Ik gilde het uit. “Mevrouw, u moet niet zo schreeuwen,” werd er gezegd door de dienstdoende verpleegkundige. Mijn inmiddels vuurrode onderarm en felpaarse ader in mijn arm leken geen indruk te maken. Opvallend genoeg staat er tot op de dag van vandaag niets in mijn dossier over deze reactie. Terwijl het bekend is dat morfine een ontstekingsreactie kan veroorzaken. Gelukkig wist ik zelf genoeg om direct aan te geven dat ik geen pijnstilling via een infuus meer wilde, want ik had op dat moment meer pijn aan mijn arm dan aan mijn buik.
“Hier hebben we er weer eentje die zich aanstelt”
De verpleegkundige en ik waren sowieso geen match made in heaven. Mijn ontstekingswaarden waren nog laag (het duurt vaak een dag voordat dat in je bloed zichtbaar wordt) en ik merkte aan alles dat ze dacht: “Hier hebben we er weer eentje die zich aanstelt.” Dit bleek ze nog eens extra te bevestigen toen ze mijn buik onderzocht: “Oh, net deed het nog pijn op een heel andere plek.” Ja, dat vond ik zelf ook gek, maar het was nu eenmaal zo. Omdat er verder geen duidelijke oorzaak werd gevonden en de pijnstillers redelijk hun werk deden – maar ik denk vooral omdat de echoscopist de volgende ochtend weer aanwezig zou zijn – werd ik met frisse tegenzin weer naar huis gestuurd. Ik voelde aan alles dat het niet goed zat, maar wat kon ik doen? Het leek ook niet aan mijzelf om te beoordelen of je een nachtje moest blijven.
“Mam, het is dit of ik kots de hele voorruit onder. Je mag kiezen”
Mijn moeder reed me naar huis, maar ondanks de medicatie werd de pijn alleen maar erger door alle bewegingen in de auto. Drempels, remmen, bochten – alles voelde als een klap in mijn buik. Nog geen tien kilometer onderweg zei ik: “Mam, zet de auto aan de kant.” Lichte paniek. “Ja maar, ik kan hier toch niet zomaar stoppen? Straks komt er iemand aan, dat is gevaarlijk!” zei mijn moeder. “Mam, het is dit of ik kots de hele voorruit onder. Je mag kiezen.” De pijn en inmiddels de misselijkheid waren namelijk niet meer te houden. Ik wist het zeker: “Draai maar om, dit komt niet goed.” Mijn moeder, de liefste vrouw die er is, maar ook heerlijk genormeerd, sputterde nog tegen. “Ja maar dat kan toch niet zomaar? Je moet morgen pas terugkomen.” Het hielp ook niet dat het inmiddels tegen elven ’s avonds was, ze zichzelf ook niet lekker voelde en haar nachtrust in rook zag opgaan. Toch draaide ze de auto om. Terug bij het ziekenhuis bleek ik de auto niet eens meer uit te kunnen stappen. De pijn was zo heftig dat ik in een rolstoel getild moest worden.
“Je hebt een paniekaanval”, alsof ik de pijn verzon
En toen kwam het meest frustrerende moment van de avond. De verpleegkundige van eerder die avond – die mij duidelijk al niet serieus nam – kwam er weer aan, keek me aan en zei: “Je hebt een paniekaanval.” Alsof ik de pijn verzon! De woorden die daarna uit mijn mond kwamen zal ik hier niet herhalen, maar vriendelijk waren ze niet. Ik voelde me totaal niet serieus genomen en begon zelfs aan mezelf te twijfelen. Was het écht zo erg? Had ik gewoon te veel aandacht voor de pijn? Het was een nare ervaring om zo onzeker te worden gemaakt terwijl ik letterlijk niet meer op mijn benen kon staan.
Eindelijk iemand die me begreep
Gelukkig werd de gynaecoloog van dienst uit bed gebeld. Ze onderzocht me en luisterde naar mijn verhaal. “We moeten soms inschatten met wat voor type persoon we te maken hebben,” zei ze. “Mensen die bij elk pijntje naar de dokter gaan, of mensen die pas komen als het écht niet meer gaat. Jij valt duidelijk in de laatste categorie.” Eindelijk. Iemand die me begreep. Ik mocht een nachtje blijven. Uiteindelijk werden dat er vijf…
Moet ik me nu ook nog druk gaan maken dat mijn vent vreemdgaat!?
