Ik weet niet eens meer precies wanneer het kwartje viel
Misschien was het niet één moment, maar een opeenstapeling van kleine dingen. Situaties waarin ik achteraf dacht: Dit klopt niet. Dit voelt niet goed. Maar toch had ik het laten gebeuren. Ik had haar laten gebruiken.
Die keer met de oppasactie
Ik stond aan de koffiebar, mijn telefoon tussen mijn schouder en oor geklemd terwijl ik Tommies flesje maakte. Zijn kleine voetjes trappelden ongeduldig in de kinderstoel. “Ik zit echt met m’n handen in het haar Milou,” klonk Ursula’s stem aan de andere kant van de lijn. “Mijn oppas heeft afgezegd en ik moet over een uur weg.” Ik probeerde Tommies flesje in de juiste temperatuur te krijgen terwijl ik met één hand een schaaltje yoghurt pakte voor Callem. Mijn hoofd tolde al. Ik had genoeg te doen.
“Pffffff,” zuchtte ik
“Urs, ik weet niet of dat lukt vandaag. Ik heb een volle planning.” Ursula ging maar door over haar belangrijke afspraak. “Het is een zakelijke afspraak. Een kans om te netwerken. Als dit goed loopt, dan zit ik straks echt op een gouden deal.” Dat was typisch Ursula. Altijd bezig met ‘grote kansen’ en ‘belangrijke connecties’. Maar het waren vooral anderen die zich moesten aanpassen voor haar ‘grootsheid’.
Toch hoorde ik mezelf iets mompelen als: “Oké, breng ze maar”
Een half uur later stond ze voor de deur. Geen tijd voor een praatje, geen interesse in hoe mijn dag eruitzag. Haar kinderen kwamen naar binnen gerend (ze had er 2) en Ursula gooide snel een “Je bent een engel!” over haar schouder voordat ze in haar auto sprong en verdween. Ik stond daar. Met 4 kinderen om me heen. Een peuter die net zijn fles had gehad en nu rondstoof als een losgeslagen draak. Callem, die nét aan zijn schoolwerkje wilde beginnen, maar nu plots met 2 extra kinderen zat.
Het werd chaos
Ik had die middag andere plannen. Dingen voor mezelf, voor mijn gezin. Maar Ursula’s ‘spoedgeval’ had alles overgenomen. Ze kwam pas laat terug. Veel te laat. Haar ‘afspraak’ was uitgelopen, zei ze, en ja, dat kon ik toch begrijpen? Ik was te moe om nog te reageren. Zij leek er niet eens bij stil te staan.
Het volgende akkefietje
“Ik moet écht even uitwaaien,” zuchtte Ursula, terwijl ze haar wijntje met een zwaai op tafel zette. We zaten in een café, iets wat eigenlijk al weken geleden was afgesproken. Maar zoals altijd was er nu een reden waarom Ursula zich belangrijker voelde dan de rest. “Ik ben helemaal gesloopt, Milou. Gewoon… op. Ik móét er even tussenuit.” Ik knikte, nam een slok van mijn wijn en liet haar praten. Ursula praatte altijd veel, en vooral over zichzelf.
Toen kwam de bom
“Jullie gaan toch naar dat huisje aan zee, volgende maand?” vroeg ze. We hadden een kleine vakantie gepland. Even weg met ons gezin. Callem keek er al weken naar uit. “Luister,” zei ze. “Jullie zijn maar met 4. Dat huisje heeft toch plek voor 6? Wat nou als ik en de kinderen meegaan? Dan kunnen we de kosten delen. Scheelt weer toch?”
Ik wist me even geen raad
Dit was zó typisch Ursula. Ze had een probleem, en in plaats van zelf een oplossing te zoeken, maakte ze er míjn probleem van. “Oh,” zei ik voorzichtig. “Dat was eigenlijk echt iets voor ons vieren…” Daar nam ze geen genoegen mee. “Kom op, Milou. Jij snapt toch hoe het is? Soms moet je er gewoon even uit.” Ik voelde hoe de schuldgevoelens zich opstapelden. Ursula was alleenstaand, had het financieel niet breed. En ergens vond ik het sneu. Maar dit was onze vakantie. Onze tijd samen.
En ik wist allang hoe het zou gaan
Ursula zou niet de helft van de kosten betalen. Ze zou er ‘even niet uitkomen’, en ik zou te beleefd zijn om er moeilijk over te doen. Ik zou boodschappen doen voor iedereen. Voor haar kinderen zorgen als zij ‘even een wandeling nodig had’. Het was altijd hetzelfde liedje. Echt eerlijk voelde het niet. Het was altijd in het nadeel van de ander.
Ik keek haar aan, en ineens zag ik het
Hoe ze dit deed. Niet alleen bij mij, maar bij iedereen om haar heen. Ze gebruikte mensen. Haar moeder om haar kinderen op te vangen. Haar ex om dingen voor haar te betalen. Mij, omdat ik altijd toegaf. “Sorry” zei ik vastberaden. “Deze vakantie is echt alleen voor ons gezin.” Ze trok een wenkbrauw op. Ik zag de irritatie in haar ogen. Alsof ik iets deed wat niet hoorde.
“Jezus, Milou,” zuchtte ze
“Ik had niet gedacht dat jij zo moeilijk zou doen.” En daar was het. De omkering. Het was niet zij die iets geks vroeg. Nee, ik was de slechte vriendin omdat ik nee zei. Maar deze keer voelde ik het niet. Geen schuld, geen twijfel. Alleen opluchting. Ik stond op, pakte mijn tas en keek haar aan. “Ik denk dat ik ga.” Ik keek op mijn telefoon naar de tijd. “Nu al?” vroeg ze verbaasd. Ik knikte. “Ja. Ik heb even genoeg te doen”, loog ik. Ik wilde gewoon weg van haar.
De rest van de week dacht ik erover na
Was dit het moment waarop ik de vriendschap moest verbreken? Ik wist hoe Ursula was. Ze was leuk, grappig, altijd aanwezig. Maar alleen als het haar uitkwam. En altijd op haar voorwaarden. Ik had het te vaak laten gebeuren. Mijn telefoon trilde. Een appje van Ursula.
“Hey, ik dacht je belt nog? Alles goed?”
Nee, alles was niet goed. Maar ik wist niet of ik dat wilde zeggen. Ik keek naar mijn zoons, die samen op de grond zaten te spelen. Dit was wat belangrijk was. Mijn gezin. Mijn eigen tijd. En misschien was het tijd om een grens te stellen.
Ik had altijd gedacht dat vriendschappen vanzelf moesten gaan
Maar soms moest je ook gewoon inzien dat iets niet meer klopte. Ik pakte mijn telefoon en typte:
“Hey, ik ga me voorbereiden op mijn gezinsvakantie. Ik spreek je daarna weer.”
Of niet. Het kon me niet zoveel meer schelen. Ik wist dat dit niet zomaar een appje was. Dit was mijn eerste echte ‘nee’. En het voelde goed.
MILOU
Top, knap van je.
Gewoon voor je zelf opkomen.