Lees deel 1 hier terug: Tatiana en haar gezin gaan emigreren “‘Hoe konden we zo naïef zijn?’ Zei ik tegen mijn man, daar zaten we nu zonder woonruimte”
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Na de teleurstelling van onze eerste reis hebben we ons weer weten te herpakken. Na talloze avonden online speuren, hebben we vol goede moed besloten we onze zoektocht voort te zetten. Dit keer… in Valencia! Ik had een fantastische villa gezien net buiten de stad. De eigenaar was Nederlands, dus ik trok de stoute schoenen aan heb hem rechtstreeks benaderd. Helaas, hij verwees me alsnog door naar de makelaar.
Tot mijn verrassing bleek deze makelaar een verademing
Ze luisterden echt naar onze wensen en kwamen met een lijst woningen die daarbij aansloten. Daarnaast planden ze ook bezichtigingen in voor huizen die we zelf op de Spaanse Funda hadden gevonden, zelfs als die niet in hun eigen aanbod zaten. En, heel fijn, ze raadden woningen af die qua locatie niet bij ons pasten.
Deze trip was niet voor niets..
In de eerste week van de zomervakantie konden we alsnog een paar dagen vrij regelen en vertrokken we – dit keer zonder de kinderen – naar Valencia. De kids bleven bij opa en oma. Logisch ook, 17 uur in de auto, drie dagen lang huizen kijken en dan weer 17 uur terug… daar hadden we ze echt geen plezier mee gedaan. We plakten er uiteindelijk een extra dag aan vast, want we moesten ook nog een volmacht regelen bij de advocaat. Maar… het is gelukt! Deze trip was niet voor niets: we hebben ons huis gevonden!
Dit huis had a-l-l-e-s
Het voldeed aan alle eisen: een mooie, groene wijk, dichtbij het centrum, niet ver van Valencia-stad, goed bereikbaar met het openbaar vervoer, een gastenverblijf voor familie en vrienden en – niet onbelangrijk – een heerlijk zwembad voor de warme zomerdagen. Net als bij de eerdere woning in Alicante hadden we deze zelf online gevonden.
We waren een stap dichter bij onze droom
Vanaf dat moment ging alles in sneltreinvaart. Ons bod werd geaccepteerd, de woning werd gereserveerd en offline gehaald, en juridisch werd alles gecheckt. Ondertussen benaderden we de kopers van ons huis in Nederland. Ze waren nog steeds enthousiast en hadden nog niets anders gevonden, dus de verkoop kon weer doorgaan. We waren een stap dichter bij onze droom.
Dit was best een ding, mijn zoon wilde er niks van weten
We wilden de kinderen zo veel mogelijk betrekken bij het hele proces. Daarom waren ze de eerste keer meegegaan. Maar deze keer, met zo’n vol schema, hebben we ze bewust thuisgelaten. Dat betekende wel dat ze het huis nog niet in het echt hadden gezien. En dat was best een ding. Vooral voor onze 8-jarige zoon, een gevoelig mannetje dat verandering direct oppikt. Hij deed eerst alsof het allemaal niet bestond. Foto’s en filmpjes van het huis? Hoefde hij niet te zien. Een soort struisvogeltactiek, totale ontkenning.
“Ik wil bij mijn vriendinnen blijven”
Onze dochter van 6 had daarentegen geen idee wat haar te wachten stond. Het enige wat ze zei was: “Ik wil bij mijn vriendinnen blijven.” Of, nog beter: “Kunnen ze niet gewoon mee naar Spanje?” Onze zoon besefte juist heel goed wat er ging gebeuren. Hij vertelde het aan iedereen die het maar wilde horen. Het hardop uitspreken maakte het voor hem echter en tastbaarder. Natuurlijk stelde hij veel vragen en was hij soms boos, want hij moest afscheid nemen van alles wat hij kende. Gelukkig hadden we nog een paar maanden om alles te laten bezinken.
Het was een rollercoaster
Vanaf juli tot november waren we alleen maar bezig met regelen. Ik heb mijn baan opgezegd, we hebben al onze spullen ingepakt, tijdelijk opgeslagen en vervoer naar Spanje geregeld. We moesten onderdak regelen voor de overbruggingsperiode, en de kinderen namen afscheid op school. Het was een rollercoaster.
Wat als ons huis beschadigd was?
En toen… oktober. Overstromingen in Valencia. Ook onze toekomstige woonplaats werd getroffen. We zaten met geknepen billen, want niemand was bereikbaar, internet en telefoonlijnen lagen plat. Wat als ons huis beschadigd was? Waar moesten we naartoe? In november moesten we uit ons huis in Nederland, de verkoop was rond. Hoe werkte zoiets juridisch in Spanje? Wat zouden we aantreffen over twee maanden?
We konden niets doen, behalve machteloos toekijken
Na een week vol spanning kregen we gelukkig het verlossende woord: ons huis stond nog overeind. Maar de regio was een ravage. Zoveel mensen waren alles kwijtgeraakt: hun huizen, hun auto’s, familieleden… Vanuit Nederland konden we niets doen, behalve machteloos toekijken.
We waren officieel geëmigreerd
In december kregen we eindelijk de sleutel van ons huis. Op dezelfde dag arriveerde ook de vrachtwagen met onze inboedel. Ons nieuwe huis voelde meteen als thuis. En dat was vooral voor de kinderen fijn: hun eigen spullen, hun eigen vertrouwde hoekjes in een compleet nieuw land. De grote stap was gezet. We waren officieel geëmigreerd.
Wordt vervolgd
TATIANA
@laaglandjes_inspanje
Tatiana heeft samen met haar man en hun twee kinderen (6 en 8 jaar) de stap gezet om naar Spanje te emigreren. In een blogreeks deelt ze hoe ze dit avontuur hebben aangepakt, welke uitdagingen ze onderweg tegenkomen en hoe hun kinderen dit hele proces beleven. Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
