Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Ik heb van alles geprobeerd om haar over die drempel heen te helpen. In het begin dacht ik dat het misschien de onbekendheid was met de ouders van haar vriendinnetjes. Dus ging ik mee, dronk een kopje thee en zorgde dat ik bleef tot ze zich op haar gemak voelde. Dat hielp niet. Ik nodigde toen de ouders uit bij ons thuis, zodat ze in eigen omgeving kon wennen. Maar helaas, dat hielp ook niet mee.
Ik probeerde van alles
Toen probeerde ik het anders. Eerst even thuis landen, en dan pas brengen. Ook dat maakte geen verschil. Misschien lag het aan de lunch? Dus aten we thuis en ging ze daarna. Maar nee, ook dat hielp niet. Ik probeerde het met beloningen, moedigde haar aan, ouders probeerden haar over te halen door een leuke activiteit te plannen, maar niets werkte. Het leek alsof er een onzichtbare muur stond tussen haar en het idee om ergens anders te spelen.
Ouders van vriendinnetjes begrepen het niet
Veel vriendinnetjes haakten af. Ouders vonden het gek. “Waarom komt ze nooit hier?” vroegen ze me. Ik zag de verbazing op hun gezichten als ik uitlegde dat Mara zich simpelweg het prettigst voelt thuis. Sommigen begrepen het, anderen trokken hun wenkbrauwen op.
Ze is gelukkig niet eenzaam
Toch zijn er twee vriendinnetjes die het hebben geaccepteerd. Zij komen regelmatig bij ons spelen en hebben er geen probleem mee. En eerlijk? Dat stelt me gerust. Mara is niet eenzaam. Ze heeft plezier, lacht, speelt en geniet. Ze wordt bij deze meiden ook op de kinderfeestjes gevraagd, ook dat is een drama. Als kleuter lukte het niet en moest ik haar mee naar huis nemen. In groep 3 ben ik er twee meer bij gebleven. In groep 4 is ze wel meegegaan, weliswaar naar een binnenspeeltuin waar ze regelmatig komt, en met daarvoor en daarna slapeloze nachten en huilbuien.
Wat als het straks verandert?
Over een paar jaar gaan ze naar de middelbare school. Dan veranderen vriendschappen, wordt zelfstandigheid belangrijker en speelt het sociale leven zich meer buiten de deur af. En eigenlijk verwacht ik dat het eerder al gaat veranderen… Dat ook de twee meiden die het nu nog accepteren er met de tienerleeftijd wel anders naar gaan kijken. Wat als ze dan nog steeds alleen thuis wil afspreken?
Moet ik er meer druk op zetten?
Ik twijfel of ik haar moet pushen om toch die stap te zetten, of dat ik het gewoon moet laten. Dat het vanzelf komt? Misschien is dit gewoon wie ze is. Misschien groeit het vanzelf. Maar wat als dat niet zo is?
Herken jij dit? En hoe zou jij hiermee omgaan?
MARLENE
Interesant.Ja alleen betekent niet eenzaam.
Je kent je eigen kind het beste.
Mijn broer was ook zo. Maar wel of latere leeftijd op Asperges/autistism gekonstateert.
Hij is gelukkig op zijn manier te leven met 2 lifelong vrienden van af middelbare school.
Die hem accepteerde zo als hij is.
Hij heeft met hulp zijn eigen draai in het leven.gevonden.
Mischien toch even naar de psycholoog om wat advies te krijgen.Er is zo veel.druk op tieners en als je ‘anders bent’ wordt het kind vaak geplaagd.
ooit weel eens gedacht dat er een mogelijk bij
ik begrijp wel waar je zorgen liggen, mijn oudste dochter is nu 11 en zit in groep 7. ik geloof dat ze pas 2x in de gehele basisschool tijd bij een ander heeft gespeeld. ze is altijd het liefst thuis, bij mama. Neemt geen prive tijd, is altijd beneden bij ons. ze is heel introvert. bij haar zou ass zijn geconstateerd toen ze 4 was. of dit jaren later nog geldt kan onderzocht worden. ze geven al snel een stempel is mijn mening. pas in groep 7 is ze weer gaan proberen om af te spreken, alleen loopt dit spaak. Als ze al wilt afspreken, is de eerste keer thuis en daarna wilt ze wel bij de ander spelen. Een wereld van verschil met haar 6 jaar jongere zusje, die makkelijk elders speelt. Alleen logeren doet zij ook nog niet.
Heeft ze altijd wat moeite met een andere omgeving?
Heeft ze een bekende nodig om met haar mee te gaan in nieuwe situaties?
Ik ben niet iemand van stempels, maar misschien heeft het iets te maken met pdd-nos, waar ze overigens overheen kan groeien met de juiste aanpak.
beter geen psychologische advies geven als je er geen verstand van hebt. ten eerste is PDD-NOS geen officiële diagnose en autisme (waar het onder zou vallen) is niet te genezen.
