Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Ik weet dat ik het zou moeten kunnen. Dat andere moeders het doen. Dat de wereld niet vergaat als Dex een middag bij iemand anders is. Maar toch… het lukt me niet, al 3 jaar niet.
Het begon al toen hij nog een baby was
De eerste weken liet ik hem nauwelijks los. Zelfs als mijn man, Thijs, hem even vasthield, bleef ik in de buurt. Oogcontact, armen in de aanslag. Toen hij zes maanden oud was, zeiden vriendinnen: “Joh, breng hem eens een middagje naar je moeder. Dan kun jij even iets voor jezelf doen.” Ik knikte dan braaf, maar de gedachte alleen al maakte me echt misselijk. Ik wilde zelf ook helemaal niets zonder hem doen.
“Hij moet toch ook wennen aan anderen?”
Nu Dex drie is, wordt het steeds lastiger om mijn gedrag te verdedigen. Mensen verwachten dat hij inmiddels zonder mij kan en ik zonder hem. Maar ik voel een knoop in mijn maag bij het idee dat hij zonder mij ergens is. Zelfs bij Thijs, zijn eigen vader, kan ik het niet laten om alles voor te bereiden. Zijn kleren klaarleggen, een lijstje maken met wat hij moet eten, hoe laat hij moet slapen. En als ik dan weg ben, app ik om het half uur: Hoe gaat het? Heeft hij goed gegeten? Is hij niet te moe? Thijs zucht dan vaak en zegt: “Schat, hij is drie. Het komt echt goed.”
Een noodzaak voor opvang is er niet
Ik werk volledig vanuit huis, als hij overdag slaapt, soms als hij speelt en in de avonden. Ik heb een eigen webshop, een vetpot is het niet maar zeker een mooie zakcent erbij voor leuke dingen. Een noodzaak voor opvang is er niet. Soms denk ik dat als dat er wel was het misschien makkelijker zou maken. Dan was er geen keuze. Anderzijds kan het natuurlijk ook best zo zijn dat ik dan eraan onderdoor zou gaan aan mijn zorgen.
Ik stel het moment steeds uit
Ik betrap mezelf er ook op dat ik het moment uit stel. Ik hoor het mezelf nog zeggen: “Als hij één is gaat hij een middag per week naar mijn ouders.”, dat werd uitgesteld naar: “Als hij kan praten en verwoorden wat hij wil, gaat hij naar mijn ouders.” Dit stelde ik uit naar 2 jaar, de leeftijd waarop veel kindjes naar de peuterspeelzaal gaan. En nu, nu is hij al 3 jaar en nog steeds elke dag bij mij.
Mijn vriendinnen beginnen hun geduld te verliezen
Waar ze eerst nog begripvol waren, klinken hun opmerkingen nu anders:
“Je moet hem echt eens loslaten, straks wordt hij zo’n kind dat niets zonder z’n moeder kan.”
“Ik snap dat het wennen is, maar dit is niet gezond. Voor jou niet en voor hem niet.”
“Wat nou als er iets met jou gebeurt? Dan moet hij toch ook zonder jou kunnen zijn?”
Ik lach het weg, zeg dat ik eraan werk. Maar eigenlijk weet ik niet hoe.
Ik heb het echt geprobeerd
Een paar maanden geleden sprak ik met mezelf af: ik ga een middag weg en laat Dex bij mijn zus. Ik bracht hem erheen, bleef veel te lang bij haar hangen en toen ik eindelijk de deur uit was, voelde ik paniek opkomen. Mijn hart bonkte in mijn keel. Na twintig minuten stuurde ik een berichtje: Hoe gaat het? Geen reactie. Nog tien minuten later weer een bericht. Niks. Mijn handen trilden. Uiteindelijk belde ik, en toen mijn zus niet meteen opnam, zat ik binnen vijf minuten in de auto terug naar haar huis. Hij zat daar gewoon te spelen. Blij, onbezorgd. Ik voelde me een idioot.
