Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Luuk mocht een paar maanden geleden eindelijk naar de basisschool en wat was hij in de wolken! Al maanden had hij ernaar uitgekeken. Zijn blauwe rugzak hing al een tijd klaar en elke ochtend vroeg hij: mama, mag ik al? De ochtend van zijn eerste schooldag was spannend en hartverwarmend. Hij rende met glinsterende ogen en een brede glimlach naar de deur. Aangekomen op school was hij niet meer te houden. “Mama, ik mag nu ook naar de grote school!” riep hij.
Er is toch iets waar we niet omheen kunnen
De eerste week verliep verrassend goed. Ik kreeg zelfs een paar complimentjes van de leerkracht: “Luuk is zo lief en zelfstandig,” en ik kon niet anders dan blij zijn. Die week voelde als een mooi begin van een nieuw avontuur, hij was er zo aan toe. Maar er was ook iets waar ik toch maar niet omheen kon: Luuk heeft nog steeds moeite met z’n zindelijkheid.
Ik werd gebeld: “Het is weer misgegaan”
In het begin leek het allemaal goed te gaan. Hij ging zonder problemen naar de wc. Maar al snel begon het mis te gaan. Eerst waren het kleine ongelukjes, waarvan we dachten dat ze wel incidenteel waren. Totdat op een ochtend de telefoon ging met een stem van de juf die zei: “Maaike, Luuk heeft vandaag weer in zijn broek gepoept.” Mijn hart sloeg even over. Daar stond ik dan, haastend naar school, met in mijn hoofd de gedachten aan een jongen die zo trots en blij was, maar die ineens weer in de problemen zat.
Ik had het zo met hem te doen
Ik kwam aan op school en Luuk stond voor de wc te wachten. Hij keek teleurgesteld. Ik had het zo met hem te doen.. Ik probeerde hem gerust te stellen en zei dat we snel schone kleding aan gingen doen zodat hij weer met zijn vriendjes kon spelen. “Zelfs Spiderman heeft dit soms ook, het is niet erg.”
Het leek wel of de school een hotline had voor Luuk’s ongelukjes
De belletjes en telefoontjes werden in de loop van de weken steeds regelmatiger. Het leek wel of de school bijna een speciale hotline had voor Luuk’s ongelukjes. Elke keer moest ik weer opnieuw naar school, keer op keer, om hem te verschonen. Ik dacht dat hij het wel zou leren, maar dan gebeurde het toch weer.
“Weer zo’n kleine jongen die het niet onder de knie krijgt”
Na de eerste week veranderde de sfeer. Wat begon als een paar incidentele ongelukjes, werd al snel een routine. Elke ochtend, wanneer de telefoon ging, voelde ik een knoop in mijn maag. Soms, als ik door de schooldeur liep, zag ik andere ouders en leerkrachten die me vriendelijk aankeken, maar ik wist dat ze stiekem dachten: “Ach, dat is weer zo’n kleine jongen die het niet onder de knie krijgt.”
Ze vertelde me dat Luuk misschien te bang was om naar de wc te gaan
Terwijl ik Luuk voor de zoveelste keer kwam verschonen zei hij: “Mama, ik heb het weer gedaan…” Dat brak mijn hart. Hij had er zelf zoveel last van. Hij kon er niks aan doen, maar zo konden we niet door blijven gaan. Na wat wikken en wegen besloot ik professionele hulp in te schakelen. Ik vond een kindertherapeut die gespecialiseerd is in zindelijkheidstraining. De eerste afspraak was spannend, maar tegelijkertijd was ik blij dat we eindelijk actie gingen ondernemen. De therapeut, een super lieve vrouw, legde rustig uit dat het helemaal oké was om soms te worstelen met zoiets als dit. Ze vertelde me dat Luuk misschien te bang was om naar de wc te gaan, dat het voor hem nog te spannend was.
Het zit echt tussen zijn oren
We maakten samen een plan: kleine stapjes, niet te veel druk. Luuk voelde namelijk echt wel aan dat hij eigenlijk niet meer in zijn broek moest poepen. Maar juist die druk zorgde ervoor dat het wel gebeurde. Het zit echt tussen zijn oren. Tijdens de sessies met de therapeut leert hij dat het oké is als het een keer misgaat. Doordat die angst minder wordt, merken we dat het ook steeds minder vaak gebeurt. Tegenwoordig voelen kinderen onbewust zoveel prestatiedruk op verschillende vlakken, waardoor ze juist kunnen blokkeren. Het is niet dat Luuk niet wil, maar hij blokkeert gewoon en dan is het te laat. Maar we zijn er bijna, de keren dat de afgelopen weken werd gebeld zijn op één hand te tellen. En dat moment dat Luuk trots naar buiten komt na een hele dag op school – zonder ongelukjes – is goud waard. Hij komt er wel!
