Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Ik was mezelf kwijt geraakt
Ik had nooit gedacht dat ik in zo’n situatie terecht zou komen. Ik was altijd een toegewijde moeder en echtgenote, iemand die alles deed voor haar gezin. Maar ergens onderweg was ik mezelf kwijtgeraakt. Mijn huwelijk voelde als een sleur, de gesprekken met mijn man waren oppervlakkig geworden, en ik voelde me steeds vaker onzichtbaar.
Door de aandacht kreeg ik het gevoel dat ik weer bestond
Het begon als iets kleins. Een onschuldige flirt van met een man op mijn werk, een beetje aandacht van iemand die me weer het gevoel gaf dat ik bestond. Hij was vijf jaar jonger, charmant en vol leven. Hij was nooit getrouwd geweest, had geen kinderen, stond vol in het leven waardoor ik mij ineens weer jong voelde. Ik wist dat het verkeerd was, maar ik kon het niet laten. Wat begon als een paar stiekeme berichtjes, groeide uit tot geheime ontmoetingen in de stad. Tot die ene avond.
We zaten nietsvermoedend achterin een klein restaurantje
Het was een doordeweekse avond. Mijn man dacht dat ik met vriendinnen uit eten was in de stad, zo’n 20 minuten rijden vanaf onze woonplaats. Maar in werkelijkheid had ik afgesproken met hém. We zaten in een sfeervol restaurant aan een klein tafeltje in de hoek, lachend en net iets te dicht bij elkaar. Ik voelde me vrij, alsof de sleur van mijn leven even was verdwenen.
En toen keek ik op
Er kwam een jong stelletje binnen. Ik keek meteen weg, wie weet waren het vrienden of bekenden van mijn zoon. Ik was toch altijd op mijn hoede, hoewel de kans nihiel was als je het beredeneerde. Ze gingen een paar tafels verderop zitten en ik keek nogmaals. Ik schrok me rot. Een paar tafels verderop stond mijn zoon. Mijn twintigjarige zoon, die daar met een meisje was. Zijn blik kruiste de mijne, en ik zag de verwarring en de shock in zijn ogen. Hij had me gezien. Hij had alles gezien….
Ik kon niets uitbrengen
Ik voelde de spreekwoordelijke grond onder mijn vandaan trekken. Ik wilde iets zeggen, naar hem toe lopen, het uitleggen. Maar wat kon ik zeggen? Ik bleef versteend zitten. Ik zag hoe hij iets tegen het meisje zei, zich snel omdraaide en zonder iets te zeggen het restaurant verliet.
Hoe groot was deze kans?
Mijn zoon zou naar vrienden gaan, het leek allemaal veilig. Maar blijkbaar had hij toch een date? Of misschien zelfs wel een relatie. Hij hoefde natuurlijk niet alles te vertellen. Dat dit samen viel, bizar… Hoe groot was deze kans? Ik besloot direct naar huis te gaan. Mijn geheime wereld was ingestort…
Hoe moest ik dit aanpakken?
Ik had die nacht nauwelijks geslapen. Hoe moest ik dit aanpakken? Moest ik doen alsof er niets gebeurd was? Moest ik hem opzoeken? Maar hij gaf me geen kans om na te denken. De volgende ochtend stond hij in de keuken, ik zag het meteen: vol woede en teleurstelling. “Of jij zegt het tegen papa, of ik doe het,” zei hij. Zijn stem was opvallend kalm. Hij had hier goed over nagedacht.
“Ik zag dat je met een man was”
“Laten we even praten,” probeerde ik. “Wat valt er te praten? Ik zag je, mam. Ik zag hoe je met een man was. En het zag er iets gezellig uit. Hoe kun je dit doen?” Mijn eigen zoon keek me aan alsof hij me niet meer kende. Ik voelde een enorme afstand. “Het is ingewikkeld,” probeerde ik, maar hij lachte. “Nee. Het is heel simpel. Je bedriegt papa. En als jij het hem niet vertelt, doe ik het.”
Ik wist dat hij het meende
Mijn zoon was altijd recht door zee geweest, en liegen of zwijgen was nooit zijn sterkste kant. Hij had een enorm rechtvaardigheidsgevoel. Die dag voelde ik me als een soort veroordeelde die wachtte op de straf. Hoe kon ik dit aan mijn man vertellen? Hoe kon ik toegeven dat ik hem al een tijd had bedrogen?
Deze avond moest het gebeuren
Toen hij ’s avonds thuiskwam, zat ik al op de bank, mijn handen trillend om een kop thee. Ik zag mijn zoon naar me kijken, een subtiele herinnering aan de belofte die ik moest houden. “Ik moet je iets vertellen,” begon ik. Mijn man keek op, verrast door de ernst in mijn stem. En toen vertelde ik het hem…
Het was lelijk
En enorm pijnlijk. Mijn man was woedend, mijn zoon teleurgesteld, en ik voelde me kleiner dan ooit. Alles wat ik jarenlang had opgebouwd, viel in één klap uit elkaar. Mijn man vertrok diezelfde avond naar zijn broer. Mijn zoon wilde nauwelijks met me praten. En ik bleef achter in de leegte die ik zelf had gecreëerd.
Had ik spijt?
Ja. Maar niet alleen om het vreemdgaan, ook om het feit dat ik het zover had laten komen. Dat mijn zoon degene moest zijn die me confronteerde. Mogelijk zal mijn relatie met mijn zoon nooit meer hetzelfde zijn. En dat is volledig aan mezelf te wijten…
NANCY
