Eva: “‘Je kind in een zwempak op social media zetten, je bent gek'”, zei mijn vriendin”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.

Social media is mijn middel om leuke momenten te delen

Social media en ik, we gaan al jaren samen. Eerst Facebook, daarna Instagram. Het begon als een leuke manier om momenten te delen met familie en vrienden die we niet dagelijks zien. Vakantiefoto’s, verjaardagen, de eerste schooldag – een soort online dagboek waarin ik kon laten zien hoe de kinderen opgroeien. En het werkte. Onder elke foto kwamen lieve reacties: Wat groeien ze toch hard! of Geniet ervan, voor je het weet zijn ze groot! Soms volgde een kort praatje in de DM: Hoe gaat het met jullie? Dat vond ik het mooie eraan – een stukje connectie met mensen die anders misschien uit het zicht zouden verdwijnen.

Ik plaatste foto’s over van alles, ook die in het zwembad

Ook van onze laatste vakantie naar Gran Canaria had ik foto’s geplaatst. We waren met de schoonfamilie gegaan, ter ere van hun veertigjarig huwelijk. Een prachtige tijd, de kinderen genoten volop van de zon, het zwembad en het strand. Ik had foto’s gedeeld van Sophie die zandkastelen bouwde, van een avondwandeling langs de boulevard en van haar stralende gezichtje terwijl ze een ijsje at. En ja, ook een foto van haar in het zwembad, in bikini. Een doodnormale vakantiefoto, dacht ik.

Mijn vriendin had wen totaal andere mening

Totdat ik een paar dagen later met een vriendin ging lunchen. We zaten net met onze cappuccino toen ze ineens zei: “Eef, die foto van Sophie in bikini op je Insta, dat kan echt niet. Je bent gek.” Ze lachte erbij, maar haar blik was bloedserieus.

Ze wilde duidelijk een statement maken

Ik moest even schakelen. Ik vroeg haar waarom niet? “Denk je daar echt niet over na? Je weet toch wat er allemaal op internet rondzwerft? Hoe snel foto’s worden opgeslagen, gekopieerd… Dit is geen onschuldig platform meer. En jij zet gewoon een foto van je dochter in zwemkleding online.” Ze wilde duidelijk een statement maken. 

Zij ging hier heel begrensd mee om

Ik voelde dat ik me moest verdedigen; “Maar het is gewoon een vakantiefoto. Ik post al jaren dit soort beelden. Iedereen doet dat toch?” Ze gaf aan dat dat precies het ene is. Volgens haar waren we gewend geraakt aan het delen van alles, zonder na te denken over wie er allemaal meekijkt. Ik wist dat ze hier veel bewuster mee omging dan ik. Haar kinderen stonden nauwelijks op social media, en áls ze een keer een foto plaatste, dan was het met hun gezicht buiten beeld. 

Er kan volgens haar van alles gebeuren

Ze zuchtte. “Eef, heb je weleens gehoord van kinderfoto’s die op verkeerde plekken terechtkomen? Er zijn mensen die deze beelden verzamelen. Gewone vakantiefoto’s die ineens op forums belanden waar je niet van wilt weten dat ze bestaan. Het gaat niet om jou, maar om wie er allemaal mee kan kijken. En zelfs als dat niet gebeurt: wat als Sophie later zelf zegt dat ze het niet fijn vindt dat haar hele jeugd online staat?”

Ik wist even niet wat ik moest zeggen

Hoe groot was die kans? En hoe erg was het? Het voelde voor mij alsof ik iets normaals deed, iets wat ik al jaren deed, en nu ineens een soort naïviteit werd verweten. Ze zei dat ze het niet verkeerd bedoelde, maar dat een beter bewustzijn nodig is. Ze noemde internet ‘geen veilige huiskamer’. 

Ze heeft me aan het denken gezet

Die avond scrolde ik door mijn Instagram. Ik keek opnieuw naar de foto’s die ik had gepost, naar alle vakanties, alle kleine momenten. Was het echt zo onschuldig? Of was ik gewoon gewend geraakt aan een deelgewoonte die misschien niet meer zo onschuldig was als ik altijd dacht?  Ze heeft me wel aan het denken gezet. Inmiddels staat mijn account op privé, en foto’s in bikini doe ik niet meer.

Maar toch ben ik heel benieuwd hoe anderen hier staan? Ik hoop met deze blog dan ook op reacties! 

EVA