Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
Lees HET EERSTE DEEL
Ik zat in de auto, mijn telefoon nog steeds in mijn hand
Mijn hart ging als een razende. Ik had het nummer van de advocaat opgezocht, maar nog niet steeds gebeld. Mijn duim hing boven het scherm, klaar om te drukken. Toch aarzelde ik. Wat als ik overdreef? Wat als dit allemaal gewoon een misverstand was? Misschien zag Camiel het niet zoals ik. Misschien dacht hij echt dat het niet uitmaakte, dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Maar diep van binnen wist ik beter.
Ik had altijd voor ons gedacht
Voor hem. Voor ons gezin. Maar wie dacht er voor mij? Met een diepe zucht tikte ik het nummer in en belde. De telefoon ging twee keer over voordat een vriendelijke vrouwenstem opnam. Ze stelde zich voor en vroeg waarmee ze kon helpen. Ik slikte en probeerde zo helder mogelijk te vertellen waarom ik belde. Ik legde uit hoe ik mijn carrière had opgegeven, hoe Camiel succesvol was geworden en hoe hij weigerde in gemeenschap van goederen te trouwen.
De advocaat was even stil
Toen gaf ze me een duidelijk antwoord: “Dit komt vaker voor. Er zijn manieren om jezelf juridisch te beschermen.” Ze legde uit dat ik kon vragen om een compensatieregeling binnen de huwelijkse voorwaarden. Ik schreef alles op. De mogelijkheden, de opties. Dingen waar ik nooit eerder over had nagedacht. Na het gesprek bleef ik nog even in de auto zitten. Dit was het moment waarop alles kantelde. Ik kon niet meer doen alsof. Dit moest geregeld worden.
Thuis voelde alles zwaarder
Ik zag hoe Camiel zich bewoog, hoe hij deed alsof er niets aan de hand was. Maar ik voelde een barst tussen ons. Overdag zorgde ik voor onze dochter, maar in mijn hoofd speelde steeds dezelfde vraag: wat als hij nee zei tegen een regeling? Wat als hij echt niet bereid was iets vast te leggen? Wat betekende dat dan voor ons?
Ik probeerde het terloops nog een keer ter sprake te brengen
Hij wuifde het weg, alsof ik me druk maakte om niets. Ik moest me geen zorgen maken, vond hij. Ik had alles wat ik nodig had. Maar dat was niet waar. Ik had geen zekerheid, geen bescherming. En dat besef groeide met de dag.
Ik kreeg een mail van de advocaat met een samenvatting van ons gesprek en enkele concrete adviezen
Ze adviseerde me om duidelijke afspraken te maken, zodat ik niet afhankelijk zou blijven van de goede wil van Camiel. Ik las het document drie keer. Toen wist ik het zeker. Dit kon ik niet laten gaan.
Een paar dagen later zat ik met mijn moeder aan de keukentafel
Ik vertelde haar alles. Over Camiel, over de huwelijkse voorwaarden, over mijn zorgen. Ze luisterde en knikte af en toe. Toen zei ze: “Je hebt gelijk dat je dit niet zomaar moet accepteren.” Die woorden gaven me moed. Ik kon dit. Ik moest dit doen. Die avond zette ik alles op papier: wat ik wilde, waar ik niet mee akkoord kon gaan. En ik wist dat ik het met Camiel moest bespreken, hoe moeilijk het ook zou zijn.
De confrontatie
Toen onze dochter sliep, ging ik tegenover hem zitten. Ik legde uit wat ik had besproken met de advocaat, hoe belangrijk dit voor mij was. Ik wilde niet vechten, ik wilde begrijpen waar hij stond. Maar hij reageerde afwerend. “Ik snap niet waarom je hier zo’n groot probleem van maakt.” Dat was het moment waarop ik besefte: hij zag het echt anders. Voor hem was het logisch dat hij alles behield. Hij zag niet hoe ik hier schade van kon ondervinden. Maar dat maakte het niet minder waar.
Ik probeerde kalm te blijven
Ik legde uit dat ik niet zomaar kon vertrouwen op de belofte dat hij altijd voor me zou zorgen. Dat ik juridische zekerheid wilde. Zijn gezicht verstarde. Hij begreep dat ik dit meende. De dagen erna hing er een gespannen sfeer. Hij wist dat hij een beslissing moest nemen. En ik wist dat ik niet terug zou krabbelen.
Een week later kwam hij naar me toe
Hij had nagedacht. We konden een regeling treffen, vastgelegd in een contract. Het was niet wat ik had gehoopt – geen volledige erkenning van mijn bijdrage – maar het was een stap in de juiste richting. En het gaf mij iets belangrijks terug: controle over mijn eigen toekomst.
Ik tekende niet meteen
Ik liet de advocaat alles controleren, zorgde ervoor dat ik niet zomaar akkoord ging met minder dan wat eerlijk was. Maar toen alles zwart op wit stond, voelde ik opluchting. Dit was misschien niet de uitkomst die ik in eerste instantie wilde, maar het was een overwinning. Een bewijs dat ik mezelf niet meer zomaar opzij zou zetten.
Toch had onze relatie een flinke deuk opgelopen
En dat merkte ik na het tekenen….
ROELIE
Goed dat je voor jezelf bent opgekomen! Wel jammer dat het geen regeling is geworden waarbij je je eerlijker behandeld had gevoeld. Gezien je terechte wens zekerheid te hebben voor je toekomst, is mijn advies om te gaan werken en indien mogelijk je carrière weer op te pakken. En neem een huishoudelijke hulp en zorg voor eventuele opvang voor jullie dochter om dit te kunnen doen. Als je man dat niet ziet zitten of niet wil meewerken aan een redelijke verdeling van de kosten die dat meebrengt, is het de vraag of hij misschien alleen zijn eigen belangen op het oog heeft en de jouwe voor hem niet belangrijk zijn. Wens je succes en sterkte! en zorg goed voor jezelf!
Hoe gaat het verder?
Hoe kan het dat de getroffen regeling geen volledige erkenning van jouw bijdrage was? Heb je te laag ingezet? Wat merkte je qua druk om de relatie? Komt er een deel 3?
Joris, dat waren ook mijn gedachten.
Ik ben ook heel benieuwd hoe dit verder afloopt.
Zelf krijg ik het gevoel dat na de laatste regel de relatie zo goed als kapot is gegaan