Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Het was onhoudbaar
De ruzies ondoenbaar. We probeerden het echt, maar alles liep steeds vast. Na tien jaar huwelijk trokken we de conclusie die we al te lang voor ons uit hadden geschoven: dit werkte niet meer. We moesten uit elkaar. Mijn ex vond al snel een andere woning en verhuisde daarheen. We kwamen overeen dat ik nog in ons huis kon blijven wonen totdat ik iets anders had gevonden. In theorie klonk dat redelijk. In de praktijk werd het een nachtmerrie.
Er ontstond een eindeloze strijd
De eerste maanden probeerden we nog enigszins normaal met elkaar om te gaan. We hadden de kinderen, we wilden het goed doen. Maar al snel veranderde alles in een eindeloze strijd.
Hij vond dat hij recht had op allerlei spullen
Het begon met de inboedel. In het begin leek het redelijk: hij nam de spullen die echt van hem waren, ik hield de rest. Maar toen het erop aankwam, had hij ineens recht op de eettafel, de televisie en de kast in de woonkamer. “Ik wil niet dat jij in een compleet ingericht huis blijft en ik opnieuw moet beginnen,” zei hij. Terwijl ik degene was die hier met de kinderen achterbleef. Hij wilde zelfs de wasmachine meenemen. “Je kunt toch gewoon naar de wasserette?” Ja, natuurlijk. Met twee kinderen en een fulltimebaan.
Ook de zorgregeling werd een punt van discussie
Toen kwamen de zorgdagen. In eerste instantie was hij het eens met een week-op-week-af-regeling. Tot hij een paar maanden later ineens vond dat hij liever een 70/30-verdeling wilde. “Voor mijn werk is het handiger als ik minder vaste dagen heb,” mailde hij me. Alsof ik mijn leven niet volledig omgooide om alles voor de kinderen goed te regelen.
We besloten gesprekken met een mediator te voeren
We gingen in gesprek met een mediator, maar zelfs daar kwamen we geen stap verder. Iedere afspraak draaide uit op discussies. Hij vond dat ik hem “niet de ruimte gaf om vader te zijn”, ik vond dat hij de afspraken structureel aan zijn laars lapte. Hij vergat om schoolspullen door te geven, bracht de kinderen te laat terug en wisselde zorgdagen zonder overleg. Toen ik hem erop aansprak, kreeg ik een kort bericht terug: “Ik doe mijn best, maar jij moet ook flexibel zijn.”
Hij bleek te feesten in zijn ‘vrije’ weekenden
Intussen hoorde ik via gezamenlijke vrienden dat hij zijn kinderloze weekenden volop benutte. Uitgaan, feestjes, nieuwe vrouwen. Misschien was het zijn manier om ermee om te gaan. Misschien probeerde hij te ontsnappen aan alles. Maar het deed pijn. Terwijl ik in mijn eentje het ouderschapsplan probeerde rond te krijgen, zat hij in een bar met vrienden. Terwijl ik avonden doorbracht met rekeningen, e-mails en praktische regelzaken, had hij een nieuwe vriendin. Ik stuurde hem regelmatig e-mails. Vriendelijk, zakelijk. Of we opnieuw om de tafel konden. Of hij al had nagedacht over een vast schema. Maar zijn reacties werden steeds korter. Of bleven helemaal uit.
En toen kreeg ik een e-mail
“Ik heb besloten niet verder te gaan met de mediator. Dit werkt niet. We krijgen het toch niet geregeld. Laten we het via de advocaat regelen. Daar zat ik dan. Alleen aan de keukentafel, met mijn laptop open. Dit betekende dat we niet meer samen naar oplossingen zouden zoeken. Dit betekende maanden – misschien jaren – van juridische procedures. Nog los van de kosten die hiermee gepaard zouden gaan. Ik voelde woede, teleurstelling, maar vooral uitputting. Hoe had het zo ver kunnen komen? Hoe was de man met wie ik tien jaar had gedeeld, met wie ik kinderen had gekregen, nu degene die me liever in een rechtszaal zag dan aan een gesprekstafel?
Ik moest nu ook voor mezelf gaan kiezen
Ik besloot op dat moment iets voor mezelf. Ik kon blijven vechten, blijven hopen dat hij zich ooit redelijk zou opstellen. Maar dat ging niet gebeuren. Ik moest mijn energie richten op iets anders: op míjn leven. Op míjn toekomst met de kinderen. Dus terwijl hij zijn avonden vulde met drank en feesten, begon ik aan mijn eigen proces. Niet langer in gevecht met hem, maar gefocust op wat wél kon. Ik vond een huurwoning. Ik regelde de financiën.
De strijd is nog niet nog lang niet voorbij. Maar voor het eerst voelt het alsof ik niet langer vast zit in een gevecht waarin ik alleen maar kan verliezen.
ISAYA
