Het was maart 2024. Daar zaten we dan, op een donkere, stormachtige avond. Het leek wel herfst. We hingen allebei onderuitgezakt op de bank, Netflix op de tv en onze telefoons in de hand. “Laten we emigreren,” zei ik tegen mijn man. Hij keek op, maar keek niet verbaasd. We hadden het er al eerder over gehad: vertrekken uit Nederland.
Dat avontuur had ons doen beseffen dat we beter binnen Europa konden blijven
Een paar jaar geleden hadden we zelfs stappen gezet om samen met mijn ouders een tweede woning op Curaçao te kopen. Achteraf waren we maar wat blij dat dat door COVID niet was doorgegaan. Zo makkelijk als een vliegverbod toen werd ingevoerd… Stel je voor: je hebt een huis in het buitenland en mag er niet eens naartoe! Dat avontuur had ons doen beseffen dat we beter binnen Europa konden blijven. We zijn dol op wintersport en Oostenrijk is niet alleen geweldig in de sneeuw, maar ook een prachtig vakantieland in de zomer.
Het voelde niet meer goed
Toch vonden we steeds smoesjes: hoe moest het met ons werk? Kunnen we onze baan behouden? Remote werken? Met ons huis, dat we net helemaal naar onze smaak hadden opgeknapt en uitgebouwd? En dan onze banen: allebei een goede baan, twee auto’s voor de deur en 2 tot 3 keer per jaar op vakantie. Eigenlijk niks te klagen. En toch… voelde het niet meer goed.
Dat was de druppel, dit moest anders
We hadden grote stappen in onze carrières gemaakt, maar hielden er niets extra’s aan over. Nederland werd steeds duurder, materialisme groeide, de sociale verplichtingen stapelden zich op, iedereen zat vastgeplakt aan een scherm en o wee als je een afwijkende mening had. COVID had ons niet alleen opgesloten, maar ook laten zien hoe snel je vrijheid kon worden ingeperkt. En toen overleed een goede vriend, veel te jong. Dat was de druppel. Dit moest anders.
Het vluchten gaf ons juist de moed om de sprong te wagen
Drie jaar lang bleef de droom sluimeren. Totdat mijn nieuwe baan begin januari alles in een stroomversnelling bracht. Een nieuwe baan betekent wennen, aanpassen, onzekerheid. En ik voelde me ellendig. Het werk paste niet, ik presteerde niet en legde de lat belachelijk hoog voor mezelf. Ik zocht een uitweg. Die uitweg werd emigreren. Klinkt als vluchten, maar uiteindelijk gaf het ons juist de moed om de sprong te wagen: weg met zekerheid, hallo avontuur!
Ik wist toen al: dit wordt ooit mijn thuis
We besloten ons te richten op Spanje. Twintig jaar geleden had ik al op de Canarische Eilanden gewoond en gewerkt. Toen wist ik het al: dit wordt ooit mijn thuis. De taal? Die beheerste ik nog een beetje. Spanje was dichterbij dan Curaçao, zonniger dan Oostenrijk en makkelijk bereikbaar met de auto. Ideaal, ook met het oog op onze ouders die ouder worden.
Wat was dit een tegenvaller!
Onze zoektocht begon rond Barcelona, maar al snel ontdekten we dat Catalaans daar de voertaal is. Niet handig als de kinderen naast Spaans ook Catalaans moeten leren. We wilden meer zonuren, dus verschoof onze focus naar de Costa Blanca, onder Alicante. Via verschillende Facebook-groepen werden we nieuwsgierig gemaakt. Er emigreren zoveel mensen naartoe. Maar wat was dit een tegenvaller! Droog, kaal, mega toeristisch en één grote Hollandse enclave. Een soort Lloret de Mar 2.0, maar dan voor mensen van middelbare leeftijd. Tientallen opdringerige aankoopmakelaars, die niet luisterden onze wensen en ons vol enthousiasme vakantiewoningen lieten zien waar je letterlijk je k*nt niet kon keren. Maar wij zochten geen vakantiehuisje. Wij wilden een thuis.
Hoe hadden we zo naïef kunnen zijn? We zagen het even niet meer zitten
Uiteindelijk konden we één woning in Alicante bezichtigen waar we vooraf al enthousiast over waren. Maar helaas… die was net die week verkocht. We baalden enorm. Teleurgesteld gingen we terug naar Nederland. Hoe hadden we zo naïef kunnen zijn om te denken dat we in één trip ons droomhuis zouden vinden? Daar kwam nog bij dat we geen vakantiedagen meer hadden, dus ons niet konden focussen op een andere regio in Spanje. En alsof dat nog niet genoeg was, hadden we in ons enthousiasme ons huis al verkocht. Binnen twee weken was het weg. En nu? Onze kopers moesten we teleurstellen. We zagen het allemaal even niet meer zitten…
TATIANA
@laaglandjes_inspanje
Tatiana heeft samen met haar man en hun twee kinderen (6 en 8 jaar) de stap gezet om naar Spanje te emigreren. In een blogreeks deelt ze hoe ze dit avontuur hebben aangepakt, welke uitdagingen ze onderweg tegenkomen en hoe hun kinderen dit hele proces beleven. Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
