Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Millies schreeuw klonk door het huis
Mijn jongste dochter. Ik schrok. Het geluid sneed door merg en been, en voordat ik kon reageren, hoorde ik al haar voetjes op de trap. Binnen een seconde was ze verdwenen. Richting Adoree, haar zus van 10. Ik stond in de keuken. Mijn handen nog nat van het afwassen. Het was instinct geweest. Oren gespitst. Een moeder hoort naar haar kind te rennen bij een schreeuw als deze. Maar ik wist al hoe dit zou gaan. Millie had mij niet nodig.
Ze wilde haar zus
Ik had dit al zo vaak gezien, maar toch raakte het me. Waarom koos ze altijd voor Adoree? Was dit normaal? Had ik iets verkeerd gedaan? Ik droogde snel mijn handen en liep toch naar boven. Mijn nieuwsgierigheid won. Adorees kamer was half open en ik zag hen daar zitten. Millie had haar armen strak om haar zus heen, haar gezichtje in haar schouder gedrukt. Haar adem ging schokkerig, ze snikte. Adoree aaide haar rug, fluisterde iets wat ik niet kon verstaan. En Millie werd langzaam kalm. Ik voelde een steek van jaloezie. Dat was toch míjn rol?
De vorige keer in het speeltuintje
De meiden speelden regelmatig in de speeltuin bij ons om de hoek. Ik zat daar een paar weken terug op een bankje, mijn ogen op hen gericht, maar met een ontspannen houding. Het was een van die zeldzame momenten waarop ik even kon ademen. Rust. Millie klom voorzichtig naar boven op het klimrek. Ik zag haar handjes de balk vastgrijpen. Ze was 6, maar nog steeds voorzichtig. Thank god. Voorzichtiger dan Adoree vroeger was geweest. “Goed zo liefje!” riep ik nog. Ze keek even naar me, haar gezicht zag trots. Mijn hart smolt. Maar op dat moment gleed haar voet weg. Haar lichaam maakte een korte haper-beweging en voor ik het wist, lag ze beneden. Aih.
Ik sprong overeind en rende naar haar toe
“Oh schatje, ben je oké?” Maar Millie keek niet naar mij. Ze keek naar Adoree. Ze stak haar handen uit. Nog voordat ik haar kon aanraken, duwde ze zich omhoog en wankelde naar haar grote zus. Adoree stond al klaar, met haar armen wijd. Millie liet zich erin vallen en barstte in tranen uit. Ik bleef een paar passen verderop staan, met mijn handen half uitgestoken, machteloos. Adoree wiegde haar heen en weer. “Het is goed Millie. Je bent oké. Ik ben hier.”
Mijn keel voelde gortdroog
Had ik iets gemist? Waarom kwam ze niet naar míj? Het deed me pijn. Stiekem was ik jaloers op Adoree. “Hoe is zij in die rol gekomen?”, vroeg ik me af. Is dit ook gezond voor Adoree? Voor allebei? Voor mij? Ik wist het echt niet meer.
Millie vertoonde dat gedrag ook ’s nachts
Het was laat. Midden in de nacht. Ik sliep licht, zoals elke moeder, en toen ik een zacht gehuil hoorde, was ik direct wakker. Millie. Ik draaide me om, schoof het dekbed van me af en liep snel naar haar kamer. Ik wist het zeker: ze had een nachtmerrie. Dit gebeurde wel vaker. Maar toen ik haar kamer binnenstapte, was het bed leeg.
Ik opende de deur verder
Ik zag een verfrommeld dekbed op de grond. Paniek schoot door me heen. Waar was ze naar toe? Toen hoorde ik het. Zacht gefluister vanuit Adoree’s kamer. Ik wist het. Niet weer he. Ik liep voorzichtig naar de deur en keek naar binnen. Daar, op het bed, lag Millie. Opgekruld tegen haar grote zus, haar hoofd veilig tegen haar borst. Adoree streelde haar haren en fluisterde geruststellende woordjes.
Ik bleef in de deuropening staan, overweldigd door een mengeling van emoties
Opluchting dat ze veilig was. Liefde voor hun band. Maar ook diezelfde pijnlijke steek. Waarom had ze niet naar míj geroepen? Ik ben toch haar moeder? Ik wist niet of dit normaal was. Millie was op zichzelf, dat wist ik. Ze was geen kind dat makkelijk haar gevoelens deelde. Waar Adoree altijd open was, zichzelf vol overgave in mijn armen stortte als ze iets had, was Millie terughoudend. Maar als ze écht verdrietig was, dan zocht ze troost. Bij Adoree. Niet bij mij.
