Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Ik lig op bed, opgerold als een garnaal, terwijl de pijnscheuten door mijn buik jagen. Het voelt alsof iemand met een gloeiendhete vork in mijn onderbuik aan het roeren is. Mijn hoofd bonkt, mijn benen tintelen en mijn rug lijkt wel in brand te staan. Dit is dag drie van mijn menstruatie, de meest helse week van de maand. Mijn werkgever weet het inmiddels: vijf dagen per maand ben ik onbruikbaar. ‘Het is weer zo ver’, stuur ik hem. Gelukkig hebben we een goede verstandshouding. Soms heeft hij geluk en vallen een paar van die dagen in het weekend, maar vaak genoeg niet. En zelfs dan, een weekend met Sue terwijl ik in deze staat verkeer… het is loodzwaar.
Het is letterlijk aftellen tot de dag dat ik weer zwanger ben
Sinds we een actieve kinderwens hebben, mag ik geen sterke pijnstillers meer slikken. Niets helpt. Geen warme kruik, geen kruidenthee, paracetamol. Ik moet er gewoon doorheen. En dat is letterlijk aftellen tot de dag dat ik weer zwanger ben. Want zwanger zijn betekent naast de komst van een kindje: eindelijk even geen menstruaties. Geen helse krampen, geen dagen dat ik niet uit bed kan komen, geen moment waarop ik het gevoel heb dat mijn lichaam me in de steek laat.
Ik dacht eerst dat deze hoeveelheid pijn normaal was
Ik wist eerder niet wat de oorzaak was. Ik dacht dat het erbij hoorde. Dat de pijn die ik elke maand voelde, normaal was. Dat iedereen na een ovulatie zulke steken had, dat iedereen met een menstruatie dagenlang kromliep van ellende. Tot ik stopte met de pil en zwanger wilde worden van Sue. Na maanden proberen gebeurde er niets. En in die tijd verergerden mijn klachten. Mijn buik zwol op, alsof ik continu een paar maanden zwanger was, de krampen werden ondraaglijk en ik werd doodmoe.
Eindelijk had ik maandenlang geen pijn
Na veel onderzoeken kwam de diagnose: endometriose. Eindelijk een verklaring voor al die helse dagen, al die keren dat ik dacht dat ik me gewoon aanstelde. De gynaecoloog was duidelijk: zwanger worden kon een uitdaging zijn. Mijn baarmoeder zat vol met verklevingen en cystes. Maar na ruim een jaar proberen, was daar eindelijk die positieve test. De mooiste dag van mijn leven. En wat voelde ik me goed tijdens die negen maanden! Geen menstruatie, geen ovulatiepijn, alleen maar opluchting. Het was alsof ik eindelijk een normaal functionerend lichaam had.
Mijn ovulatie voelde alsof iemand mijn eierstokken aan het uitwringen was
Na de geboorte van Sue kwam het terug. En hoe. Mijn cyclus begon na een paar maanden weer en vanaf dat moment zat ik weer iedere maand vijf dagen in de hel. Mijn ovulatie voelde alsof iemand mijn eierstokken aan het uitwringen was. Maar nu ik een kind had om voor te zorgen, was het nóg zwaarder. Er zijn dagen geweest dat ik Sue voor de tv moest zetten terwijl ik kreunend op de bank lag. Dat ik haar met moeite een boterham gaf, omdat zelfs staan een opgave was. Mijn man doet wat hij kan, maar hij werkt fulltime. Hij kan niet elke maand een week vrij nemen om mij op te vangen.
Zwanger zijn betekent voor even verlost zijn van deze marteling
We proberen nu voor een tweede kindje. Ik kan niet wachten tot ik zwanger ben. Niet alleen omdat ik zo graag nog een kindje wil, een broertje of zusje voor Sue, maar ook omdat het betekent dat ik voor even verlost ben van deze marteling. Maar wat als het deze keer niet lukt? Wat als we opnieuw een jaar moeten wachten op een positieve test? Of twee? Die gedachte maakt me bang. Ik weet niet of ik dit nog jaren volhoud.
Mijn lijf laat me continu in de steek
Soms denk ik aan wat erna komt. Want na de geboorte van ons tweede kindje gaan we drastische stappen ondernemen. Ik kan dit niet meer aan. Een operatie, hormonen, desnoods een baarmoederverwijdering – wat nodig is, gebeurt. Want dit is geen leven. Dit is overleven. Ik hou van mijn dochter, van ons gezinsleven, van de gedachte aan nog een kindje. Maar ik haat mijn lijf. Mijn lijf dat me in de steek laat, me tegenwerkt, me straft elke maand opnieuw.
Tot die tijd? Aftellen. Hopend op een positieve test. Hopend op negen maanden rust. En hopend op een toekomst waarin ik mezelf niet meer elke maand door deze hel hoef te slepen.
MEREL
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Heel herkenbaar, ik heb er ook mee te maken gehad, doe mij maar zwanger zijn. Na jaren van ellende, heftige bloedingen etc etc, trof ik een gynaecoloog die mij wist te verlossen van deze hel. Ballontherapie heeft mij geholpen om van deze ellende af te komen.. Ik wens je veel sterkte toe en hoop dat je snel een kindje mag verwachten. Liefs een lotgenote.
Heftig, zeg!