Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Hoe zeg ik het tegen mijn dochter?
Ik zit uitgeput op de bank, een kop thee in mijn handen, terwijl mijn man me vragend aankijkt. “Je moet echt op je strepen gaan staan,” zegt hij. “Het is gewoon te veel voor je.” Ik knik, want ik weet dat hij gelijk heeft. Maar het voelt zo ingewikkeld. Hoe zeg ik tegen mijn dochter dat ik niet meer op Bowe wil passen? Dat ik alleen nog zijn oudere zus kan opvangen?
Oppassen op Bowe brengt een extra uitdaging met zich mee
Ik hou van mijn kleinkinderen, allebei. Maar oppassen op Bowe is iets anders dan een middagje met zijn zus doorbrengen. Waar zij zich rustig kan vermaken met haar knutselspullen, een puzzel of een tekenfilm, is Bowe een wervelwind van energie en onvoorspelbaarheid. Hij heeft autisme, en dat brengt een heleboel uitdagingen met zich mee. Ik weet dat hij daar niets aan kan doen, maar eerlijk is eerlijk: het vreet energie. Véél energie.
Vandaag was weer zo’n dag
Vanaf het moment dat mijn dochter hem bracht, voelde ik al dat het een moeilijke middag zou worden. Bowe kwam binnen en begon meteen aan mijn gordijnen te trekken. Ik vroeg hem ermee op te houden, maar het leek niet eens tot hem door te dringen. Zijn zintuigen staan altijd op scherp, en alles in mijn huis lijkt hem te prikkelen. De klok die tikt, de geur van mijn koffie, het patroon op het tapijt – alles leidt hem af, alles móét hij aanraken, onderzoeken of er iets mee doen.
Hij gaat als een wervelwind door mijn huis
Ik probeerde hem op de bank te krijgen met een boekje, maar hij schoot alweer weg voordat ik kon gaan zitten. Rennen door de kamer, tegen de kast bonken, op de vensterbank klimmen. Ondertussen probeerde ik zijn zus aandacht te geven, die rustig haar kleurpotloden had gepakt. Maar elke keer werd ze gestoord door haar broertje, die krijsend door de kamer rende omdat zijn sokken ineens ‘verkeerd’ zaten.
Hij is heel moeilijk aan te sturen
De grootste uitdaging is dat hij nauwelijks te sturen is. Zijn emoties schieten alle kanten op, en als iets hem niet bevalt, kan hij volledig uit zijn doen raken. Vandaag wilde hij bijvoorbeeld per se dat ik hem een boterham met chocopasta gaf, maar toen ik hem die gaf, begon hij te gillen dat het de verkeerde kant op gesmeerd was. Ik probeerde rustig te blijven, stelde voor om een nieuwe te maken, maar tegen die tijd had hij de boterham al van tafel geveegd en lag hij schreeuwend op de grond. Zijn zus keek ongemakkelijk toe, gewend aan zijn buien, maar ik voelde de uitputting alweer in mijn lichaam trekken.
Ook buiten ging het mis
Later probeerde ik hem naar buiten te krijgen, even frisse lucht, even een andere omgeving. Maar ook daar was het moeilijk. Hij wilde niet lopen, maar als ik hem optilde, wurmde hij zich los. Op het speelplein rende hij op andere kinderen af, pakte hun speelgoed zonder te vragen, en toen een jongetje daar iets van zei, gooide Bowe boos zijn schoenen uit en sloeg met zijn handen op zijn eigen hoofd. Ik wist niet hoe snel ik hem moest weghalen.
Ik durf niet te zeggen dat ik dit niet meer trek
Tegen de tijd dat mijn dochter hem kwam halen, was ik leeg. Mijn hoofd bonsde, mijn rug deed pijn, en ik voelde me schuldig dat ik zó verlangde naar rust. Ze zag het aan me en zei: “Drukke dag gehad, mam?” Ik knikte, maar ik kon natuurlijk niet zeggen wat ik dacht. Dat ik dit eigenlijk niet meer trek. Dat ik doodmoe ben na een middag met Bowe. Dat ik haar moet vertellen dat ik misschien alleen nog op zijn zusje wil passen…
Het is een lastig dilemma
Mijn man zegt dat ik duidelijk moet zijn. “Je bent geen dertig meer,” zegt hij. “Je hoeft dit niet te doen als het te zwaar is.” Maar het voelt zo slecht. Mijn dochter rekent op me, en Bowe kan er niks aan doen dat hij zo is. Toch voel ik het steeds duidelijker: dit houd ik niet vol. “Mam, als er iets is moet je het zeggen he!” Ze zag het dus aan mij… wat moest ik nou? Het zeggen of niet?
Lees HIER verder.
INEKE
Je dochter geeft aan als er iets is zeg het mam. Dus dat zou ik dan ook doen. Zij voelt nu dat er iets is en dat is ook niet fijn voor haar. Plus een alternatief vinden zal voor haar ook ding worden om te regelen, tijd kosten, dus ik denk hoe eerder je open bent hoe beter in alle opzichten.