En dat vrat aan me
Had ik iets verkeerd gedaan? Was ik niet warm genoeg geweest? Had ik haar als baby te weinig vastgehouden? Ik probeerde mijn herinneringen terug te halen, maar vond geen moment waarop ik dacht: hier is het misgegaan. Ik had haar altijd getroost. Ik had altijd mijn armen voor haar geopend. Maar ze koos haar zus. Ik had het aan Rich verteld. Mijn man, altijd nuchter, had mijn zorgen weggewuifd. “Ze is gewoon gek op haar zus Demi. Dat is toch iets moois?”
Ik knikte, maar het voelde niet goed
Was het echt zo simpel? Ik wist dat broers en zussen close konden zijn. Ik wist dat sommige kinderen zich meer bij een broer of zus op hun gemak voelden. Maar dit voelde anders. Dit voelde alsof ik iets had gemist.
Het moment waarop echt ik brak
De zusjes waren binnen, bezig met hun eigen dingen. Adoree tekende aan de eettafel, Millie zat met haar knuffel op de bank. Ik besloot het voorzichtig te proberen. Ik ging naast haar zitten en streek een pluk haar uit haar gezicht. “Millie, schatje, wat vind je nou zo fijn aan Adoree?” vroeg ik. Ze keek op. “Gewoon,” zei ze schouderophalend. “Je komt altijd naar haar toe als je verdrietig bent,” zei ik verwijtend. Ik kon er niets aan doen. En ging door…
“Waarom niet naar mama?”
Ik verwachtte geen echt antwoord. Millie was pas 6. Maar wat ze toen zei, brak iets in me. “Omdat Adoree altijd snapt hoe ik me voel,” fluisterde ze. Ik probeerde mijn gezicht in de plooi te houden. “En mama dan?” Ze haalde haar schouders op. “Jij vraagt altijd wat er is.”
Ik wilde het begrijpen
Misschien kon ik iets veranderen. Ik probeerde haar altijd troost te bieden, altijd haar gevoelens serieus te nemen. Maar misschien had ik dat verkeerd aangepakt. Misschien wilde Millie niet praten. Misschien wilde ze gewoon iemand die er gewoon was. Zonder vragen. Zonder verwachtingen. Ik keek naar haar, trok haar zachtjes tegen me aan. Ze bleef even verstijfd zitten. Maar toen ontspande ze. Voor het eerst in lange tijd liet ze zich door mij troosten.
Ik weet nog steeds niet of Millies gedrag helemaal normaal is
Wel weet ik inmiddels dat mijn meisje mij ook nodig heeft. Ze weet het alleen zelf nog niet. Dat komt wel.
DEMI
Hallo lot
jij zei met jouw reactie zo soort gelijke reacties
nou eens de waarheid …
er is niets mis met moeder of dochters.
een coach zoeken is onzin..ook een overtrokken reactie van een vooruitziende blik dat er een rampscenario in het gezin
zou komen.. niets dan nonsens sommige reageerders.
gelukkig heeft moeder wel goede en fijne reakties..dank je wel deze echte doordenkers
Wat ik me afvraag: het lijkt wel of die grote zus er altijd is. Naar de speeltuin? Gaat die grote zus dan altijd mee? Wat als Millie zich pijn doet als grote zus er niet is? Mag mama dan wel troosten? Hoe gaan mama en dochter verder met elkaar om? En papa? Mag die troosten? Ik heb zoveel vragen!
Gezien hun leeftijden van 6 en 10 is het niet vreemd dat ze vaak bij elkaar zijn als er gespeeld wordt, toch?
…ik ben het met Angela eens…
en nee…je hebt absoluut geen coach nodig!! de oudste dochter kwam toch ook naar je toe om getroost te worden, dus het ligt niet aan jou.
De jongste heeft blijkbaar meer behoefte aan non verbale communicatie…als die manier van begripvol communiceren aanslaat, wordt de band vanzelf sterker.
En als je echt nog ergens een vraagteken bij hebt, probeer de oudste op een ongedwongen manier er naar te vragen hoe het met haar gaat en hoe het met haar zusje gaat, of zij als hele goede grote zus weet of ze ergens mee zit…
ik weet zeker dat jullie straks gewoon een hele sterke girl-power-band krijgen!
