Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Trakteren op school
Het leek zo simpel. Zo’n onschuldige traditie. Een moment waarop je kind straalt, geniet, zich speciaal voelt. Dat was het ook. Vroeger. Maar ik had geen idee dat ik met mijn keuze voor een traktatie een complete kleuterklasrel zou veroorzaken. Het begon allemaal een paar weken voor Wendy’s verjaardag. Ze werd 7, zat in groep 3 en keek al maanden uit naar haar verjaardag en dus trakteren. “Ik wil iets leuks, mam!” had ze enthousiast geroepen. “Iets speciaals”. Ze wilde iets anders dan alle andere kinderen.
Ik had op internet gezocht naar originele traktaties en kwam een superleuk idee tegen
Linialen met glitters en regenboogkleuren. Ze hadden grappige opdrukken zoals “Jij bent top!” en “Slimmerik!”. Handig, origineel én gezond – want laten we eerlijk zijn, de regels rondom traktaties op school waren tegenwoordig strenger dan een sollicitatie bij de FBI. Ik bestelde de linialen en voelde me een goede moeder.
Totdat de mail van de juf kwam
“Beste ouders, even ter herinnering: op onze school hanteren wij een traktatiebeleid waarbij cadeautjes niet zijn toegestaan. Traktaties dienen eetbaar te zijn.” Shit. Wendy’s traktatie mocht niet. Ik voelde me direct schuldig. Waarom had ik dit niet gecheckt? Waarom had ik gedacht dat dit goed zou zijn? Maar de linialen waren al binnen. Geldverspilling om ze niet te gebruiken.
Ik vond die regel belachelijk
Het was een stukje plastic van een paar cent. Alsof een liniaal ineens een luxe gift was. Dus besloot ik een risico te nemen. Ik gaf Wendy tóch haar linialen mee.
De traktatie-blamage
Op de ochtend van Wendy’s verjaardag stapten we het schoolplein op. Zij straalde. Ik zweette. Verschil moet er zijn. Ik probeerde mezelf moed in te praten. Wat kon er misgaan? De juf zou het vast door de vingers zien. Dit was geen peperdure goodiebag. Het waren linialen! Ze zal Wendy toch niet te kakken zetten? Maar toen Wendy de klas binnenliep met haar versierde bak en de juf de inhoud zag, veranderde de sfeer direct.
Juf Ellen fronste
“Oh… Chantal, wist je dat cadeautjes niet mogen?” Ik deed alsof ik verbaasd was. “Echt? Maar het zijn gewoon linialen, iets nuttigs voor school. Het zijn geen cadeaus, maar leermaterialen” Haar blik bleef strak. “We moeten het eerlijk houden voor iedereen.” Ik voelde mijn wangen gloeien. Eerlijk? Alsof dit een Rolex was! Achter mij hoorde ik Wendy’s blije stem: “Ik heb hele leuke linialen voor iedereen!”
De kinderen begonnen enthousiast te joelen
“Wauw!” “Vet cool!” Maar juf Ellen greep direct in. “Laten we even wachten, Wendy.” Haar stem was streng. “Eerst moeten we kijken of dit mag.” Wendy’s gezicht zag teleurgesteld. Haar hand, nog steeds geheven met een liniaal erin, zakte langzaam omlaag. Ik voelde me lullig. Wendy duidelijk ook. Ik was een mislukte moeder.
De ongemakkelijke situatie
De kinderen keken van Wendy naar de juf. Sommigen fluisterden. Een jongen achterin riep: “Waarom mag dat niet?” Een ander kind zei: “Mijn neef op een andere school kreeg een heel pakje stiften!” De sfeer werd onrustig. Kinderen hadden linialen gepakt en hielden ze in hun handen alsof ze net een schat hadden gevonden. Maar de juf was onverbiddelijk. “Leg allemaal de linialen even terug,” zei ze streng. “We gaan eerst bespreken of dit kan.” Ik voelde hoe Wendy haar schouders liet zakken. Echt zielig. Waarom had ik haar in deze situatie gebracht?
Het gesprek na school
Ik haalde Wendy op van school en zag aan haar gezicht dat het nog niet gezakt was. Ze was stil. Toen we de hoek om liepen, kwam het eruit. “Waarom mochten de linialen niet, mama?” Hallo teleurstelling. Ik slikte. “Omdat de school regels heeft over traktaties, liefje.” “Maar… het was toch leuk?” Ze keek me vragend aan. “Iedereen vond het leuk.” Ik voelde me verschrikkelijk. “Ja, schat, het was een heel leuke traktatie.” Ze haalde haar schouders op. “Juf heeft ze afgepakt. Ze liggen nu in een doos in de klas.” Ik voelde hoe mijn bloed begon te koken. Ik vond het zo’n onzin allemaal.
