Ik heb een geheim. Een geheim waar ik me al jaren voor schaam. Iets waar ik niet over praat, niet met vriendinnen, niet met mijn moeder, zelfs niet met mijn eigen man. Het voelt alsof ik de enige ben. Alsof niemand dit begrijpt. Alsof ik… stuk ben.
De realiteit was dat ik het niet kon
Het begon toen ik een tiener was. Mijn vriendinnen praatten openlijk over tampons, hoe handig ze waren bij het zwemmen, hoe je na een tijdje niet eens meer voelde dat je er een in had. Ik knikte altijd maar een beetje, lachte mee, deed alsof. Maar de realiteit was dat ik het niet kon. Elke poging voelde alsof mijn lichaam zich verzette, alsof ik een muur probeerde te doorbreken die niet mee wilde geven. Ik dacht: misschien doe ik het verkeerd. Misschien ben ik gewoon een aansteller. Dus probeerde ik het keer op keer. Elke maand weer. En elke maand faalde ik.
“Misschien ben je gewoon gespannen”
Toen ik achttien was, kreeg ik mijn eerste echte vriendje. Hij was lief, geduldig, begripvol. Maar toen het moment daar was, verstijfde ik. Mijn lichaam sloot zich af, alsof het me wilde beschermen tegen iets vreselijks. Het deed pijn. Zoveel pijn dat ik huilde. Hij schrok. ‘Misschien ben je gewoon gespannen,’ zei hij voorzichtig. ‘We kunnen het rustig aan doen.’
Het voelde alsof ik gevangen zat in mijn eigen lichaam
Maar het bleef. Elke keer weer. Het voelde alsof ik gevangen zat in mijn eigen lichaam. En ik schaamde me kapot. Ik voelde me niet normaal. Alle andere meiden om me heen leken moeiteloos te genieten van seks, terwijl ik het liefst onder de dekens kroop en verdween.
Onprettig? De pijn was ondraaglijk
Op een dag besloot ik naar de huisarts te gaan. Een inwendig onderzoek, stelde ze voor. ‘Dit kan een beetje onprettig aanvoelen,’ zei ze. Dat was een understatement. Toen ze de eendenbek inbracht, kromp ik ineen. De pijn was ondraaglijk. Ik begon te trillen, mijn ademhaling versnelde, mijn ogen vulden zich met tranen. De huisarts stopte onmiddellijk. Ze keek me bezorgd aan. ‘Ik denk dat je vaginisme hebt,’ zei ze.
Alles werd een gevecht tegen mijn eigen lichaam
Vaginisme. Ik had er nog nooit van gehoord. Maar blijkbaar had ik een onbewuste reflex waarbij mijn bekkenbodemspieren zich aanspanden zodra er iets in de buurt kwam. Seks, tampons, een simpel medisch onderzoek – alles werd een gevecht tegen mijn eigen lichaam. Ik kreeg oefeningen mee. Ontspanningstechnieken. Ademhalingsoefeningen. Maar de schaamte bleef. Ik durfde het tegen niemand te zeggen. Wie zou dit begrijpen?
Ik wilde het zeggen, maar het lukte niet
Toen ik mijn man leerde kennen, verzweeg ik het. In het begin konden we eromheen werken. Kusjes, knuffels, andere manieren om intimiteit te delen. Maar op een gegeven moment voelde ik zijn verlangen. En ik voelde de druk. ‘Wat is er?’ vroeg hij op een avond, terwijl we samen in bed lagen. Ik keek hem aan, wilde het zeggen, maar de woorden bleven steken in mijn keel. ‘Niets,’ mompelde ik. ‘Gewoon moe.’
Ik brak en kon alleen maar huilen
Uiteindelijk gaf ik eraan toe en mijn man zag dat er iets mis was. “Gaat het?”, hij keek me verschrikt aan. Ik brak en kon alleen maar huilen. Ik vertelde over de diagnose. Alles kwam eruit. De angst. De pijn. De schaamte. Mijn man hield mijn hand vast. Zijn ogen stonden vol medelijden, maar niet met afkeer. Geen walging. Alleen liefde. “We gaan samen kijken wat we kunnen doen zodat het beter wordt.”
Ik deed alles om er vanaf te komen
Ik volgde therapieën, werkte met een bekkenbodemfysiotherapeut, probeerde dilatoren – kleine plastic staafjes die ik langzaam moest opbouwen om mijn spieren te laten wennen. Het was een hel. Maar ik zette door. Stap voor stap. Met tranen, met woede, met frustratie. En uiteindelijk werd het beter, ik leerde trucjes om ermee te dealen, maar het blijft een ding.
Hoe leg je uit dat intimiteit soms nog steeds voelt als een gevecht?
Tot op de dag van vandaag praat ik er nauwelijks over. Want hoe leg je uit dat iets wat voor anderen zo simpel is, voor mij een nachtmerrie blijft? Hoe vertel je een vriendin dat je een keizersnede hebt gehad, niet omdat het medisch noodzakelijk was, maar omdat een natuurlijke bevalling me kapot had gemaakt? Hoe leg je je man uit dat zelfs na al die tijd, zelfs na therapie, intimiteit nog steeds soms voelt als een gevecht?