Ik verbaas me echt over sommige reacties hierboven, waarin kennelijk mensen uit dit ene verhaal denken te weten hoe de moeder in elkaar zit en wat zij wel niet heeft fout gedaan in haar moederrol. Daarbij merk ik ook dat sommige mensen hier reageren vanuit hun eigen emoties (linkend naar wat ze vroeger hebben meegemaakt) en deze lieve, zorgzame moeder hele adviezen gaan geven over het zoeken van een coach ed. om haar opvoeding te verbeteren.
Als ik het zo lees is dit een hele lieve zorgzame moeder die net zo reageert als iedere andere moeder die van haar kind houdt…. alleen gaat het kind steeds naar haar oudere zus .. ik snap dat dat steekt bij de moeder….zij heeft ook gevoelens, is ook geen robot…en als dat keer op keer gebeurt gaat dat inderdaad knagen. Zo te lezen vindt ze het fijn dat ze getroost wordt zonder de benodigde vragen, al twijfel ik wel of dat de enige reden is… moeilijk dit…
Maar één ding: Je doet het hartstikke goed als mama!!!
Ik ben geraakt door je verhaal, omdat je je zo kwetsbaar op durft te stellen. Wat maakt je dat toch mens he?! Met alle emoties die erbij horen. (ook de minder mooie emoties, zoals ieder mens die in zich draagt) Wat mooi dat je het onderzoekt. Sterkte met wat losgelaten moet/mag worden en geniet van je lieve mini mensjes!
Ik begrijp de moeder in deze best, maar ook de moeder moet ondanks alles wel kunnen begrijpen, dat hier een band tussen zussen is, die erg sterk is.
Dat er aan de band van moeder met de jongste gewerkt moet worden, lijkt mij duidelijk. Inderdaad met hulp en het belangrijkste is om de jongste troost te bieden en zelf te laten komen, met het waarom.
Moeder zou niet jaloers moeten zijn, zo komt het wel over, dat merkt de jongste ook. En ja, er moeten grenzen zijn, maar doe dat zo, dat de jongste niet verder vervreemd van jou als moeder. Vandaar het advies om hulp te vragen hierin.
hmm herkenbaar om niet naar de moeder te willen.. pijnlijke waarheid is dat je jongste zich meer gezien en gehoord voelt bij haar zus dan bij jou. het kan heel goed dat je een blok heb op je empathie voor bepaalde delen van de persoonlijkheid van de jongste, het goede nieuws is dat je hier aan kunt werken, alleen of met een coach (dat laatste is aan te raden). wat in jezelf heb je nog niet aangekeken dat je jongste mogelijk triggert? kan best veel zijn, maar het is wel aan jou om de verantwoordelijk van het ontwikkelen van je empathie of EQ op je te nemen. voor jezelf en als moeder rol. of je moet er vrede mee hebben dat deze connectie niet zo diep gaat. dat raadt ik je wel af, daar is het leven te mooi voor.
zie het niet als dat je niet goed genoeg bent, maar wel als dat je beter kunt worden hierin en beter mág worden.
je jongste heeft dus alleen troost nodig, en geen vragen.
ik zou wel bespreken met hun beiden, dat ze snachts haar zusje moet laten slapen.
dat ze dan naar mama moet komen of roepen.
en mama…… geen vragen stellen dus.
komt goed.
laren gaan tot op zekere hoogte. er moet natuurlijk wel duidelijk zijn dat jij de baas bent….en savonds plus sachts gast ze niet naar dr zus die moet slapen
tot op n zekere hoogte is dit leuk, masr jij blijft wel de leidingevende, mannen vi den dit al snel prima. minder werk voor hun te doen
Jij snapt de mannen niet zo goed hè. Nog ff wat werk voor je te doen. Wij zijn gewoon minder snel jaloers op dit soort dingen en iets nuchterder.
ja mannen reageren nogal nuchter en
dat geeft misverstanden tussen
mannen en vrouwen.. misschien zouden
mannen wat meer moeten zeggen wat ze
eigenlijk bedoelen i.p.v vrouwen te laten
gissen en maar raden..
en de dochter trekt nu eenmaal naar haar
oudere zus niets mis mee
mama als ze ouder wordt groeit ze daar
wel overheen en heeft ze jou ook nodig.
doe eens wat leuke dingen met haar of elkaar..en mama als je jongste dochter
wat ouder is ga dan eens met haar
lekker shoppen en een terrasje pakken.
het komt in orde wacht maar af
en ze heeft al een keer troost bij jou gezocht dat kan een begin zijn naar
meer troost. momenten met jouw toj toj
Wat een drama weer zeg. Ooit heb je toch gehoopt dat je kinderen het goed met elkaar kunnen vinden. Dat is wat het is nu. Verandert nog weleens hoor.