De reacties thuis
Die avond aan tafel vertelde Wendy alles aan mijn man Arjan. Hij lachte. “Jezus, je zou denken dat je gouden pennen hebt uitgedeeld.” Wendy pruilde. “Ik snap het echt niet. Er was niks mis mee.” Arjan zei: “Dit is waarom mensen schoolregels haten.” Mijn moeder, die toevallig bij het eten was, zuchtte. “Vroeger mochten we alles trakteren. Zelfs zakjes chips met een speeltje erin!” “Ja, oma, maar dat mag nu niet meer,” zei Wendy sip. Mijn moeder concludeerde. “Nou, dan zijn we mooi achteruit gegaan.”
Ik voelde de irritatie borrelen
Waarom mocht een simpel cadeautje niet? Waarom moest alles zo strikt zijn? En wat deed de school nu met die linialen? Weggooien? Ik besloot een mail te sturen naar de juf. Ik hield het beleefd.
“Beste juf Ellen, ik begrijp dat er regels zijn over traktaties, maar ik vond het jammer dat Wendy’s linialen niet mochten. Ze had er veel moeite in gestoken. Wat gebeurt er nu met de linialen? Kunnen de kinderen ze alsnog krijgen op een ander moment?”
De reactie kwam snel
“Beste Chantal, ik snap dat Wendy teleurgesteld is. De linialen worden niet weggegooid, maar blijven op school. We gaan ze verdelen over de klas bij een ander educatief moment, zodat alle kinderen op een eerlijke manier een cadeautje krijgen. We hopen op je begrip.”
Ik hoopte dat dat educatieve moment dan snel kwam. En dat ze de linialen niet zou vergeten. Eigenlijk wilde ik het liefste dat ze vandaag werden uitgedeeld. Maar goed dat zat er niet in.
Een paar weken later kwam Wendy thuis met een grote grijns
“Mama, juf heeft de linialen tóch uitgedeeld!” De blijdschap van Wendy werkte aanstekelijk. “Wat? Wanneer?” , vroeg ik. “Vandaag! Bij de rekenspelletjes. Ze zei dat iedereen nu iets nieuws had om te gebruiken.” Linksom, of rechtsom, dit was een prima oplossing voor iedereen.
CHANTAL
Ik heb zelf geen kinderen. Maar ben -net a;s iedere andere volwassene toch ‘ooit’ wel kind geweest. En kan me dus nog wel levendig herinneren hoe leuk het was om op je verjaardag op school in de klas te mogen trakteren. Al was dat toen (rond 1964) vaak gewoon een klein snoepje voor ieder kind. Dat er nu regels zijn op sommige scholen over wat een kind wel mag trakteren en wat niet, snap ik wel. (Sommige kinderen moeten zich immers ook aan voedingstegels houden zoals kosher of halal).
Maar ik denk, dat het dan belangrijk is dat zo’n regel dan voor een hele basisschool moet gelden en dat dat dan ook voor het begin van het schooljaar al bekend zou moeten zijn bij alle ouders of verzorgers. (Uiteraard wel met genoeg opties over wat WEL mag als traktaktie.
Als ik dit soort dingen lees, ben ik zo blij, dat mijn lagere schooltijd zich afspeelde in de jaren 50. ik kreeg een zakje snoep en elke klasgenoot mocht 1 snoepje pakken. in die jaren was snoep thuis niet echt overvloedig aanwezig, dus dat ene snoepje extra was geen probleem. Zelfs niet met 40 kinderen in de klas. Ook voor mijn drie kinderen, die in de jaren 80 naar de lagere school gingen, was het niet lastig. Een zakje chips of popcorn of een mandarijn.
de juf had de linialen onmiddellijk mee retour moeten geven.
bij mijn kind op school mocht snoep niet, ouders deden dat toch. als middenweg gaf de juf de traktatie dan aan het eind mee naar huis zodat ouders zelf konden beslissen of hun kind het mocht eten en wanneer.
Als juf doe je het niet snel goed… Dit is beleid van de school, niet van haar persoonlijk, en dit beleid moet zij gewoon uitvoeren. Ouders (van de medezeggenschapsraad) hebben hiermee ingestemd.
