Trakteren op school
Het leek zo simpel. Zo’n onschuldige traditie. Een moment waarop je kind straalt, geniet, zich speciaal voelt. Dat was het ook. Vroeger. Maar ik had geen idee dat ik met mijn keuze voor een traktatie een complete kleuterklasrel zou veroorzaken. Het begon allemaal een paar weken voor Wendy’s verjaardag. Ze werd 7, zat in groep 3 en keek al maanden uit naar haar verjaardag en dus trakteren. “Ik wil iets leuks, mam!” had ze enthousiast geroepen. “Iets speciaals”. Ze wilde iets anders dan alle andere kinderen.
Ik had op internet gezocht naar originele traktaties en kwam een superleuk idee tegen
Linialen met glitters en regenboogkleuren. Ze hadden grappige opdrukken zoals “Jij bent top!” en “Slimmerik!”. Handig, origineel én gezond – want laten we eerlijk zijn, de regels rondom traktaties op school waren tegenwoordig strenger dan een sollicitatie bij de FBI. Ik bestelde de linialen en voelde me een goede moeder.
Totdat de mail van de juf kwam
“Beste ouders, even ter herinnering: op onze school hanteren wij een traktatiebeleid waarbij cadeautjes niet zijn toegestaan. Traktaties dienen eetbaar te zijn.” Shit. Wendy’s traktatie mocht niet. Ik voelde me direct schuldig. Waarom had ik dit niet gecheckt? Waarom had ik gedacht dat dit goed zou zijn? Maar de linialen waren al binnen. Geldverspilling om ze niet te gebruiken.
Ik vond die regel belachelijk
Het was een stukje plastic van een paar cent. Alsof een liniaal ineens een luxe gift was. Dus besloot ik een risico te nemen. Ik gaf Wendy tóch haar linialen mee.
De traktatie-blamage
Op de ochtend van Wendy’s verjaardag stapten we het schoolplein op. Zij straalde. Ik zweette. Verschil moet er zijn. Ik probeerde mezelf moed in te praten. Wat kon er misgaan? De juf zou het vast door de vingers zien. Dit was geen peperdure goodiebag. Het waren linialen! Ze zal Wendy toch niet te kakken zetten? Maar toen Wendy de klas binnenliep met haar versierde bak en de juf de inhoud zag, veranderde de sfeer direct.
Juf Ellen fronste
“Oh… Chantal, wist je dat cadeautjes niet mogen?” Ik deed alsof ik verbaasd was. “Echt? Maar het zijn gewoon linialen, iets nuttigs voor school. Het zijn geen cadeaus, maar leermaterialen” Haar blik bleef strak. “We moeten het eerlijk houden voor iedereen.” Ik voelde mijn wangen gloeien. Eerlijk? Alsof dit een Rolex was! Achter mij hoorde ik Wendy’s blije stem: “Ik heb hele leuke linialen voor iedereen!”
De kinderen begonnen enthousiast te joelen
“Wauw!” “Vet cool!” Maar juf Ellen greep direct in. “Laten we even wachten, Wendy.” Haar stem was streng. “Eerst moeten we kijken of dit mag.” Wendy’s gezicht zag teleurgesteld. Haar hand, nog steeds geheven met een liniaal erin, zakte langzaam omlaag. Ik voelde me lullig. Wendy duidelijk ook. Ik was een mislukte moeder.
De ongemakkelijke situatie
De kinderen keken van Wendy naar de juf. Sommigen fluisterden. Een jongen achterin riep: “Waarom mag dat niet?” Een ander kind zei: “Mijn neef op een andere school kreeg een heel pakje stiften!” De sfeer werd onrustig. Kinderen hadden linialen gepakt en hielden ze in hun handen alsof ze net een schat hadden gevonden. Maar de juf was onverbiddelijk. “Leg allemaal de linialen even terug,” zei ze streng. “We gaan eerst bespreken of dit kan.” Ik voelde hoe Wendy haar schouders liet zakken. Echt zielig. Waarom had ik haar in deze situatie gebracht?
Het gesprek na school
Ik haalde Wendy op van school en zag aan haar gezicht dat het nog niet gezakt was. Ze was stil. Toen we de hoek om liepen, kwam het eruit. “Waarom mochten de linialen niet, mama?” Hallo teleurstelling. Ik slikte. “Omdat de school regels heeft over traktaties, liefje.” “Maar… het was toch leuk?” Ze keek me vragend aan. “Iedereen vond het leuk.” Ik voelde me verschrikkelijk. “Ja, schat, het was een heel leuke traktatie.” Ze haalde haar schouders op. “Juf heeft ze afgepakt. Ze liggen nu in een doos in de klas.” Ik voelde hoe mijn bloed begon te koken. Ik vond het zo’n onzin allemaal.
De reacties thuis
Die avond aan tafel vertelde Wendy alles aan mijn man Arjan. Hij lachte. “Jezus, je zou denken dat je gouden pennen hebt uitgedeeld.” Wendy pruilde. “Ik snap het echt niet. Er was niks mis mee.” Arjan zei: “Dit is waarom mensen schoolregels haten.” Mijn moeder, die toevallig bij het eten was, zuchtte. “Vroeger mochten we alles trakteren. Zelfs zakjes chips met een speeltje erin!” “Ja, oma, maar dat mag nu niet meer,” zei Wendy sip. Mijn moeder concludeerde. “Nou, dan zijn we mooi achteruit gegaan.”
Ik voelde de irritatie borrelen
Waarom mocht een simpel cadeautje niet? Waarom moest alles zo strikt zijn? En wat deed de school nu met die linialen? Weggooien? Ik besloot een mail te sturen naar de juf. Ik hield het beleefd.
“Beste juf Ellen, ik begrijp dat er regels zijn over traktaties, maar ik vond het jammer dat Wendy’s linialen niet mochten. Ze had er veel moeite in gestoken. Wat gebeurt er nu met de linialen? Kunnen de kinderen ze alsnog krijgen op een ander moment?”
De reactie kwam snel
“Beste Chantal, ik snap dat Wendy teleurgesteld is. De linialen worden niet weggegooid, maar blijven op school. We gaan ze verdelen over de klas bij een ander educatief moment, zodat alle kinderen op een eerlijke manier een cadeautje krijgen. We hopen op je begrip.”
Ik hoopte dat dat educatieve moment dan snel kwam. En dat ze de linialen niet zou vergeten. Eigenlijk wilde ik het liefste dat ze vandaag werden uitgedeeld. Maar goed dat zat er niet in.
Een paar weken later kwam Wendy thuis met een grote grijns
“Mama, juf heeft de linialen tóch uitgedeeld!” De blijdschap van Wendy werkte aanstekelijk. “Wat? Wanneer?” , vroeg ik. “Vandaag! Bij de rekenspelletjes. Ze zei dat iedereen nu iets nieuws had om te gebruiken.” Linksom, of rechtsom, dit was een prima oplossing voor iedereen.
CHANTAL
