Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Het was onhoudbaar
De ruzies ondoenbaar. We probeerden het echt, maar alles liep steeds vast. Na tien jaar huwelijk trokken we de conclusie die we al te lang voor ons uit hadden geschoven: dit werkte niet meer. We moesten uit elkaar. Mijn ex vond al snel een andere woning en verhuisde daarheen. We kwamen overeen dat ik nog in ons huis kon blijven wonen totdat ik iets anders had gevonden. In theorie klonk dat redelijk. In de praktijk werd het een nachtmerrie.
Er ontstond een eindeloze strijd
De eerste maanden probeerden we nog enigszins normaal met elkaar om te gaan. We hadden de kinderen, we wilden het goed doen. Maar al snel veranderde alles in een eindeloze strijd.
Hij vond dat hij recht had op allerlei spullen
Het begon met de inboedel. In het begin leek het redelijk: hij nam de spullen die echt van hem waren, ik hield de rest. Maar toen het erop aankwam, had hij ineens recht op de eettafel, de televisie en de kast in de woonkamer. “Ik wil niet dat jij in een compleet ingericht huis blijft en ik opnieuw moet beginnen,” zei hij. Terwijl ik degene was die hier met de kinderen achterbleef. Hij wilde zelfs de wasmachine meenemen. “Je kunt toch gewoon naar de wasserette?” Ja, natuurlijk. Met twee kinderen en een fulltimebaan.
Ook de zorgregeling werd een punt van discussie
Toen kwamen de zorgdagen. In eerste instantie was hij het eens met een week-op-week-af-regeling. Tot hij een paar maanden later ineens vond dat hij liever een 70/30-verdeling wilde. “Voor mijn werk is het handiger als ik minder vaste dagen heb,” mailde hij me. Alsof ik mijn leven niet volledig omgooide om alles voor de kinderen goed te regelen.
We besloten gesprekken met een mediator te voeren
We gingen in gesprek met een mediator, maar zelfs daar kwamen we geen stap verder. Iedere afspraak draaide uit op discussies. Hij vond dat ik hem “niet de ruimte gaf om vader te zijn”, ik vond dat hij de afspraken structureel aan zijn laars lapte. Hij vergat om schoolspullen door te geven, bracht de kinderen te laat terug en wisselde zorgdagen zonder overleg. Toen ik hem erop aansprak, kreeg ik een kort bericht terug: “Ik doe mijn best, maar jij moet ook flexibel zijn.”
Hij bleek te feesten in zijn ‘vrije’ weekenden
Intussen hoorde ik via gezamenlijke vrienden dat hij zijn kinderloze weekenden volop benutte. Uitgaan, feestjes, nieuwe vrouwen. Misschien was het zijn manier om ermee om te gaan. Misschien probeerde hij te ontsnappen aan alles. Maar het deed pijn. Terwijl ik in mijn eentje het ouderschapsplan probeerde rond te krijgen, zat hij in een bar met vrienden. Terwijl ik avonden doorbracht met rekeningen, e-mails en praktische regelzaken, had hij een nieuwe vriendin. Ik stuurde hem regelmatig e-mails. Vriendelijk, zakelijk. Of we opnieuw om de tafel konden. Of hij al had nagedacht over een vast schema. Maar zijn reacties werden steeds korter. Of bleven helemaal uit.
En toen kreeg ik een e-mail
“Ik heb besloten niet verder te gaan met de mediator. Dit werkt totaal niet. We krijgen het toch niet geregeld. Je hoort nog van me via een advocaat” Daar zat ik dan. Alleen aan de keukentafel, met mijn laptop open. We hadden nog zo afgesproken dat we dit samen en in overeenstemming zouden doen. Maar dit bericht betekende dat we niet meer samen naar oplossingen zouden zoeken. Dit betekende maanden – misschien jaren – van juridische procedures. Nog los van de kosten die hiermee gepaard zouden gaan. Ik voelde woede, teleurstelling, maar vooral uitputting. Hoe had het zo ver kunnen komen? Hoe was de man met wie ik tien jaar had gedeeld, met wie ik kinderen had gekregen, nu degene die me liever in een rechtszaal zag dan aan een gesprekstafel?