Dat wil overigens niet zeggen dat ik voor deze regel ben, maar ik zie als leerkracht ook wat het met een kind doet als het niet kan trakteren, terwijl de rest van de klas dat wel kan… Dan ben je toevallig “ziek” op je verjaardag…
wat een gesijk van die juf
Tja, sorry hoor, maar moeder wist van de regel? Oké, weliswaar te laat, maar ze wist het wel. En dan doe je het lekker toch? Gewoon lekker je zin doordrijven en regels aan je laars lappen, en dan zeggen ‘ze gaat Wendy toch niet te kakken zetten?’ Dat doe je dan toch zelf! Dat je even niet weet wat je met 30 linialen moet, snap ik best, maar daar had je op een later moment over kunnen nadenken. Er is altijd wel een donatieplek ofzo die dit goed kan gebruiken. En dan had je gewoon iets lekkers voor je dochter kunnen bedenken.
Waarom moeten kinderen een cadeautje geven als traktatie? Als alle kinderen op de wereld ieder jaar voor hun verjaardag een (vaak nutteloos) cadeautje geven aan de klas, hoeveel extra zooi komt er dan? En hoeveel grondstoffen kost wat wel niet? De meeste kinderen hebben niks nodig, ze hebben al teveel. Stop gewoon met dit onzinnige gedoe. Laat ze gewoon een traktatie geven (gezond of ongezond) en dat is het!
Er zijn regels, dat begrijp ik, maar ik begrijp dan ook weer niet, dat bij openbare scholen tijd wordt gemaakt om voor de Ramadan te bidden. Zijn dit ook opgenomen in het schoolbeleid?
Het leven is nou eenmaal niet eerlijk en niet iedereen is en kan gelijk behandeld worden. Daar kunnen ze beter maar vroeg genoeg achter komen.
Wat een vingerwijzende reacties hier bah.
De teleurstelling bij de dochter en klasgenoten heeft de moeder zelf veroorzaakt. Regels zijn regels. De moeder was verkeerd bezig door het beleid bewust te negeren, maar de school had ook iets consequenter kunnen zijn. Linealen gelijk terug mee naar huis en niet later uitdelen. Dit is vooral een kwestie van helder communiceren en regels serieus nemen om dit soort situaties te voorkomen.
Voorbeeld bij mijn neefje op school mag gewoon niet worden getrakteerd. Heel duidelijke regel. De jarige mag die dag een leuke activiteit bedenken wat ze dan doen in de klas. Er was een moeder die dat niet leuk vond. Haar dochter was ruim voor Pasen jarig. De moeder dacht dan trakteerd ze niet met haar verjaardag maar geeft de kinderen wat leuks voor Pasen. De moeder kon de traktaties gelijk weer terug nemen naar huis.
echt belachelijk..de betutteling tegenwoordig. Blij dat mijn kinderen al ouder zijn, toen was die flauwekul nog niet.
Wat een gedoe zeg, wees blij dat het kind niet weer met het zoveelste ongezonde snoep of chips goed komt aanzetten. Zo’n liniaal hebben die kids tenminste nog wat aan.
Daarbij moeten mensen ook eens ophouden met continu te vergelijken met elkaar. De ene traktatie is niet meer waard dan de ander vanwege dat het gaat omdat je geeft wat je wil en kan. Het zou er niet om moeten draaien dat het blijkbaar er om draait van: kijk eens ík geef mijn kind de leukste /mooiste / beste / duurste traktatie mee. Toen ik op de basisschool zat trakteerde je gewoon heel simpel: een waterijsje (ik was in de zomer jarig) in andere jaargetijden was het een zakje chips of misschien een keer een fruitprikker. gewoon simpel en geen gedoe. Er werdt gezongen voor de jarige en het kind kreeg een mooie grote kaart waarmee je dan langs de andere meesters en juffen ging die hun naam erop zetten en je gaf ze uiteraard wat van je traktatie. Nou hoe moeilijk kan het zijn. Nooit meegemaakt dat er gedonder kwam van dit mag niet en dat niet enzv.
En zo kan iedere ouder wel een regel naast zich neerleggen die hem of haar niet uitkomt.
Dit verhaal is een mooi voorbeeld van waardoor de maatschappij zo’n puinhoop is geworden.
Moeder wist er (helaas te laat) van en legde het toch naast zich neer. Gaat op school, met kind ernaast, gewoon de confrontatie aan.
