Het leek zo’n leuk idee
Onze eerste autovakantie als gezin. Met z’n drieën naar Frankrijk, lekker naar een kindvriendelijke camping, Julia voor het eerst in zo’n opblaasbaar peuterbadje. Alles had ik al geregeld. De camping was geboekt, de route uitgestippeld, de koffers ingepakt. Er was alleen één klein detail… We hadden geen auto.
En dat was niet mijn schuld
Ik had Robert er al máánden aan herinnerd. Schat, wanneer gaan we een auto kopen? Robert, denk je nog aan de auto? Zonder auto geen vakantie, hè!. Maar Robert was zo’n man van “komt goed, ik regel het”. Nou, hij had het níét geregeld. En daar zaten we. De ochtend van vertrek. Zonder auto.
Wekenlang gedoe
Toen we besloten om dit jaar met de auto op vakantie te gaan, had ik er direct werk van gemaakt. Ik ben namelijk een planner. Een lijstjesmens. “Ik zorg voor de camping, jij voor de auto,” had ik tegen Robert gezegd. “Deal,” had hij kort geantwoord. Ik had hem nog tientallen keren herinnerd aan die afspraak. Elke keer kreeg ik dezelfde reacties:
“Ja, ik hou Marktplaats in de gaten.”
“Ik heb een mooie op het oog, maar ik wil nog even wachten.”
“Ik moet nog een proefrit maken.”
En toen ineens waren we drie weken voor vertrek en nog steeds geen auto. Mijn stressniveau steeg. “Robert, dit gaat fout.” Maar Robert bleef relaxt. “Rustig, joh. We vinden echt nog wel iets.” Nou, spoiler: dat vonden we niet.
De dagen tikten weg
Twee weken voor vertrek. Eén week voor vertrek. Drie dagen voor vertrek. Nog steeds geen auto. En toen werd het ineens de ochtend van vertrek.
De rampdag
Om 7.00 uur ging mijn wekker. Dit had de dag moeten zijn dat we met een volle auto vertrokken, klaar voor een relaxte rit naar Frankrijk. In plaats daarvan hadden we niks. Geen auto, geen idee waar we er één gingen vinden, en ondertussen een peuter die in haar pyjama door het huis stuiterde. Julia had er ook naar uit gekeken. “Auto, mama! Auto!” riep ze vrolijk. Ik keek naar Robert, die direct zijn telefoon checkte. TE LAAT! “Ik ga nu even wat autozaken bellen,” mompelde hij. Pfffffffffff.
“Bellen?! ROBERT, WE MOETEN VANDAAG WEG!”
“Ja, ik weet het,” bromde hij. “Er staan nog een paar leuke op Marktplaats.” Ik stond op ontploffen. “Marktplaats? Serieus? We gaan geen tweedehands auto kopen en er zonder check mee naar het buitenland rijden!” Dat moest dus óók nog gebeuren. Hij keek me aan met een blik van wat-wil-je-dan en trok zijn schoenen aan. “Kom, we gaan kijken.” Ik had geen keus. We moesten een auto. Nu.
Om 8.00 uur zaten we in de tram – ja, de tram, want we hadden geen auto – op weg naar een dealer in een of ander industrieterrein
Julia zat in de kinderwagen, nog steeds vrolijk omdat ze dacht dat de vakantie begonnen was. In de trein. Ik zat te stressen. Mijn telefoon trilde.
Camping Frankrijk: “Beste gast, we zien jullie graag tussen 18.00 en 21.00 uur voor het inchecken.”
Oh mijn god. We moesten dus voor 15.00 uur vertrekken, anders kwamen we niet op tijd. Ik schopte Robert tegen zijn scheenbeen. “We moeten vanmiddag wegrijden.” Ook Robert begon nu te stressen. “Ik weet het,” mompelde hij. “Dus we nemen gewoon de eerste fatsoenlijke auto die we zien.” Dit kon toch niet werken?!
Om 9.00 uur kwamen we aan bij de eerste dealer
Robert wees naar een zilveren stationwagen. “Deze is perfect.” De verkoper kwam eraan. Een typisch gladde vent met een overdreven grote glimlach. Alles voor de verkoop. “Prima auto, net ingeruild.” Robert en hij liepen eromheen. Ik startte de motor. Een ratelend geluid. “Wat is dat?” vroeg ik scherp. De verkoper lachte natuurlijk alsof er geen vuiltje aan de lucht was. “Ach, dat is de ventilator. Klein dingetje.” “Dus hij wordt nog gerepareerd?” vroeg ik. Hij haalde zijn schouders op. “Tja, je kan er zo weg mee rijden.” NIET DUS. We stapten direct weer uit.
