Toen ik de mail van school kreeg, had ik een onderbuikgevoel
Of ik tijd had voor een gesprek met de juf over Molly. Ze schreef dat het belangrijk was en liever snel dan later. Dit klonk erg serieus. Ik probeerde kalm te blijven. Misschien ging het over haar cijfers? Haar gedrag in de klas? Of had iemand haar iets aangedaan? Ik wilde niet meteen het ergste denken, maar de zenuwen knaagden aan me.
Thuis vroeg ik Molly wat er aan de hand was
Ze haalde haar schouders op. “Weet ik niet.” Ik vond dat raar. “Heeft de juf iets gezegd op school?”. Ik hield haar reactie goed in de gaten. “Nee.” Ze keek me recht aan, ogen onschuldig, alsof ze geen idee had waar dit over ging. “Oké,” zei ik. “Dan hoor ik het morgen wel.”
De volgende ochtend zat ik tegenover de juf in het kleine kamertje naast het klaslokaal
Haar gezicht was ernstig, haar handen gevouwen op het bureau. Ik voelde de spanning stijgen. “Ashley,” begon ze. “Ik wil met je praten over het gedrag van Molly op school. We hebben signalen gekregen dat ze andere meisjes buitensluit en gemeen doet.”
Ik voelde hoe mijn wangen in brand stonden
“Wat bedoel je precies?”. De juf zuchtte diep. Ze had het er moeilijk mee. “Molly schrijft nare briefjes. Ze geeft ze door in de klas, gericht aan een paar meisjes. Dingen zoals ‘jij mag niet met ons meedoen’ of ‘niemand vindt jou leuk’. Soms worden ze zelfs in hun tassen gestopt zodat ze ze pas thuis vinden.”
“Wat? Dat kan toch niet?”, zei ik
De juf keek me medelevend aan, maar ook streng. “Het gebeurt al een tijdje. Op het schoolplein zien we ook dat Molly meisjes bewust negeert of ze wegduwt uit groepjes. Tijdens spelletjes fluistert ze naar anderen en lacht ze meisjes uit. Het is echt naar, Ashley. Echt gemeen.” Ik wist even niet wat ik moest zeggen. Dit was niet mijn Molly. Mijn lieve, slimme, grappige meisje. Dit klonk als iemand anders.
De juf vervolgde
“We hebben voorbeelden gehoord van meerdere kinderen. Bijvoorbeeld afgelopen woensdag, toen een nieuw meisje probeerde mee te doen met touwtje springen. Molly zei tegen de anderen dat ze moest doen alsof ze haar niet zagen. Het meisje bleef maar vragen of ze mee mocht doen, maar ze werd compleet genegeerd. Uiteindelijk liep ze overstuur weg.”
Ik probeerde het me voor te stellen
Een kind dat wanhopig probeert mee te doen, terwijl mijn dochter… nee, dit kon toch niet? “En gisteren,” ging de juf verder, “heeft Molly tegen een meisje gezegd dat haar trui lelijk was en dat niemand met haar wilde zitten omdat ze ‘stinkt’. Het meisje heeft de hele pauze alleen gezeten.”
Ik kon niet anders dan met open mond naar de juf staren
Mijn lieve Molly. Mijn kleine meisje, dat met haar knuffel in bed kroop en nog steeds kusjes vroeg voor het slapengaan. Hoe kon zij dit doen? Zo had ik haar niet opgevoed. De juf keek me even aan en zei toen: “Ik weet dat dit moeilijk is om te horen. Maar we moeten hier iets mee. Dit kan niet zo doorgaan.”
In mijn hoofd tolde het
“Heeft Molly hier iets over gezegd?”, vroeg ik aan de juf. “We hebben haar gevraagd waarom ze dit doet, maar ze zegt dat ze het niet weet. Of dat het een grapje was. Maar het is geen grap meer als kinderen elke dag huilend naar huis gaan.”
De rest van het gesprek ging langs me heen
De juf had het over gesprekken met de intern begeleider, over hoe we dit samen moesten aanpakken, over de impact op de andere kinderen. Ik hoorde het allemaal, maar mijn hoofd zat vol. Mijn dochter was een pestkop. Een rotkind. Mijn dochter deed andere kinderen pijn.
Thuis zat Molly aan tafel met haar boterham, alsof er niks aan de hand was
Ik was woest. “Molly,” begon ik kwaad, “Waarom schrijf jij briefjes naar kinderen waarin je zegt dat ze niet mee mogen doen?” Ze stopte direct met kauwen. “Het is maar een grapje”, probeerde ze. “Dat zei je ook tegen de juf. Maar dat kan toch niet? Je schrijft die woorden op. Dat betekent dat je ze ergens vandaan haalt.”Ze haalde haar schouders op. “Iedereen doet het.”