Zelfs een simpele oppas inschakelen lukt niet
Eén keer, toen Thijs en ik probeerden een avond samen uit eten te gaan, boekte ik een oppas die me was aangeraden. Een aardige, betrouwbare studente. Ze was bij ons thuis eerst een kopje thee komen drinken en ik zag hoe lief en geduldig ze met Dex omging. Ik gaf haar instructies, vertelde hoe Dex het liefst in slaap viel, wat hij wel en niet mocht. Maar toen we eenmaal in de auto zaten, voelde ik een benauwd gevoel opkomen. Mijn gedachten gingen in een razend tempo: Wat als hij verdrietig wordt en ik er niet ben? Wat als ze niet hoort dat hij wakker wordt?Ik hield het een halfuur vol. Daarna vroeg ik Thijs om om te keren. Hij keek me moedeloos aan en zei alleen: “We gaan hier nooit uitkomen, hè?”
Thijs wil een avond met mij, maar hoe dan?
Laatst begon Thijs er opnieuw over. “We hebben al drie jaar niks met z’n tweeën gedaan. Ik mis je.” Zijn woorden deden pijn. Ik miste hem ook. Maar toen hij voorstelde om een weekendje weg te gaan – “desnoods één nacht” – sloeg de paniek meteen toe. Ik hoorde mezelf allerlei excuses bedenken. Geen geschikte oppas, Dex zou het niet begrijpen, hij zou ons, mij, te veel missen. Thijs keek me lang aan. “Wil je dit eigenlijk ooit wel?” Ik wilde ja zeggen. Echt. Maar ik voelde mijn keel dichtknijpen.
Zijn er meer moeders die hier last van hebben of hebben gehad? Ik hoor jullie tips graag!
JENNY
ik snap dat je bang bent dat er iets gebeurt met je kind.
maar als je zelfs je eigen man, vader van je kind niet vertrouwt dat je kind veilig is bij hem, dan is er een serieus probleem.
bij je zus was jij er niet en toch heeft hij gespeeld.
ik heb zelf een hechtingsstoornis en PTSS.
geloof me als ik zeg dat je zoontje moet leren om zich te hechten aan anderen. zo kan hij een gezonde manier met anderen om te gaan.
hij moet leren om dingen alleen te doen en ja, hij zal dingen doen waar hij fouten maakt en dan moet jij er zijn om hem op te vangen
ik voel kwaadheid naar jou en angst voor je zoon.
ik ben 44 jaar, ik heb geen relatie, ik had een kinderwens maar door die hechting die verkeerd is gelopen ben ik alleen en kinderloos.
je kind graag zien is ook loslaten en hem kansen geven om te leren wie hij is.
je hebt echt hulp nodig en snel, want dit kan heel wat serieuze problemen geven in gans zijn leven.
pffff doe toch normaal!!! Je ontneemt je eigen kind het om zich te ontwikkelen. Moeders zit er constant tegenaan geplakt.
En je eigen man er niet eens in vertrouwen dat hij prima voor de kleine kan zorgen.
Als hij straks 16 is en zijn eerste vriendinnetje krijgt…..ga je er dan ook constant bijzitten??
Of naast het bed om de condooms aan te geven?? Doe gewoon normaal en laat je kind zich ontwikkelen zonder continue eraan vast geplakt te zitten!!
Hallo,
Ik heb een vergelijkbaar ervaring en tips:
Mijn ervaring:
Ik werk dus mijn kind moet 3 dagen naar opvang. Maar bij de 2e zelfde gevoel tot ze 2jr was, omdat dat een kindje is met een extra zorgvraag (maar niets levensbedreigends) daarom wilde ik 100% het stuur in handen houden bang dat anders het ergste kon overkomen, maar dat gaat niet met een baan ernaast. Waardoor ik in een burnout terecht kan. Nu ik heb kunnen loslaten gaat het beter met zowel mij, mijn kindje en zelfs de relatie met mijn kindje en gezin.
Tips (dingen die mij hebben geholpen):
* Gesprekken met de praktijkondersteuner huisarts
* ACT-training bij praktijkondersteuner huisarts (leert je jezelf te begrijpen en dit probleem op te lossen)
* Oefen meerdere malen per week in ministapjes (binnen 3 maanden kon ik haar 1 dag alleen laten bij iedereen). Kies eerst de persoon uit die voor jou het vertrouwtst voelt (partner/andere) om eerst mee te oefenen en begin met kleine stappen als vergeten pak melk een keer te halen bij de winkel met je kindje bij deze persoon zonder tussendoor te vragen hoe het ging met als verzoek aan de ander om na de tijd te vertellen hoe het is gegaan en of er nog bijzonderheden waren. Elke positieve ervaring maakt dat het de keer erna makkelijker. Oefen de eerste kleine stap totdat je minder spanning voelt en maakt dan de stap telkens een heel klein beetje groter. Lukt het 1 uur dan kun je het ook met andere personen dit op dezelfde manier oefenen. Twee dagen weg heb ik voor het eerst gedaan toen een werkdag weg bij meerdere personen uit mijn omgeving lukte. Met een appje ‘savonds net na bedtijd kindje (dus 10uur zonder mij) en na de nacht daarna wachten tot weer thuis voor een update.
