Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
Ik keek naar Camiel terwijl hij achter zijn laptop zat
Hij was aan het werk. Zijn haar zat nog nat van de douche, zijn overhemd perfect gestreken. Hij dronk zijn koffie en keek op zijn telefoon. Alsof er niets aan de hand was. Maar ik voelde het wel. Een paar dagen geleden hadden we het over trouwen gehad. Een gesprek dat al langer in de lucht hing. We waren 6 jaar samen, hadden samen een dochter van 3 en een huis waar we van droomden. Camiel had zijn eigen bedrijf opgezet en dat ging verdomd goed. Daar had ik hem in gesteund, volledig. Ik had mijn eigen carrière aan de kant gezet, zodat hij dit kon doen.
En nu zei hij dat hij niet in gemeenschap van goederen wilde trouwen
Ik kon er met mijn gedachten niet bij. Waarom? De eerste paar jaar van onze relatie had ik me nergens zorgen over gemaakt. We waren jong, dolverliefd en we deelden alles. Camiel had geen geldzorgen. Zijn ouders waren rijk, écht rijk. Het soort rijk dat zonder blikken of blozen een tweede huis kocht “voor de weekenden.” Mijn achtergrond was anders. Mijn ouders waren hardwerkende mensen, geen geld om te strooien. Ik was trots op mijn studie, mijn baan, mijn onafhankelijkheid.
Totdat Camiel zijn bedrijf begon
Het was een sprong in het diepe. Hij werkte nachten door, sleutelde aan zijn ideeën en had steun nodig. Dat snapte ik. En ik gaf het hem. Eerst door extra te doen in huis. Daarna door minder te werken. Uiteindelijk stopte ik. “Voor een paar jaar,” hadden we gezegd. “Totdat hij alles op de rit had.”
Nu had hij het op de rit
Sterker nog: hij had succes. Het geld stroomde binnen. De luxe werd groter. En ik was thuis. Met onze dochter. Met een carrière die niet meer bestond. Dus waarom zou hij niet in gemeenschap van goederen willen trouwen? De ochtend na ons gesprek bleef ik onrustig. Camiel merkte niets. Hij was al druk met een telefoongesprek terwijl hij zijn tas inpakte.
Ik dacht terug aan zijn woorden
“Het is gewoon logisch Roel,” had hij gezegd. “Niet alles wat we hebben, is van ons samen. Bijvoorbeeld mijn bedrijf waar ik hard aan heb gewerkt.” Ik stelde me een toekomst voor waarin hij me verliet. Waarin hij, met zijn succesvolle bedrijf en zijn financiële zekerheid, verder ging. Waar stond ik dan? Ik had geen baan meer. Geen pensioen opgebouwd. Geen inkomsten. Ik had alleen hem gesteund. Mijn tijd, mijn energie, mijn kansen. Maar geen contract. Geen aandeel.
Ik voelde een last op mijn schouders
Ik was zo verdrietig. Ik had dit nooit achter Camiel gedacht. Het was avond en hij lag naast me, zijn ademhaling diep en regelmatig. Ik kon niet slapen. Wat als hij dit expres deed? Wat als hij mij klein wilde houden? Wat als hij niet wilde dat ik later mijn deel kreeg? Hij had altijd gezegd dat hij van me hield. Dat we een team waren. Maar was dat nog steeds zo?
Ik draaide me naar hem toe
“Waarom eigenlijk niet in gemeenschap van goederen?”. Hij zuchtte en draaide zich op zijn zij. “Omdat het logisch is.” Gingen we weer. “Waarom dan?” vroeg ik. “Omdat we niet alles delen.” Ik voelde een vlaag van woede. “Maar waarom delen we niet alles?” Er viel een stilte. “Wat bedoel je?”
