Ik heb een geheim. Een geheim waar ik me al jaren voor schaam. Iets waar ik niet over praat, niet met vriendinnen, niet met mijn moeder, zelfs niet met mijn eigen man. Het voelt alsof ik de enige ben. Alsof niemand dit begrijpt. Alsof ik… stuk ben.
De realiteit was dat ik het niet kon
Het begon toen ik een tiener was. Mijn vriendinnen praatten openlijk over tampons, hoe handig ze waren bij het zwemmen, hoe je na een tijdje niet eens meer voelde dat je er een in had. Ik knikte altijd maar een beetje, lachte mee, deed alsof. Maar de realiteit was dat ik het niet kon. Elke poging voelde alsof mijn lichaam zich verzette, alsof ik een muur probeerde te doorbreken die niet mee wilde geven. Ik dacht: misschien doe ik het verkeerd. Misschien ben ik gewoon een aansteller. Dus probeerde ik het keer op keer. Elke maand weer. En elke maand faalde ik.
“Misschien ben je gewoon gespannen”
Toen ik achttien was, kreeg ik mijn eerste echte vriendje. Hij was lief, geduldig, begripvol. Maar toen het moment daar was, verstijfde ik. Mijn lichaam sloot zich af, alsof het me wilde beschermen tegen iets vreselijks. Het deed pijn. Zoveel pijn dat ik huilde. Hij schrok. ‘Misschien ben je gewoon gespannen,’ zei hij voorzichtig. ‘We kunnen het rustig aan doen.’
Het voelde alsof ik gevangen zat in mijn eigen lichaam
Maar het bleef. Elke keer weer. Het voelde alsof ik gevangen zat in mijn eigen lichaam. En ik schaamde me kapot. Ik voelde me niet normaal. Alle andere meiden om me heen leken moeiteloos te genieten van seks, terwijl ik het liefst onder de dekens kroop en verdween.
Onprettig? De pijn was ondraaglijk
Op een dag besloot ik naar de huisarts te gaan. Een inwendig onderzoek, stelde ze voor. ‘Dit kan een beetje onprettig aanvoelen,’ zei ze. Dat was een understatement. Toen ze de eendenbek inbracht, kromp ik ineen. De pijn was ondraaglijk. Ik begon te trillen, mijn ademhaling versnelde, mijn ogen vulden zich met tranen. De huisarts stopte onmiddellijk. Ze keek me bezorgd aan. ‘Ik denk dat je vaginisme hebt,’ zei ze.
Alles werd een gevecht tegen mijn eigen lichaam
Vaginisme. Ik had er nog nooit van gehoord. Maar blijkbaar had ik een onbewuste reflex waarbij mijn bekkenbodemspieren zich aanspanden zodra er iets in de buurt kwam. Seks, tampons, een simpel medisch onderzoek – alles werd een gevecht tegen mijn eigen lichaam. Ik kreeg oefeningen mee. Ontspanningstechnieken. Ademhalingsoefeningen. Maar de schaamte bleef. Ik durfde het tegen niemand te zeggen. Wie zou dit begrijpen?
Ik wilde het zeggen, maar het lukte niet
Toen ik mijn man leerde kennen, verzweeg ik het. In het begin konden we eromheen werken. Kusjes, knuffels, andere manieren om intimiteit te delen. Maar op een gegeven moment voelde ik zijn verlangen. En ik voelde de druk. ‘Wat is er?’ vroeg hij op een avond, terwijl we samen in bed lagen. Ik keek hem aan, wilde het zeggen, maar de woorden bleven steken in mijn keel. ‘Niets,’ mompelde ik. ‘Gewoon moe.’
Ik brak en kon alleen maar huilen
Uiteindelijk gaf ik eraan toe en mijn man zag dat er iets mis was. “Gaat het?”, hij keek me verschrikt aan. Ik brak en kon alleen maar huilen. Ik vertelde over de diagnose. Alles kwam eruit. De angst. De pijn. De schaamte. Mijn man hield mijn hand vast. Zijn ogen stonden vol medelijden, maar niet met afkeer. Geen walging. Alleen liefde. “We gaan samen kijken wat we kunnen doen zodat het beter wordt.”
Ik deed alles om er vanaf te komen
Ik volgde therapieën, werkte met een bekkenbodemfysiotherapeut, probeerde dilatoren – kleine plastic staafjes die ik langzaam moest opbouwen om mijn spieren te laten wennen. Het was een hel. Maar ik zette door. Stap voor stap. Met tranen, met woede, met frustratie. En uiteindelijk werd het beter, ik leerde trucjes om ermee te dealen, maar het blijft een ding.
Hoe leg je uit dat intimiteit soms nog steeds voelt als een gevecht?
Tot op de dag van vandaag praat ik er nauwelijks over. Want hoe leg je uit dat iets wat voor anderen zo simpel is, voor mij een nachtmerrie blijft? Hoe vertel je een vriendin dat je een keizersnede hebt gehad, niet omdat het medisch noodzakelijk was, maar omdat een natuurlijke bevalling me kapot had gemaakt? Hoe leg je je man uit dat zelfs na al die tijd, zelfs na therapie, intimiteit nog steeds soms voelt als een gevecht?
Het voelt alsof mijn lichaam faalt
Soms denk ik: ben ik echt de enige? Maar diep van binnen weet ik dat dat niet zo is. Alleen praten we er niet over. We zwijgen, vanwege de angst en schaamte. Terwijl dit iets is waar je zelf geen schuld aan hebt, maar toch voelt het zo omdat het jouw lichaam is die faalt..
SANNE
Er zijn meer vrouwen die dit hebben. Misschien kun je een lotgenotengroep zoeken als dat bestaat (vast wel) en als je daar behoefte aan hebt.
Fijn dat het je man in elk geval niet heeft afgeschrikt en hij jou steunt!