Heel veel succes.
mijn tip is: ga eens met een psycholoog praten. Dit klinkt als onrealistische angstgedachfen, onveilige hechting
Over een jaar is hii 4 en gaat hij naar school. of ga je hem dan thuishouden zo lang het kan, ondanks dat het goed zou zijn voor zijn ontwikkeling omdat jij het niet kan?
Het antwoord laat zich raden
dit is niet gezond voor jou, en niet voor je relatie maar bovenal niet voor je kind. hem krampachtig vasthouden zorgt juist voor onveilige hechting. hij moet zich los kunnen maken, de wereld ontdekken, wetende dat jij er altijd bent.
het is écht geen schande om professionele hulp te zoeken. Doe het gewoon.
Dit heeft niks met een goede of lieve moeder te maken, eerder een slechte moeder ben je voor je kind op deze manier. Jij onthoud zijn mogelijkheid om zich te kunnen ontwikkelen en dat is echt ongezond en slecht voor Dex. Straks moet hij naar school ga jij hem dat ook ontnemen?! Dit heeft niks met liefde voor je kind te maken!
Als jouw man straks de scheiding aanvraagt en jullie hebben co-ouderschap zie je hem een hele week niet of de helft van de week, alle vakanties door de middag dus 3 weken geen kind tijdens de zomervakantie. Ga jij dan je ex man stalken? Dan ben jij uiteindelijk je kind definitief kwijt. ZOEK HULP. Echt medelijden met Dex.
oei, wat een lastige situatie. Ik begrijp je enigzins wel, want mijn dochter is 6 en ik vind het nog steeds altijd eng als ze niet bij me is, dat verhaal van het oppassen bij je zus en niet opnemen is mij ook wel eens overkomen. ik heb er alleen wel voor gekozen om mijn eigen angst opzij te zetten, omdat het ongezond is voor mijn kind om haar compleet te isoleren. Een crèche hoeft echt niet, maar een voorschool 1 ochtend in de week en als hij er goed op reageert na een tijdje een tweede ochtend is echt wel aan te raden.
je blokkeert anders zijn sociale ontwikkeling en maakt de overgang naar de kleuterschool heel groot en dramatisch voor hem.
ik begrijp uit je verhaal dat dit je niet in je eentje gaat lukken, want wat je omschrijft klinkt als een angststoornis of iets in die richting. gelukkig zijn die heel goed te behandelen met therapie. belangrijk is dat je een goede klik voelt met je psycholoog dus net zo lang intakes inplannen totdat je de juiste voor jou te pakken hebt.
daarna als je gaat starten met de voorschool en later kleuterschool open kaart spelen met de juffen op de eerste schooldagen of je misschien mag bellen als je het echt niet volhoudt of dat ze jou tussendoor een berucht kunnen sturen. de meesten zullen hier heel begripvol tegenover staan. ik zou het eerst overdag proberen en als je daar goed mee om kan gaan een keer een etentje met je man proberen, een nachtje weg ligt nog wat verder in de toekomst. Daar moet je man maar even begrip en geduld voor opbrengen, angst kies je niet voor dat overkomt je. Je moet er alleen wel mee dealen voor de mentale gezondheid en ontwikkeling van je kind en natuurlijk ook voor je eigen gezondheid en die van je relatie.
heel veel succes hiermee!
curling moeder 3.0
komt vanzelf goed mevrouw. Het maakt nu echt nog niet uit of u dit nog moeilijk vindt of misschien uw kind. Ik wou zelf als 3 en 4 jarige ook nergens heen en m’n moeder heeft de peuterschool geprobeerd maar dat lukte echt niet. Inmiddels ben ik veel socialer dan m’n broers en vrienden om mij heen en ook op alle andere vlakken gaat het goed. Het komt vanzelf als beiden er aan toe zijn. Wel vriendjes sociale contacten voor uw kind regelen en natuurlijk ook uw man aandacht geven. Kan ook als de kleine slaapt
het probleem is niet dat het kind er njet aan toe is. Het is de moeder die angsten heeft.