“Ik heb geen deel in jouw bedrijf”
Camiel dacht na. “Nee, want jij werkt daar niet.” Ik slikte. “Maar ik heb er wél aan bijgedragen. Jij kon dit doen omdat ik stopte met werken. Omdat ik thuis was met onze dochter.” Hij wreef over zijn gezicht. Dat hoorde ik. “Roel, je denkt te ingewikkeld. Ik ben jou niets aan het afnemen.” Maar het voelde wél zo. En het was ook echt zo….
De dagen erna bleef er iets hangen
Ik kon het niet loslaten. Waarom deed hij zo geheimzinnig? Ik begon dingen op te zoeken. Over gemeenschap van goederen. Over huwelijkse voorwaarden. Over bedrijven die tijdens voor het huwelijk waren opgezet, groeiden en wat dat betekende bij een scheiding. Het was simpel. Als we in gemeenschap van goederen trouwden, zou alles wat we nu hadden worden gedeeld. Ook zijn bedrijf. En dat wilde hij niet. Hij wilde iets opbouwen, ten koste van mij en het daarna zelf houden. Het bedrijf bleef altijd van hem.
En dat wist hij waarschijnlijk al bij het opzetten van het bedrijf
Op een woensdagmiddag zat ik in de auto en staarde voor me uit. Ik had een afspraak met een vriendin, maar mijn hoofd was er niet bij. Ik kon dit niet zomaar laten gaan. Die avond, toen hij thuiskwam, keek ik hem strak aan. “Als we alles delen, wil ik een aandeel in jouw bedrijf.”
Hij trok zijn wenkbrauwen op: “Wat?”
“Ik wil in gemeenschap van goederen trouwen,” zei ik. “Ik wil een aandeel in jouw bedrijf. Want ik hèb daar aan bijgedragen Camiel”. Zijn mond ging open, maar er kwam niets uit. Ik zag hoe hij nadacht. Hoe zijn hersens ratelden. Toen lachte hij. “Dat is nergens voor nodig.” Mijn hart verzakte. Daar was het. De bevestiging. Hij wilde zijn bedrijf niet delen. Niet met mij. Niet met de vrouw die hem had gesteund, alles had opgegeven en thuis was gebleven zodat hij dit kon doen.
Ik voelde een misselijkmakende woede opkomen
“Dus je wilt wél dat ik alles met jou deel,” zei ik. “Maar jij hoeft niks met mij te delen?” Zijn blik werd koud. “Zo werkt het niet, Roel.” Ik knikte langzaam. “Nee. Precies. Zo werkt het niet.” Ik kon dit niet geloven. Waar was de man waar ik op was gevallen. Die me op handen droeg. En alles gaf.
Die nacht kon ik niet slapen
Ik dacht aan de afgelopen jaren. Aan hoe ik hem had gesteund. Aan hoe blind ik was geweest. En ineens wist ik het zeker. Ik ging dit niet doen. Als hij echt van me hield, dan zou hij dit zonder aarzeling aanpassen. Maar als hij dat niet deed, dan wist ik genoeg. De volgende ochtend stond ik vroeg op. Ik pakte mijn telefoon en zocht het nummer van een advocaat. Het werd tijd om voor mezelf te kiezen.
Lees HET VERVOLG
ROELIE
wat een rotstreek.
het is makkelijk achteraf praten om te zeggen ‘ ja je had moeten trouwen toen hij zn bedrijf startte en jij thuis ging werken’ , want dat lees ik in de ‘ beetje laat’ reacties. je denkt iemand te kunnen vertrouwen. Bovendien wat raar van hem om uit te gaan van een scheiding. heeft hij een slecht geweten of heeft hij dit meegekregen van zn ouders ? ik hoop dat het kwartje gaat vallen bij hem en hij snapt dat bij een huwelijk (en ook relatie met kinderen)het om ‘ wij’ gaat en niet meer om ‘ hij’
Tja, beetje laat om te ontdekken dat je compleet financieel afhankelijk bent als je alles opzegt om een ander carrière te laten maken.
