Ik stond in de deuropening van Mikky’s oude slaapkamer en voelde me verdrietig
De kamer was leeg. Op wat stofvlokken na op de grond en een eenzame sticker die nog op de kast plakte, was alles weg. Mijn jongste was vertrokken. Ik had verwacht dat ik me opgelucht zou voelen. Geen rondslingerende sokken meer. Geen muziek die vanuit haar kamer door het huis dreunde. Geen discussies meer over wie de vaatwasser moest uitruimen. Maar het enige wat ik voelde, was een diep, hol verdriet. Mijn huis was leeg. Mijn kinderen waren allemaal weg
Yuki was de eerste die vertrok
Mijn oudste dochter, het zorgzame type. Altijd al zelfstandig, altijd al met een plan. Ze had al vroeg haar koffers gepakt – niet omdat ze weg móést, maar omdat ze toe was aan het volgende hoofdstuk. Ze had haar studie zelf uitgekozen, haar kamer zelf geregeld en voor ik het wist, stond ze daar met tassen aan haar armen. “Ik blijf gewoon vaak langskomen mam,” had ze gezegd. Ze probeerde me gerust te stellen.
Ik lachte en knikte, maar vanbinnen voelde het alsof iemand een stuk uit mij sneed
De eerste weken kwamen de appjes regelmatig. Foto’s van haar nieuwe kamer, berichten over hoe ze eindelijk zelf haar favoriete eten kon koken. Ze klonk gelukkig. Ik was trots op haar. Natuurlijk. Maar elke keer als ik haar kamer thuis binnenliep, voelde het niet goed. Alsof ze op vakantie was en ieder moment terug kon komen. Alleen wist ik diep van binnen: dat zou nooit meer echt gebeuren.
De dagen werden weken
De weken maanden. Yuki kwam minder vaak langs. Dat was normaal, natuurlijk. Maar het voelde als een langzame verwijdering. Ik zag haar groeien, volwassen worden, haar eigen leven leiden. Dat wilde ik voor haar. Dat moest ik willen. Maar ik miste haar. Ik wilde haar bij me. Het voelde als een soort afscheid. Ik rouwde van haar.
Zane ging anders weg
Hij was altijd mijn dromerige zoon. Slim, creatief, maar geen planner. Waar Yuki alles perfect regelde, was Zane het tegenovergestelde. Zijn vertrek kwam dan ook chaotisch en plotseling. Hij had een plek gevonden met vrienden en vroeg me een dag van tevoren of ik kon helpen met inpakken. “Een dag Zane? Serieus?” Hij grijnsde. “Ik heb niet zoveel spullen, mam.”
Dat was waar
Zane had nooit veel waarde gehecht aan spullen. Zijn kamer was een zooitje, maar gevuld met precies dát wat hem gelukkig maakte. Tekenspullen, zijn gitaar, een stapel boeken die hij waarschijnlijk nooit had gelezen. Toen we hem naar zijn nieuwe huis brachten, voelde het anders dan bij Yuki. Minder gestructureerd, rommeliger. Zijn kamer daar was klein, zijn spullen stonden nog in dozen, maar hij was blij. Enthousiast.
Toen ik hem een knuffel gaf bij het afscheid, hield ik hem iets langer vast dan normaal
Hij liet het toe, maar trok zich daarna los met diezelfde speelse grijns. “We zien elkaar snel, mam.” Dat geloofde ik. Maar ‘snel’ bleek in de praktijk minder vaak dan gehoopt. Zane was geen planner, geen beller, geen schrijver. Af en toe stuurde hij een bericht, maar de gesprekken waren kort. “Ja, het gaat goed.” “Ja, ik eet genoeg.” “Ja, ik mis je ook.” Misschien meende hij dat. Misschien ook niet. Maar zijn kamer thuis was ineens een plek waar niemand meer sliep.
Mikky’s vertrek was het moeilijkste
Mijn jongste. Mijn laatste. Ze was degene die het meest op mij leek. We snapten elkaar zonder woorden. Samen series kijken, samen boodschappen doen, samen lachen om dingen die de rest van het gezin niet begreep. Ze bleef het langste thuis. Maar toen ze eenmaal de knoop doorhakte, ging het snel. Een studentenwoning, een nieuwe stad, nieuwe mensen. Ze was klaar om te gaan. Ik was dat niet.
