Luuk mocht een paar maanden geleden eindelijk naar de basisschool en wat was hij in de wolken! Al maanden had hij ernaar uitgekeken. Zijn blauwe rugzak hing al een tijd klaar en elke ochtend vroeg hij: mama, mag ik al? De ochtend van zijn eerste schooldag was spannend en hartverwarmend. Hij rende met glinsterende ogen en een brede glimlach naar de deur. Aangekomen op school was hij niet meer te houden. “Mama, ik mag nu ook naar de grote school!” riep hij.
Er is toch iets waar we niet omheen kunnen
De eerste week verliep verrassend goed. Ik kreeg zelfs een paar complimentjes van de leerkracht: “Luuk is zo lief en zelfstandig,” en ik kon niet anders dan blij zijn. Die week voelde als een mooi begin van een nieuw avontuur, hij was er zo aan toe. Maar er was ook iets waar ik toch maar niet omheen kon: Luuk heeft nog steeds moeite met z’n zindelijkheid.
Ik werd gebeld: “Het is weer misgegaan”
In het begin leek het allemaal goed te gaan. Hij ging zonder problemen naar de wc. Maar al snel begon het mis te gaan. Eerst waren het kleine ongelukjes, waarvan we dachten dat ze wel incidenteel waren. Totdat op een ochtend de telefoon ging met een stem van de juf die zei: “Maaike, Luuk heeft vandaag weer in zijn broek gepoept.” Mijn hart sloeg even over. Daar stond ik dan, haastend naar school, met in mijn hoofd de gedachten aan een jongen die zo trots en blij was, maar die ineens weer in de problemen zat.
Ik had het zo met hem te doen
Ik kwam aan op school en Luuk stond voor de wc te wachten. Hij keek teleurgesteld. Ik had het zo met hem te doen.. Ik probeerde hem gerust te stellen en zei dat we snel schone kleding aan gingen doen zodat hij weer met zijn vriendjes kon spelen. “Zelfs Spiderman heeft dit soms ook, het is niet erg.”
Het leek wel of de school een hotline had voor Luuk’s ongelukjes
De belletjes en telefoontjes werden in de loop van de weken steeds regelmatiger. Het leek wel of de school bijna een speciale hotline had voor Luuk’s ongelukjes. Elke keer moest ik weer opnieuw naar school, keer op keer, om hem te verschonen. Ik dacht dat hij het wel zou leren, maar dan gebeurde het toch weer.
“Weer zo’n kleine jongen die het niet onder de knie krijgt”
Na de eerste week veranderde de sfeer. Wat begon als een paar incidentele ongelukjes, werd al snel een routine. Elke ochtend, wanneer de telefoon ging, voelde ik een knoop in mijn maag. Soms, als ik door de schooldeur liep, zag ik andere ouders en leerkrachten die me vriendelijk aankeken, maar ik wist dat ze stiekem dachten: “Ach, dat is weer zo’n kleine jongen die het niet onder de knie krijgt.”
Ze vertelde me dat Luuk misschien te bang was om naar de wc te gaan
Terwijl ik Luuk voor de zoveelste keer kwam verschonen zei hij: “Mama, ik heb het weer gedaan…” Dat brak mijn hart. Hij had er zelf zoveel last van. Hij kon er niks aan doen, maar zo konden we niet door blijven gaan. Na wat wikken en wegen besloot ik professionele hulp in te schakelen. Ik vond een kindertherapeut die gespecialiseerd is in zindelijkheidstraining. De eerste afspraak was spannend, maar tegelijkertijd was ik blij dat we eindelijk actie gingen ondernemen. De therapeut, een super lieve vrouw, legde rustig uit dat het helemaal oké was om soms te worstelen met zoiets als dit. Ze vertelde me dat Luuk misschien te bang was om naar de wc te gaan, dat het voor hem nog te spannend was.
Het zit echt tussen zijn oren
We maakten samen een plan: kleine stapjes, niet te veel druk. Luuk voelde namelijk echt wel aan dat hij eigenlijk niet meer in zijn broek moest poepen. Maar juist die druk zorgde ervoor dat het wel gebeurde. Het zit echt tussen zijn oren. Tijdens de sessies met de therapeut leert hij dat het oké is als het een keer misgaat. Doordat die angst minder wordt, merken we dat het ook steeds minder vaak gebeurt. Tegenwoordig voelen kinderen onbewust zoveel prestatiedruk op verschillende vlakken, waardoor ze juist kunnen blokkeren. Het is niet dat Luuk niet wil, maar hij blokkeert gewoon en dan is het te laat. Maar we zijn er bijna, de keren dat de afgelopen weken werd gebeld zijn op één hand te tellen. En dat moment dat Luuk trots naar buiten komt na een hele dag op school – zonder ongelukjes – is goud waard. Hij komt er wel!
MAAIKE
