Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Dit blog is onderdeel van de blogreeks van Truusje is slachtoffer van huiselijk geweld.
Ik wilde mijzelf niet langer de kaas van het brood laten eten en werd steeds mondiger. Dit werd niet echt gewaardeerd. Ik kwam steeds verder in mijn kracht te staan en besefte me: ik kan dan wel in het belang van mijn kind gekozen hebben en ze woont misschien niet thuis bij mij, maar ik was wel degelijk haar gezaghebbende moeder en er moest gewoon samengewerkt worden in het belang van mijn kind.
Ik had er genoeg van en besloot een stap terug te doen
Alle gesprekken waren tevergeefs en precies zoals ik voorspelde. Die middelbare school deed mijn kind geen goed. Dat haar pleegouders en ik niet meer goed konden samenwerken merkte mijn dochter ook en ze had er last van. Tijdens alweer een gesprek waarin ik wederom te horen kreeg dat ik moest uitstralen dat ik erachter stond had ik er genoeg van. Ik besloot op dat moment bewust een stap terug te doen. Iedereen wist het beter dan mij, iedereen had verstand van mijn dochter en ik niet, Ik begreep het allemaal niet en ik moest mij niet zo druk maken. Oké, dan maak ik me niet meer druk en doen jullie lekker wat jullie willen. Ik wacht hier wel tot ik de brokstukken kan oprapen…
Ik merkte steeds meer de afkeer tegen mij
Furieus was ik dat ik niet gehoord werd. Ik zag mijn dochter steeds verder achteruitgaan. Ze kwam de weekenden en vakanties gewoon naar huis en ik merkte steeds meer de afkeer tegen mij, de grote monden en het schijt hebben aan alles werd met het weekend erger. De opmerkingen die ik te horen kreeg waren niet mijn dochter en iedereen om haar heen had het door.
Daar waar iedereen op ontploffen stond, bleef ik doodkalm
Daar waar iedereen om mij heen riep: je moet iets doen, dit gaat fout! Deed ik niks. Daar waar iedereen op ontploffen stond, bleef ik doodkalm en hield ik iedereen tegen in de acties die ze wilden doen. Ik probeerde heel bewust mijzelf zo min mogelijk te bemoeien en olie op het vuur te gooien.
De pleegouders twijfelden of ze nog wel voor mijn dochter wilden zorgen
Niet veel later kreeg ik een telefoontje van de pleegzorgmedewerker of ze op gesprek kon komen. Wanneer ze binnenkomt vraag ik direct: wat moet nu weer verplicht uitstralen?! Wat mag ik nu niet meer zeggen of bespreken met mijn kind? Ze keek me geschrokken aan en besefte dat ze geen ingang meer bij mij had om mij in de hoek te drukken en te dwingen tot dingen die ik niet wilde en waar ik niet achter stond. Dit gesprek was in februari en die middag kreeg ik te horen dat de pleegouders twijfelden of ze nog wel voor mijn 15-jarige dochter wilden zorgen. Ze was volledig de weg kwijt.
De situatie werd steeds lastiger en mijn dochter ontspoorde steeds verder
Ik heb in anderhalf uur de pleegzorgmedewerker duidelijk gemaakt hoe ik erover dacht en heb gezegd dat de samenwerking kapot is. Dit is ook zeer zeker mijn schuld, ik hield mijn mond niet langer. Acht maanden bleef het een ellende van twijfel: wel of niet uit het pleeggezin? De situatie werd steeds lastiger en mijn dochter ontspoorde steeds verder.
In huis gelden regels en daar zal ze zich aan houden
Tot die bewuste dag. De pleegouders konden het niet langer aan en voorlopig moest mijn dochter weer thuis komen wonen. Ik kreeg de vraag of ik dit aankon. Zonder een seconde twijfel zeiden mijn man en ik: ja, kom maar op. Maar in huis gelden regels en daar zal ze zich aan houden. Ik heb nooit veel regels gehad voor de kinderen. Ik vind het wel belangrijk dat ze mij met twee woorden aanspreken, de was in de wasmand gaat (anders wordt het niet gewassen) en fatsoen vind ik erg belangrijk. Vragen of je iets mag, bijvoorbeeld een snoepje. Net zoals ik altijd vroeg: lust je nog wat drinken of eten? En niet: je moet eten en drinken. Net zo’n simpele regel als: om vijf uur staat het eten op tafel en dan zit je aan tafel en elke dag douchen en schone kleren aan. Straf deed ik al helemaal niet aan. Ik stelde ze altijd voor een keus. Je kunt kiezen: dit of dat, kies maar. Beide kinderen wisten dondersgoed dat als ze het verkeerde zouden kiezen, ik de spiegel zou voorhouden en zou zeggen: dit was je eigen keus.
De eerste twee weken dat mijn dochter terug thuis was gingen redelijk tot dat…
Wordt vervolgd
TRUUSJE
Dit blog is onderdeel van de blogreeks van Truusje is slachtoffer van huiselijk geweld. Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
