Toen ik zwanger was, wist ik het zeker
Ik zou een dochter krijgen met lange haren, vlechtjes, en een kast vol roze jurkjes. Een meisje dat haar eerste stapjes zou zetten op glimmende schoentjes met strikjes erop, dat zich zou verkleden als prinses, dat met poppen speelde en later met mij mee zou gaan voor haar eerste lipgloss.
Ik had het allemaal al in mijn hoofd uitgestippeld
Toen ik hoorde dat het inderdaad een meisje was, kon mijn geluk niet op. Ik kocht babypakjes in zachte pastelkleuren, kleertjes met kanten randjes en schattige maillots. Ik stelde me voor hoe we samen haar haren zouden borstelen voor de spiegel, hoe ik haar haar eerste rokjes zou aandoen, hoe we samen zouden lachen en giechelen om meisjesdingen.
Maar het liep anders
Heel anders. Vanaf het moment dat Rene een eigen willetje begon te krijgen, was het duidelijk. Zij was geen meisje van strikjes en glitters. Ze trok haar haarspeldjes eruit, rukte aan haar maillots tot ze scheurden. “Ik wil die jurk niet aan! Ik wil een broek, ik wil stoer zijn.” Elke keer als ik haar probeerde aan te kleden in iets wat ik mooi vond, verzette ze zich. Eerst met huilen, tegenwerken en schreeuwen, later met simpele, korte blikken alsof ik gek was dat ik het nog steeds probeerde.
In de speeltuin rende ze altijd meteen naar de klimrekken
Terwijl andere meisjes netjes in het zand speelden, klom Rene in bomen en rende ze achter de jongens aan. Auto’s waren interessanter dan poppen, haar knieën zaten altijd vol schrammen. Ze had geen interesse in sieraden of mooie schoenen. Liever liep ze op stoere sneakers, het liefst zo snel mogelijk versleten.
Ik dacht dat het een fase was
Dat ze gewoon een beetje ruiger was, dat ze op een dag wel interesse zou krijgen in rokjes en vlechtjes. Ik hoopte het. Maar die dag kwam nooit. Toen ze 6 jaar was, begon ze met voetbal. Terwijl andere meisjes naar balletles gingen in schattige tutu’s, trok Rene haar scheenbeschermers aan en rende ze het veld op alsof ze nooit iets anders had gedaan. Ze was goed, dat moest ik toegeven. Ze was sterk, snel, fel. Maar elke keer als ik langs de zijlijn stond, voelde ik toch teleurstelling. Dit was niet wat ik me had voorgesteld.
Ik wist dat ik dat gevoel niet mocht hebben
Een moeder hoort blij te zijn met haar kind, precies zoals ze is. Maar ergens diep van binnen rouwde ik om het meisje dat ze nooit zou worden. Haar kledingkast veranderde langzaam in een verzameling van wijde truien, sportbroeken en oversized T-shirts. Alles wat ik ooit voor haar had gekocht, verdween ongebruikt naar zolder. De poppen die ik ooit met liefde had uitgezocht, belandden in een doos.
Op de basisschool hoopte ik nog stiekem dat ze misschien beïnvloed zou worden door vriendinnetjes
Maar Rene trok vooral op met jongens. Haar beste vriend was Tijn, een jongen die net als zij van voetbal en stunten met de fiets hield. Samen bouwden ze hutten en speelden ze videogames. Ze kwamen totaal onder de modder telkens thuis. Als ik vroeg of ze geen vriendinnetjes had om mee af te spreken, haalde ze haar schouders op.
Op haar twaalfde kwam de skatefase
Ik kocht kleren voor haar, stoer, ten minste dat dacht ik. Ze keek ernaar en zei: “Mam, ik ben gewoon anders”. Het kon allemaal weer terug. Ze wilde zelfs geen gewone spijkerbroeken meer, maar baggy broeken. Haar T-shirts moesten van skatemerken zijn, haar schoenen werden lompe sneakers. In plaats van make-up vroeg ze een nieuwe skateboard voor haar verjaardag. Haar kamer hing vol met posters van skaters en voetballers. Ik zag haar veranderen in iets waar ik geen grip op had. Iets wat ik snapte en niet voelde.
Ik probeerde me erbij neer te leggen
Maar als ik vriendinnen met hun dochters zag winkelen, lachen en passen in de paskamers, voelde ik het toch weer. Mijn dochter haatte winkelen. Als ik moeders zag die hun dochters hun eerste mascara gaven of samen nagels lakten, voelde ik het gemis. Ik zou een moord doen voor een meidenavond.
Toen ze 16 jaar werd, was het overduidelijk
Dit was niet een fase. Dit was wie ze was. Rene droeg nog steeds geen rokjes, geen make-up, geen sieraden. Ze wilde geen handtas, geen parfum, geen hakken. Ze leek in niets op de dochter die ik me ooit had voorgesteld. En dat deed pijn. Niet omdat ik haar niet accepteerde. Niet omdat ik haar niet liefhad. Maar omdat ik had gehoopt op iets anders. En omdat niemand daarover praat. Niemand vertelt je dat je soms kunt rouwen om het kind dat je had verwacht.