In basis is het gezond om je kind bij je te willen hebben, maar in je verhaal klinkt wel heel veel angst. Het klinkt alsof er diepere angsten van jezelf of in de verbinding met de ziel van je zoon iets is. ik kan je een collega hypnotherapeut aanraden die veel met dit soort casussen werkt: Eline Kempers. En als ze te ver weg woont, kan ze vast iemand aanraden.
Ik snap je helemaal, echt waar. Om eerlijk te zijn ben ik nog steeds het liefst heel de dag bij m’n kind (die is 6), maar zo gaat het nou eenmaal niet.
Het is een stukje overzicht en controle kwijt raken, als ‘ie niet bij jou is.
Hij zal toch eens naar school moeten als ‘ie 4 jaar is en ik heb destijds mijn zoontje één dag in de week naar de opvang gebracht omdat de overstap naar school anders echt gigantisch is.
Ik lees eigenlijk dat het je (dagelijks) leven best wel sterk beïnvloed, deze angst, en ik zou eigenlijk willen aanraden om er hulp voor te zoeken. Al begin je alleen met een gesprek bij de praktijkondersteuner. De angst is voor een groot deel te begrijpen, maar is wel vrij groot en met lichamelijke klachten, dat is eigenlijk niet de bedoeling.
Je kindje dreigt anders wereldvreemd te worden en ik lees terug dat het voor je man (en vriendinnen) ook steeds lastiger wordt.
Heel veel sterkte, je kan het!
Arm kind, nooit spelen met andere kindjes of mensen Wordt zo volslagen wereldvreemd en gezien als ‘raar’ door andere kindjes Schop jezelf onder je kont en laat Dex gelukkig worden
Voor een groot deel van de tekst dacht ik: wat maakt het uit, je hoeft niks zonder je kind.
Alleen er waren 2 dingen waardoor ik toch mijn mening veranderde: 1. je man geeft je een signaal, dat is wel iets om op te letten. Raak elkaar niet kwijt! En los van alle verdriet die het oplevert zie je je kind bij een scheiding óók veel minder. Natuurlijk kun je elkaar ook weer vinden door gezelligheid thuis en avondjes als je kind slaapt, maar: ik mis je is wel iets wat je serieus moet nemen.Op stel en sprong zal er niks gebeuren, maar het elkaarkwijtraken is misschien wel gestart. En 2. je raakt in paniek als je je kind niet ziet, maar je kind lijkt het zelf wel oke te vinden en gaat straks ook naar school. Die paniek lijkt me heel vervelend en naar en best pittig om cold turkey bij naar school gaan te ervaren denk ik.
je kind lijkt het zelf goed te handelen als je er niet bent dus ik zou toch voorzichtig oefenen. Eerst overdag, heel erg kort en dan wat langer. Of vraag het cjg voor advies of een andere prof. Gewoon dat het kan.
En dat je dan verder veel met je kind wil zijn, Good for you, geniet er lekker van, voor je het weet zijn ze groot.
Rationeel weet je prima dat dit niet handig en/of goed of normaal is, voor niemand. Maar vind juist de kracht in de liefde voor je zoontje. Je wil tenslotte wat het beste is voor hem, en dat ben je niet als ‘curling’ ouder. Dus stel jezelf af en toe de vraag; wil je het beste voor hem? of een prettig gevoel voor jezelf? En bouw het rustig op.. niet gelijk een dag en nacht weg gaan. Maar eerst half uurtjes, uurtjes en zo verder. Komt goed!
Je hebt er duidelijk veel last van en al veel geprobeerd of in ieder geval geprobeerd om hem weg te brengen wat niet lukte vanuit jou. Niemand voelt wat jij voelt en moeders/ouders hebben gelukkig beschermingsdrang naar hun kind. Ik ken overigens ook een vader met een angststoornis. Het is goed dat je er open over bent. Voor je zoontje, je man, anderen maar vooral voor jezelf is het tijd dat je hier hulp bij krijgt anders heb je geen leven meer als hij zo naar school gaat. Succes!