De tweede auto
10.30 uur. Tweede dealer. Ik was inmiddels zó gespannen. Ik trok dit niet. Julia begon honger te krijgen. Robert bleef optimistisch. Hij moest wel. “We vinden iets,” bleef hij herhalen. Dealer twee had een blauwe SUV. “Betrouwbare auto,” zei de verkoper. Ik keek hem wantrouwend aan. “Wat is de kilometerstand?” De man kuchte. “Ehm, 280.000.” Uitgesloten. We liepen weer weg.
De derde auto
12.00 uur. Tijd drong. Ik had er bijna de brui aan gegeven. “Robert, dit lukt niet meer vandaag.” Hij keek me met vastberaden ogen aan. “Jawel. Kom.” We kwamen bij een kleine dealer. Er stond een Volkswagen Golf. Geen mega grote auto, maar wél betrouwbaar. De dealer gaf ons de sleutels. “Maak een proefrit.” We sprongen erin. Motor startte goed. Reed soepel. Geen gekke geluiden. Dit was hem.
Ik keek Robert aan
“We doen het.” Robert knikte en stapte uit. “We kopen hem.” Om 13.00 uur hadden we de sleutels. Om 14.00 uur zaten we – EINDELIJK – met een ingepakte auto op de snelweg. Julia lag te slapen in haar autostoel. Ik had een knallende hoofdpijn. Maar we waren onderweg. We waren 3 uur later vertrokken dan gepland.
Op de snelweg kreeg Robert de grootste preek van zijn leven
“Dit doen we NOOIT meer zo.” Hij knikte schuldbewust. “Ik weet het.” Maar we waren op weg. Naar Frankrijk. Met onze spiksplinternieuwe (oké, tweedehands) auto. Uiteindelijk hadden we een fantastische vakantie. Maar ik wist één ding zeker: Volgend regelde ik alles zelf.
SENNA
ik had niet zo afgewacht ik had het dan wel zelf geregeld. Mijn vent is ook zo goed op alles op het laatste moment doen.
wat een lapzwans. en zij… met zo dom
nu beloon je slecht gedrag??????het is je partner niet je kind pffff wat een relatie had allang zelf vervoer geregeld voor mezelf en mijn kind (desnoods met de trein) en gezegd ik zie wel hoe jij er komt.
Wat een raar verhaal alles zo geregeld ben vd lijstjes had dan ook je vervoer geregeld als je al weet dat hij het toch niet oppakt
wat een flauwe reacties allemaal.
er is duidelijk te lezen dat de taken verdeeld waren en zij het meeste werk al voor haar rekening nam. Er is duidelijk te lezen dat ze hem vervolgens achter zn reet aangezeten heeft om het daadwerkelijk te doen ( al had dat dus niet nodig moeten zijn) en hij bleef maar zeggen dat goed kwam en dan was er telkens wat mee. Ik zou het persoonlijk niet zo lang vol hebben gehouden. Maar die hele houding van: zij heeft hem vertrouwd, hij heeft niet geleverd maar nu is het haar schuld omdat ze hem teveel vertrouwde en niet voldoende achter de broek aan zat is echt bizar. hij is geen kind. Hij had moeten zorgen dat zij niet in de situatie kwam waarin ze hem achter de broek aan moest zitten.
Voor hetzelfde geld waren ze al van plan een auto te kopen en dan betaal je dubbelop als je gaat huren. anders zou ik ook zeggen: huur toch een auto.
over de conclusie ‘ alles zelf regelen in het vervolg’ zeg ik: pas op. nu beloon je slecht gedrag. voor je het weet komt echt alles op jou neer en consumeert hij alleen nog maar. zich van geen kwaad bewust, want ‘ ik werk toch en jij wilde het toch regelen?’ . Ik zou er eerder lessen uit trekken waar je beiden wat aan hebt. Ga met elkaar zitten en spreek dingen af, verdeel taken en plan ook overleg momenten in om te checken of alles op rolletjes loopt en of er nog iemand hulp nodig heeft of dat er een plan b nodig is. Praat met je man over hoe het zover heeft kunnen komen en wat hij nodig heeft om het te voorkomen. misschien schaamde hij zich dat het niet lukte of had hij er te makkelijk over gedacht.
nu beloon je slecht gedrag??????het is je partner niet je kind pffff wat een relatie had allang zelf vervoer geregeld voor mezelf en mijn kind (desnoods met de trein) en gezegd ik zie wel hoe jij er komt.