De dagen voor haar verhuizing voelde ik een constante brok in mijn keel
Ik kon ieder moment in huilen uitbarsten. Ik hielp haar inpakken, lachte met haar mee over haar enthousiasme, maar vanbinnen huilde ik. De laatste avond zaten we samen op de bank. Ik wist dat dit de laatste keer was dat het ‘gewoon wij’ was. De laatste keer dat ze hier woonde, dat ze thuiskwam met haar schoenen in de gang geslingerd, dat ze ‘s avonds laat nog een boterham smeerde alsof ze nooit weg zou gaan.
Ik wilde iets zeggen, iets diepzinnigs, iets moois, maar de woorden kwamen niet
Toen de verhuisdag kwam en we haar spullen naar haar nieuwe plek brachten, voelde het alsof ik in een film zat. Alles gebeurde, maar ik stond erbij en keek ernaar. Haar kamer was klein, haar kast paste maar net. Maar haar gezicht straalde. Ze was gelukkig. Toen ik haar voor het laatst knuffelde, hield ik me sterk. Maar in de auto naar huis barstte ik in tranen uit. Het was klaar.
En nu zat ik hier
In een stil huis. Het lege-nest-syndroom. Ik had ervan gehoord. Ik had andere moeders erover horen praten. Maar ik had nooit verwacht dat het zó intens zou voelen. Rob mijn man probeerde me op te vrolijken. Hij stelde voor om samen een tripje te boeken, vaker uit eten te gaan, het huis anders in te delen.
Ik lachte en knikte, maar van binnen voelde ik me verloren
Wie was ik, als ik geen moeder meer was die moest zorgen? Als er niemand meer thuiskwam om te vragen wat we gingen eten? Als er geen ochtenddrukte meer was, geen gedoe over wie het laatste restje melk had opgedronken? Mijn hele leven had ik voor ze gezorgd. En nu waren ze weg.
Ik wist dat het moest
Ik wist dat het goed was. Maar dat betekende niet dat het geen pijn deed. Ik pakte mijn telefoon en opende de groepsapp met Yuki, Zane en Mikky.
Mam: “Wanneer komen jullie weer eens eten? ❤️”
De minuten tikten voorbij
Geen reacties. Ik stond op, liep naar de keuken en pakte chips, comfortfood. Toen ik terugkwam, zag ik dat mijn telefoon oplichtte.
Mikky: “Zondag? 😊”
Yuki: “Ik ben erbij! ❤️”
Zane: “Als je mijn lievelingseten maakt 😏”
Ik glimlachte door mijn tranen heen.
AMANDA
mijn laatste is deur nu ook uit en ik dacht dat ik het vreselijk zou vinden! Maar ik was er heel snel aan gewend en het bevalt me wel! Ze komt nog regelmatig langs of ik rij even langs om even iets te brengen. Het zal wel weer anders worden als ik opa ben geworden mocht ik dat ooit meemaken
Het is ook een proces, en als de laatste weggaat neem je definitief afscheid van het moeder zijn als het gaat om voor ze zorgen. Natuurlijk mis je de gezelligheid.
Ik miste ze enorm. Nu jaren later heb ik opnieuw meer mijn eigen leven opgebouwd want er is veel meer tijd voor. Diep bestaande vriendschappen uit of probeer nieuwe mensen te ontmoeten.
Een groepsapp met je kinderen is fijn, en probeer toch elkaar regelmatig te zien. Je zou er best iets over kunnen afspreken, dan heb je iets om naar uit te kijken als ze weer komen. Sterkte, we maken het allemaal mee.
ik heb totaal geen last gehad van een lege nest syndroom van allebei de kids niet.mijn dochter en haar vriend woonde bij ons op zolder tot er een kleine kwam.toen nog een paar maanden en gingen ze samen wonen de jongste dan hé de oudste mijn zoon woont al 7 jaar samen met zijn vriend.misschien komt het dat ik werk geen flauw idee
maar we zien ze allebei regelmatig.
Heb dit ook meegemaakt en het eerste jaar voelde ik me verschrikkelijk alleen.
Maar nu ben ik er na 8 jaar wel aan gewend,
Mn kids en ik hebben ook een groepsapp en mn dochter video belt me bijna elke dag met de kleinkinderen in beeld dus zo kan het ook,