Ik kon er met niemand over praten
Hoe kon ik uitleggen dat ik teleurgesteld was, zonder dat het klonk alsof ik haar niet goed genoeg vond? Want dat was het niet. Ik hield van Rene, van haar stoere houding, haar zelfverzekerdheid, haar doorzettingsvermogen. Maar ik had me altijd zo verheugd op dat ene plaatje in mijn hoofd. En dat plaatje bestond niet meer.
Soms, als ik in de stad was en moeders met hun dochters samen zag winkelen, voelde ik een steek van jaloezie
Soms, als ik mijn oude doos met babykleertjes opende en de schattige jurkjes zag die nooit gedragen waren, moest ik slikken. Ik had ze bewaard. Waarom weet ik ook niet. Ik probeerde mijn gevoelens te negeren, te begraven onder trots. Want natuurlijk was ik trots op Rene. Ze was een prachtig mens, zelfverzekerd, stoer en sterk. Maar ergens in mij zat nog steeds dat meisje dat ik had verwacht, dat er nooit was gekomen.
En dat mocht er toch ook zijn?
NOOR
bij mij is het juist andersom.
ik zei tijdens mn zwangerschap dat ik haar echt niet alleen maar roze aan ging doen. ik had leuke stoere, soms jongensachtige kleertjes gekocht. ik kon niet wachten op mijn stoere meid.
ze is nu 3 jaar, houdt van poppen, feeën, jurken etc etc.
ik heb er helemaal niet aan hoeven wennen, want ik vond het super om te zien dat ze kon zijn wie ze wilde zijn. ik ging er eigenlijk helemaal in mee.
laatst betrapte ik me er op dat ze een roze broek, roze jas, roze knuffel en roze schoenen aan had.
en dan moet ik van binnen grinniken dat ik ooit zei dat ik geen roze voor dr zou kopen…
wat een nare opmerkingen allemaal weer.
het is helemaal oke als je teleurgesteld bent.
je mag teleurgesteld zijn! maar bespreek dit met iemand, met een therapeut en probeer het een plekje te geven. probeer met een nichtje of buurmeisje lekker te gaan shoppen en nagels te doen.
Dus samen een skaterlook shoppen is te min? Schaaf het ikke, ikke, ikke van de afgelopen 16 jaar even bij aub en geniet van je rouwdouwer dochter in al haar puurheid en haar ambigu naam! Ze moet ook nog volwassenen worden hoor en dan breekt er weer een nieuwe fase aan waar je misschien samen aan de latte’s gaat bij een hip tentje waar jij dan weer je ego kan laten opzwellen!
Mijn meis houdt ook niet van Barbies en tuttige kleren maar wel van modder, scouting, verkleden, turnen, stoere kleding, knutselen en voor zichzelf opkomen en ik vind het nucking prachtig!
Jammer voor jou! Maar je had ook samen met haar naar een voetbal wedstrijd kunnen gaan van haar favoriete club, daarvoor even wat lekkers eten. Heb je misschien niet dat shoppen maar je had je dochter wel gelukkiger gemaakt en het gevoel gegeven dat die dingen ook goed zijn. want geloof mij zij heeft het echt wel gevoeld
Lieve moeder,
De reacties die hier staan zijn gemengd. Stuk voor stuk begrijpelijk (de meeste). Maar lieve moeder, wat knap dat je dit verteld. Zo open en eerlijk. Vol liefde naar je kind, je zal altijd van haar houden, wie ze ook is en dat bewonder ik. En daarnaast is er ook nog liefde naar jezelf! Heel kwetsbaar om dit te vertellen en wat heerst er een taboe op dit onderwerp.
Inderdaad, je mag blij zijn met wat je krijgt. Dat je überhaupt een kind kan krijgen. Wat is er een leed bij veel mensen. Maar uit jouw woorden blijkt overduidelijk dat je dit erkent! En met dit als basis in je achterhoofd, mag er alle ruimte zijn voor de ‘rouw’ die je ervaart.
Bedankt voor het delen van dit volkomen menselijke onderwerp. Dit geeft mij in ieder geval, en misschien anderen ook, ruimte om onszelf serieus te nemen en voor onszelf te zorgen, met als resultaat dat we nog beter voor onze kinderen kunnen zorgen!
@lisanne mooie reactie!!
Wij hadden ook zo’n “tomboy-dochter” (zo noem ik het maar).
Altijd jongensachtig, graag shoppen op de herenafdeling, stoer in kleding en gedrag, liever omgaan met de jongens in de klas dan met de meiden, maar wilde beslist geen man zijn, een aantal malen expliciet naar gevraagd.