Wat een raar verhaal alles zo geregeld ben vd lijstjes had dan ook je vervoer geregeld als je al weet dat hij het toch niet oppakt
Oef, dit had ik echt niet getrokken. Dat dingen op het allerlaatste moment gebeuren, daar heb ik zelf ook best wel een handje van, maar dit is wel heel erg. Ik zou niet het geduld hebben om zo lang af te wachten. Die auto was er echt eerder geweest en daar zou ik desnoods ook wel een pittige ruzie / conflict voor over hebben. En het de volgende keer maar weer zelf regelen, omdat hij het zolang uit heeft gesteld? Dacht het niet. Je moet toch bepaalde dingen aan je partner over kunnen laten, als dat zo afgesproken is.
Het was jezelf natuurlijk niet opgevallen dat er al weken geen auto voor de deur stond en het was op de dag een soort van verrassing? Volgende keer een auto huren. Blijkbaar hebben jullie geen auto nodig. Bij huur zit de verzekering er bij in en vaak ook iets van pechhulp. Geen gezeur. En na de vakantie lever je hem weer in. Klaar.
Voor de mensen die zeuren over verzekering en op naam laten zetten: dat is tegenwoordig echt in een half uur geregeld online, dus dat is echt niet het probleem hier.
Al met al lijkt me dit een klein beetje uit de duim gezogen allemaal.
en in al die weken had haar man gezegd dat hij ermee bezig was…
maar huur auto was ook mijn gedachte. als kan je die beter Ook op tijd regelen.
raar verhaal. je hebt geen auto omdat je er kennelijk geen nodig hebt. alleen voor de vakantie? en wat doe je daarna met die auto?
Huur er dan 1. veel goedkoper.
echt een slecht verhaal. als ik man was, had ik een andere vrouw genomen ipv een auto.
vreemde reactie, moenen. wat wil je hier mee zeggen?
hij had één taak en deed het niet.
goed geregeld!
Je kan een auto gewoon bij de auto dealer op naam zetten en verzekering kun je online regelen… daar zijn geen uren/dagen voor nodig.
Je had ook een auto kunnen huren en na de vakantie op je gemak een auto kunnen kopen
Om 13.00h de sleutels en om 14.00h vertrekken? Vanuit de dealer naar huis rijden, inpakken en je kind klaar krijgen? Ik ben meestal al bijna een uur bezig om 2 kinderen klaar te krijgen om naar de supermarkt te gaan 🤨
En dit ligt niet alleen aan je man hè? Dit is jullie gezamenlijke verantwoordelijkheid.
Nee dit is geen gezamelijke verantwoordelijkheid, want ze hadden de taken duidelijk verdeeld. je moet er op kunnen vertrouwen dat je partner dit regelt..
ja inderdaad ,zijn enige taak was de auto regelen en zelfs dat kon hij niet.gewapeniseerde incompetentie noemen we dat .ja ik doe het en als dan puntje bij paaltje komt is het niet geregeld en moet alsnog(in dit geval) de moeder het oplossen.in mijn ogen echt belachelijk en een van de redenen waarom ik niet meer met mijn ex ben ,die gast had incompetentie echt verheven tot een kunst
nee, als de verantwoordelijkheden duidelijk verdeeld zijn zoals in dit geval en hij maar 1 ding hoefde te regelen dan kun je niet de verantwoordelijkheid ineens bij haar leggen als hij niet levert.
Verzekering? Op naam zetten?
oke, wie gaat er nu een vakantie boeken waar je een auto voor nodig hebt, terwijl je nog geen auto hebt?? beetje raar verhaal….
Eerste wat ik dacht idd! En dan nog hoor,als ik dit thuis zou meemaken had mijn vriendin een maand voor de vakantie al gevraagd waar ik nou mee bezig was.
sorry maar je bent zelf ook niet helemaal lekker als je dit laat gebeuren
Waarom zet je de wekker als je weet dat er geen auto is? Zo ver laat je het toch niet komen. Trouwens wat een sukkel is die man van je maar jij doet er niet voor onder.
En trouwens moet zo’n auto niet op naam gezet worden?
Als man zeg ik: wat een slapjanus is die vent zeg, wat heb je nou aan zo’n jochie-met-uitstelgedrag. Maar zoals gezegd, je had zelf allang actie kunnen en moeten ondernemen. En zoals ook al gezegd: verzekering moet ook nog en op naam zetten etc. dus ik geloof het allemaal niet zo.
Het op naam zetten kan tegenwoordig digitaal. Bij het afsluiten van een verzekering krijg je doorgaans een voorlopige dekking, dan ben je verzekert voor de aanvraag überhaupt gecontroleerd is.
je hebt het zelf ook zo ver laten komen denk.
je had eerder aan de bel moeten trekken .