Ik moest nu ook voor mezelf gaan kiezen
Ik besloot op dat moment iets voor mezelf. Ik kon blijven vechten, blijven hopen dat hij zich ooit redelijk zou opstellen. Maar dat ging niet gebeuren. Ik moest mijn energie richten op iets anders: op míjn leven. Op míjn toekomst met de kinderen. Dus terwijl hij zijn avonden vulde met drank en feesten, begon ik aan mijn eigen proces. Niet langer in gevecht met hem, maar gefocust op wat wél kon. Ik vond een huurwoning. Ik regelde de financiën.
De strijd is nog niet nog lang niet voorbij. Maar voor het eerst voelt het alsof ik niet langer vast zit in een gevecht waarin ik alleen maar kan verliezen.
ISAYA
wat goed dat je focust op je eigen leven met de kinderen.
het is zijn verlies, dat hij voor een 70-30 verdeling kiest en dat hij niet flexibel met zijn werk wil zijn om tijd voor de kinderen vrij te maken
voor de kinderen niet leuk maar die wennen wel en accepteren hoe dingen gaan. later beseffen ze echter wie er voor hen klaar stond.
vechten is verspilde energie. geniet met je kinderen van wat je hebt in het leven
Als het niet zijn weekend is met de Kids dan zie ik geen probleem. Maar waarschijnlijk is het probleem dat hij al verder is na de scheiding dan zij. En daarbij vind ik dat een scheiding altijd door advocaten en rechters gedaan moeten worden want dan heb je ook iets om mee te slaan
Nou, als je het samen in goede harmonie eens wordt en dat vastlegt, lijkt me dat voor iedereen veel fijner, eigenlijk.
En “al zijn beloftes waren niets waard”. Heb jij ook niet toegezegd tot de dood jullie scheidt…
Waarom heb jij er last van als hij zijn kinderloze weekenden volop benutte aan zaken die jou niet meer aangaan?
omdat dit ten koste gaat van zijn kinderen. als hij de kinderen niet thuis kan hebben omdat hij vast zit met zijn werk dan is dat een goede reden. feesten is geen goede reden.
De verdeling van zorg staat los van wat iemand in de tijd doet dat hij niet de zorg heeft.
precies als dat niet zijn weekend is met de kinderen waarom zou hij niet in de kroeg mogen zitten? Maar het steekt mevrouw waarschijnlijk dat hij verder is gegaan met zijn leven en af en toe een vriendin heeft. Zolang de kinderen er geen last van hebben denk ik prima.
Jullie lezen ook wat jullie willen lezen he. Ze schrijft dat ze dingen met hem probeert af te handelen maar hij het haar in haar eentje laat opknappen wat niet echt lukt als je samen afspraken moet maken. Het steekt haar dat hij wel feest maar daar geen tijd voor zegt te hebben.
Oh, dat snap ik helemaal. Maar dat is niet wat ik lees. Ik lees dat zij zich eraan stoort wat hij in de tijd doet dat hij zijn kinderen niet heeft.
het klinkt alsof jij een beetje bitter bent, Joris. ik zie een moeder die verantwoordelijk alles probeert te regelen en eigenlijk een vader die alles aan zijn laars lapt en zich niet aan afspraken houdt en terug komt op allerlei zaken. Waarschijnlijk had hij dit heel anders ingeschat en valt het hem tegen nu hij ook verantwoordelijkheid heeft, terwijl hij wil feesten en een nieuwe vriendin wil. Klassiek plaatje dit. Pas als er een scheiding komt, zien mannen hoeveel er door hun vrouw werd opgelost al die tijd en dat je niet flierefluitend ‘vrij’ verder kan. Sneu dit weer.
Ik ben zeker niet bitter. Dat hij zich er (naar het oordeel van de geïnterviewde en veel lezers) makkelijk vanaf wil maken met een 70/30 verdeling, staat los van wat hij in de tijd doet dat hij geen kinderen heeft. Je zult het na een scheiding toch samen eens moeten worden, onderling of met wat juridische hulp. Wat hij in de x-tijd doet dat hij geen kinderen heeft, is aan hemzelf. En alleen aan hemzelf.