Na dagen vol tests, drie antibiotica’s, zakken met infuus en veel onzekerheid kwam eindelijk de uitslag: Pelvic infammatory disease, oftewel PID. Een ontsteking in het kleine bekken, in de baarmoeder en eileiders, vaak veroorzaakt door een SOA. Ik schrok me rot. Moet ik me nu ook nog druk gaan maken dat mijn vent vreemdgaat!? Want die SOA kwam zeker niet door mij… Ik lag daar al met koorts en een infuus, en nu werd ik ook nog eens op SOA’s getest. Ik heb betere dagen gekend. Gelukkig kwam de arts een dag later met een geruststellende mededeling: ‘Je kunt je man weer normaal aankijken hoor, het is geen SOA.’ Dat was dan weer een meevaller. Ook bleek het geen parasiet te zijn die mijn klachten veroorzaakte. De echte veroorzaker hebben ze ook niet kunnen vinden, daar kwam ik pas weken later – na mijn ontslag – achter.
En ineens viel alles op zijn plek..
Na twee weken antibiotica, het noodgedwongen stoppen met borstvoeding begonnen de vage klachten een week na mijn ontslag gewoon weer opnieuw. Dit keer trok ik op tijd aan de bel (nou ja, eerst heb ik nog kerst gevierd – prioriteiten…) en spendeerde ik de laatste dagen van het jaar opnieuw in het ziekenhuis voor onderzoeken. Mijn spiraal werd verwijderd en er werden kweken en uitstrijkjes gemaakt. Pas toen begon alles op z’n plek te vallen. Negen weken voor mijn opname had ik een koperspiraal laten plaatsen, zonder directe klachten. Achteraf gezien waren er wel subtiele signalen: wat andere afscheiding, lichte krampen, een opgeblazen buik, een schimmelinfectie – niks geks, toch? Maar nu vonden ze aanwijzingen dat er iets niet pluis was.
Voor mij was dat bewijs genoeg
Een bacterie die zich op een IUD kan nestelen en klachten kan geven, werd in kleine hoeveelheden aangetroffen. Niet overtuigend genoeg voor het ziekenhuis om met zekerheid te zeggen dat dát de boosdoener was, maar sinds mijn spiraal eruit is, heb ik nergens meer last van gehad. Voor mij was dat bewijs genoeg. De kans op PID door een spiraal is het hoogst in de eerste drie weken na plaatsing en neemt daarna sterk af. Toch gebeurt het bij 5 tot 10 vrouwen per 1000. Best veel, als je het mij vraagt.
De impact van deze infectie was enorm
Na mijn ontslag moest ik wekenlang zware antibiotica slikken en uiteindelijk stoppen met borstvoeding, omdat mijn productie afnam en de medicatie niet veilig was voor mijn baby. Maar deze ervaring heeft me vooral laten zien hoe vaak vrouwen worden onderschat als het gaat om pijn en klachten. We worden al snel bestempeld als ‘overdreven’ of ‘paniekerig’, terwijl we juist gewend zijn om door te lopen – zelfs als ons lichaam aangeeft dat er iets mis is. Het heeft mij doen inzien hoe belangrijk het is om naar je eigen lichaam te luisteren en je klachten serieus te nemen, zelfs als anderen dat niet doen. Ik heb geleerd hoe belangrijk het is om je eigen lichaam serieus te nemen. Als iets niet goed voelt, blijf doorvragen. We mogen best wat kritischer zijn in de medische wereld.
Ik hoop dat mijn verhaal anderen helpt om signalen eerder te herkennen en ervoor te zorgen dat ze wél serieus worden genomen. Want als ík iets heb geleerd, is het dit: luister altijd naar je gevoel.
LAURA
Grensoverschrijdend en denigrerend gedrag is aan de orde van de dag in ziekenhuizen. Ik heb een klacht geprobeerd in te dienen om het gesprek hierover aan te gaan, niet eens voor een financiële compensatie, maar om mijn verhaal te kunnen doen. Zelfs de klachtencommissie luisterde niet eens, betwijfelde wat ik zei. Fijn dat je nu weer beter bent en hopelijk kun je het een plekje geven.