Ik hoop niet dat je dochter in de gaten heeft hoe “erg” het voor je is.
Nou, ik begrijp wel dat de moeder dit lastig vindt en zich afvraagt wat ze ‘verkeerd’ heeft gedaan. Die zelfreflectie is heel goed! Natuurlijk mag een grote zus een beetje mee-zorgen, maar het is de taak van ouders om te reguleren. Dus het is niet per se dat de moeder drama zoekt.
joh mijn broer en ik zijn nog steeds 2 handen op 1 buik hij 54 en ik 56 jaar zie daar nou geen reden voor paniek hoor ze komt vanzelf wel
Tranen in mn ogen bij het lezen van dit verhaal; de band tussen broers en zussen kan toch zo mooi zijn. Dat dit goed zit is vaak juist het compliment aan de ouder(s). Verleg (voor jezelf) de focus op de schoonheid dat Adoree haar zusje zo goed kan steunen en troosten; dat kan dit meisje alleen door wat ze zelf heeft gevoeld en geleerd als jij haar troostte en door de emotionele rust en ruimte die jij haar nog steeds biedt. Prachtig toch dat zij er voor haar zusje wil en kan zijn; je hebt een prachtig, sociaal begaafd mensje gecreëerd.
Dit is toch prachtig mijn broertje en zusje vochten vroeger als kat en hond. Soms heeft een kind nu eenmaal een favoriet.
beter zo als anders
Jonge kinderen hebben nog geen woorden voor de emotie de ze beleven bij het ondekken van de wereld. Jij als ouder moet je kunnen inleven in die wereld van het kind en begrijpen en benoemen van de emotie en even troosten zonder woorden.
Daarna is het belangrijk om uit te leggen dat het niet erg of beangstigend is. (als dat waar is, het kind leert in een veilige omgeving de wereld kennen.)
Het oudste kind heeft deze troost en veiligheid ws gemist maar heeft die behoefte wel leren kennen en herkennen bij haar jonge zusje en geeft haar die troost.
Wat fijn dat u al een klein sleuteltje gevonden heeft naar uw dochtertje vertrouwen dat ze zonder reden troost bij u kan vinden maar vergeet uw oudste niet, wat zij zo goed aan haar jonge zusje kan geven, die behoefte heeft zij soms ook en wat zou het fijn zijn als u haar die veiligheid en troost ook kunt bieden.
Een moeder die jaloers is op haar 10 jarige dochter.
Dat klinkt als een recept voor rampspoed in de toekomst.
Het lijkt erop dat de moeder emotioneel nog in haar rol moet groeien.
daarmee leg je dus de verantwoording bij de oudste zus
Raar antwoord van jou.
Als moeder zijnde is dat voor haar verschrikkelijk. ik zou toch met de oudste hierover hebben. Die allerjongste moet naar moeders gaan. Dit moet duidelijk worden tegen haar oudste dochter. Tegen jou oudste dochter uithoren waarom die kleine iedere keer naar haar toe gaat en dat de oudste nog te jong is om stappen te ondernemen voor die kleine zus. Duidelijk maken op een rustig manier dat jij hun moeder is. Moeder moet hun kinderen opvoeden ook als er problemen zijn. Jou vent moet op 1 lijn zitten anders werkt dat niet en duidelijk maken dat haar oudste zus ook een kind is. Jou vent moet niet te makkelijk over denken maar goed zorgen over maken anders heb jullie strakjes een probleem kind. Jullie pa en ma moeten hier actie nemen. Doe je dat niet dan heb jullie strakjes een vervelend afstandje kind. Jullie kunnen nooit haar de schuld geven maar wel tegen die oudste dochter zeggen. Alls die kleine problemen hebt dat moet zij naar MIJN komen en niet naar jou. Ik wens jullie heel veel sterkte want dit is een grote opgave ook voor jou man. Doe het!
Gelukkig…. dacht even dat ik de enige was die er zo over dacht.
Ik zou toch ook even een gesprek hebben over de rollenverdeling in huis.
wat een niet beste reactie van een
paar die als een kip zonder kop de
moeder weg zetten alsof ze ik weet
niet wat verkeerd doet en voorzien
dat er in dat gezin een rampscenario
gaat komen..
schei uit zeg er is niets loos met moeder
de jongste trekt troostende gevoelens bij
haar oudere zus.. en dat gaat wel weer over
en heeft ze haar moeder voor andere dingen nodig..
dus reageer wat bedachtzamer sommige reageerders.