Niet helder is hoe het komt dat Mara niet bij vriendinnetjes wil/kan spelen (heeft zij last van angsten of een nare ervaring of….)
Hoe gaat het met haar op school en in de pauzes?
Gaat Mara bv. naar een vereniging of doet zij een hobby? Hoe doet Mara het, kan zij wel bv. alleen bij familie (opa/oma) zijn?
Zij had slapeloze nachten en huilbuien zowel voor als na de activiteit bij een verjaardagsfeestje.
Dat zijn heftige reacties.
Ik zou via de huisarts advies vragen bij een kinderpsycholoog.
Niet druk om maken. Ik en mijn zusjes speelden nooit elders. Mijn kinderen ook niet, dat willen ze niet. Niemand die raar kijkt en als ze dat doen is dat hun probleem. Als het kind niet wil, dan wil het niet. Lekker fijn thuis, daar is toch niets mis mee.
Ze speelt toch op school met kinderen? Ouders maken zich zo druk om niets..stel je voor als ze naar de middelbare gaat? Dat zie je dan wel weer. Mijn ervaring is dat niets te voorspellen is. Over een paar jaar zal het wellicht weer anders zijn.
Altijd weer die hokjes eromheen kleuren. Zijn wij Nederlanders goed in geworden.
Iedereen heeft symptomen van autisme, adhd, add, etcetera. Kijk de symptomen maar wedden dat je er een paar op jezelf kunt toepassen.
Wacht gewoon af en praat er met anderen over dan komt dat vast allemaal goed, en mocht er echt iets zijn dan merk je dat vanzelf. En zelfs dan, zorg ervoor dat dat hokje niet zomaar ingekleurd word, want die stempel krikmjg je er niet meer af. Ook al blijkt het in de toekomst toch heel anders te zijn.
Ik ben zelf dus introvert, mijn 3 kids ook, allemaal gezellige thuiszitters
Syndromen hebben is wel heel wat anders dan autisme hebben. Je brein is echt anders ontwikkeld
Ik hetken dit in mijn jongste zoon. Hij heeft de pech gehad dat hij een hersenbloeding bij mij heeft moeten meemaken en na een opname in een revalidatiecentrum was hij enorm angstig. Vanaf de de dag dat hij naar de brugklas ging, is hij een ander persoon geworden. Hoj ging heen als super angstig maar kwam terug als een ander kind🙏
Dit gedrag hoeft niet per se autisme te zijn, maar het kan wel wijzen op bepaalde kenmerken die bij autisme passen. Maar er zijn ook andere mogelijke verklaringen, zoals:
Verlegenheid of sociale angst: Misschien voelt ze zich onzeker in sociale situaties.
Overbescherming?
Andere sensorische of psychologische factoren: Bijvoorbeeld hoogsensitiviteit of een traumatische ervaring?
Als u zich zorgen maakt, kan het helpen om rustig met je dochter te praten en te kijken waarom ze niet buiten de deur speelt. Misschien voelt ze zich buitengesloten, vindt ze het spannend, of heeft ze er simpelweg geen behoefte aan en dat is dan toch niet erg?
Mijn advies schakel een kinderpsycholoog of orthopedagoog in.
Ik heb zelf een autisme, waar ik op 34 jarige leeftijd achter ben gekomen. Mijn zoontje van 5,5 jaar wil ook niet bij andere kinderen spelen, maar ze mogen wel hier spelen. Hij had pas een verjaardag in een binnenspeeltuin, ouders mochten erbij blijven, en dat ging goed. Hij is heel erg op mij gericht. Zijn vader en ik zijn een jaar geleden uit elkaar gegaan, al heeft het een half jaar geduurd voor zijn. Ader hing verhuis. Hij heeft misschien een soort van verlatingsangst, dat ik hem ook ga verlaten. Ik weet ook nog niet hoe ik er mee om moet gaan dat hij niet bij andere kinderen wil spelen.
Bij ons thuis, zijn wij allemaal huismussen. Gezellig thuis spelletjes spelen, boeken lezen, filmavonden thuis organiseren, karaoke etc. Het is ook altijd samen uit en samen thuis. Er is een hele goede band tussen de verschillende generaties in huis. Wie willen komen zijn altijd welkom. Uitjes worden samen georganiseerd. Niemand vindt het vreemd. School deed soms moeilijk, dat ze sociaal contact misten etc. Ze zien elkaar al de hele dag op school zeiden mijn kinderen dan. En de kleinkinderen hebben ook geen probleem.
