Noor: “’Mam, ik ben gewoon anders’, mijn dochter (15) is niet het meisje waar ik van droomde”

Toen ik zwanger was, wist ik het zeker

Ik zou een dochter krijgen met lange haren, vlechtjes, en een kast vol roze jurkjes. Een meisje dat haar eerste stapjes zou zetten op glimmende schoentjes met strikjes erop, dat zich zou verkleden als prinses, dat met poppen speelde en later met mij mee zou gaan voor haar eerste lipgloss.

Ik had het allemaal al in mijn hoofd uitgestippeld

Toen ik hoorde dat het inderdaad een meisje was, kon mijn geluk niet op. Ik kocht babypakjes in zachte pastelkleuren, kleertjes met kanten randjes en schattige maillots. Ik stelde me voor hoe we samen haar haren zouden borstelen voor de spiegel, hoe ik haar haar eerste rokjes zou aandoen, hoe we samen zouden lachen en giechelen om meisjesdingen.

Maar het liep anders

Heel anders. Vanaf het moment dat Rene een eigen willetje begon te krijgen, was het duidelijk. Zij was geen meisje van strikjes en glitters. Ze trok haar haarspeldjes eruit, rukte aan haar maillots tot ze scheurden. “Ik wil die jurk niet aan! Ik wil een broek, ik wil stoer zijn.” Elke keer als ik haar probeerde aan te kleden in iets wat ik mooi vond, verzette ze zich. Eerst met huilen, tegenwerken en schreeuwen, later met simpele, korte blikken alsof ik gek was dat ik het nog steeds probeerde.

In de speeltuin rende ze altijd meteen naar de klimrekken

Terwijl andere meisjes netjes in het zand speelden, klom Rene in bomen en rende ze achter de jongens aan. Auto’s waren interessanter dan poppen, haar knieën zaten altijd vol schrammen. Ze had geen interesse in sieraden of mooie schoenen. Liever liep ze op stoere sneakers, het liefst zo snel mogelijk versleten.

Ik dacht dat het een fase was

Dat ze gewoon een beetje ruiger was, dat ze op een dag wel interesse zou krijgen in rokjes en vlechtjes. Ik hoopte het. Maar die dag kwam nooit. Toen ze 6 jaar was, begon ze met voetbal. Terwijl andere meisjes naar balletles gingen in schattige tutu’s, trok Rene haar scheenbeschermers aan en rende ze het veld op alsof ze nooit iets anders had gedaan. Ze was goed, dat moest ik toegeven. Ze was sterk, snel, fel. Maar elke keer als ik langs de zijlijn stond, voelde ik toch teleurstelling. Dit was niet wat ik me had voorgesteld.

Ik wist dat ik dat gevoel niet mocht hebben

Een moeder hoort blij te zijn met haar kind, precies zoals ze is. Maar ergens diep van binnen rouwde ik om het meisje dat ze nooit zou worden. Haar kledingkast veranderde langzaam in een verzameling van wijde truien, sportbroeken en oversized T-shirts. Alles wat ik ooit voor haar had gekocht, verdween ongebruikt naar zolder. De poppen die ik ooit met liefde had uitgezocht, belandden in een doos.

Op de basisschool hoopte ik nog stiekem dat ze misschien beïnvloed zou worden door vriendinnetjes

Maar Rene trok vooral op met jongens. Haar beste vriend was Tijn, een jongen die net als zij van voetbal en stunten met de fiets hield. Samen bouwden ze hutten en speelden ze videogames. Ze kwamen totaal onder de modder telkens thuis. Als ik vroeg of ze geen vriendinnetjes had om mee af te spreken, haalde ze haar schouders op.

Op haar twaalfde kwam de skatefase

Ik kocht kleren voor haar, stoer, ten minste dat dacht ik. Ze keek ernaar en zei: “Mam, ik ben gewoon anders”. Het kon allemaal weer terug. Ze wilde zelfs geen gewone spijkerbroeken meer, maar baggy broeken. Haar T-shirts moesten van skatemerken zijn, haar schoenen werden lompe sneakers. In plaats van make-up vroeg ze een nieuwe skateboard voor haar verjaardag. Haar kamer hing vol met posters van skaters en voetballers. Ik zag haar veranderen in iets waar ik geen grip op had. Iets wat ik snapte en niet voelde.

Ik probeerde me erbij neer te leggen

Maar als ik vriendinnen met hun dochters zag winkelen, lachen en passen in de paskamers, voelde ik het toch weer. Mijn dochter haatte winkelen. Als ik moeders zag die hun dochters hun eerste mascara gaven of samen nagels lakten, voelde ik het gemis. Ik zou een moord doen voor een meidenavond.

Toen ze 16 jaar werd, was het overduidelijk

Dit was niet een fase. Dit was wie ze was. Rene droeg nog steeds geen rokjes, geen make-up, geen sieraden. Ze wilde geen handtas, geen parfum, geen hakken. Ze leek in niets op de dochter die ik me ooit had voorgesteld. En dat deed pijn. Niet omdat ik haar niet accepteerde. Niet omdat ik haar niet liefhad. Maar omdat ik had gehoopt op iets anders. En omdat niemand daarover praat. Niemand vertelt je dat je soms kunt rouwen om het kind dat je had verwacht.

Ik kon er met niemand over praten

Hoe kon ik uitleggen dat ik teleurgesteld was, zonder dat het klonk alsof ik haar niet goed genoeg vond? Want dat was het niet. Ik hield van Rene, van haar stoere houding, haar zelfverzekerdheid, haar doorzettingsvermogen. Maar ik had me altijd zo verheugd op dat ene plaatje in mijn hoofd. En dat plaatje bestond niet meer.

Soms, als ik in de stad was en moeders met hun dochters samen zag winkelen, voelde ik een steek van jaloezie

Soms, als ik mijn oude doos met babykleertjes opende en de schattige jurkjes zag die nooit gedragen waren, moest ik slikken. Ik had ze bewaard. Waarom weet ik ook niet. Ik probeerde mijn gevoelens te negeren, te begraven onder trots. Want natuurlijk was ik trots op Rene. Ze was een prachtig mens, zelfverzekerd, stoer en sterk. Maar ergens in mij zat nog steeds dat meisje dat ik had verwacht, dat er nooit was gekomen.

En dat mocht er toch ook zijn?

NOOR