Je kan huwelijks voorwaarden laten stellen zoals dat als er ooit een scheiding zou zijn dan krijgt zorgt hij dat jij een afbetaald huis heb bijv. en x bedrag voor maandlasten. Verder zeg ik zoek werk en start met je carrière laat hem voor een oppas betalen en laat hem zien hoeveel het kost. Niet getrouwd heb je nu niet echt recht op iets zeker als alles op zijn naam staat
Wat een raar verhaal. Heb je een idee waarom hij zo redeneert? Heeft hij een ander? Natuurlijk heeft hij door jou zijn bedrijf kunnen opbouwen. Als jij jezelf niet had weggecijferd, je carrière niet had opgegeven dan had hij zijn bedrijf niet kunnen opbouwen.
Begrijp ik goed dat je naar een advocaat gaat om een scheiding aan te vragen (je bent toch nog niet getrouwd) of wil je kijken of je iets met deze situatie kunt?
Het lijkt me een bijzonder moeilijke zaak.
Ik kan het me wel voorstellen als je hier je consequenties uit trekt.
Sterkte met deze situatie!
dit is een goede les voor andere jonge stellen om niet afhankelijk van je partner te zijn!! Ga niet zomaar j>ouw baan opgeven voor zijn baan/carrière. Zeker als je kinderen hebt of wil.
Ga er niet van uit dat de ander je wel wat geeft/gunt bij een evt scheiding, je herkent in 99% van de gevallen je (ex) partner niet weer!! Dan zijn ze snoeihard en zakelijk en sta jij met lege handen…op dat moment en ook met je pensioen!
veel sterkte voor de toekomst, ook van hem wel beetje laat om daar ‘nu’ blijkbaar pas mee te komen!
ik hoop toch dat het huis wel op jullie beider naam staat.
zo erg wat jou nu overkomt, je hebt alles voir hem opgegeven en dankzij jou kon hij carrière maken en is zijn bedrijf een succes! maar volgens mij, als jullie uit elkaar zouden gaan en jullie al die jaren wel hebben geleefd als in de vorm van gemeenschap van goederen dan moet hij dit ook betalen bij scheiding. zoiets zag ik laatst bij de erfenis. maar een advocaat weet hier alles van!
heel veel sterkte in je strijd! kies voor je eigen geluk!❤️
ik zou nu vooral voor mezelf kiezen. Dus verwachten dat je partner zijn bijdrage gaat leveren in de opvoeding en huishoudelijke taken. Zelf evt een baan zoeken en wil hij dat niet zeggen dat daar dan een prijskaartje aan hangt. nu neemt hij alles voor lief en vindt dat alles voor hem is. Ja dat kan niet in een gelijkwaardige relatie. daar heeft niet 1 iemand alles en de ander niets. Heel goed dat je vraagt om een deel van zijn bedrijf je werkt er wel degelijk in mee, door hem te faciliteren kan hij dit doen. Dat mag betaald worden anders sta jij straks met lege handen.
ja inderdaad. het wordt tijd hem dan maar een factuur te sturen als hij niet snapt wat ‘samen’ inhoud
Jammer dat dit tussen jullie in is gekomen, zeker omdat je al samenwoont en een kind hebt, maar je kan beter niet trouwen als ik het zo lees. Is het huis ook van hem of van jullie samen? Succes met een goede beslissing te nemen!
Wat rot. maar het zoveelste voorbeeld dat als waarschuwing dient; stel je NOOIT zo financieel afhankelijk op van je partner! En als je daar toch voor kiest, zorg dan dat je niet met lege handen staat bij een scheiding. Zorg dat het juridisch goed geregeld is. Want bij een scheiding wordt alleen gekeken naar wat er feitelijk op papier staat en de harde centen. Niks meer en niks minder. En in dit verhaal is het heel sneu, maar ook heel goed dat ze er nu achter komt en niet pas veel later. Neem idd een heel goede advocaat in de arm; dulie zal ze nog heel hard nodig hebben….(ik zou helemaal klaar zijn met die man).