Mijn maag draaide werkelijk om
“Iedereen?”, herhaalde ik. “Nou ja, niet iedereen, maar… het is gewoon grappig.” Dit is bespottelijk. Wat gebeurde er hier? Ik voelde mijn hartslag versnellen. “Grappig? Dat meisjes huilend naar huis gaan? Dat ze zich buitengesloten voelen?”
Molly keek naar haar bord en friemelde aan haar mouw
“Ik weet het niet.” Ze had helemaal geen spijt. Mevrouwtje vond het wel grappig en wist verder niks anders te zeggen. Ik was er zo klaar mee. “Ik wil dat je erover nadenkt. Echt nadenkt. En dat je stopt met dit gedrag. Dit is niet wie wij zijn. Dit is niet wie jíj bent.” Ze probeerde verdrietig te kijken, maar het lukte haar niet. Omdat het toneelspel was. Het was niet oprecht. Gadver.
Ze knikte, maar ik zag dat het niet echt binnenkwam
Hoe kon ik dit rechtzetten? Hoe zorgde ik ervoor dat Molly begreep dat dit niet kon? En ik had het niet eens doorgehad.
ASHLEY
Mensen, dit is een volkomen fictief verhaal. Naar het lijkt vertaald uit het Engels. Gewoon click-bait.
Ik vind dat de school wel wat eerder aan de bel had mogen trekken en idd een kind dat geen schuldgevoelens heeft is zorgelijk. goddank neemt de moeder dit bloedserieus en zal er idd hulp ingeroepen moeten worden voordat het nog erger wordt. sterkte met deze hele moeilijke situatie.
wat erg om dit te horen iver je dochter terwijl je weet dst je haar goed opvoed.
het ergste is nog wel dat het totaal niet binnenkomt bij haar en ze geen enkel spijtgevoel heeft en er ook helemaal niks bij voelt bij wat ze de andere kinderen aandoet en dat baart mij wel zorgen.
ik zou dus ook meteen hulp inroepen aan een kindertherapeut om te achterhalen waardoor dit gedrag komt en vooral waarom ze er niks bij voelt want dat vind ik vooral zorgelijk. kijk, pesten komt voor maar ze voelt niks als je verteld dat de slachtoffers zo verdrietig eronder zijn en dat vind ik vooral zorgelijk.
daarom niet wachten en hulp zoeken. een kindertherapeut is laagdrempelig en weet vaak al heel snel te achterhalen hoe je het beste hiermee kan omgaan en wat de reden is waardoor ze niks voelt.
wens je enorm veel sterkte toe want dit is niet niks!❤️
Waarom straf je je kind niet?
Vaak komt hufterig gedrag bij kinderen voort omdat hun ouders hun geen consequenties voor hin acties leren.
Gentle parenting is goed, maar als je kind de lijn voorbij gaat moet je ze consequenties geven. Volwassenen hebben dat ook en we moeten onze kinderen voorbereiden op de echte wereld.
Het feit dat ze Molly geen consequenties gaf en er ook geen eens over nadenkt, toont de wortel van het probleem.
Wat goed dat je gaat meteen hebt aangesproken. Houd dat vast, steeds weer controleren en vragen aan de juf hoe het gaat. Jouw dochter zal steeds op haar gedrag worden gewezen op t moment dat t weer zo is. Zo snapt ze geleidelijk wel dat ze steeds wordt geobserveerd. Succes , en doorzie haar niet gemeende onschuldige spijtbetuigingen.
Bij de kop van het verhaal ging mijn haar en beetje overeind staan, maar gelukkig maakte het verhaaltje het wat beter. Wat goed dat nu (eindelijk?!?) de (ouders van) de daders eigen aangesproken. Toen mijn dochter jong was ( nu 35) kregen idd de slachtoffertjes en gedragscursus. als dat nu eens begonnen werd….
En voor de moeder. Dat is slikken zeg. Heftig ook hoe je dochtertje reageerde, dit wil toch ook niemand. Sterkte ermee. Zou best het vervolg hiervan willen weten.
misschien is zo’n kind niet te raken door in te leven in het slachtoffer omdat pesters vaak een verlaagd geweten hebben. Wat heb wel raakt en dus tot gedragsverandering dwingt is de pakkans x de straf. Scholen richten zich vaak op gedragsverandering bij slachtoffers zelden op daders, terwijl ze zo de sfeer verziekers van morgen zijn op hun toekomstige werkplekken.
Wat naar dat je dit als ouder te horen krijgt. Je doet zo erg je best om hun goed op te voeden hun normen en waarden te leren en dan hoor je dat je kind een pestkop is.
Ik hoop dat het je lukt om haar goed te laten inzien dat wat ze doet echt niet kan! Misschien een psycholoog inschakelen of via school een maatschappelijk werkster iets in de pedagogisch kant.
Heel veel sterkte!