Megan: “Hij vroeg: ‘Wil je een stap verder gaan in onze relatie’, ik stemde in, maar ik voelde geen echte liefde”

Ik was een alleenstaande moeder van Xenne (5)

Mijn leven na mijn scheiding van Jeremy was stabiel, maar financieel altijd een beetje krap. Jeremy en ik waren officieel uit elkaar gegaan omdat hij zijn baan verloor, maar voor de buitenwereld hadden we gewoon onze verschillen. We waren ‘uit elkaar gegroeid’. Daar liet ik het bij. Het was in het echt een stil gevecht met geldzorgen die niemand echt zag.

Een half jaar later ontmoette ik Koos

Het was niet een liefde-op-het-eerste-gezicht momenten. Nee, Koos was gewoon… Nou ja, normaal. Een man van dertien in een dozijn: niet bijzonder charmant, niet ongewoon knap, maar hij was aardig en stabiel. We kwamen elkaar tegen bij een barbecue van een gemeenschappelijke vriend en raakten aan de praat over alledaagse dingen zoals het weer, werk en natuurlijk, kinderen. Xenne at ook mee op de barbecue. Koos vroeg kort aan haar hoe het op school ging. Hij was in ieder geval erg aardig. Toen hij voorstelde om een keer samen koffie te drinken, stemde ik in, gedreven door zowel nieuwsgierigheid als de behoefte aan gezelschap.

De eerste dates

Koos vroeg me nogmaals uit en ik dacht: “Waarom niet? Het is aangenaam gezelschap”. Hij was attent genoeg. Hij vroeg naar mijn dag, luisterde naar verhalen over Xenne, en bood zelfs aan om ons eens mee uit te nemen naar de dierentuin. Het leek erop dat hij moeite deed om een band met ons beiden op te bouwen. Deze momenten waren aangenaam en boden een welkome afwisseling van mijn dagelijkse routines. Xenne vond hem meteen leuk. Al vanaf de barbecue. Dat was voor mij voldoende om door te gaan met de dates. Niet omdat er vlinders waren, maar omdat het gemakkelijk was. Comfortabel. Voor iedereen. Er was geen diepe emotionele connectie.

Het werd langzaam een soort van relatie

Maanden gleden voorbij. Koos was consistent, wat in mijn boek veel waard was. Hij had een goede baan, was nooit getrouwd geweest, had geen kinderen, en het belangrijkste: hij leek stabiel. Hij begon over samen een toekomst opbouwen te praten. Ergens wist ik dat ik niet verliefd op hem was, maar na jaren van financiële onzekerheid leek dit me een praktische keuze. “Het is beter dan alleen blijven, toch?”, vroeg ik mezelf af.

Trouwen dan maar?

Op een avond, terwijl Xenne sliep en ik de rekeningen nog eens doorkeek, besefte ik hoe moe ik was van het worstelen om rond te komen. Toen Koos de volgende dag weer ter sprake bracht dat hij graag een stap verder zou willen gaan, zei ik “ja”. Niet uit passie, maar uit een behoefte aan stabiliteit, voor mij en mijn dochter. Ik was me wel pijnlijk bewust van de afwezigheid van echte liefde.

We organiseerden een kleine, eenvoudige bruiloft

Ik voelde me meer een projectmanager dan een bruid. Het was meer een contractondertekening dan een viering van liefde. Mijn familie en vrienden waren blij voor me, ze dachten dat ik eindelijk mijn ‘happy ever after’ had gevonden. Ik wenste dat ik hetzelfde kon voelen. “Is dit voldoende voor mij?”, vroeg ik me af.

De eerste maanden als getrouwde vrouw waren een aanpassing

Koos was een goede man, hij behandelde Xenne als zijn eigen, en financieel hadden we geen zorgen meer. Voelde ik passie. Nee. Was Koos mijn droomman? Zeer zeker niet. Zijn financiële steun maakte veel dingen mogelijk voor ons, dingen die als alleenstaande moeder buiten mijn bereik zouden zijn geweest.

Ik ben niet echt gelukkig

We functioneren samen, meer als zakenpartners dan als echtgenoten. Xenne is gelukkig, en dat is voor mij het belangrijkste. Soms, in stille momenten, vraag ik me af hoe het zou zijn geweest als ik iemand had gekozen van wie ik echt hield. Maar dan kijk ik naar mijn dochter, naar het huis dat we hebben, naar het leven dat zonder financiële angst is, en ik herinner mezelf eraan dat sommige keuzes meer uit noodzaak dan uit passie worden gemaakt.

MEGAN