Ooit aan autisme gedacht? Dat wordt bij meisjes niet zo snel gezien. Ik herken het zelf, en heb pas recent de diagnose gekregen (ben inmiddels 64). Thuis is veilig. Bij anderen zijn vaak teveel nieuwe prikkels, plus je moet dealen met een vaak onbekende sociale setting, waarin de mensen wellicht anders functioneren en zich anders gedragen dan ze gewend is. Dat kan over heel kleine dingen gaan. Het kan zijn dat ze daar heel gevoelig voor is, en dat niet in haar eentje aan kan. Lees er misschien eens iets over, en bespreek het eens met een arts. Als ze autisme zou hebben, is het fijn voor haar om dat zo snel mogelijk te weten, zodat ze zich niet hoeft te forceren om zich anders te gedragen dan ze kan. En jullie passende hulp of informatie kunnen krijgen.
Dat wilde ik ook net voorzichtig zeggen. ik herken het gedrag en de drempel niet over durven, van mijn dochter. Inmiddels 19 jaar. Wij zijn na veel onderzoek en hulp er pas 5 jaar geleden achter gekomen dat ze autisme heeft. Ze bevroor letterlijk als ze ergens anders heen moest. Zelfs de klas in gaan was jaren lang erg moeilijk, wat ook niet alle docenten begrepen. Sinds dat iedereen weet dat ze autisme heeft word het veel makkelijker voor haar. Veel mensen hebben nu begrip, ze begrijpt zichzelf , door hulp en begeleiding veel beter en is een heel leuk mens geworden. Vooral voor zichzelf en dat is zoveel waard.
Ik zou proberen te praten erover, en dan een situatie maken waar je samen gaat tekenen ofzo en terloops praten over haar vriendinnen en heel langzaam zonder druk, naar het punt gaan van bij anderen spelen. Ik zou die gesprekken niet te lang of zwaar maken en vooral ontspannen sfeer houden.
Er kunnen zoveel redenen zijn waarom een kind het bij anderen niet fijn vind.
Je zou er ook een psycholoog naar laten kijken, maar ik zou het eerst zelf proberen, een psycholoog kan je er altijd nog bij halen.
Niet iedereen heeft de zelfde behoeften, ikzelf ben een echte huismus.
Bij anderen zijn kost me veel energie, zelfs als iemand bij mij is kost het mij al veel, ik heb veel alleen tijd nodig om weer opgeladen te zijn.
Zelf vond ik het vroeger nooit fijn om bij anderen te zijn, ik deed het wel, want dat hoort zo, maar ik voelde me altijd ongemakkelijk.
Ik vind met andere mensen omgaan wel leuk, ik heb ook geen problemen om contact te leggen of lekker te kletsen, maar na zoiets ben ik kompleet op.
Ik ben echt een introvert, maar of jou kind dat is, of dat er iets anders speelt, dat is moeilijk te zeggen.
Ik zou me er nog niet te druk om maken, ze is nog zo jong, en ik zou er zeker geen druk op zetten, iedereen is anders en daar is niets mis mee.
Maar je zal wel veel mensen krijgen die er wat van vinden, want alles wat niet met wat als normaal gezien wordt door de grote menigte wordt al snel als raar gezien.
Daar moet je natuurlijk niets van aantrekken, maar dat is vaker makkelijker gezegd dan gedaan.
Als dat kind lekker thuis wil zijn dan is dat toch juist een compliment. Ze zoekt haar weg straks zelf wel, pushen heeft geen nut en de wetenschap doet ook maar wat.
ik zelf ben ook zo’n kind geweest en ben nog steeds graag thuis. Liefst ga ik nergens heen behalve wat moet. Zo ben ik gewoon. Heeft niets met socialisatie te maken, niets met verstand, maar ben gewoon mezelf.
En als anderen dat niet accepteren, jammer dan. Zegt meer iets over hun dan over mezelf.
Goededag Marlene, zo even snel lezend kom ik niks tegen over eventueel zware/ernstige vorm van Heimwee!?? Mijn oudste zoon van nu 19 had lang niet zo sterk, speelde bij vriendjes maar veel liever thuis. Totdat hij in groep 6 ineens op kamp ging en ik in avond ineens huilende zoon aan telefoon had. Toen begreep ik ook de rest. Hij is er nu wel overheen aan het groeien… dus hopelijk gaat dat bij u ook gebeuren als ze ouder wordt.
Ik zou ook vragen waarom zij niet naar anderen wil gaan. Er moet toch een reden voor zijn? Misschien dat ze het liefst thuis is maar ik mis ook een stukje context hierbij. Het hangt denk ik van de reden af of je iets zou kunnen/moeten doen hierin.