Na 25 jaar kwam hij ons toch vertellen dat hij eigenlijk in het verkeerde lichaam is geboren.
Nu is hij begonnen aan het proces om ook fysiek een man te worden. Dat is moeizaam en niet iedereen heeft er begrip voor. Wij hadden het er moeilijk mee (en soms nog). Gelukkig blijft het wel dezelfde persoon, grappig, intelligent, verwaand (haha!) alles nog steeds erop en eraan.
En ja, ook bij ons is er sprake van rouw. Want ook al hebben wij nu een zoon gekregen, we zijn een dochter “verloren”.
Ik zou zeggen: als je een meisje-meisje had verwacht en het is “alleen maar” een stoere meid geworden, tel je zegeningen!
Mijn verwachting toen ik zwanger werd was een gezond kindje. Mijn zoontje werd levenloos geboren.
Misschien daar eens bij stilstaan in plaats van jaloers te zijn op je vriendinnen en hun dochters. Het leven is meer dan uiterlijk vertoon en roze strikjes.
Wat een triestig mens ben je zeg. Ik heb medelijden met je dochter.
Dat jij zo iets heb meegemaakt wil niet zeggen dat een ander niet mag balen.
dat is vreselijk Anna om mee te maken, maar niet vergelijkbaar met deze situatie. tuurlijk is haar situatie niet serieus maar ze zit er wel mee en dat mag toch?
ik dit, ik dat, de moeder had verwachtingen… en dat zijn uitgestelde teleurstellingen. de enige waar moeder in teleurgesteld moet zijn, is zichzelf.
een kind is niet je eigen speelgoed dat je kan aankleden en opmaken… dat soort vrouwen zijn gewoon teleurstellingen
Ik snap dat er wat teleurstelling is, maar 16 jaar lang?
Dochter zal waarschijnlijk niet veranderen, dan is het aan moeder om haar verwachtingen bij te stellen.
En haar zegeningen eens te tellen.
Dit viel mij ook op idd. Natuurlijk mag er teleurstelling zijn en zelfs rouw over het leven wat je hoopte en er niet is. Maar 16 jaar is echt te lang. Neem actie en ga lekker naar een manicure met een dochter van een vriendin. Of vraag of je mee mag shoppen. Leg niet alles bij Rene neer en vind een andere weg.
Je hebt Renee bin de geboorte alvast Rene genoemd? Of is Rene ook een meisjesnaam tegenwoordig?
Renee is al generaties lang een meisjesnaam. jongens spelling René, meisjes Renee
Je onderschrijft mijn punt.
Wees blij met zo een sterke dochter, die zo te lezen gezond en gelukkig is opgegroeid, ondanks je gevoelens van teleurstelling.
Gelukkig realiseer je je dat ze is wie ze id.
ik had ook zo’n dochter en heb nu een (hele mooie, stoere) zoon van 21 jaar. Ik snap niet waar je moeilijk over doet, ik had God op m’n blote knietjes bedankt als het bij ons zo zou zijn gegaan! Dat had ons héél veel bezoeken aan het ziekenhuis, operaties, maandelijkse injecties (een heel leven lang!) bespaard. Ik ben heel trots op mijn zoon, die een sterke persoonlijkheid heeft, heel knap is (al zeg ik het zelf), gewoon op het HBO zit, ondanks alle struggelingen. Ik had mijn kind graag gespaard voor deze moeilijke weg, maar zal hem altijd steunen en respecteren omdat het een prachtig mens is!
Dit is dus waarom het zo fout is om een voorkeur of teleurstelling te voelen als het gaat om het geslacht van je kind. Het geeft alleen maar aan dat je dingen verwacht van je kind, obv het geslacht, terwijl het geslacht van je kind níks hoeft te zeggen over de manier waarop jouw kind zich gaat ontwikkelen. Ik weet zeker dat Rene de teleurstelling voelt en dat is ontzettend zonde en niet oké. Stoer van haar dat ze zich niet laat beïnvloeden door het verwachtingspatroon en de wensen van haar moeder.
Heerlijk toch, een stoere meid?
Mijn ouders hebben het er ook altijd moeilijk mee gehad dat ik me niet vrouwelijk kleedde. Dat heeft gemaakt dat ik me altijd afgewezen voelde. Laat je dochter alsjeblieft zijn wie ze is en geniet daarvan.
Zelf had ik altijd het beeld dat ik mijn dochters haar ging doen, samen shoppen, sieraden uitzoeken, eerste oorbelletjes laten prikken, romcoms kijken etc. Ik heb twee jongens gekregen. Nu staat de hele woonkamer vol met auto’s en worden de dagen overheerst door fysiek spel. Het was even schakelen, maar wat ben ik gek op mijn jongens zoals ze zijn!
mensen die verwachtingen hebben van hun kinderen kunnen nu eenmaal teleurgesteld worden. dus verwacht niet teveel.