Ik snap je wel, ik kon zelf mijn dochtertje pas na 1,5 jaar een nachtje bij oma laten logeren. Wat ontzettend leuk voor haar was en heel fijn om even samen met mijn partner er tussenuit te kunnen. Dikke aanrader dus 😉 Je kan het langzaam opbouwen. Beginnen met hem 2 uurtjes alleen laten bij je moeder oid. Nu leer je hem eigenlijk dat hij niet zonder jou kan, en je wil toch dat hij ook zelfvertrouwen krijgt. Veel succes, het gaat vast goedkomen heb er vertrouwen in!
Ik begrijp de angst, maar hij is irreëel en dat weet je zelf ook. Ik zou toch eens met een professional gaan kijken wat erachter zit en hoe je er vanaf komt, want dit is inderdaad voor niemand gezond. Je relatie lijdt eronder, wellicht vriendschappen ook, en Dex gaat straks naar school. Dat is verplicht en daar kom je echt niet onderuit. Hoe vervelend is het als je er dan aan onderdoor gaat? Of Dex daar problemen krijgt omdat hij niet gewend is om in jouw afwezigheid te zijn? Het is een grote stap maar uiteindelijk heeft iedereen er baat bij als je dit gaat aanpakken. Succes!
Wat dapper dat je jezelf zo kwetsbaar op durft te stellen. deze site staat er niet bepaald om bekend vriendelijk te zijn tegen andere moeders.
het lijkt me enorm lastig om je steeds zo angstig te voelen. Heeft dit misschien een onderliggende oorzaak?
Hoe is het voor je zoontje, de keren dat je even weg bent geweest? Ervaart hij het net zoals jij, angstig? Ik lees dat hij bij je zus heerlijk zat te spelen, misschien dat je daar wat troost uit kunt halen. Dat het voor je zoontje helemaal niet zo erg is om zijn moeder even te moeten missen.
Ik raad je aan om eens met een professional erover te gaan praten. Je zoontje is nu drie jaar. Vanaf vier mag hij naar school. Vanaf vijf is dat ineens niet meer vrijblijvend. Het is verstandig om er voor die tijd klaar voor te zijn om hem (wat meer) los te laten. Ik denk dat je man hier ook een belangrijke rol in kan spelen. Blijf erover in gesprek samen.
Loslaten is het moeilijkste wat er is. Maar het brengt ook heel veel. Ik wens je heel veel sterkte toe.
Ik ben ook ontzettend graag met mijn zoontje en vind dagjes weg (iets voor mezelf doen) ook lastig. Ik doe het niet super vaak maar ik dóe het wel.
Daarnaast gaat hij 1x pw naar opa en oma en 1x per week naar de opvang. Met andere kindjes spelen is goed en leuk voor ze.
Hoe lastig ook, je moet hem echt een beetje los gaan laten. Dit kan ook (op latere leeftijd) verstikkend werken voor hem. En hoe moet dat straks op school als hij de eerste 4 jaar van zn leven 24/7 bij jou geweest is? Dan ineens in een volle klas kinderen wat hij helemaal niet gewend is.
Ik zou toch eens kijken naar 2 ochtendjes peuter speelzaal voor je kind. Anders is hij er straks echt niet klaar voor.
Ik heb dit ook een hele lange tijd gehad. Wij hebben 1 zoon, die is nu 8. Ik ben huismoeder en dus constant met hem samen. Speelafspraakjes heb ik nog steeds moeite mee maar doe het wel, ik MOET wel anders is hij straks eenzaam en ongelukkig. Toen hij 2 was ging hij wel naar de peuterspeelzaal maar ik telde de minuten af en zat soms ook gewoon voor de deur in de auto te wachten. Ik heb hem gekregen na een nare miskraam en hij is gewoon mijn wereld…de zorgen en angsten herken ik zo sterk, enige wat ik je mee wil geven is luister naar jezelf en doe wat voor jou goed voelt. Zodra je dingen gaat doen die andere mensen zeggen en er gebeurt iets dan vergeef je jezelf nooit…Luister naar je hart, straks als hij wat ouder is zal het vast iets beter gaan, dan moet je ook wel want dan vraagt je zoon zelf naar meer vrijheid. En niks aantrekken van die opmerkingen, zolang men niet in die situatie zit snappen ze het ook niet.