Ik was ook zo en eigenlijk nu op 67 jarige leeftijd is er niet veel veranderd. Ik ben het liefst thuis en liefst alleen. Het heeft lang geduurd voor ik het kon plaatsen maar uiteindelijk viel de puzzel mooi ineen. ik ben absoluut geen eenzaat of eenzaam maar ik heb ontdekt dat ik hoog gevoelig ben. ik wou nooit een nacht weg van thuis en ging niet graag op vakantie. Reizen zegt me niets. ik zit liefst in mijn cocon. iemand die hoogsensitief is ervaart alles veel sterker dan iemand die geen HSP heeft. Ik heb ermee leren leven.
Gewoon lekker laten zo.
Je schenkt er teveel aandacht aan.
Dat kind is gewoon het liefste thuis.
Voelt zich daar het veiligst.
Het komt vanzelf wel eens en anders maar niet.
Mensen maken zich tegenwoordig ook overal druk om.
Er moet overal een probleem van gemaakt.
Nou het is wel problematisch als ze straks niet naar een nieuwe school wil of kan, of studeren erna, of werken, omdat mama er altijd bij moet zijn of ze alleen thuis kan zijn.
Niet iedereen houdt er van. Ik bleef overal logeren enzo, mijn jongste zusje wilde juist altijd in haar bed slapen. Midden in de nacht wilde ze naar huis, dus kreeg ze een strip kauwgomballen van mn oom en tante en de belofte om ’s ochtends meteen naar huis gebracht te worden. Toen sliep ze weer. Ze heeft genoeg activititeiten buitenshuis, maar blijft toch het liefst nog steeds graag thuis.
Ik heb er niet voor geleerd, maar ik vind dit super interessante materie. Ik heb zelf twee dochters en dus enige ervaring. Er is geen kind en geen opvoeding gelijk.
Zelf ben ik vanaf dat ze baby waren altijd heel duidelijk geweest: “zeg wat je gaat doen en doe wat je zegt”. Ik denk dat ik veel eerder “had doorgepakt”. Nu zit je jaren later er nog mee. Ik ben bangdat dit een gecreëerd probleem is. Ze gaat toch ook gewoon naar school.
Een eerste keer “even mee gaan en een bakje thee doen”, kan ik me nog wel in vinden. Maar dan vertrek je gewoon, zoals afgesproken.
Geen slappe hap gedoe. Duidelijkheid en grenzen aangeven en vertrouwen scheppen. Dat is liefde. Altijd de makkelijke weg kiezen “omdat het kind er niet zo’n zin in heeft”, is op dat moment makkelijk opgelost, maar je creëert het probleem.
Net zoals het leren omgaan met teleurstellingen. Een kind wat even moet huilen is niet zielig. Even troosten, luisteren, de goede woorden kiezen en weer door.
Sommige mensen spreekt bovenstaande niet aan. En dat is helemaal prima! Maar ik hoop dat het voor jou en anderen, inzichten geeft, van hoe het ook kan.
ik sluit mij aan bij de reacties, misschien kan onderzoek een oorzaak boven water halen. misschien is je dochter zoals ze is en komt er niks uit maar dan heb je ten minste uitsluitsel.
en misschien helpt dit: op de middelbare school spreken kinderen juist steeds minder thuis af om onder de ogen van ouders uit te komen en gaan bubble tea drinken in de stad en kleren passen en parfums uitproberen. wellicht lost het probleem zich vanzelf op.
Hier is logeren een probleem. En ook is ze erg gehecht aan mama en thuis zijn. Vakanties zijn ook een probleem.
Ik denk dat het door de corona periode komt. Het in kleine stapjes los komen van je ouders is toen na een jaartje kleuteren helemaal verstoord.
En kinderen zonder toezicht buiten laten spelen, doe ik ook niet. Zoveel hangjongeren en snoepvretende kinderen in een speeltuin. Er wordt bijna niet meer gewoon buiten gespeeld.
Hangt misschien ook af van de buurt waar je woont. Geen overlastgevende hangjongeren hier en er wordt wèl gewoon buiten gespeeld.
nooit gevraagd waarom ?
misschien is er wel iets gebeurt..
uitleggen dat vriendinnetjes het ook leuk vinden als ze een keer naar hun gaat net als dat zij het leuk vind als die vriendinnetjes bij haar zijn.
Ik zou professionele hulp inschakelen. Op enig moment wordt het namelijk een onoverkomelijk probleem.
Wat ik erg mis in dit stuk is wat er nou precies gebeurde als ze met een vriendje mee naar huis ging. Had ze geen zin, ging ze huilen als ze daar was, raakte ze in paniek, of wilde ze gewoon liever thuis spelen? Daardoor kan je niet echt goed advies geven.
Op het einde lees ik iets over huilbuien en niet slapen bij een feestje, dus ik ga daar maar van uit dat dat ook bij spelen was??
Ik zou dan CJG bellen om advies in te winnen, danwel een andere (serieuze en niet random zelfbenoemde) kindercoach die je hierin wat handvaten kan geven.