Wat meer punten, komma’s en hoofdletters en wat minder enters zou het een stuk leesbaarder maken.
daarmee leg je dus de verantwoording bij de oudste zus
Ze vatte het goed samen, die kleine: haar zus snapt altijd hoe ze zich voelt, haar moeder vraagt altijd wat er is. Kleine kinderen weten dat vaak niet, en moeder blijkbaar ook niet. Zus wel, die begrijpt intuïtief wat ze doen moet, wat ze klaarblijkelijk bij moeder (!) ervaren heeft. Millie doet het goed, ze gaat naar degene die haar begrijpt en adequaat reageert. Daar is echt niets mis mee. Moeder heeft blijkbaar een andere relatie met de jongste dochter, dan met de oudste. Daar is de jongste niet verantwoordelijk voor.
maar het is wel belangrijk om ook grenzen te stellen hierin tbv het oudste kind. snachts hoef je die niet te gaan storen.
Als moeder kan ik me zo goed voorstellen dat er ook iets van jaloezie is ten aanzien van de band tussen de zusjes.
Ik vroeg me af tijdens het lezen of er misschien iets mis is gegaan in de hechting tussen jou en Millie. Maar verder lezend ervaar jij zelf volgens mij van niet.
Dapper van jou dat je t gesprek met Millie bent aangegaan en hoe mooi is haar antwoord. In feite zegt ze heel duidelijk wat ze van jou nodig heeft, nl troost en geen vragen.
Heb je weleens van familie-opstellingen gehoord? Ik heb het gevoel dat je dmv FO inzicht zou kunnen krijgen in het patroon (en vooral in de onderliggende laag), wat is ontstaan en de balans kunt herstellen.
Succes
Ik dacht hier ook al aan…
reflecterend aan mijn ervaringen binnen mijn eigen familie.
Als er baby’s geboren waren, vonden de oudere kinderen al gauw dat ze naar de box of het bedje moesten rennen als er gehuild werd.
Er werden gelukkig al gauw gesprekken gevoerd of de rollenverdeling binnen het gezin en wie er, wanneer zou reageren op bijvoorbeeld huilen.
Alles in mij zegt, dat er in het begin veel is toegelaten onder het mom van “Oh wat lief/schattig”.
Ik denk Mille haar zus goed kan vertrouwen. En dat moet je niet te persoonlijk opvatten. Ik zelf was de oudste in het gezin. Me jongste zusje kwam ook veel naar me toe als zij verdriet heeft. Daar is niks mis mee. Het zijn kinderen. Wees blij dat hun lief voor elkaar zijn. Beter dan al dat geruzie.
uitgave zijn vrij normaal, alleen de hypotheek kosten zijn veel te hoog. En de alimentatie nekt deze meneer,die ook geen kapotte apparatuur moet krijgen!
Beste Dirk, waar slaat dit nu op. nergens voor nodig toch.
Of je denk lollig te zijn of je reageert bij het verkeerde verhaal
Beste Dirk,
Zo te lezen reageer je op het verkeerde verhaal.
Moet je niet https://www.kidsenkurken.nl/2025/02/26/het-gezinsbudget-van-alleenstaande-vader-sander-ik-verdien-3700-netto-maar-ik-kom-niet-uit/ zijn?
dit is heel herkenbaar voor me.
Heb 3 dochters in de 50 inmiddels
De middelste dochter is degene wasr de andere 2 maar toe gaan met verdriet en problemen.
En ja. was niet altijd makkelijk.
Misschien sperlt U trots ook op. Iets wat ik ook wel heb ..
Maar prima zo…Inmiddels ook wel fijn dat ik niet alle problemen en zorgen van hen.en hun gezinnen ken.
slaapt beter! En ze houden van me. Alle klei kinderen en dochters.
succes er mee
toch super fijn dat de zusjes zoen goede band hebben? er zijn zat broers en zussen die die elkaar de keet uitvechten en ook nog als ze volwassen zijn.
ik vind het wel erg goed dat je het gevraagd hebt aan haar waarom ze haar zus zo lief vindt. miscn kun je juist leren van het gedrag van haar zus. kijken hoe zij dat doet en wat ze dan zegt.
soms gaat het kleine zusje naar het grote zus toe je moet het niet verkeerd zien hoor maar juist goed jij blijft haar moeder hoor
Soms, ja. Maar hier is het ogenschijnlijk altijd.
Ze adoree(rt) haar zus.
Leuk grapje.
Wat fijn dat ze heeft kunnen vertellen waarom ze haar zus boven haar moeder verkiest als ze steun nodig heeft. Hopelijk kun je er wat mee.