Lidia: “Een klasgenootje van Loes belt ineens: ‘Er lag overal vruchtwater, de ambulance is onderweg naar school'” 

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.

Lees hier deel 1: Lidia: “Ik loop de kamer van mijn dochter (15) binnen en schrik enorm: ‘Dit meen je niet?’, gooi ik er zonder nadenken uit” 
En deel 2: Lidia: “Mijn dochter (15) komt thuis van haar eerste schooldag: ‘Die blikken mam, ik voel me een attractie met mijn buik’”

Mijn dochter Loes was inmiddels ruim 35 weken zwanger. Nog even en dan ging ze met verlof. Geen school en volledige focus op haarzelf en haar kindje zal haar goed doen. Loes klaagt al twee dagen over krampen. “Tja, die voorweeën zijn geen pretje, maar dit kan nog wel even duren. Ik had er bij jou weken last van.”

“Mam, heb er echt geen kracht voor”

De volgende ochtend zei Loes: “Mam, ik heb er vandaag écht geen kracht voor.” Ik weet dat ze school het liefst skipt en direct met verlof gaat, maar ze is er echt bijna. “Nog even volhouden, meisje. Ga in ieder geval de ochtend”, zei ik.

“Ineens lag er een plas water onder haar en zag ik bloed”

Ik wacht thuis op de onderhoudsmonteur van de CV-ketel als Loes mij belt. “Loes, wat is er?”, maar ik hoor ineens een hele andere stem. Het is haar klasgenootje Sara. “Het ging allemaal zo snel, maar volgens mij gaat Loes bevallen. We waren aan het kletsen voor het lokaal en ineens lag er een plas om haar heen en zag ik bloed. We raakten in paniek en ik belde 112.” Ik schrik, maar probeer direct praktisch te denken. Het klinkt niet gevaarlijk, maar wel alsof de bevalling op gang is. “Ik kom er direct aan, Sara. Blijf bij Loes.”

“Mam, ik ben zo bang”

De school is gelukkig dichtbij en ik hoor sirenes. Ik pak snel de vluchttas die we – gelukkig – al een week geleden hadden ingepakt en haast me naar mijn auto. Eenmaal aangekomen bij de school zie ik dat Loes op een brancard naar buiten wordt gebracht. “Wacht, ik ben haar moeder!!”, roep ik. Ik zie Loes met betraande ogen, “Mam, ik ben zo bang..” Ik probeer haar gerust te stellen. “Het komt allemaal goed meisje, ik ben bij je.”

“Ik kan me voorstellen dat je daarvan schrok”

Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen gaat ze aan de CtG en even later komt er een arts binnen. “Gelukkig ziet het er voor nu goed uit. De baby doet het nog steeds goed en het bloeden is gestopt. Ik kan me voorstellen dat je daarvan schrok, maar het hoeft niet direct veel te betekenen.” Wel zijn de vliezen van Loes gebroken en wil de arts kijken hoeveel ontsluiting ze heeft. “4 centimeter! Die eerste centimeters zijn vaak het lastigst en daar ben je al doorheen.” Ik zie bij Loes ineens het besef dat de bevalling echt is begonnen..

“Maar het kan toch nog niet zover zijn??”

Onderweg naar het ziekenhuis heb ik Marcus gebeld, hij was de eerste twee uur vrij en was dus nog steeds thuis. Zijn moeder zou hem komen brengen en een kwartier later komt hij de kamer binnen. Ook hij is helemaal in de war. “Maar het kan toch nog niet zover zijn???” Ik probeer hem uit te leggen dat baby’s soms eerder komen en het niet gelijk een reden is om in paniek te raken. “Het is een veilig termijn Marcus, ook al wilden we dat hij nog even bleef zitten.”  

