Gaby: “‘Had ik dat nog niet verteld?!’, zei mijn dochter (27), ze gaat altijd eerst naar mijn ex-man, het kwetst me enorm”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

Vanaf het moment van onze scheiding veranderde de relatie

Toen mijn dochter vijftien jaar was, gingen mijn ex-man en ik uit elkaar. Een verdrietige, maar onvermijdelijke beslissing. Er was geen ander, maar de liefde tussen ons was op.  Vanaf dat moment veranderde er iets in onze moeder-dochterrelatie. Waar ze voorheen altijd tegen mij aan kroop op de bank en me alles vertelde, begon ze zich langzaam maar zeker meer aan haar vader te hechten. Natuurlijk begreep ik dat ze houvast zocht. Maar eerlijk gezegd had ik nooit verwacht dat ik zo naar de achtergrond zou verdwijnen.

Ik hoopte zo dat deze gebeurtenis onze band zou versterken

Nu, twaalf jaar later, is mijn dochter 27 en zelf moeder van een prachtige dochter van twee. Toen ik hoorde dat ik oma zou worden, bloeide er een sprankje hoop in mij op. Dit was hét moment waarop we als moeder en dochter weer dichter naar elkaar konden groeien. Maar helaas, ook deze gebeurtenis bracht ons op een of andere manier niet dichter tot elkaar. Mijn dochter kiest nog steeds haar vader boven mij, en het doet pijn.

Ik heb tal van voorbeelden dat haar vader op nr 1 staat

Het is subtiel, maar zo voelbaar. Wanneer ze iets belangrijks meemaakt, is haar vader de eerste die het hoort. Dat besef kwam keihard binnen toen ik er pas na vier dagen achter kwam dat ze een huis had gekocht. “Oh, had ik dat nog niet verteld?” zei ze luchtig toen ik haar ernaar vroeg. Terwijl haar vader al was mee geweest om het huis te bekijken. Ook bij de geboorte van mijn kleindochter voelde ik die afstand. Natuurlijk mocht ik langskomen in het ziekenhuis, maar haar vader had al tijdens het eerste bezoekuur een paar uur eerder zijn eerste knuffel gekregen. Toen ik vroeg of ik ergens mee kon helpen in de kraamtijd, wuifde ze het weg. “Papa haalt al het een en ander, meer heb ik niet nodig nu, misschien later,” zei ze. Maar die later kwam niet. Mijn hart brak een beetje, maar ik hield mijn mond.

Zijn huis lijkt als thuis, het mijne als bezoek

Het meest confronterende is hoe ze haar vader ziet als haar veilige haven. Mijn dochter woont met haar man een drie kwartier rijden van onze woonplaats, de woonplaats waar zij is opgegroeid en nog veel vrienden heeft. Zijn huis staat op nog geen tien minuten van het mijne, maar als ze ergens een weekend wil blijven met mijn kleindochter omdat dat handiger is met haar slaapjes, gaat ze naar hem. “Papa heeft meer ruimte,” zegt ze dan, of: “Daar is Lieve gewend om te slapen.” 

Foto’s op social media steken mij

Soms spreek ik haar dagen niet, maar als ik op social media een foto voorbij zie komen van haar en mijn kleindochter in de achtertuin van haar vader, knaagt dat aan me. Waarom is ze niet ook even langs mij gekomen? Of heeft ze mij überhaupt even gebeld. Blijkbaar voelt zijn huis meer als een thuis, en het mijne als een plek om af en toe op bezoek te komen?

Ik had gehoopt dat oma worden onze band zou versterken

Dat we samen wandelingen zouden maken met de kinderwagen, dat ze me om advies zou vragen, dat mijn kleindochter vanzelfsprekend ook vaak bij mij zou zijn. Maar dat gebeurt nauwelijks. “Papa past op, dus als je haar wilt zien, kun je daarheen.” Alsof ik alleen een oma kan zijn als het via hem loopt. En als er een foto wordt gemaakt van de kleine met opa, komt die direct op haar Facebook en Instagram. Een foto van mij met mijn kleindochter? Die krijg ik in een appje, maar die zie ik veel minder terug op Facebook en Instagram. 

Wat heb ik fout gedaan?

Ik vraag me vaak af wat ik verkeerd heb gedaan. Was ik er niet genoeg voor haar na de scheiding? Was ik te streng? Of juist te toegeeflijk? Heb ik iets gemist wat ze nodig had? Ik heb alles geprobeerd om onze band te versterken. Uitjes gepland, haar hulp aangeboden, geprobeerd een luisterend oor te zijn. Maar het lijkt niet uit te maken. Soms denk ik dat ze me gewoon minder nodig heeft. Dat het niet eens iets persoonlijks is, maar puur een kwestie van gevoel en gewenning. Maar toch… het steekt.

Ik durf het niet te bespreken

Ik zou er nooit iets van zeggen, want ik weet dat ik daarmee een grote kans loop haar alleen maar verder weg te duwen. Maar als ik ‘per ongeluk’ weer iets nieuws over haar leven via haar vader hoor in plaats van rechtstreeks van haar, voelt het als een klap in mijn gezicht. Ik blijf hopen dat er een moment komt waarop ze inziet dat ik er óók altijd voor haar ben geweest. Dat ik haar net zo liefheb als haar vader dat doet. Dat mijn rol als moeder en oma ook en even waardevol is. Maar tot die tijd slik ik mijn verdriet in en houd ik me sterk. Want wat kun je anders, als moeder?

GABY