MAAIKE
@ Anna: jouw reactie is aangepast zie ik… Dat is maar goed ook. Er staat: soms als ik door de schooldeur liep, zag ik andere ouders en leerkrachten die me aankeken. Aangezien het in de zin daarvoor gaat over langs moeten komen in de ochtend is mijn reactie helemaal niet zo ‘dom’, zoals jij nodig vond om mij letterlijk te noemen in jouw eerdere reactie… Beetje zielig om iemand zo persoonlijk aan te vallen op een comment, niet? maar evengoed: dan liever dom als een nare persoonlijkheid 🙂
Heb dit ook met mijn zoontje gehad. Wat ik met de juf en me zoontje had afgesproken was dat als hij aangeeft dat hij moest of zei zag aan hem dat hij moest dat ze een luier aandeed bij hem of dat hij dat zelf even deed(luierbroekje) en dan belde ze mij kwam ik hem verschonen of meenemen afhankelijk van de tijd. Ze heeft ook aangeboden hem zelf te verschonen maar vind dat niet haar taak. Ondertussen fysiotherapie daarvoor gekregen en de fobie proberen te verminderen, veel boekjes lezen met hem over het onderwerp.
En vooral niet forceren! Zei geven aan wanneer ze er klaar voor zijn, maar als ik het zo lees doe je dat ook niet. Maar weer terug naar de luiers was echt een lifesaver voor mij iniedergeval.
Wij hebben ook vaak naar school moeten komen om te verschonen maar dan met plasproblemen in de kleuterklas. Sinds groep 3 verschoont het zichzelf en gaat het iets beter. Bij hem is er gaanderweg steeds meer bekend geworden dat het voornamelijk komt door onderpresteren (hoogbegaafd) en door heel veel prikkels binnen krijgen van alles waardoor hij het minder goed voelt.
Wij zijn naar zo’n speciale poli en fysiotherapeut geweest, maar hij is nog steeds niet helemaal zinderlijk.
Het is lastig dat het vaak in de omgeving niet begrepen wordt en dat de meeste kinderen eromheen wel zindelijk zijn, maar zoals je hier leest zit er vaak wel een oorzaak achter en kun je als ouder er niks aan doen.
Heel herkenbaar verhaal dit. Bij ons net zo alleen gelukkig een school die de ongelukjes soms wel wilde oplossen.
Kinderen poepen echt niet expres in hun broek. Ook ik heb dit soms gedacht, dan ging het ineens even heel goed en dan ineens niet meer.
Toen mijn zoon een paar maanden naar school ging hebben we toch de huisarts gebeld en meteen een doorverwijzing gekregen naar de ‘poep-poli’. wat bleek? Obstipatie.. en dat terwijl mijn zoon elke dag naar het toilet ging. Nooit gedacht dat dat kon. Met een ‘poepdrankje’ en hulp van een pedagoog is hij binnen 2 maanden volledig zindelijk geworden. Plassen deed hij al op het toilet toen hij 3 was. Dus trek je niks aan van het onbegrip bij mensen die dit niet herkennen. Meestal gaat het goed, maar jeetje, wat is het vervelend en zielig als het voor een kind niet lukt om gewoon op de wc te poepen.
wat ik lees. ach tis niet erg. nee jullie pampere de kinderen. tis toch van de zotte. mits dat er lichamelijke iets niet in orde is. de rest ligt toch zuiver aan de ouders.
och wat een lieve reactie….hartverwarmend,geweldig, briljant. ook zo fijn dat u uw eigen kinderen zo foutloos heeft opgevoed. echt top.
Wat een goed onderbouwde en behulpzame reactie Ilse! U heeft duidelijk veel ervaring met opvoeden…
Het verhaal van de moeder is voor mij herkenbaar. Mijn oudste poepte nog in zijn broek tot in groep twee. En dan geen remsporen of plakkers: nee, een volledige lading dunne poep die door de broekspijpen naar beneden sijpelen. De school had geen andere oplossing dan hem apart te zetten en ons te bellen om hem te verschonen. We zijn jaren bezig geweest met stickerboekjes, poepdagboeken, voorlezen op de wc, noem maar op…. Poeppoli, kinderarts hadden tips, waren begripvol en deden echt hun best maar het hielp allemaal niet.