Dit zijn precies de incidenten waardoor leerkrachten het onderwijs vaarwel zeggen. Want je hebt 30 van zulke eigengereide ouderparen waarmee je moet dealen.
Moeder heeft in elk geval hopelijk haar lesje geleerd. Regels zijn regels en gelden voor iedereen. En als je gaat beweren “ja maar zo’n liniaal geeft toch niks, is eigenlijk leermateriaal” dan heb je het niet begrepen.
Ik geef de juf groot gelijk, ze had alleen niet die dingen op school mogen houden. Verder heeft ze het goed opgelost.
Moeder wist heel goed dat ze fout zat, kwam zwetend op school. Voor het kind vind ik het zielig, dat wist van niks en haar feestmoment is in het water gevallen door moeders schuld.
Helemaal mee eens, als je het weet en toch doet, dan is het dus eigenlijk jouw schuld dat het kindje verdrietig is.
En inderdaad lekker makkelijk als iedereen het gaat doen, waar is dan de grens? Een Rolex horloge is ook ‘leermateriaal’ om klok te kunnen lezen.
misschien komt het omdat ik zelf in het onderwijs werk (eerder groepsleerkracht, momenteel docent), want als ik de reacties zie, sta ik vrij alleen, maar ik snap de juf heel goed. Ik denk wel dat ik het uitdelen door de vingers zou hebben gezien, maar dat zou dan bij een volgende eigenlijk ook weer moeten… Anders is het voortrekken.
Echter vind ik dat deze moeder de situatie totaal verkeerd is aangevlogen. Ik snap gewoon niet waarom ze de juf niet meteen gemaild heeft om samen te zoeken naar een goede oplossing. De juf had namelijk ook die dag meteen een activiteit kunnen doen, waarbij de linialen ingezet konden worden. Dan was iedereen blij geweest.
Overleg altijd zo snel mogelijk met de groepsleerkracht van je kind. Wij zijn ook gewoon mensen. Snappen dat andere mensen soms regels over het hoofd zien en zullen met je mee willen denken naar een goede oplossing voor iedereen.
Ik ben een jufmene en zie de traktaties steeds groter en gekker worden. Het lijkt soms wel een competitie binnen de klas of tussen ouders wie de grootste, lekkerste of duurste traktatie geven. Ook bij mijn eigen kinderen zie ik dat. En veel eten/snoep en een vaak plastic cadeautje wat snel kapot is ik ben voorstander van goed is goed genoeg. Als school moet je ergens een lijn trekken ook om ouders en kinderen van deze ouders te beschermen die het minder/niet breed hebben.
Die juffrouw moet ook gewoon het beleid van school volgen hè. Als de directie dit zo bedacht heeft, moet zij daarin mee, ook al vindt zij zelf misschien wel iets anders. Men denkt vaak dat een leerkracht eigen baas is, maar wij hebben ook een adjunct- en/of directeur+ stichtingsbestuur boven ons staan.
Het achterliggende idee: Geen cadeautjes, want niet iedereen kan het betalen. Dan is het makkelijker om te zeggen: Dan helemaal niet, dan steeds af te wegen: Ja deze kan wel. De volgende komt met een luxe cadeau en dan mag het niet. en dan komt het gezeur: ” jaaa, maar die linialen mochten wel! en die gummetjes ook! Waarom dan geen etui?! Hoezo mag ik nu ineens geen cadeau geven?!”
Maar zover denkt men vaak niet. De regel is simpel: Geen cadeautjes. punt. En dan toch moeten wij lekker eigenwijs de grenzen gaan opzoeken. 😉
Dat jufmens had ik het liefst een paar rake meppen willen uitdelen met die linealen l, met de schooldirectie erbij. Wat een belachelijke idiote regel ! Maar ja, gewekd lost niets op he ?
De regel is misschien belachelijk, maar het is ook belachelijk dat deze moeder denkt dat de regel niet voor haar van toepassing is.
Ze wist het, ging er toch mee door en is vervolgens beledigd dat de regel door de school gehanteerd wordt. Moeder zit hier in dit geval mijns inziens fout en had haar dochter de teleurstelling kunnen besparen.
Nou Sandra, er worden niet voor niets afspraken gemaakt op een school hé? en zoiets wordt ook goedgekeurd door een ouderraad. ben je het er niet mee eens? meld je dan aan! lekker makkelijk om de juf meteen een mep te willen verkopen voor zoiets kleins. hoe kom jij de dag door met zo’n kort lontje?