Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
Lees eerst de andere delen
Deel 1: Lidia: “Ik loop de kamer van mijn dochter (15) binnen en schrik enorm: ‘Dit meen je niet?’, gooi ik er zonder nadenken uit”
Deel 2: Lidia: “Mijn dochter (15) komt thuis van haar eerste schooldag: ‘Die blikken mam, ik voel me een attractie met mijn buik’”
Deel 3: Lidia: “Een klasgenootje van Loes belt ineens: ‘Er lag overal vruchtwater, de ambulance is onderweg naar school'”
De eerste weken zijn een rollercoaster. Loes doet haar best, maar de gebroken nachten, de huilbuien en de onzekerheid vreten aan haar. Ik zie het aan haar gezicht, de donkere kringen onder haar ogen, haar schouders die steeds vaker hangen.
“Soms voelt het alsof ik alles verkeerd doe”
Op een avond zit ze op de bank met de baby in haar armen. Ze wiegt haar zachtjes heen en weer, haar blik leeg. “Mam, ik weet niet of ik dit kan.” Ik ga naast haar zitten en leg mijn arm om haar heen. “Dat denken alle moeders weleens, lieverd. Het is zwaar. Maar je doet het fantastisch. Kijk hoe rustig hij is bij jou. Hij voelt zich veilig.” Ze knikt zwijgend en kijkt naar haar zoontje. “Soms voelt het alsof ik alles verkeerd doe.” “Dat doe je niet. Je leert. Net als iedereen.”
“Hoe moet ik dit allemaal doen met hem erbij?”
Ondertussen probeert Loes haar school weer op te pakken. De schoolleiding is begripvol, maar het is moeilijk. Haar vriendinnen helpen haar met aantekeningen en huiswerk, maar ze mist de vrijheid die ze vroeger had. Op een dag komt ze thuis en gooit haar tas neer. “Mam, ik moet een toets herkansen en ik weet niet hoe ik dit allemaal moet doen met hem erbij.” Ik zucht. “We gaan een plan maken. Misschien kan ik oppassen of kan Marcus hem vaker overnemen. We vinden een manier.”
Dit maakt me extra trots
De moeder van Marcus kan twee dagen oppassen en zo kan Loes leren voor haar herkansing. Ik vind het fijn om te zien dat Loes, ondanks de situatie, nog wel echt voor school wil gaan. Ik hoor vaak dat meiden die jong moeder worden school laten voor wat het is, want tja het is nogal wat. Het maakt me extra trots dat Loes wil doorzetten.
“Hoe kan ik nou naar een schoolfeest gaan nu ik Lucas heb?”
Een week na de herkansing komt Loes thuis met de uitslag. “Een 7,2 mam!!! Yes!” Ik voel zowel haar opluchting als de mijne. We bestellen pizza om het te vieren. Dan begint Loes over het schoolfeest. “Ik zag trouwens in het portaal dat er over drie weken een schoolfeest is.” “Leuk, moet je doen!”, zeg ik. “Het is goed om weer even eruit te zijn.” Ik zie grote twijfel bij Loes. “Mam, hoe kan ik nou naar een feest gaan als Lucas thuis is? Dat voelt niet goed. En trouwens, wat moet ik überhaupt aan? Niks past meer.”
“Loes, je mag nog steeds tiener zijn”
Ik glimlach. “Loes, je mag nog steeds een tiener zijn. Je hebt het verdiend om even los te laten. Ik blijf bij Lucas en we vinden wel iets leuks om aan te trekken. Een goede reden om samen te winkelen.” Loes knikt, “oké, vooruit. Maar als het niet leuk is, ben ik zo weer terug.” Dat weekend gaan we samen de stad in, we vinden de perfecte jurk en ik zie Loes eindelijk weer eens stralen.
Wanneer ze op het schoolfeest aankomt, voelt ze zich meteen ongemakkelijk
“Mam, weet je zeker dat dit oké is?”, zegt ze terwijl ze op het punt staat te vertrekken naar het schoolfeest. “Natuurlijk, ik ga vanavond lekker veel knuffelen met Lucas.” Ondertussen komt Marcus binnen, “Loes, ga je mee?” Wanneer ze op het schoolfeest aankomt, voelt ze zich meteen ongemakkelijk. Overal om haar heen staan lachende, zorgeloze klasgenoten. Alsof zij in een andere wereld leeft.
“Wat doe jij hier?”
Marcus gaat drankjes halen en dan vindt een laffe klasgenoot het nodig om haar aan te spreken. “Wat doe jij hier? Moet jij niet luiers verschonen ofzo?” Loes bevriest. Ze had geweten dat dit kon gebeuren, maar het doet alsnog pijn. Haar wangen kleuren rood en even overweegt ze om direct naar huis te gaan. Maar dan ziet ze Mila en Noor in de menigte. Ze zwaaien naar haar. Ze geeft de klasgenoot geen aandacht en loopt direct op haar vriendinnen af. Ze ziet dat hij baalt dat zij niet op zijn opmerking reageert en dan voelt ze zich direct beter. Het is gewoon een puber die geen idee heeft waar hij over praat.
“Die klasgenoten zie ik straks nooit meer, Lucas heb ik voor altijd”
Terwijl ik Lucas de laatste fles geef, komen Loes en Marcus binnen. “Hoe was het om weer een keer een avondje uit te zijn?”, vraag ik. “Heerlijk, afgezien van een paar kinderachtige opmerkingen. Maar dat maakt me allemaal niks meer uit, die klasgenoten zie ik straks nooit meer. Lucas heb ik voor altijd.” Ik ben verbaasd dat mijn dochter deze woorden uitspreekt. Het is jammer om te horen dat sommige klasgenoten het nodig vinden om nare dingen te roepen, maar het is mooi om te zien dat Loes zich er niet door laat beïnvloeden. En ze heeft helemaal gelijk.
LIDIA
prima moeder is jouw dochter en zo fijn dat haar moeder haar er op wijst, dat ze ook leuk dingen nodig heeft. fijn ook dat de andere oma haar steentje bijdraagt en dat Marcus een betrokken vriend en vader is.! lucas weet zich omringd door een zorgzame omgeving!
wauw wat een mooie en volwassen woorden van je dochter!
je bent vast een hele trotse mama! zo knap dat ze op dezelfde school blijft na haar zwangerschap want geroddeld wordt er!
maar daar staat loes boven, ze is veel volwassener dan de rest, ze is al mama en dat maakt je echt een stuk volwassener ookal is ze nog zelf een kind.
goed dat je haar ook nog laat genieten van haar tienertijd!
ze komt er wel, als mama maar ook straks als vrouw!
je hebt een fantastische dochter en Marcus is ook echt een goede jongen die haar zo blijft steunen!
ook fijn dat zijn ouders willen zorgen voor het kindje, zo draagt iedereen zijn steentje bij aan dit prille geluk!
Fijn dat Loes er zo goed instaat en hulp van vrienden en familie krijgt. Uiteindelijk zal ze haar weg vinden, voor de klasgenoten die denken om zo te mogen oordelen: Eerst eens voor uw eigen deur vegen.