Het voelt alsof mijn lichaam faalt
Soms denk ik: ben ik echt de enige? Maar diep van binnen weet ik dat dat niet zo is. Alleen praten we er niet over. We zwijgen, vanwege de angst en schaamte. Terwijl dit iets is waar je zelf geen schuld aan hebt, maar toch voelt het zo omdat het jouw lichaam is die faalt..
SANNE
Wat een herkenbaar verhaal en wat goed dat je het deelt. Lieverd, je bent niet alleen! Het is zo’n eenzame strijd, omdat niemand erover praat. Maar het komt zoveel voor. Ik ontdekte dat toen ik eindelijk open werd, meerdere keren kreeg ik de reactie; oh, maar dat heb ik ook.. en ook de bekkenbodemfysiotherapeut en seksuologen vertelden mij hoeveel vrouwen hiermee worstelen.
Ik ontdekte het ook door tampons en toen een heel botte gynaecoloog mij onderzocht op mijn 15e en toen het ‘vonnis velde’. Ik klapte dicht en heb er 10 jaar helemaal alleen mee rondgelopen en mannen op afstand gehouden. Toen leerde ik mijn ex kennen, die eerst mijn vertrouwen won om dit vervolgens tegen mij te gebruiken (een narcist) en klapte ik nog meer dicht. Maar toen leerde ik mijn huidige man kennen en die reageerde net zo lief als jouw man. Samen met hem heb ik mijn seksuele trauma’s doorgewerkt. Waar de eerdere therapieën (dilators en bekkenbodemfysio) maar tot zekere hoogte hielpen, bracht mijn man zachtheid en liefde in dit gebroken eenzame stuk van mij. 100% genezen ben ik niet. Maar ik kan er nu wel van genieten en dat is iets wat ik nooit had durven geloven. We hebben zelfs een dochtertje samen! (Ook geboren met keizersnee trouwens). Heel veel liefde voor jou!
Mijn zus heeft het ook. Twee vingers en dan is het al een hel bij haar… Terwijl ik het andere uiterste ben weer… Haha ik kan geen dag zonder en liefst gewoon hele dagen door.
Bij ons is het helaas bij beide ontstaan door misbruik. Bij haar klapte het dicht, bij mij ging het juist over in seksverslaving.
Wij grappen er altijd een beetje over dat wat zij tekort heeft ik weer teveel heb.
Maar het is inderdaad een taboe om erover te spreken terwijl in mijn ogen het juist onzin is om ervoor te schamen. Seks is heel normaal en erover praten hoort dus ook normaal te zijn.
Wat ik aanraad aan mijn zus is dan toch je blijven stimuleren. Er zijn speeltjes waarbij je niet naar binnen hoeft en die voornamelijk gefocust zijn op de clit en schaamlippen.
Wat meer glijmiddel gebruiken (sommige vrouwen reageren slecht daarop maar kijk wat voor meer producten er zijn naast glijmiddel, zoals bepaalde massageolie). Al knijp je de halve fles leeg en zodra je orgasme krijgt is het meestal al wat vochtiger van binnen.
Probeer de mood ook te zetten. Ik doe het namelijk ook minder goed op tl-lampen. En water zorgt er juist voor dat het stroever gaat dus doe eens een knus avondje met je partner in bed met de romantische setting aan.
Herontdek je lichaam, schaam je nergens voor en laat je volledig eerlijk en vol overgave eens gaan bij je man.
Ik heb bewondering voor je. 😘✌🏼
Met alle respect: je houdt zelf ook die schaamte in stand door er al die tijd met niemand over te praten. Ik weet niet hoe dit probleem is of voelt, maar het verbaast mij in het leven sowieso dat zo weinig mensen open kaart durven te spelen over zaken. Daarmee blijft een taboe in stand en de schaamte bestaan. Bovendien: sinds de intrede vh internet is het toch ook relatief makkelijk om aan info te komen of lotgenoten te vinden?
Hoe dan ook, goed dat je je verhaal deelt en sterkte ermee
probeer hypnose therapie .. kan een onderliggende trauma zijn… Nee niet meteen denken aan misbruik.
zoek wel even een goede uit en niet zo eentje die het alleen maar uit een boekje heeft geleerd en zichzelf hypnotiseur noemd
maar hier is wel wat aan te doen ❤️
misschien wat gek maar bij mij is dit overgegaan door haptonamie… dat is ook een soort therapie bij de fysio. niet elke fysio kan/doet dit en het is heel intens kan ik je vertellen. maar het heeft wel effect..
Er zijn meer vrouwen die dit hebben. Misschien kun je een lotgenotengroep zoeken als dat bestaat (vast wel) en als je daar behoefte aan hebt.
Fijn dat het je man in elk geval niet heeft afgeschrikt en hij jou steunt!
er bestaan inderdaad groepen voor lotgenoten met vaginisme. deze kunnen je veel inzicht en vooral veel herkenning bieden. zeker aan te raden voor ervaringen en omgaan met schaamte.
veel succes gewenst!