Staat je kleinzoontje al ingeschreven voor een medisch kinderdagverblijf? Daar werken deskundige mensen die ervoor door geleerd hebben om met Autisme om te gaan. Hele dagen bij oma is voor niemand goed, niet voor de ontwikkeling van je kleinzoon, niet voor je kleindochter die zich teveel aanpast, en ook niet voor oma die er bijna aan onderdoor gaat
Je bent oma en moeder over jouw kind.Zij wou zelf moeder worden en zal dus zelf voor haar kinderen moeten zorgen.Ze mag blij zijn met ondersteuning en wanneer haar kind autistisch is zal ze zelf ook wel door moeten hebben hoeveel energie dat kan vreten.Inderdaad zou ik oppassen bij jaar thuis en de frequentie lager zetten. Je wilt toch ook oma blijven en genieten can de tijd met je man.Eerlijkheid duurt het langst en daarbij jij hebt niet gevraagd om kleinkinderen die zijn je gegeven en er bestaat ook een kinderdagverblijf ook speciaal voor kinderen met autisme. Misschien een idee om juist de andere oma zeggen juist wel te laten komen en hem naar een gestructureerd kinderdagverblijf te doen,zo krijg zij ook eens de aandacht en rust die zij verdiend en draait het niet altijd om hem zoals ook thuis dat al doet.Il de k win win.voor hem speciale hulp die voor h rust kunnen inbouwen en uitdaging en voor haar persoonlijke aandacht.Misschien juist goed dat je dochter deze kant gaat bekijken,das ook zorgdragen als moeder maar dan voor beide kinderen.
Aangezien je dochter laat merken dat ze merkt dat je moe bent, lijkt ze me geen onredelijk persoon? Ga het gesprek aan, succes
probeer anders eens bij haar in huis op te passen dan is je kleinzoon in zijn eigen omgeving mischien help dat
Ik had dit probleem ook. Had…. Ik had geen man, die het ook eens voor me op kon nemen..
Mijn 2 kleinkinderen zijn beide gewoon heel druk en maken continu ruzie met elkaar. Ik was aan het eind van zo n oppasdag helemaal kapot. Ik wilde ook wel eens iets leuks doen met vriendinnen of zo. Of lekker een avondje alleen film kijken met een zak chips… Maar 3 dagen per week oppassen met school er tussen door en in het weekend soms elke avond logeren en de halve dag, als mijn dochter ‘brak’ was van het avondje ervoor, nam echt mijn hele leven in beslag. Als ik dan al ‘vrij’ had, moest ik bijkomen van alle drukte. Op een gegeven moment had ik er zooo genoeg van. Ik kreeg een tip van een vriendin.. Ik veinsde een burn out. Ja, heel erg, ik weet het, maar mijn dochter is niet iemand waar je mee kunt praten zonder dat het op ruzie en boosheid uitloopt..
Ik ging een weekend logeren bij een vriendin (de tipper) buiten de stad. Dat ging al met ergenis dat ik dat weekend niet op kon passen..
De vriendin belde mijn dochter op zaterdag op om te zeggen dat ik was ‘ingestort’. Dat zij de dokter erbij had gehaald en dat die had geconstateerd dat het waarschijnlijk een burnout had. Dat ik het een poosje heel rustig aan moest doen. En dat hij vond dat ik een erg hoge bloeddruk had en dat ik mij eens goed moest laten onderzoeken. En dat ik dus nog wat langer bij haar (die vriendin dus) zou kunnen blijven logeren en dat zij wel voor me zou zorgen. En dat ik nu sliep…. 2 weken heb ik bij haar gelogeerd. 2x heeft mijn dochter me gebeld en gevraagd of ik nog niet opgeknapt was. Ik hield me nog wat zwakjes. Daarna had ze natuurlijk al andere oppas moeten regelen. Omdat ik dit natuurlijk niet zo lang kon volhouden sprak ik met haar af dat ik nog maar 1 dag in de week zou oppassen en in het weekend 1 avond, waarbij zijnde kinderen dan uiterlijk 11 uur zou ophalen, brak of niet!
En dat doen we nu nog steeds! Soms moet je slechte gewoonten gewoon doorbreken.
Dit klinkt toch net wat anders. Jouw dochter lijkt jou een makkelijke oppas te vinden voor wanneer ze behoefte heeft aan me-time. Dit verhaal gaat over iemand die graag wil oppassen maar waarbij de zorg voor haar beperkte kleinzoon te zwaar is voor haar. Haar dochter geeft ruimte om het gesprek aan te gaan.
Wanneer er ruimte is voor een gesprek, zal dat altijd de voorkeur hebben boven liegen of ziekte veinzen, lijkt mij…
Hebben jullie er al over nagedacht om bij je dochter thuis op te passen. Is waarschijnlijk prettiger voor je kleinzoon. Bespreek het met je dochter. Voor haar is het waarschijnlijk ook lastig. Ben open en eerlijk. Hoe pijnlijk dit misschien ook is.
Zeggen. Dit dan ook de relatie tussen jou en je kleinzoon verpesten. Het is moeilijk positief te blijven over iemand die zo jou uitput. Als je wel wil blijven oppassen is mijn advies om zoveel mogelijk het bos in te gaan. Gewoon op de grond zitten met een kleed en hem laten rond dollen. Ik heb zelf ook autisme en dat werkte voor mij het best. Al moet ik wel zeggen dat ieder autisme anders is. Veel succes
Nou, ik zou het toch maar aangeven aan je dochter. Straks komt het nog zover dat je er inderdaad echt aan onder door gaat. Dat lijkt me helemaal niet de bedoeling!
O wat erg zeg ik zou het bespreken jou dochter en zeggen dat het jou niet meer lukt ,zei zal het ook wel snappen dat haar zoontje zo druk is .