Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
Het contact met mijn kinderen is heel verschillend
Moeder van 2 kinderen: Danny en Elle. Twee kinderen die ik met evenveel liefde heb grootgebracht, maar die nu niet meer hetzelfde voelen. Elle is 34, ook moeder van 2 kinderen. Ze heeft een drukke baan, maar altijd tijd voor mij. Ze belt, ze appt, ze komt langs met de kleinkinderen. Danny, mijn oudste, is 36. En Danny? Die heb ik al in geen jaren meer gezien. Geen bericht, geen telefoontje. Niets. Mijn kind is er nog, maar eigenlijk is hij al verdwenen.
De laatste keer dat ik Danny zag
Het was 3 jaar geleden, op mijn verjaardag. Ik had geen groot feest gegeven, alleen een etentje bij ons thuis. Elle was er met haar gezin. Mijn man, natuurlijk. En Danny… die had beloofd te komen. Ik had zijn lievelingseten gemaakt. Stoofvlees, net zoals vroeger. De tafel was gedekt, kaarsjes aan. De kinderen van Elle zaten gezellig te kletsen. Maar Danny kwam niet. Eerst dacht ik dat hij te laat was. Hij had vaker moeite met op tijd komen. Maar de minuten tikten weg.
Ik belde hem
Geen antwoord. Appje gestuurd. Geen blauwe vinkjes. ‘Misschien is hij onderweg,’ zei mijn man. Maar ik wist het al. Hij kwam niet. We aten zonder hem. Ik probeerde te genieten, voor Elle en de kleintjes. Maar mijn hart was zwaar. Drie dagen later kreeg ik een appje. Een kort bericht: ‘Vergeten. Gefeliciteerd nog.’ Vergeten? Hoe vergeet je de verjaardag van je moeder?
Het deed pijn
Misschien meer dan ik wilde toegeven. Maar ik kon het nog afdoen als ‘drukte’. Dat was altijd zijn excuus geweest. Hij had het druk. Werk, gezin, sport, vrienden. Er was nooit ruimte voor een simpel bezoekje. En als ik dan vroeg of hij binnenkort langskwam, kreeg ik vage antwoorden: ‘Ja, mam, ik kijk even wanneer ik kan.’ Maar die ‘wanneer’ kwam nooit.
Een kerst die pijn deed
Het jaar erop. Kerst. Elle en haar gezin zouden komen, zoals altijd. Ze had een appje gestuurd: ‘Mam, ik haal een taart bij de bakker. Wat zullen we nog meer doen?’ Danny had niets laten weten. Ik wist niet eens of hij thuis was, of op vakantie, of gewoon… ergens anders. Ik besloot om hem te bellen. Voicemail. Ik probeerde het opnieuw. Niets.
Mijn man schudde zijn hoofd
‘Laat hem. Hij komt vanzelf wel weer.’ Maar dat deed hij niet. Kerstavond zat ik met een lach op mijn gezicht, terwijl vanbinnen alles pijn deed. Mijn zoon had me weer genegeerd. Alsof ik er niet was. Alsof ik nooit voor hem had gezorgd, hem had opgevoed, hem had liefgehad. Die avond, toen iedereen naar huis was en mijn man in bed lag, bleef ik op de bank zitten. Ik scrolde door oude foto’s. Danny als kind, met een brede lach. Danny die me knuffelde. Waar was dat jongetje gebleven? En waarom voelde ik me nu alsof ik niet meer bestond in zijn leven?
De dag dat ik besefte dat hij me vergeten was
Een paar maanden geleden hoorde ik via via dat Danny een groot feest had gegeven voor zijn verjaardag. Een dure locatie, veel vrienden, zelfs verre familieleden waren uitgenodigd. Maar ik wist van niets. Geen uitnodiging, geen berichtje, helemaal niets. Mijn hart brak. Dit was geen drukte meer. Dit was een bewuste keuze. Ik hoorde er niet meer bij.
Ik wilde boos worden
Maar boos zijn op je eigen kind… het voelt onnatuurlijk. In plaats daarvan voelde ik een soort leegte. Een besef dat hij me al uit zijn leven had gewist.
Onterven: een gedachte die blijft hangen
Ik dacht altijd dat je nooit afstand kon nemen van je eigen kind. Maar hoe vaak moet een moeder genegeerd worden voordat ze mag zeggen: nu is het genoeg? Ik heb lang getwijfeld, maar ik weet het nu zeker: ik wil Danny onterven. Hij heeft me allang uit zijn leven gewist. Waarom zou hij dan recht hebben op wat ik achterlaat?
Mijn man wil er niets van horen
‘Het blijft je zoon, Belia.’ Ja, dat weet ik. Maar ben ik nog wel zijn moeder? Als hij nooit meer belt, nooit meer langskomt, als ik niets meer van hem weet… ben ik dan nog zijn moeder, of ben ik alleen een naam op zijn geboortebewijs?
Elle weet van niets
Elle weet hier niets van. Ze zou zich kapot schrikken als ze wist dat ik deze beslissing had genomen. Ze houdt van haar broer, ondanks dat hij haar ook vaak links laat liggen. Ze zou hem willen verdedigen, zeggen dat het niet expres is. Maar ik weet beter. Ik zal het haar ooit moeten vertellen. Maar niet nu. Nu houd ik dit nog even bij mezelf.
De momenten die ik mis
Wat het moeilijkste is? De gewone momenten. Niet de grote gebeurtenissen, maar de kleine. Een kop koffie drinken met mijn zoon. Samen even de stad in. Hem zien lachen om iets doms op tv. Zijn stem horen, zonder dat er een scherm tussen ons zit.
Ik zie Elle met haar kinderen en ik ben blij dat ze me betrekt in hun leven
Maar ik mis Danny. Niet de man die hij nu is, maar de jongen die hij was. De jongen die me ’s nachts wakker maakte omdat hij een nachtmerrie had. Die met glinsterende ogen cadeautjes uitpakte op Sinterklaasavond. Die als puber nog even snel mijn hand pakte als we overstaken, gewoon uit gewoonte. Waar is die jongen gebleven? En waarom heeft hij me achtergelaten?
Het onvermijdelijke gesprek
Op een dag zal ik met Elle moeten praten. Moet ik haar vertellen wat ik besloten heb. Ze zal geschrokken reageren, misschien boos. Misschien zal ze proberen om contact met Danny te zoeken. Maar ik weet diep vanbinnen dat het niets uitmaakt. Soms moet je een grens trekken. Zelfs als het pijn doet. Zelfs als het je eigen kind is.
Ik heb een afspraak gemaakt bij de notaris
Zijn naam wordt uit mijn testament geschrapt. En daarmee sluit ik een hoofdstuk dat hij zelf allang niet meer leest.
BELIA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