“Mam, ik kan dit niet”

Ineens zie ik aan Loes dat ze het erg zwaar heeft. Hiervoor kon ze de weeën nog best goed wegpuffen. “Het doet zo’n pijn, mam, het doet zo’n pijn!” Ik probeer haar moed in te praten en houd haar hand vast, maar het helpt niet. “Mam, ik kan dit niet,” kreunt ze met tranen in haar ogen. “Je doet het al,” zeg ik zacht en veeg het zweet van haar voorhoofd. “Nog even, Loes.”

“Wat zeg je?! Dat meen je niet!”

De verloskundige komt kijken en zegt dat ze in een weeënstorm zit, daarom heeft ze zoveel pijn. “Ik wil een ruggenprik, alsjeblieft!!” De verloskundige geeft aan dat ze eerst gaat kijken hoeveel ontsluiting ze heeft. “Dit is niet voor niets hoor Loes, je zit al op 8 centimeter. Het goede nieuws is dat je nog maar 2 centimeter moet, maar het slechte nieuws is dat we dan geen ruggenprik meer zetten..” Loes trekt bleek weg: “Wat zeg je?! Dat meen je niet!” Gelukkig komt ze met een alternatief: “We kunnen wel een morfinepomp aansluiten.” Ik zie de opluchting in de ogen van Loes.

“Je doet het geweldig,” zegt hij zacht

Ik merk dat Marcus niet goed weet wat hij moet doen. Hij zit er ook bleekjes bij. Maarja, een jongen van 15 die zo vader gaat worden.. 5 weken eerder dan gedacht. Dat is natuurlijk ook veel om mee te dealen. “Je doet het geweldig,” zegt hij zacht. Hij pakt haar hand en knijpt er zachtjes in.

“Maar ik weet helemaal niet hoe dat moet”

Gelukkig doet de morfine goed zijn werk en zie ik dat Loes weer wat tot leven komt. Ze maakt zelfs alweer grapjes, dan weet je dat het goed gaat. Twee uur later gaat de verloskundige weer kijken en is het echt zover: “10 centimeter Loes, je mag zo gaan persen.” Ik zie Loes verschrikt kijken: “maar ik weet helemaal niet hoe.” Dan is ze ineens weer mijn kleine meisje. “We gaan je er doorheen helpen”, zeg ik.

Dit moment ga ik nooit meer vergeten

Na 45 minuten persen zie ik ineens het hoofdje. Geloof me, je weet niet wat je op dat moment voelt. Ik werd overspoeld met emoties. Mijn dochter krijgt nu gewoon een kind.. en ik mag erbij zijn. Loes perst nog één keer en dan klinkt er een huiltje. Ze leggen hem direct op haar borst. “Dat is mijn baby,” fluistert ze, met tranen in haar ogen. Marcus huilt ook tranen met tuiten. Loes kijkt naar beneden, haar vingers trillen als ze het zachte hoofdje aanraakt. “Hoi kleintje, hoi lieve Lucas” Ik voel mijn eigen tranen over mijn wangen lopen. Mijn dochter is moeder geworden. Dit moment ga ik nooit meer vergeten.

Alsof het nooit anders is geweest

De eerste weken zijn zwaar. Loes is uitgeput, maar ze straalt als ze naar haar zoontje kijkt. Alsof het nooit anders is geweest. Het voelt ook totaal niet alsof ze zelf nog een kind is. Ineens is ze volwassen. Bijzonder hoe dat werkt. Ik help haar waar ik kan, maar verder doen zij en Marcus alles voor Lucas.

“We willen Lucas ontmoeten!”

Op een middag staat de deurbel. Haar vriendinnen Mila en Noor staan voor de deur met cadeautjes en ballonnen. “We willen Lucas ontmoeten!” Loes laat hen binnen en kijkt nerveus toe hoe ze voorzichtig over het wiegje buigen. “Hij is zo klein,” fluistert Noor. Mila pakt Loes’ hand. “Jij bent echt een sterke mama.” Loes glimlacht, voor het eerst in dagen echt oprecht. “Dank je.” Ik kijk toe en voel mijn hart overlopen van trots. Mijn meisje is moeder geworden. En ze doet het geweldig.

LIDIA