Sterkte, en geniet van elke dag samen want voor je het weet zijn ze groot (want dat is wel écht zo). En huismoeder is ZO LEUK! Niet te druk maken! Komt vanzelf goed 😊
weet je eigenlijk wel wat ouderschap inhoudt? ouderschap zorgt ervoor dat kinderen “klaargestoomd” worden door hun ouders om later een eigen leven te kunnen leiden. daar hoort heel veel liefde bij, maar niet een verstikkende liefde, maar een liefde van loslaten en het je kind gunnen zijn vleugels uit te kunnen slaan en langzaam maar zeker zelfstandig dingen te ondernemen.
dat is pas echte liefde, niet het denken dat je kind niet zonder je kan.
Doe ff niet zo lullig joh, met je botte opmerking. Iedereen doet wat hij/zij kan voor hun kind en uiteindelijk doet iedereen maar wat. Ze is in ieder geval een lieve moeder!!!
Het is niet gezond ,dit is ziekelijk, je moet hulp zoeken, een moeder is belangrijk maar een vader en een oma ook .DEX moet de kans krijgen om ook met andere mensen.om te gaan, dat is beter voor zijn ontwikkeling. Dex wordt veel te eenzijdig opgevoed met alleen zijn moeder. iedereen doet het anders maar daar worden kinderen flexibel van..Ik vind het zielig voor Dex arme jongen, moet zich kunnen ontwikkelen
Jenny,
Wat vervelend dat je je zo voelt. Dat is natuurlijk helemaal niet prettig. Op de lange termijn (en misschien nu ook al) neemt dit veel ruimte in beslag en hoe hoger de druk, hoe langer de duurt, hoe moeilijker. Ik denk dat het heel herkenbaar is en het moederbrein werkt ook gewoon zo dat je bij je kind wilt zijn. maar, er is ook een maar. Weet je waar het vandaan komt? Misschien uit jouw jeugd of heb jij iets gemist toen je zo klein was? Heb je haar wel eens getroost? Als je paniek ervaart, denk ik vooral dat het kindje in jou om hulp vraagt en niet jullie Dex. Hier kan je zelf ook al mee aan de slag hoor. Ga eens terug naar jouw kindertijd, kijk naar foto’s, praat met je ouders (als dat mogelijk is). Tuurlijk helpt professionele hulp ook, maar kleine stapjes. Liefs D.
Ik ken het van het eerste 3 maand tot half jaar na de geboorte. Na 3 maand ben ik met mezelf aan het werk gegaan, omdat loslaten bij het hele proces hoort en na een half jaar kon ik mijn dochter met een gerust hart achterlaten. Het is niet gezond dat je nog geen half uur zonder je zoon kan. Je zoon heeft er nu nog niet zoveel moeite mee, want hij speelt mooi als jij weg bent. Maar hij gaat hier last van krijgen. Al is het maar dat hij straks naar school gaat en dan met vriendjes wil spelen. Als jij elke keer zegt dat ze maar bij jou moeten spelen en je jouw zoon nooit mee kan geven met een andere ouder, valt je kind vanzelf buiten de boot.
Mijn dochter is inmiddels 10. Elke levensfase bestaat uit steeds iets meer loslaten. Het blijft lastig, omdat ze altijd mijn kleine meid blijft, maar voor haar is het zo belangrijk om zelfstandig de wereld te ontdekken. En dit gaat met vallen en opstaan, of je het nou wilt of niet.
En voor je relatie zou het ook stukken fijner zijn om weer dingen met z’n tweeën te ondernemen.
Sta niet gek te kijken als Thijs straks de benen neemt.
Je zoon moet gewoon iets zonder jou doen.
Dit is ziekelijk . Hij zal.straks naar school.moeten , bij vriendjes spelen enz . Zoek hulp , ook voor je huwelijk want jouw man heeft nu nig een engelengeduld , maar vooirhoe lang nog ….
Ja en als hij opstapt moet je wel zonder je kind want dan zal je man hem ook opeisen als ouder.
Dit is geen gezonde situatie.
Zoek hulp
Nee, geen ervaring mee. Maar ik zou hier wel mee aan de slag gaan. Hoe wil je het gaan doen als hij naar school gaat? Blijf je er dan ook bij?
Zoek hier hulp voor, want dit is echt extreem en dit kan zo niet doorgaan.
sterkte!