Het begon allemaal nog rustig
Scarlett en ik liepen hand in hand over de stoep, ik had haar favoriete knuffelkonijn in mijn tas gestoken voor het geval dat, en de zon scheen heerlijk op onze gezichten. Het leek een perfecte ochtend. Maar dat duurde precies twee straten lang.
Toen zagen we een hond aan de overkant van de straat
Een grote, harige lobbes die kwispelend aan de riem trok. “HOND!” gilde Scarlett, haar kleine handje rukte zich los uit de mijne. Voor ik kon reageren, zette ze het op een rennen. Mijn hart sloeg over. “SCARLETT! STOP!” Maar nee hoor. Ze ging. Vol gas, haar kleine beentjes rennend, rechtstreeks de straat op. Ik schrok me wild en ik sprintte achter haar aan. Gelukkig – echt gelukkig – was het een rustige ochtend en kwam er geen auto aan. Ik pakte haar bij haar bovenarm en trok haar terug naar de stoep. “Jij BLIJFT BIJ MIJ!”
Ik voelde de adrenaline door mijn lijf gieren
“Je mag NOOIT zomaar de straat op rennen!” Scarlett keek me met grote ogen aan en begon keihard te krijsen. Niet een beetje, maar een volle, woedende peuterwoedeaanval. Mensen op straat keken al op. Een oudere vrouw schudde haar hoofd en liep door. Een jongen op een fiets lachte. Ik probeerde diep adem te halen.
En toen gebeurde het
Een vrouw, strak in pak, krullen van de kapper, kwam langs. Ze keek even van Scarlett naar mij en trok een wenkbrauw op. “Jouw dochter is echt slecht opgevoed.” Ik bevroor. Keek haar aan. Even wist ik niet eens wat ik moest zeggen. Mijn mond viel open. “Wat zei je?” Ze haalde haar schouders op. “Ik zie het zo vaak. Kinderen die totaal geen grenzen kennen. Die moeders kunnen niks meer.” Ze snoof. “Bij ons thuis zou dit niet gebeuren.”
Mijn hele lijf begon te trillen
Boosheid, schaamte, onmacht – alles door elkaar. Scarlett, nog steeds krijsend op de stoep, schopte inmiddels met haar voetjes tegen mijn benen. Ze lag op de grond. Ik kneep mijn kaken op elkaar. “Oh ja? Bij jullie thuis? Hoe oud zijn uw kinderen?” De vrouw trok haar wenkbrauw nog hoger op. “Mijn kinderen hebben nooit zo gedaan. Discipline, duidelijke grenzen, daar gaat het om. Maar goed, sommige ouders willen tegenwoordig vrienden zijn met hun kinderen.”
Ik voelde hoe mijn vingers tintelden van ingehouden woede
“Ze is twee. Twee jaar oud. Jij hebt kinderen? Dan weet je toch hoe dit werkt?” “Ik weet dat ik dit nooit heb toegestaan. Hysterisch schreeuwen midden op straat? Dat is een keuze, hoor.” Ze keek even minachtend naar Scarlett, die nog steeds snikkend op de grond lag. “Je moet haar gewoon een keer goed aanpakken.”
Mijn bloed kookte
“Goed aanpakken? Hoe dan? Moet ik haar slaan? Haar vastbinden? Haar opsluiten? Wat stelt je voor?”. De vrouw draaide met haar ogen, als een diva. “Ach, je bent precies het type dat zich liever laat commanderen door haar kind dan dat ze het opvoedt. Geen wonder dat ze zo doet.”
Ik kon dit niet meer aan
Waar bemoeide deze vrouw zich mee? De brutaliteit. Ze was een volkomen vreemde. “Weet je, het lijkt me geweldig als jij nu gewoon verder loopt en zich met je eigen zaken bemoeit.” Ze mompelde iets over “totaal geen respect meer bij jonge moeders” terwijl ze haar hakken over de stoep liet tikken en verdween.
Ik keek haar na, voelde de woede branden in mijn lijf
Scarlett lag nog steeds op de stoep, haar adem schokkerig. Ik knielde neer en streelde haar rug. “Kom, liefje, we gaan naar huis, iets lekkers eten.” Scarlett werd rustig. “Met hagelslag?” Ik knikte. “Ja, met hagelslag.” Terwijl we verder liepen, keek ik nog één keer om. De vrouw was allang verdwenen. Maar haar woorden brandden nog steeds in mijn hoofd.
Thuis zette ik Scarlett in haar kinderstoel en smeerde de boterham
Ze zat met een rood gezicht, haar oogjes nog een beetje vochtig, maar ze begon zichzelf weer te worden. “Mama?”
“Ja, liefje?”
“Die mevrouw was boos.”
Ik zuchtte en knikte. “Ja, dat was ze.”
“Waarom?”
“Sommige mensen vinden dat kindjes altijd rustig moeten zijn. Dat ze nooit boos of verdrietig mogen zijn. Maar dat is niet hoe het werkt.”
Scarlett haalde haar schouders op en smeerde met haar kleine handjes de hagelslag uit over haar boterham
“Ik was boos.”
“Dat weet ik.” Ik gaf haar een kus op haar haren. “En dat mag ook.”
In ieder geval wel van mij…
ROOS