Veel later kwam er voor mijn oudste een diagnose autisme (en epilepsie) en de neuroloog wist ons te vertellen dat autisten vaak een afwijkende gevoelsbeleving hebben. De signalen uit het eigen lichaam worden niet of verkeerd ge”interpreteerd.
gelukkig is hij er met ouder worden wel overheen gegroeid maar het op tijd naar de wc gaan is zeker tot zijn 10e jaar moeilijk gebleven.
Wil natuurlijk niet zeggen dat uw kind ook autistisch is, maar de oorzaak kan dus aan iets heel anders liggen dan waar de poeppoli zich op focust. Ik wens jullie veel succes, heb er vertrouwen in, ook al duurt het lang uiteindelijk komt het goed!
De opvoeding heeft hier niks mee te maken. Mijn jongste heeft precies dezelfde opvoeding gehad en was met twee volledig eindelijk, dan en nacht.
echt hé.
zelf totaal geen ervaring mee. maar m’n hart kromp even ineen voor moeders zoals jij. Met zo’n reactie.
Wat een ontzettend nare reactie! je zou je echt moeten schamen.
Bijzondere reactie!
2 jaar lang ben ik wekelijks op school geweest ivm plas en poep ongelukjes. Alles hebben we geprobeerd. Niks leek te helpen. In groep 3 op een andere school gestart met kleinere klassen en sindsdien gaat het goed!
Het was echt zo sneu voor haar en voor ons heel frustrerend, want wat is er aan de hand?
Ik vond haar eens op school, in de wc’s, bloot, met poep over all! Ik kon wel huilen. Mijn meisje, mlederziel alleen, in die koude wc, niet wetende hoe ze hieraan moest beginnen…
Dat was ook het punt dat we besloten naar een andere school te gaan…
Vervelend lijkt me dat. Vraag me af of dit tegenwoordig vaker voorkomt dan vroeger. Heb het idee dat ouders tegenwoordig zelf ook angstiger zijn dan vroeger. En het kind dit overneemt. Maar gewoon rustig aan doen komt vanzelf goed.
mijn kleine man van 5 durft nu pas op school te poepen, plasje was geen probleem 1ste jaar was drama vaak natte broeken met af en toe een klein drolletje tussen zijn billen met ophalen een teleurgesteld gezichtje van mama ik heb gepoept en geplast in me broek maar bij hem was het meer uit blijdschap lekker buitenspelen en het vergeten naar de wc gaan, heb triade in huis genomen 1x per week en die maakte voor ons kaartjes met bv stitch met een luier en stitch op de wc wat wel en niet mag en dat heeft.hem zo geholpen stickervel in de wc gehangen na 10x poepen mocht hij wat kleins uitzoeken als beloning bv een bellenblaas en nu nu gaat het top! komt echt wel goed.
miijjn zoon had het ook en ik ook als klein Kind.
oorzaak is adhd en hoge IQ De hersenen kunnen gewoon de vele prikkels niet aan en werken constant op super snelle status. standaard normale prikkels worden daardoor op de achtergrond gedrukt. Daarom niet boos zijn en hem iedere keer weer rustig op ooghoogte uitleggen. herhaling , begrip, en lief zijn helpt!
tip: geef hem omega 3 supplementen en extra Vitaminen voor de hersenen die voor kinderen zijn. Help zoeken bij kinderarts is aangeraden. testen op adhd kan pas vanaf +-7/8 jaar.
je zoon is een ontdekker en heel gemotiveerd en wil.veel.leren. benut dat is zijn voordeel.
Oh wat sneu, wij hadden ook zo’n lief jongetje! Hij bleek helemaal vol met poep te zitten en heeft al die tijd buikpijn gehad. Kinderen poepen NIET expres in hun broek. Ik raad je aan om contact op te nemen met @superpoeper. De poepexpert van Nederland. Succes lieve mama en Luuk 🤍
mijn dochter durfde bij peuterspeelzaal niet maar deed ook niet in de luier. totdat juf voorstelde dat ik meeging. 2 week gedaan na de momenten en toen durfde ze zelf. en op de basisschool een plan bedacht dat ze met fruitpauze naar de wc gestuurd word. en altijd droog geweest alleen ongelukjes als ze ziek is
hij is woordblind
Marcus, vertel eens wat je hiermee bedoeld. Want dit slaat helemaal nergens op.
Als je niet normaal kunt reageren, reageer dan niet.
op school andere ouders tegen komen als het lestijd is…?
Ze komt toch niet alleen ONDER lestijd op school, maar ook ERNA om haar kind te halen.
Als je dat al niet zelf kunt bedenken… reageer dan niet.
Dit kon je niet gewoon vriendelijk uitleggen? Die laatste zin is niet zo nodig, toch? Blijkbaar begreep ze hem niet op de manier zoals jij.